مطالعه‌ای بی‌سابقه، شواهد جدید و قدرتمندی را به تحقیقاتی که نشان می‌دهد ورزش بقای بیماران سرطانی را بهبود می‌بخشد، اضافه می‌کند.
این مطالعه که یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل‌شده بر روی تقریباً ۹۰۰ بیمار در ۵۵ مرکز سرطان در شش کشور بود، نشان داد افرادی که در یک برنامه ورزشی ساختاریافته شرکت کردند، بدون بازگشت سرطان یا بروز سرطان‌های جدید، طولانی‌تر زندگی کردند. شرکت‌کنندگان در برنامه ورزشی ۳۷ درصد کمتر در معرض خطر مرگ و ۲۸ درصد کمتر در معرض خطر عود یا بروز سرطان جدید نسبت به گروه کنترل بودند.
کارشناسان اظهار داشتند که تحقیقات قبلی چنین منفعتی را پیشنهاد کرده بودند، اما داده‌ها از مطالعات مشاهده‌ای به دست آمده بودند که یک رابطه علّی را اثبات نمی‌کردند.
دکتر کریستوفر بوث، نویسنده ارشد مقاله و استاد انکولوژی در دانشگاه کوئینز کانادا، گفت: «اکنون ما شواهد قطعی داریم که ورزش نه تنها یک مداخله برای کیفیت زندگی و تناسب اندام است، بلکه یک مداخله‌ای است که بقا را بهبود می‌بخشد و باید استاندارد مراقبت باشد.»
این مطالعه که یکشنبه در مجله پزشکی نیوانگلند (New England Journal of Medicine) منتشر شد، بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ مرحله سوم یا مرحله دوم با خطر بالا را که جراحی و شیمی‌درمانی استاندارد دریافت کرده بودند، مورد بررسی قرار داد. محققان این بیماران را به طور تصادفی به دو گروه تقسیم کردند: یک گروه کنترل که مواد آموزشی در مورد فعالیت بدنی و تغذیه سالم دریافت کرد، و یک گروه درمانی که علاوه بر آن، طی سه سال از یک "مشاور فعالیت بدنی" — ترکیبی از مربی شخصی و مربی زندگی — حمایت دریافت کرد تا ورزش هوازی خود را افزایش داده و آن را حفظ کند. دکتر بوث گفت: بیماران می‌توانستند فعالیت‌های متعددی مانند دوچرخه‌سواری، دویدن، شنا یا کایاک‌سواری را انتخاب کنند، اما اکثر آنها پیاده‌روی سریع ۴۵ دقیقه‌ای را چهار بار در هفته انتخاب کردند.
۸۰ درصد از بیماران در گروه ورزشی پس از پنج سال بدون بیماری باقی ماندند، در مقایسه با ۷۴ درصد از بیماران در گروه کنترل. پس از هشت سال، برنامه ورزشی برای هر ۱۴ نفری که در بخش ورزشی مطالعه شرکت کرده بودند، از یک مورد مرگ جلوگیری کرده بود.
دکتر بوث گفت: این کاهش به طور خاص در مرگ و میر ناشی از سرطان روده بزرگ بود – نه مرگ و میر ناشی از دلایل دیگر مانند بیماری‌های قلبی عروقی.
دکتر میشل هولمز، استاد پزشکی در دانشگاه هاروارد که مداخلات سبک زندگی را برای بهبود بقای سرطان مطالعه کرده و در این مطالعه جدید شرکت نداشته است، گفت: «این خبر واقعاً فوق‌العاده‌ای است، به خصوص در زمانی که نرخ سرطان روده بزرگ در میان بزرگسالان جوان در حال افزایش است.» او افزود که بهبود در بقای بدون بیماری "در همان حد" است که مطالعات مشاهده‌ای در طیف وسیعی از سرطان‌ها نشان داده‌اند، که حاکی از آن است که مزیت ورزش فراتر از سرطان روده بزرگ است.
معمولاً بیماران سرطان روده بزرگ پس از جراحی و شیمی‌درمانی به خانه فرستاده می‌شوند و به صورت متناوب پیگیری می‌شوند، با راهنمایی‌های کلی برای ورزش و پیروی از سبک زندگی سالم. دکتر بوث گفت: «اساساً ما فقط دست به دعا می‌شدیم و امیدوار بودیم سرطان برنگردد.»
اما در ۳۰ تا ۴۰ درصد از بیماران، این اتفاق می‌افتد. پزشکان گفتند که بیماران اغلب می‌پرسند پس از درمان چه کاری می‌توانند برای بهبود نتایج خود انجام دهند. دکتر گراهام کولدیتز، اپیدمیولوژیست و مدیر همکار بخش پیشگیری و کنترل در مرکز سرطان آلوین جی. سایتمن در دانشگاه واشنگتن که در این مطالعه شرکت نداشته است، گفت: «واضح است که یک برنامه ورزشی باید دقیقاً در فهرست کارهایی باشد که ما به عنوان بخشی از مراقبت‌های معمول به افراد ارائه می‌دهیم.»
دقیقاً مشخص نیست که ورزش چگونه بروز جدید یا عود سرطان را کاهش می‌دهد. دکتر بوث گفت که کاهش وزن بین دو گروه آزمایش یکسان بود، بنابراین به نظر نمی‌رسد که این عامل اصلی باشد. اما محققان مدت‌هاست نشان داده‌اند که ورزش حساسیت به انسولین را بهبود می‌بخشد و التهاب را کاهش می‌دهد. محققان نمونه‌های خون را جمع‌آوری کرده‌اند و آنها را تجزیه و تحلیل خواهند کرد تا روشن شود که آیا این عوامل ممکن است باعث بهبود بقا باشند یا خیر.
البته، تأثیر واقعی چنین مداخله‌ای به این بستگی دارد که چند نفر می‌توانند یک برنامه ورزشی را شروع کرده و به آن پایبند بمانند. این یک کارآزمایی بالینی بود که در آن بیماران کمی جوان‌تر و سالم‌تر از بیماران سرطانی معمولی بودند و همچنین قبلاً انگیزه ورزش را داشتند. دکتر بوث گفت حتی گروه کنترل نیز سطح ورزش خود را افزایش دادند، اگرچه گروه درمانی آنها را به میزان بسیار بیشتری افزایش داد.
کری کورنیا، نویسنده اصلی مقاله و استاد و رئیس بخش تحقیقات کانادا در زمینه فعالیت بدنی و سرطان در دانشگاه آلبرتا، گفت: درگیر کردن بیماران در یک برنامه ورزشی ساختاریافته با حمایت و پاسخگویی مستمر، کلید موفقیت بود. این برنامه شامل ۴۸ جلسه با یک مشاور فعالیت بدنی در طول سه سال بود. مشاور به حل مشکلات کمک می‌کرد، بیماران را حمایت می‌کرد تا برای ورزش وقت پیدا کنند و آن را لذت‌بخش سازند، و به صورت دوره‌ای تناسب اندام آنها را ارزیابی می‌کرد. دکتر بوث گفت: هزینه تخمینی کل برای هر بیمار بین ۳۰۰۰ تا ۵۰۰۰ دلار بود که بسته به مرکز متفاوت بود.
تری سوین-کالینز، یکی از شرکت‌کنندگان در آزمایش، گفت که وقتی برای اولین بار شروع کرد، دانستن اینکه هر دو هفته با یک مشاور ملاقات خواهد داشت، او را مجبور می‌کرد که به ورزش خود ادامه دهد. خانم سوین-کالینز گفت: «من با خودم می‌گفتم، این کار را انجام می‌دهم چون نمی‌توانم او را ببینم و این کار را نکرده باشم.»
او اعتراف کرد: «اگر آن را نداشتم، هرگز انجامش نمی‌دادم.»
خانم سوین-کالینز، یک تکنولوژیست رادیولوژی با برنامه‌ای شلوغ، چند کار مختلف را امتحان کرد، از جمله پیوستن به باشگاه و دوچرخه‌سواری ثابت در خانه. هیچ کدام دوام نیاورد. در نهایت، پیاده‌روی فعالیت مورد علاقه او شد. مشاور به او کمک کرد تا آن را در برنامه روزانه‌اش بگنجاند، پیشنهاد کرد که وقتی بین دو بیمارستان محل کارش تردد می‌کند، بیشتر پیاده‌روی کند یا بلافاصله پس از کار، قبل از گرفتار شدن با شام و کارهای خانه، پیاده‌روی کند. برنامه او در ماه فوریه به پایان رسید، اما او هنوز سه بار در هفته به مدت ۴۵ دقیقه پیاده‌روی می‌کند.
او گفت: «این اکنون بخشی از روال زندگی من است. فوق‌العاده است.» خانم سوین-کالینز گفت که پس از بیمار شدن با سرطان و احساس ناتوانی در کنترل آنچه برایش اتفاق می‌افتاد، اتخاذ یک رژیم ورزشی به انتخاب خودش، به او قدرت بخشید. او گفت: «انگار می‌گفتم، خب، من می‌توانم این کار را در زمان خودم انجام دهم و آن را بفهمم، و این کار من برای بهبودی خودم خواهد بود.»