در یک شهر، دو نفر کشته شدند. در شهری دیگر، ۱۲ نفر زخمی شدند. دو حمله هولناک علیه جامعه یهودی در کمتر از دو هفته.
برای بیش از ۶۰۰ روز، از زمان حملات حماس در ۷ اکتبر، شرایط برای اقدامات مرگبار یهودستیزانه در ایالات متحده تشدید شده است. در تجمعات و دانشگاه‌ها، در اتاق‌های ائتلاف و فضاهای آنلاین، شعارهایی که گاهی مستقیماً از بیانیه تروریستی حماس برگرفته شده‌اند، سر داده شده و بر پلاکاردها نقاشی شده و از تریبون‌ها و خیابان‌ها فریاد زده شده است. «انتفاضه جهانی شود.» «به هر وسیله‌ای که لازم باشد.» «از رودخانه تا دریا.» «صهیونیست‌ها بیرون.» این‌ها صرفاً کلمات نیستند؛ آن‌ها می‌توانند به عنوان فراخوان برای خشونت تفسیر شوند.
این فراخوان در ۲۱ مه توسط یک تیرانداز که جان سارا میلوگرام و یاران لیشچینسکی را در خارج از یک رویداد یهودی در واشنگتن گرفت، اجابت شد. این فراخوان در روز یکشنبه، در آستانه عید شاووعوت یهودیان، توسط فردی که یک راهپیمایی مسالمت‌آمیز یهودیان در بولدر، کلرادو، را با بمب‌های آتش‌زا مورد حمله قرار داد و خواستار آزادی گروگان‌های در دست حماس بود، اجابت شد. چندین معترض مسن، از جمله حداقل یک بازمانده هولوکاست، به شدت زخمی شدند. قربانیان به این دلیل هدف قرار گرفتند که در رویدادهای یهودی حضور داشتند.
برای بسیاری از یهودیان، از جمله خودم، این حملات وحشتناک هستند، اما تکان‌دهنده نیستند. یهودستیزی در حال افزایش است. هنگامی که لفاظی‌های یهودستیزانه بدون کنترل باقی می‌مانند، جان‌ها را می‌گیرد و دیگران را برای زندگی خود در حال مبارزه رها می‌کند.
ما به عنوان یک کشور، آمریکایی‌ها در محکوم کردن یهودستیزی وقتی به شکل گلوله‌هایی به سمت کنیسه‌ها یا نئونازی‌ها که شعار «یهودیان جایگزین ما نخواهند شد» سر می‌دهند، تمرین کرده‌ایم. اما مبارزه با نفرت به معنای محکوم کردن یهودستیزی در هر زمان است — مدت‌ها قبل از اینکه سخن به خشونت تبدیل شود — حتی زمانی که از فعالانی می‌آید که در غیر این صورت ارزش‌های ما را به اشتراک می‌گذارند. هنگامی که یهودستیزی در فضاهای مترقی، پوشیده در زبان عدالت، ظاهر می‌شود، اغلب با سکوت و ناراحتی مواجه می‌شود و اتاق‌های پژواکی ایجاد می‌کند که در آن ایده‌های خطرناک به جای مقابله، تقویت می‌شوند.
من سکوت مترقی را از زمانی که این جنگ با حمله وحشیانه حماس به اسرائیل آغاز شد، در برابر رنج یهودیان مشاهده کرده‌ام. هنگامی که گزارش‌ها مبنی بر استفاده حماس از خشونت جنسی به عنوان سلاح جنگی در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ در اسرائیل منتشر شد، گروه‌های فمینیستی در سراسر جهان عمدتاً سکوت کردند. جنبش‌هایی که از خودمختاری جسمانی – در عدالت باروری و سازمان‌های دگرباشان جنسی (LGBTQ) – دفاع می‌کنند، بارها و بارها از اذعان به اینکه هم فلسطینیان و هم اسرائیلی‌ها حق امنیت، کرامت و رهایی از خشونت را دارند، امتناع کردند.
در طول ماه پراید، یهودیان شاهد فراخوان‌های کلی برای ممنوعیت کامل صهیونیست‌ها از رویدادها بودند. من شاهد تغییر کلمه «صهیونیست» – باور اساسی به خودمختاری یهودیان – به یک توهین بوده‌ام.
سازمان‌های یهودی مانند شورای ملی زنان یهودی که من مدیریت می‌کنم، مدت‌هاست درباره افزایش یهودستیزی هشدار داده‌اند. در پاسخ، ما مورد گسلایتینگ قرار گرفته‌ایم، نادیده گرفته شده‌ایم و به ما گفته شده است که ترس ما بزرگ‌نمایی شده و خشم ما بی‌دلیل است. در میان بسیاری از گروه‌هایی که برای تامین و احیای حقوق مدنی، حقوق رأی و حقوق باروری مبارزه کرده‌اند، ما یهودستیزی را آنقدر بد نمی‌دانستند که مهم باشد، غم ما با بدبینی مواجه شد و امنیت ما اختیاری تلقی شد.
به طور غیرمنطقی از ما خواسته شده است که رابطه خود را با اسرائیل، از نظر معنوی و عاطفی، به طور کامل رد کنیم، فقط برای اینکه توسط متحدان فرضی پذیرفته شویم.
ما تحت فشار قرار گرفته‌ایم تا دولتی خارجی را که به آن رأی نمی‌دهیم، محکوم کنیم، گویی مشارکت ما در گفت‌وگوهای داخلی درباره عدالت و برابری به آن بستگی دارد. قبل از حملات دو هفته اخیر، وقتی صحبت کردیم، به ما گفته شد که بیش از حد واکنش نشان می‌دهیم، روی آسیب‌پذیرترین جمعیت‌ها تمرکز نمی‌کنیم، یا حتی سزاوار محکومیت و توهین هستیم، زیرا صرفاً از حق وجود اسرائیل حمایت می‌کردیم.
موضع ما در قبال این جنگ، یا در قبال اسرائیل، بر نحوه درک افراط‌گرایان از ما تأثیری نمی‌گذارد. برای آن‌ها، ما همه یهودی هستیم، و همین به تنهایی ما را هدف نفرت و خشونت قرار می‌دهد.
یهودستیزی اینگونه عمل می‌کند. یهودستیزی یهودیان را قربانی می‌کند، ما را هم نامرئی و هم همه‌جا حاضر به تصویر می‌کشد، ما را گاهی ضعیف و گاهی دیگر قدرتمند و کنترل‌کننده معرفی می‌کند. یهودستیزی انزوا ایجاد می‌کند و به نفرت علیه یهودیان اجازه رشد و گسترش می‌دهد. طبق اظهارات اف‌بی‌آی، فردی که متهم به حمله در کلرادو است، به پلیس گفت که می‌خواست «تمام صهیونیست‌ها را بکشد و آرزو می‌کرد همه آن‌ها مرده باشند.»
در هر دو حمله اخیر، مظنونان ادعا کرده‌اند که اقداماتشان برای «آزادی فلسطین» انجام شده است. خشونت یهودستیزانه فلسطینیان یا هیچ کس دیگری را ایمن یا آزاد نمی‌کند. ما باید به درخواست برای عدم خشونت، هم اینجا و هم در خارج، ادامه دهیم.
از هر یهودی در آمریکا بپرسید. ما می‌دانیم وقتی وارد فضاهای یهودی می‌شویم خروجی‌ها کجا هستند. ما با بازرسی کیف‌ها به عنوان بخشی از زندگی یهودیان آشنا هستیم، همانطور که دیگران امنیت فرودگاه را می‌شناسند. و ما می‌دانیم که در هر لحظه، صرف نظر از اینکه آیا در میان کسانی بوده‌ایم که برای صلح کار کرده‌اند یا نه، هویت ما به عنوان یهودیان ما را هدف طرد و خشونت قرار می‌دهد.
ما به متحدانی نیاز داریم که نه تنها هنگام قتل یا حمله به یهودیان، بلکه همچنین هنگام بدنام شدن یهودیان، حضور پیدا کنند. ما به ائتلاف‌هایی نیاز داریم که فضایی برای پیچیدگی هویت یهودی ایجاد کنند. ما به افرادی نیاز داریم که درک کنند ایستادگی در برابر نفرت به معنای ایستادگی با یهودیان است – نه تنها برخی از ما، نه تنها زمانی که آسان است، نه تنها زمانی که در حال عزاداری هستیم.
اگر فقط در پی خشونت برای یهودیان حاضر می‌شوید و نه در هر مورد یهودستیزی، شما علیه نفرت ایستاده‌اید، نه در کنار. بلکه تماشاگر هستید.
شیلا کاتز مدیر اجرایی شورای ملی زنان یهودی است.