یک دانشجوی دانشکده الهیات هاروارد در محوطه دانشگاه اعلام کرد: «ما به‌عنوان افراد کوئیر و ترنس، رادیکال‌های سیاسی، مخالفان برده‌داری و ضد صهیونیست‌ها، تخیل را هدف خود قرار داده‌ایم.» او «خشونت دولتی، استعمار شهرک‌نشینی، آسیب‌های کهنه و ناسیونالیسم مذهبی» اسرائیل را محکوم کرد.
این رویداد نه در یک اردوگاه، نه در یک سخنرانی فارغ‌التحصیلی غیرمجاز، و نه در یک سمینار مطالعات خاورمیانه با بودجه خارجی رخ داد. بلکه در یک موعظه در مراسم دعای صبحگاهی در داخل کلیسای یادبود هاروارد انجام شد.
دانشگاه مالک و اداره‌کننده این کلیسا است که موقعیت برجسته‌ای در مرکز فیزیکی محوطه دانشگاه دارد. هیئت رئیسه هاروارد (Harvard Corp.) وزیر این کلیسا را انتخاب و استخدام می‌کند. وب‌سایت کلیسا، با فایل‌های صوتی و متن موعظه‌ها، دارای آدرس Harvard.edu است. اهداکنندگان به کلیسا رسید مالیاتی دریافت می‌کنند که روی آن نوشته شده است: «با تشکر از اهدای شما به دانشگاه هاروارد.»
کلیسای یادبود خود را «یک کلیسای پروتستان بین‌فرقه‌ای» و «جامعه‌ای برای نقد اجتماعی و دلسوزی انسانی» می‌نامد. اما در مورد اسرائیل و یهودیان، همانطور که سخنرانی دانشجوی دانشکده الهیات نشان می‌دهد، کلیسای اصلی هاروارد بیشتر به نقد پرداخته و کمتر دلسوزی نشان داده است. خصومت‌ها از جانب اساتید و روحانیون حرفه‌ای نیز وجود داشته است.
در ۸ اکتبر ۲۰۲۳، کشیش متیو ایچیهاشی پاتس (Matthew Ichihashi Potts)، استاد دانشکده الهیات و وزیر کلیسای یادبود، گفت: «اگر شما هم مثل من هستید، از غیرنظامیان فلسطینی که دهه‌ها قربانی خشونت ساختاری در غزه بوده‌اند و اکنون هدف قرار گرفته‌اند، پریشانید.» او افزود که این درگیری «بر اساس سنت‌های طولانی استعمار شهرک‌نشینی و یهودستیزی بنا شده است.» آقای پاتس به «هدف قرار گرفتن و ربوده شدن غیرنظامیان اسرائیلی» اذعان کرد، اما اظهاراتش در مورد «استعمار شهرک‌نشینی» لحن منبر هاروارد را برای ماه‌های آتی تعیین کرد:
در ۲۶ نوامبر ۲۰۲۳، آقای پاتس به جماعت خود گفت: «ما می‌دانیم جهنم چه شکلی است. شبیه اورشلیم (قدس) ۲۰۰۰ سال پیش است. شبیه غزه امروز است.»
در ۲۸ آوریل ۲۰۲۴، در یک موعظه یکشنبه، آقای پاتس از اشغالگران ضد اسرائیلی هاروارد یارد تمجید کرد: «دانشجویانی که نه چندان دور از درهای این کلیسا گرد آمده‌اند، با فوریت به یک بحران واقعی انسانی و اخلاقی پاسخ می‌دهند… این اعتراضات به حق، مرگ بسیاری از مردم بی‌گناه در غزه را محکوم و ابراز تأسف می‌کنند.»
در ۲۶ نوامبر ۲۰۲۴، تیموتی مک‌کارتی (Timothy McCarthy)، استاد دانشکده تحصیلات تکمیلی آموزش هاروارد، در مراسم دعای صبحگاهی کلیسا در مورد «میلیاردها دلار آمریکا که جنگی را که به طور فزاینده‌ای نسل‌کشی در غزه است، تأمین مالی می‌کند» صحبت کرد.
پروتستانتیسم جریان اصلی از نوع کلیسای یادبود هاروارد در آمریکا با کاهش شدید جمعیتی مواجه شده است. شاید به این دلیل که بسیاری از مردم برای اجتماع، هدف، معنا، فروتنی و سپاسگزاری به دین روی می‌آورند، نه برای خودکامگی‌های سیاسی‌شده چپ‌گرای افراطی.
در ۲۹ ژانویه ۲۰۲۵، آقای پاتس موعظه کرد: «من اکنون تنها درباره سیاست دانشگاهی صحبت نمی‌کنم، بلکه درباره سیاست ملی نیز سخن می‌گویم.» آقای مک‌کارتی در ماه مارس برای صحبت در مراسم دعای صبحگاهی بازگشت و در مورد رئیس‌جمهور ترامپ اظهار داشت: «فراموش نکنیم که هیتلر نیز انتخاب شد.»
زمانی که وزرای دانشگاه به شدت سیاسی می‌شوند، ممکن است کشف کنند که رئیس‌جمهوری که با او مخالفت می‌کنند، با در نظر گرفتن آنها و نهادشان به عنوان خصمانه، واکنش نشان می‌دهد. با این حال، حتی بدون فشار خارجی از واشنگتن، هارواردی که در مورد اصلاح خود جدی است، باید راهی برای رادیکال‌زدایی وزارت کلیسای یادبود پیدا کند.
پیشینه‌هایی وجود دارد. وزیر هاروارد در خانه‌ای به سبک یونانی که توسط دانشگاه فراهم شده و به نام ساکن سابقش، جارد اسپارکس (Jared Sparks) (۱۷۸۹-۱۸۶۶) نامگذاری شده است، زندگی می‌کند. او رئیس هاروارد و یک روحانی یونیتاری بود که به‌عنوان فردی «معتدل در اعلام نظرات و بیش از حد وطن‌پرست برای انحطاط به یک متعصب حزبی» یاد می‌شود.
هیئت رئیسه هاروارد (Harvard Corp.) می‌تواند اصرار کند که ساکن فعلی خانه اسپارکس (Sparks House) در رعایت و اجرای این استاندارد تعیین شده توسط جارد اسپارکس بهتر عمل کند. اگر آقای پاتس امتناع ورزد، هاروارد می‌تواند او را با یک رهبر مذهبی جایگزین کند که بیشتر با «ارزش‌هایی که آموزش عالی آمریکا را به چراغی برای جهان تبدیل کرده است» هم‌سو باشد، به نقل از آلن گاربر (Alan Garber)، رئیس هاروارد.
آقای استول در TheEditors.com می‌نویسد. او بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳ کارمند هاروارد بود.