در زمستان ۲۰۰۶، زیست‌شناسان در ایالت نیویورک با یک غافلگیری وحشتناک روبرو شدند. در حالی که آن‌ها کلونی‌های خفاش‌های در حال خواب زمستانی را بررسی می‌کردند، توده‌هایی از حیوانات مرده را در کف غارها و معادن متروکه کشف کردند.
عامل این فاجعه، قارچی جدید برای علم بود. این قارچ باعث بیماری بینی سفید شد که نامش را از رشته‌های کرک‌مانند سفید و روشن گرفته بود که از سوراخ‌های بینی قربانیانش بیرون می‌زدند. (این بیماری در ابتدا به عنوان سندرم بینی سفید شناخته می‌شد، اما در سال‌های اخیر تغییر نام داد.) این قارچ، Pseudogymnoascus destructans یا P. destructans، از نیویورک به ۴۰ ایالت و ۹ استان کانادا گسترش یافته است.
دی‌آن ریدر، یک بوم‌شناس بیماری در دانشگاه باکنل، گفت: "این فجیع‌ترین رویداد مرگ و میر حیات وحش است که تاکنون از یک عامل بیماری‌زا مستند شده است. میلیون‌ها و میلیون‌ها و میلیون‌ها حیوان مرده‌اند."
در سال‌های اخیر، کارشناسان خفاش تا حدی به خوش‌بینی محتاطانه‌ای دست یافته‌اند. آن‌ها راه‌هایی برای محافظت از خفاش‌ها در برابر بیماری بینی سفید و کمک به بقای حیوانات آلوده پیدا کرده‌اند. اما مطالعه جدیدی که روز چهارشنبه منتشر شد، این احتمال را مطرح کرد که خفاش‌های آمریکای شمالی ممکن است توسط موج دوم بیماری بینی سفید ضربه مهلکی بخورند.
یک بررسی ژنتیکی گسترده نشان داده است که Pseudogymnoascus destructans در واقع دو گونه بومی اروپا و آسیا است. تنها یکی از آن‌ها به آمریکای شمالی رسیده است. اگر گونه دوم به این قاره وارد شود، می‌تواند موج دوم همه‌گیری ویرانگری را آغاز کند.
دکتر ریدر، که در این مطالعه مشارکت نداشته است، گفت: "این مثل یک راه‌اندازی مجدد است. راستش را بخواهید، من فکر می‌کنم این وحشتناک است."
رهبر این مطالعه جدید، سباستین پوکمیل از دانشگاه مونپلیه، ۱۷ سال پیش وقتی هنوز دانشجوی کارشناسی ارشد بود و روی حفاظت از خفاش‌ها مطالعه می‌کرد، همکاران آمریکایی‌اش در کنفرانس‌های علمی به او درباره یک بلای جدید گفتند.
دکتر پوکمیل به یاد می‌آورد: "ما در حال صحبت بودیم، و سپس آن‌ها گفتند: 'بله، ما خفاش‌هایی داریم که با چیزی که روی بدنشان رشد می‌کند، احتمالاً یک قارچ، می‌میرند.'"
دکتر پوکمیل و همکاران اروپایی‌اش می‌دانستند که خفاش‌های اروپایی نیز گاهی لکه‌های سفید کرک‌مانند روی بینی‌هایشان پیدا می‌کنند. اما عفونت‌های آن‌ها کشنده نبود، بنابراین محققان توجه کمی به آن‌ها داشتند. دکتر پوکمیل گفت: "و سپس، خیلی سریع، دریافتیم که این وضعیت مشابه چیزی است که در آمریکای شمالی یافت شده بود."
آن کشف دکتر پوکمیل را واداشت تا حرفه خود را وقف درک این قارچ جدید کند. او به ترسیم گستره آن در سراسر اروپا و تا شرق کره جنوبی کمک کرد. با این حال، در هیچ کجای اروپا یا آسیا، P. destructans باعث مرگ و میر گسترده‌ای مانند آنچه در آمریکای شمالی اتفاق افتاد، نشد.
دکتر پوکمیل و همکارانش دلیل این تفاوت فاحش را کشف کردند. این قارچ در ابتدا در اروپا و آسیا تکامل یافته بود، جایی که طی میلیون‌ها سال با خفاش‌ها همزیستی مسالمت‌آمیزی برقرار کرده بود.
این قارچ تنها در دماهای خنک بدن خفاش در حال خواب زمستانی رشد می‌کند. این امر آسیب ماندگاری به حیوانات وارد نمی‌کند، زیرا آن‌ها در بهار گرم می‌شوند و قارچ را از بدن خود دفع می‌کنند. هنگامی که خفاش‌ها غارهای خود را ترک می‌کنند، اسپورهای قارچی را پشت سر می‌گذارند که می‌توانند در زمستان بعدی میزبان‌های جدید را آلوده کنند.
دکتر پوکمیل گفت: "وقتی خفاش در پاییز برمی‌گردد، اگر با بال‌ها یا گوش‌هایش یا هر چیز دیگری دیوار را لمس کند، مقداری اسپور روی آن می‌نشیند و چرخه دوباره آغاز می‌شود."
هنگامی که P. destructans به طور ناگهانی در اوایل دهه ۲۰۰۰ در آمریکای شمالی ظاهر شد، خفاش‌های آنجا برای مقابله با این بیماری جدید آمادگی نداشتند. در حالی که سیستم ایمنی آن‌ها با قارچ مبارزه می‌کرد، آن‌ها اغلب در طول زمستان بیدار می‌شدند و ذخایر چربی خود را می‌سوزاندند. تا بهار، بسیاری از خفاش‌های آلوده از گرسنگی مرده بودند.
برای بازسازی تاریخچه عمیق P. destructans، دکتر پوکمیل از شبکه‌ای متشکل از صدها داوطلب کمک گرفت تا مجموعه‌ای از نمونه‌های قارچی را جمع‌آوری کند. او و همکارانش سپس دی‌ان‌ای بیش از ۵۴۰۰ نمونه را توالی‌یابی کردند تا سرنخ‌هایی درباره چگونگی تکامل قارچ و نحوه رسیدن آن به آمریکای شمالی به دست آورند.
تمام نمونه‌های P. destructans که دانشمندان در آمریکای شمالی مطالعه کرده‌اند، تقریباً کلون‌های یکسانی هستند. همه آن‌ها باید از یک اسپور واحد که به این قاره وارد شده، سرچشمه گرفته باشند، احتمالاً مدت کوتاهی قبل از کشف بیماری در سال ۲۰۰۶ در نیویورک.
دکتر پوکمیل و همکارانش دریافتند که P. destructans در واقع دو گونه ژنتیکی متمایز را در خود جای داده است: گونه‌ای که از آن به عنوان Pd-1 یاد می‌کنند و گونه‌ای که Pd-2 نامیده می‌شود. این دو گونه به صورت جغرافیایی نیز متمایز هستند.
دکتر پوکمیل گفت که تمام نمونه‌های P. destructans که عامل بیماری بینی سفید در آمریکای شمالی هستند، از نظر ژنتیکی به Pd-1 تعلق دارند. بر اساس نقشه قارچ‌ها، تیم دکتر پوکمیل دریافت که قارچ‌های آمریکای شمالی شباهت زیادی به نمونه‌های جمع‌آوری شده از خفاش‌های در حال خواب زمستانی در غارهای منطقه پودیلیای اوکراین دارند. در این منطقه، دکتر پوکمیل یک جمعیت بزرگ و متنوع از Pd-1 و همچنین جمعیت Pd-2 را پیدا کرد. او و همکارانش استدلال می‌کنند که پودیلیای اوکراین احتمالاً زادگاه P. destructans است.
اینکه Pd-1 چگونه از اوکراین به نیویورک رسید، یک راز باقی مانده است. این قارچ توانایی زنده ماندن برای ماه‌ها یا سال‌ها را دارد، و می‌تواند بر روی کفش یا تجهیزات غارنوردی انسان‌ها به آن طرف اقیانوس اطلس منتقل شده باشد. دکتر ریدر گفت: "ما فقط با یک سویه، این فاجعه را داشته‌ایم."
او نگران است که ورود احتمالی Pd-2 به آمریکای شمالی می‌تواند ضربه نهایی را وارد کند. ممکن است Pd-2 حتی کشنده‌تر از Pd-1 باشد.
دکتر پوکمیل و همکارانش خاطرنشان می‌کنند که اقدامات حفاظتی ضروری است تا از رسیدن این گونه دیگر از قارچ به آمریکای شمالی جلوگیری شود. این اقدامات شامل پروتکل‌های سخت‌گیرانه بیوسلامتی برای غارنوردان و هر کسی که با خفاش‌ها در تماس است، می‌باشد.
دکتر ریدر گفت: "ما باید هر کاری که می‌توانیم انجام دهیم تا مطمئن شویم این قارچ جدید وارد آمریکای شمالی نمی‌شود."