برای کیلی هادجکینسون، شبی در مراسم اهدای جوایز بریت (Brit Awards) تجربه به‌یادماندنی دیگری بود که پس از کسب عنوان قهرمانی المپیک در پاریس به دست آورد. او همچنین در برنامه تلویزیونی «جاناتان راس شو» حضور یافت و با رومش رانگانان و گروهش در برنامه «لیگ از خودشان» برخورد کمی گیج‌کننده‌تر داشت. هادجکینسون می‌گوید: "آن افراد خیلی حاضر جواب هستند. خیلی خوش گذشت اما راستش را بخواهید، اصلاً نمی‌دانستم چه خبر است."
او بریت اواردز را دوست داشت. هادجکینسون می‌گوید: "من طرفدار پر و پا قرص سابرینا کارپنتر هستم و او به صورت زنده برنامه اجرا می‌کرد." و یک شب در آرنای O2 در زمانی که او به دلیل پارگی همسترینگ (عضله پشت ران) که او را از شرکت در مسابقه رکورد جهانی دوی ۸۰۰ متر داخل سالن در بیرمنگام در ماه فوریه محروم کرد، حواس‌پرتی خوشایندی محسوب می‌شد. این مصدومیت باعث شد او نتواند در رویداد خودش، "کیلی کلاسیک"، شرکت کند. او می‌گوید: "خیلی مایه تأسف بود. یک مصدومیت عجیب در پایان آخرین جلسه تمرینی سنگین من بود."
اما در حالی که دو هفته بعد در لندن نشسته بود، و با بزرگانی از صنعت موسیقی احاطه شده بود، فکری به ذهن هادجکینسون خطور کرد که به قلب وجود او، هم به عنوان یک شخص و هم به عنوان یک ورزشکار، می‌رود. او متوجه شد که هیچ چیز شبیه رقابت در دو دور یک پیست دوومیدانی نیست، و از آن مهمتر برای این ورزشکار ۲۳ ساله بسیار رقابتی، هیچ چیز قابل مقایسه با پیروزی نیست.
او می‌گوید: "بودن در بریت اواردز و ملاقات با شخصیت‌های مختلف خیلی خوب بود. اما وقتی آنجا نشسته بودم، این موضوع را هم به من فهماند که کاری که به عنوان شغل انجام می‌دهم، چنین اوج بزرگی به تو می‌دهد؛ چنین هجوم آدرنالینی. برای من هیچ چیز بهتر از هیجان پیروزی در یک مسابقه نیست. داشتم با خودم فکر می‌کردم که وقتی بالاخره بازنشسته شوم، با خودم چه خواهم کرد؟"
البته این زمان هنوز فاصله زیادی دارد، و هادجکینسون هیچ پنهان نمی‌کند که آرزو دارد قبل از پایان کارش به پرافتخارترین ستاره دوومیدانی بریتانیا تبدیل شود؛ او نه مدال قهرمانی بزرگ دارد و تمرکز زیادی بر افزودن اولین عنوان جهانی به مجموعه مدال‌هایش در توکیو در ماه سپتامبر دارد.
هادجکینسون که از آفتاب بیرون قلعه ویندزور لذت می‌برد، جایی که روز سه‌شنبه مدال افتخار خود را از پرنس ویلیام دریافت کرد، می‌گوید که بی‌صبرانه منتظر است تا دوباره رقابت را آغاز کند.
زمانی که او برای اولین بار در این فصل در مسابقه لیگ الماس در استکهلم در ۱۵ ژوئن شرکت کند، ده ماه از آخرین باری که مسابقه داده است می‌گذرد، این به دلیل مصدومیتی است که بلافاصله پس از فینال المپیک برایش پیش آمد.
او می‌گوید: "این طولانی‌ترین زمانی است که از زمانی که به عنوان یک بچه شروع به دویدن کردم، بدون مسابقه بوده‌ام. و واقعاً دلتنگ آن هستم. اما مسابقات جهانی امسال در سپتامبر است و از زمانی که از مصدومیت همسترینگ برگشته‌ام، بیشتر روی استقامت تمرکز کرده‌ایم. یک اردوی تمرینی واقعاً خوب در آفریقای جنوبی داشتیم. سخت بود. و آخر هفته گذشته اولین جلسه سرعت مناسبم را انجام دادم که خوب پیش رفت؛ حس خوبی داشتم."
او ادامه می‌دهد: "حالا فقط مسئله این است که با این موضوع اعتماد به نفس پیدا کنم؛ اینکه بتوانم از این نوع تمرین محافظت کنم. اما اولی خیلی خوب پیش رفت و در باشگاه ورزشی قوی‌تر از سال گذشته هستم. بنابراین در وضعیت خوبی قرار داریم."
پس از چهار فصل پیاپی که او از یک نوجوان مدال‌آور نقره المپیک و دو بار متوالی مدال‌آور نقره جهانی، به آن لحظه اوج در بازی‌های تابستانی گذشته رسید، طبیعی بود که کمی فراز و نشیب وجود داشته باشد. او می‌گوید: "باید به خاطر داشته باشید که من در زمستان قبل از المپیک هم مصدوم شدم. آن هشت ماه بدون مسابقه بود."
اما مربی او، ترور پینتر، می‌داند چگونه هادجکینسون را به خط شروع برساند، و در حالی که هدف اصلی توکیو است، او همچنان هدف شکستن مانع ۱ دقیقه و ۵۴ ثانیه و نزدیک‌تر شدن به طولانی‌ترین رکورد جهانی تاریخ این رشته را حفظ کرده است: رکورد ۱:۵۳.۲۸ یارمیلا کراتوچویلووا، که از سال ۱۹۸۳ پابرجا مانده است.
هادجکینسون امکان تلاش برای بهبود رکورد بریتانیایی خودش یعنی ۱:۵۴.۶۱ را در مسابقه لیگ الماس لندن در ماه جولای رد نمی‌کند. به هر حال، در همان پیست بود که او سال گذشته آن عملکرد را ارائه داد.
او می‌گوید: "دوست دارم انجام دهم اما این چیزی نیست که تا خیلی نزدیک‌تر به مسابقه تصمیم بگیریم. سال گذشته در آمریکا مسابقه دادم؛ خیلی جت لگ داشتم. بعد در رم بودم. زمان‌هایی را می‌دیدیم که اصلاً نمی‌خواستیم. اما بعد، قبل از لندن، همه چیز کنار هم قرار گرفت و متوجه شدیم، بله، ۱:۵۴ در اینجا ممکن است. پس رفتیم و آن را انجام دادیم."
او اضافه می‌کند: "اما هدف کلی باید توکیو باشد. من هنوز عنوان جهانی ندارم، پس این باید هدف باشد. و باید روی مسابقه، روی پیروزی تمرکز کنم. دخترانی هستند که از قبل سریع می‌دوند، پس باید مراقب باشم. حالا من یک هدف روی پشتم دارم."
استکهلم قطعاً یک چالش خواهد بود. او می‌گوید: "میدان پر از رقابت است. مری [مورآ، قهرمان جهان] می‌دود. جورجیا [هانتر بل] و جما [ریکی] نیز همینطور. برخی ورزشکاران سریع دیگر نیز نامشان اعلام شده است. این یک آزمون خوب و یک مسابقه اول سخت خواهد بود."
او در پایان می‌گوید: "اما به آن لیست نگاه کردم و این در واقع انگیزه مورد نیاز را برای چهار یا پنج هفته آینده تمرین به من داد."
پاریس را خاطره‌ای دور خواهد دید. او می‌گوید: "قهرمان المپیک شدن مانعی نیست. من آن را یک تقویت‌کننده بزرگ اعتماد به نفس می‌بینم. به اوج دست یافته‌ام. اما در نهایت، ارزش تو فقط به اندازه آخرین مسابقه‌ات است و من فقط می‌خواهم به درست انجام دادن آن، به موفقیت ادامه دهم."
او به آن هیجان نیاز دارد.