احتمالاً در این ملت ۳۴۰ میلیونی، دست‌کم چند پدر بی‌عرضه وجود دارند که مالیخولیا و حواس‌پرتی مزمنشان از خانواده، پیامد طبیعی انباشت صدها جسد در طول یک حرفه چندین ساله به عنوان یک ابر-آدمکش مخفی نیست. اگر چنین افرادی هم باشند، سازندگان «Nobody 2»، تریلر اکشن جدید باب اودنکرک — و چه توالی کلمات عجیب و درخشانی است هنوز — نمی‌خواهند بدانند.
از جمله این سازندگان می‌توان به نویسنده «جان ویک» (John Wick) و «هیچکس» (Nobody)، درک کلستاد (که در اینجا با آرون رابین همکاری می‌کند) و کارگردان تیمو جاهجانتو، یک نویسنده و کارگردان آلمانی-اندونزیایی ژانر اکشن در اولین اثر انگلیسی‌زبان خود، اشاره کرد.
به طور گسترده‌تر، «Nobody 2»، دنباله‌ای بر فیلم «Nobody» که در سال ۲۰۲۱ با بازی اودنکرک به موفقیت غیرمنتظره‌ای دست یافت، محصول دیگری از شرکت تولیدی اکشن‌محور 87North است که ۱۱ سال پیش با «جان ویک» سروصدای زیادی به پا کرد و از آن زمان تاکنون، تغییرات جزئی، بلکه بسیار اندکی را در پیش‌فرض «قاتل حرفه‌ای که از بازنشستگی بازمی‌گردد» آن فیلم ارائه کرده است. فیلم‌های آنها به دلیل بازیگرانی که مجموعه مهارت‌های بسیار خاصشان محدود به ژانر تیراندازی نیستند — کیانوها، بردها، که هوی کوآن‌ها — و نرخ موفقیت آنها قطعاً متفاوت است. «Love Hurts»، تلاش جدی آنها برای ساخت یک فرنچایز حول محور آقای کوآن که امسال نمایش داده شد، به طور ویژه‌ای ناامیدکننده بود.
زمانی بود که دایناسورهایی چون کلینت، آرنولد و استالونه با درجات مختلفی از موفقیت، برای فارغ‌التحصیل شدن از فیلم‌های اکشن و جدی گرفته شدن برنامه‌ریزی می‌کردند. همه اینها در اوایل دوران اوباما تغییر کرد، زمانی که بازیگران برنده اسکار مانند تام کروز، دنزل واشینگتن و لیام نیسون، چند دهه پس از آغاز حرفه‌شان، تصمیم گرفتند که آنچه واقعاً می‌خواهند، یک انحراف طولانی به بازی‌های خشن و زد و خورد است.
اما حتی در چنین محیطی، رزومه ستودنی و متنوع اودنکرک، او را به نامزدی منحصر به فرد و غیرمنتظره تبدیل می‌کند. با نادیده گرفتن نامزدی‌های متعدد او برای جایزه امی به خاطر نقش‌آفرینی‌اش در «بریکینگ بد» (Breaking Bad) و «بهتره با ساول تماس بگیری» (Better Call Saul)، اودنکرک باید تنها نویسنده سابق پشت صحنه «شنبه شب زنده» (Saturday Night Live) باشد که بیش از ۳۰ سال بعد، یک فرنچایز اکشن را رهبری می‌کند. امسال، اولین حضور او در برادوی در نقش فروشنده خسته‌کننده، شلی لوین در احیای نمایش «گلنگری گلن راس» (Glengarry Glen Ross)، برای او نامزدی جایزه تونی را به ارمغان آورد. شاید اگر اراذل و اوباش و قانون‌شکنان فاسدی که او در «Nobody 2» با آنها درگیر می‌شود، از همه اینها خبر داشتند، برای ضرب و شتم، چاقو زدن و/یا تیراندازی به او اینقدر عجله نمی‌کردند.
تنظیمات این بار به این صورت است که هاچ با بازی اودنکرک، با درک اینکه همسرش ربکا (با بازی کانی نیلسن) از شب‌کاری‌ها و غیبت‌های او از رویدادهای ورزشی فرزندانشان بی‌طاقت شده است، یک سفر خانوادگی به یک شهربازی/اقامتگاه در حال فروپاشی در شهر خیالی پیری کانتی، ویسکانسین، در غرب میانه بالا پیشنهاد می‌کند؛ تنها جایی که پدرش، با بازی مجدد کریستوفر لوید، که تقریباً ۱۰ دقیقه پیرتر از ۴۰ سال پیش در فیلم «بازگشت به آینده» (Back to the Future) به نظر می‌رسد، او را در کودکی به تعطیلات برده بود. هاچ به خانواده‌اش می‌گوید: «ما در حال ساختن خاطرات هستیم»، و بیشتر شبیه کسی به نظر می‌رسد که سعی دارد خودش را به این ایده متقاعد کند تا اینکه آنها را قانع کند.
علی‌رغم روابط عمیقش با دنیای زیرزمینی جنایتکاران، هاچ بی‌اطلاع است که این شهر در واقع سدوم و گومورا است که تلاشی نیم‌بند برای معرفی خود به عنوان میبری (Mayberry) دارد. ساختار سازمانی اشرار آن از کلانتری فاسد با بازی کالین هنکس گرفته تا ارباب جنایت صوری با بازی جان اورتیز، و به یک قلدر که بر همه حکم می‌راند — شارون استون! با توجه به آغاز فروتنانه او در این ژانر، با ایفای نقش‌های واقعاً قدرنشناسانه مانند همسر استیون سیگال در «بالاتر از قانون» (Above the Law) (۱۹۸۸)، دیدن شارون استون که در اینجا کاملاً با تمام وجود بازی می‌کند، لذت‌بخش است. او نیز مانند اورسون ولز در «مرد سوم» (The Third Man)، با به تأخیر انداختن ورودش تا بیش از نیمه فیلم (که اتفاقاً ۸۹ دقیقه کوتاه و غیرمعمول است) فرصت خودنمایی پیدا می‌کند. هیچکس سعی نمی‌کند او را به سیگار کشیدن متهم کند، اما هاچ به شدت با تهدید او به فرزندانش مخالفت می‌کند.
توانایی شما برای لذت بردن از «Nobody 2» کاملاً به میزان تغذیه و/یا سرگرمی‌ای که می‌توانید از لذت‌های سینمایی کوچک استخراج کنید، بستگی دارد: به عنوان مثال، استعداد اودنکرک در گفتن جمله‌ای مانند «پلیس‌های اینجا – آنها با سندیکای بزرگ تبانی کرده‌اند» به گونه‌ای که یک انسان معمولی آن را بگوید. یا این واقعیت که جاهجانتو یا سرپرست موسیقی او یک درگیری تن به تن در قایق را با یک قطعه سازهای بادی از آهنگ «وقتی قدیسین به راهپیمایی می‌آیند» (When the Saints Go Marching In) همراه کرده‌اند، یک انتخاب موسیقی خنده‌دار در فیلمی که در غیر این صورت پر از موسیقی‌های تکراری است. یا شیوه‌ای که این فیلم در کنار «جان سخت ۳» (Die Hard) و «کاپیتان آمریکا ۲» (Captain America)، یک ورودی چشمگیر در تالار مشاهیر صحنه‌های مبارزه آسانسور ایجاد می‌کند.
شما همچنین یک صحنه سرگرم‌کننده دارید که در آن هاچ و یک متحد غیرمنتظره، شهربازی را برای رویارویی با شارون و گروهش تله‌گذاری می‌کنند – قرار دادن مین‌های زمینی در گودال توپ و این گونه چیزها. از همه بهتر، RZA در نقش برادر هاچ بازمی‌گردد، و این بار او فرصت دارد نسخه‌ای ۶۰ ثانیه‌ای از حماسه سامورایی را که خواننده اصلی وو-تنگ کلن (Wu-Tang Clan) همیشه می‌خواست بسازد، انجام دهد.
ساختن خاطرات که نیست. اما محو کردن ۸۹ دقیقه از زندگی شما تقریباً بدون دردسر نیز جایگاه خاص خود را دارد.
رده‌بندی: R. در سینماهای محلی. شامل خشونت گسترده با خارج شدن دندان‌ها، قطع شدن انگشتان و الفاظ رکیک.