با توجه به معطوف شدن توجه جهانی به نامزدهای احتمالی جانشینی پاپ فرانسیس، ایالات متحده - کشوری که هرگز پاپ نداشته است - می‌تواند یکی از مدعیان را معرفی کند: کاردینال ریموند لئو بورک، یک محافظه‌کار اجتماعی سرسخت.
این نشانه‌ای از آن است که چگونه این انتخابات می‌تواند میراثی را که حامیان فرانسیس به عنوان پاپ اصلاح‌طلب می‌دانند، تهدید کند. از آنجایی که کلیسا در بخش‌های محافظه‌کارتر جهان، به ویژه در آفریقا، رشد کرده است، این نهاد می‌تواند از مواضع نسبتاً لیبرال او در مورد مسائلی مانند حقوق LGBTQ دور شود.
مجمع کاردینال‌ها، ارشدترین چهره‌های کلیسا که توسط پاپ منصوب می‌شوند، حدود دو هفته دیگر برای انتخاب جانشین فرانسیس تشکیل جلسه خواهند داد. حدود ۱۳۵ کاردینال - همه مرد - پس از انتصاب ۲۱ کاردینال جدید توسط فرانسیس در ماه دسامبر، حق رای خواهند داشت. این تصمیم توسط پاپ فقید ممکن است احتمال انتخاب یک نامزد از آسیا یا آفریقا را بیشتر کند. آخرین پاپ ایتالیایی، پاپ ژان پل اول، در سال ۱۹۷۸ درگذشت.
با برگزاری انتخابات تحت سوگند رازداری شدید، میلیون‌ها کاتولیک رومی تا زمانی که دود سفید سنتی از بالای واتیکان دیده شود، در حدس و گمان باقی خواهند ماند. این می‌تواند یک فرآیند بسیار غیرقابل پیش‌بینی باشد، جایی که در نظر گرفته شدن به عنوان یک نامزد مورد علاقه می‌تواند به ضرر یک نامزد تمام شود - از این رو این گفته سنتی رومی که هر کس به عنوان پاپ وارد مجمع انتخاب پاپ می‌شود، آن را به عنوان یک کاردینال ترک می‌کند. در این میان، در اینجا برخی از برجسته‌ترین کاردینال‌هایی که "papabile" - یا قابل انتخاب - در نظر گرفته می‌شوند، آورده شده است.