آیا این کارخانه بازیافت پلاستیک انقلابی می تواند به حل بحران آلودگی کمک کند؟

جهان در بازیافت پلاستیک ها عملکرد اسفناکی دارد. در حال حاضر، فقط 10 تا 15 درصد از زباله های پلاستیکی که سالانه تولید می کنیم بازیافت می شوند - و بقیه سوزانده، در محل دفن زباله دفن شده یا به عنوان زباله رها می شوند

بخش بزرگی از مشکل این است که بیشتر زباله ها مخلوط کثیفی از پلاستیک های مختلف هستند که با غذا، جوهر و برچسب ها آلوده شده اند. تمیز کردن و مرتب کردن این آشفتگی به جریان های پلاستیکی تک پلیمری و غیر آلوده گران است - نوعی که به طور کلی برای بازیافت "مکانیکی" معمولی مورد نیاز است، که در آن پلاستیک خرد، ذوب و دوباره به صورت گلوله در می آید و برای محصولات جدید آماده می شود.

این موضوع هیجان پیرامون یک کارخانه شیمیایی را توضیح می دهد که امسال در شمال شرقی انگلستان فعالیت تجاری خود را آغاز خواهد کرد. در اصل، می تواند هر نوع زباله پلاستیکی، از جمله پلاستیک های مخلوطی که "غیرقابل بازیافت" تلقی می شوند، را بگیرد و آن را به مواد شیمیایی مشابه مواد استخراج شده از نفت خام تجزیه کند. با پردازش بیشتر، این مواد شیمیایی می توانند دوباره به پلاستیک تازه تبدیل شوند. اگر موفقیت آمیز باشد، می تواند یک نمونه قدرتمند از یک فرآیند تولید دایره ای باشد - که در آن پلاستیک بارها و بارها استفاده و پردازش می شود - و به طور بالقوه وابستگی جهان به منابع فسیلی برای ساخت پلاستیک های بکر را مهار می کند.

این تأسیسات، در نزدیکی رِدکار، از تنوعی از مفهومی به نام بازیافت شیمیایی استفاده می کند که پلاستیک ها را به اجزای سازنده شیمیایی کوچکتر تجزیه می کند. رقیب اصلی آن در این رویکرد، پیرولیز است: گرم کردن پلاستیک ها تا دمای بالای 450 درجه سانتیگراد در یک راکتور بدون اکسیژن. اما پیرولیز پر انرژی و ناکارآمد است و بیشتر پلاستیک ها به زغال دوده ای بی فایده تبدیل می شوند.

در مقابل، کارخانه جدید از آب در دما و فشار بالا برای تجزیه آرام تر و تمیزتر زباله های پلاستیکی استفاده می کند. شرکت مورا تکنولوژی مستقر در لندن، که پشت این تأسیسات قرار دارد، می گوید که این اولین کارخانه در مقیاس تجاری در جهان است که پلاستیک را به این روش بازیافت می کند. موفقیت آن اهمیت زیادی دارد - اگر همه چیز به درستی کار کند و سودآور باشد، می تواند راه اندازی بسیاری از این کارخانه ها را در سراسر جهان آغاز کند.

مورا این فناوری را "انقلابی" اعلام کرده است زیرا "این پتانسیل را دارد که به حذف زباله های پلاستیکی کمک کند و همه انواع پلاستیک را برای ایجاد یک اقتصاد دایره ای واقعی بازیافت کند". مورا می گوید که فرآیند آن انتشار دی اکسید کربن کمتری دارد و نسبت به پیرولیز، تحمل بیشتری نسبت به زباله های آلوده دارد. همچنین تقریباً 80٪ کمتر از سوزاندن پلاستیک در زباله سوز برای تولید انرژی CO₂ منتشر می کند - روشی رایج برای مقابله با زباله ها.

اگر این باعث شود که این فناوری یک نوشدارو برای بازیافت پلاستیک به نظر برسد، دوباره فکر کنید. در عمل، همانطور که مورا توضیح می دهد، این کارخانه در حال حاضر در مورد رژیم غذایی خود از زباله های پلاستیکی سختگیر است، که باید به روش های مشابه آنچه برای بازیافت مکانیکی استفاده می شود، خرد و مرتب شود. و از آنجایی که، مانند کارخانه های پیرولیز، همه محصولات این تأسیسات دوباره به عنوان پلاستیک متولد نخواهند شد، برخی از منتقدان می گویند که این فرآیند نباید به عنوان بازیافت محسوب شود - اتهامی که مورا آن را رد می کند.

این ملاحظات عملی سؤالاتی را در مورد آینده آلودگی پلاستیک و اینکه آیا بازیافت شیمیایی می تواند به پتانسیل وعده داده شده خود عمل کند، ایجاد می کند. ایده بدی نیست - اما پیچیدگی های واقعی پیرامون این فرآیند آن را کمتر از آنچه ادعا می شود انقلابی می کند.

آلودگی پلاستیک یک مشکل جدی و رو به رشد است. فناوری های بازیافت در حال حاضر برای مقابله با زباله های امروزی تلاش می کنند، و سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) انتظار دارد تولید زباله های پلاستیکی تا سال 2060 به بیش از یک میلیارد تن در سال برسد (به "جایی که زباله های پلاستیکی می روند" مراجعه کنید).

بازیافت مکانیکی رایج ترین مسیر بازیافت است. اگرچه این فرآیند اغلب ماده ای تولید می کند که کمی ضعیف تر از پلاستیک بکر است، اما برای جریان های خالص برخی از پلاستیک ها، مانند پلی اتیلن ترفتالات (PET) در بطری های نوشیدنی، به اندازه کافی خوب عمل می کند.

اما اشکال دیگر زباله های پلاستیکی بسیار چالش برانگیزتر هستند. به عنوان مثال، بسته بندی ها و فیلم های انعطاف پذیر را در نظر بگیرید، دسته ای که شامل خرده ریزهایی مانند کیسه های مواد غذایی، بسته بندی حباب دار و بسته بندی های میان وعده است. اینها معمولاً از اشکال مختلف پلی اتیلن و پلی پروپیلن ساخته می شوند، بخشی از یک دسته گسترده از پلیمرها به نام پلی الفین ها، که دو سوم کل زباله های پلاستیکی پس از مصرف را تشکیل می دهند (به "انواع پلاستیک" مراجعه کنید).

این مواد ممکن است ترکیبی از چندین پلاستیک باشند - بازیافت آنها دردسر است. جدا کردن پلاستیک های مخلوط می تواند بسیار دشوار باشد. اگر بازیافت شوند، اغلب منجر به مواد کم کیفیتی می شوند که ممکن است فقط برای ساخت کیسه های زباله مناسب باشند و انگیزه مالی کمی برای بازیافت کنندگان برای پذیرش چنین جریان های زباله ای ارائه می دهند.

این فقط یکی از دلایلی است که حدود 40٪ از زباله های پلاستیکی به جای آن در محل دفن زباله قرار می گیرند و 25٪ دیگر برای بازیابی انرژی سوزانده می شوند. حدود 15٪ به عنوان زباله رها می شود.

این همچنین به توضیح اشتیاق فزاینده برای بازیافت شیمیایی کمک می کند. بسیاری از محققان، شرکت ها و سیاست گذاران فکر می کنند که این رویکرد می تواند ارزش بیشتری از زباله های پلاستیکی دشوار استخراج کند و بنابراین انگیزه ای برای بازیافت فراهم کند.

روش های بازیافت شیمیایی فعلی مورد استفاده، طبق داده های شرکت اطلاعات بازار IDTechEx در کمبریج، انگلستان، شامل باز کردن زنجیره های پلیمری پلاستیک برای بازیابی اجزای سازنده شیمیایی، یا مونومرها است. این کار را می توان با حلال ها یا آنزیم ها انجام داد. IDTechEx این رویکرد کلی را "دیپلیمریزاسیون" می نامد. با این حال، اینها فرآیندهای گران قیمتی هستند که فقط برای تعداد انگشت شماری از پلاستیک ها که قبلاً از سایر زباله های پلاستیکی جدا شده اند، تجاری شده اند.

IDTechEx انتظار دارد تا پایان امسال، دیپلیمریزاسیون توسط پیرولیز، یک روش صریح تر، پیشی گرفته شود. پیرولیز پلاستیک را به مونومرهای خود تجزیه نمی کند - در عوض، سوپی از هیدروکربن ها به نام روغن پیرولیز، شبیه به نفت خام، تولید می کند. برخی از اجزای این روغن سپس تحت پردازش پتروشیمی بیشتری قرار می گیرند تا مواد شیمیایی خوراک پلاستیکی خاصی مانند اتن و پروپن، رایج ترین مونومرهای پلی الفین ها، تولید شوند.

طبق گفته IDTechEx، تقریباً 50 کارخانه پیرولیز در سراسر جهان وجود دارد که بیشتر آنها در اتحادیه اروپا و ایالات متحده هستند و ظرفیت پردازش ترکیبی حدود 266000 تن در سال را دارند. این بخش کوچکی از زباله های پلاستیکی تولید شده در این مناطق است. با این حال، انتظار می رود کارخانه های پیرولیز بسیار بیشتری تا پایان امسال آنلاین شوند.

اما پیرولیز تعدادی مشکل دارد. اولاً، بخشی از روغنی که تولید می کند به سوخت یا سایر مواد شیمیایی تبدیل می شود، نه اینکه برای ساخت پلاستیک جدید استفاده شود، بنابراین این بخش به کاهش میزان پلاستیک جدید تولید شده کمکی نمی کند. منتقدانی مانند گروه کمپین مستقر در بروکسل Zero Waste Europe (ZWE) می گویند که این رویکرد باید "بازیابی شیمیایی" نامیده شود، نه بازیافت شیمیایی واقعی پلاستیک (به go.nature.com/4hjfk7z مراجعه کنید).

دوم، این یک فرآیند ناکارآمد است. تا 20 درصد از کربن پلاستیک ورودی به یک محصول جانبی دوده ای ناخواسته به نام زغال تبدیل می شود، مقداری به صورت CO₂ از دست می رود و روغن پیرولیز می تواند حاوی آلاینده هایی باشد که باید قبل از استفاده بیشتر حذف شوند.

سوم، علیرغم شهرت آنها به توانایی تغذیه از انواع پلاستیک مخلوط، در عمل، کارخانه های پیرولیز زباله های پلاستیکی پلی الفین و زباله های نسبتاً تمیز را دریافت می کنند. دلیلش این است که این نوع زباله ها یک روغن پیرولیز قابل فروش تجاری تر تولید می کنند که نسبتاً ساده است که در فرآیندهای پتروشیمی موجود قرار گیرد، می گوید جیمز کندی، یک تحلیلگر فناوری در IDTechEx. پلاستیک های مختلف، مانند PET، می توانند پیرولیز شوند - اما اتم های اکسیژن را وارد می کنند که به محصول روغن پیرولیز منتقل می شوند و باید بعداً حذف شوند. در همین حال، زباله های کثیف تر تمایل به تولید روغن پیرولیز کثیف تر دارند که باید تمیز شود. برای جلوگیری از این هزینه، کارخانه های پیرولیز همچنان پلاستیک ها را از قبل مرتب و تمیز می کنند، اغلب با همان مراحل پیش تصفیه مورد استفاده در تأسیسات بازیافت مکانیکی، می گوید کورین اسکان، یک محقق پایداری در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی. در نتیجه، تولید پلاستیک به این روش هزینه بیشتری نسبت به بازیافت مکانیکی دارد و بیشتر از ساخت پلاستیک بکر از روغن فسیلی است.

اینجاست که فناوری مورا وارد می شود. این روش به عنوان مایع سازی هیدروترمال شناخته می شود، اما سس مخفی داخل راکتور فولاد ضد زنگ مورا صرفاً آب گرم نیست. این فرآیند در دمای بیش از 400 درجه سانتیگراد و 220 اتمسفر فشار کار می کند، به این معنی که آب در حالت فوق بحرانی قرار دارد - می تواند هم مانند مایع و هم مانند گاز رفتار کند، مولکول های پلیمری روغنی را حل کرده و آنها را به قطعات خرد کند. کندی می گوید: «در ظاهر، کاملاً امیدوارکننده است. من فکر می کنم که هیجان زیادی وجود دارد. من به کنفرانس های متعددی رفته ام که همه در مورد آن صحبت می کنند.»

درست مانند پیرولیز، مایع سازی هیدروترمال از گرما برای شکستن پیوندهای قوی کربن-کربن که زنجیره های پلیمری را در کنار هم نگه می دارند استفاده می کند. این قطعات مولکولی با یک الکترون جفت نشده روی هر یک از کربن های شکسته شده، به نام رادیکال های کربن، تولید می کند. در طول پیرولیز، این رادیکال های واکنشی مانند یک دسته دیوانه از پیراناهای آدم خوار زوم می کنند و یکدیگر را به قطعات کوچکتر پاره می کنند. اما در فرآیند هیدروترمال مورا، پلیمر مذاب به طور یکنواخت تری در آب فوق بحرانی پخش می شود. این باعث می شود انتقال حرارت کارآمدتر شود و اطمینان حاصل می کند که رادیکال های کربن تمایل دارند با کندن هیدروژن از مولکول های آب اطراف، گرسنگی خود را برای اتم های دیگر برطرف کنند، هیدروکربن های پایدارتری تشکیل دهند و از تشکیل زغال جلوگیری کنند.

سیالات فوق بحرانی در حال حاضر در طیف گسترده ای از فرآیندهای صنعتی استفاده می شوند، از تصفیه داروها گرفته تا کافئین زدایی از قهوه. شرکت های دیگر از مایع سازی هیدروترمال برای تبدیل زیست توده به سوخت و بازیافت منسوجات پنبه-پلی استر استفاده می کنند.

اما مورا می گوید که این اولین باری است که آب فوق بحرانی برای پردازش زباله های پلاستیکی در مقیاس تجاری استفاده می شود. در حال حاضر، رقابت زیادی ندارد، اگرچه محققان زیادی در حال مطالعه مایعات فوق بحرانی برای تجزیه پلیمرهای مختلف هستند.

مورا می گوید که فرآیند آن خروجی مشابه روغن پیرولیز تولید می کند، اما با انتشار CO₂ کمتر، کارایی بالاتر و تحمل نسبتاً بیشتر برای آلودگی. به طور کلی، مورا پیش بینی می کند که این به فرآیند آن نسبت به پیرولیز برتری می دهد و بنابراین بازیافت زباله های مخلوط را افزایش می دهد. اسکان می گوید: «اگر این فرآیند نسبت به آلودگی تحمل بیشتری داشته باشد، می تواند آن را در موقعیت بهتری قرار دهد.»

فناوری مورا مدت زیادی است که در حال توسعه است. این فناوری از توماس ماشمایر، یک شیمیدان که اکنون در دانشگاه سیدنی در استرالیا است، نشأت گرفته است. در دهه 1990، زمانی که او در دانشگاه فنی دلفت در هلند بود، شرکتی از او در مورد استفاده از مایعات فوق بحرانی برای پردازش زباله های شهری مشاوره خواست. اگرچه این فرآیند رونق نگرفت، اما این مفهوم در ذهن او باقی ماند.

سال‌ها بعد، در استرالیا، او و همکار شیمیدانش، لن هامفریز، راکتوری را طراحی کردند که از آب فوق بحرانی برای تبدیل زیست توده زباله مانند خرده چوب و بقایای کشاورزی استفاده می‌کرد. این دو شرکتی به نام Licella راه‌اندازی کردند تا این فرآیند را توسعه دهند، که راکتور هیدروترمال کاتالیزوری یا Cat-HTR نامیده می‌شود. Cat-HTR همراه با آب فوق بحرانی، می‌تواند از کاتالیزورها برای کمک به حذف اتم‌های اکسیژن از پلیمرهای چوبی مانند سلولز استفاده کند و خروجی روغنی تولید کند. Licella با همکاری شرکت جنگلداری کانادایی Canfor، به تازگی ساخت تأسیساتی را در Prince George، کانادا به پایان رسانده است که زباله‌های جنگلی را به سوخت هوانوردی تبدیل می‌کند.

در سال 2016، سرمایه‌گذاری در Licella، استیو ماهون، پیشنهاد داد که محققان سعی کنند راکتور را با زباله‌های پلاستیکی تغذیه کنند. این فرآیند کار کرد - حتی بدون کاتالیزورها - و ماهون و Licella مورا را برای تجاری سازی آن به عنوان فناوری بازیافت پلاستیک هیدروترمال (Hydro-PRT) تشکیل دادند. ماهون، که اکنون مدیر اجرایی مورا است، می گوید که این فرآیند از زمان آزمایش های اولیه بسیار تکامل یافته است. بیشتر بودجه توسعه از غول های پتروشیمی مانند شرکت چند ملیتی Dow و شرکت فناوری و مهندسی ایالات متحده KBR تامین شده است. او می‌گوید: «تبدیل چیزی که یک کنجکاوی آزمایشگاهی بود به یک فرآیند صنعتی، چیزی است که ما بهترین بخش 200 میلیون دلار آمریکا و هفت یا هشت سال را صرف آن کرده‌ایم.»

حدود 30 دقیقه طول می کشد تا راکتور مورا یک دسته پلاستیک را به مخلوط مورد نظر از محصولات هیدروکربنی تبدیل کند، برخلاف پیرولیز، که می تواند ساعت ها طول بکشد. پس از کاهش فشار، این هیدروکربن ها از آب جدا شده و سپس به چهار محصول تقطیر می شوند: نفتا، دو نوع "روغن گاز" و یک "روغن باقیمانده سنگین" (به "نحوه بازیافت پلاستیک با آب فوق گرم" مراجعه کنید). بیشتر آلاینده های موجود در پلاستیک در آب باقی می مانند - بر خلاف پیرولیز - که به این معنی است که راکتور می تواند با زباله های کثیف تر بدون آلوده کردن محصولات خود مقابله کند.

روغن باقیمانده سنگین می تواند به عنوان افزودنی برای آسفالت استفاده شود. نفتا و روغن گاز تقطیر شده به Dow ارسال می شوند، که از راکتورهای شیمیایی عظیمی به نام کراکرهای بخار برای تبدیل مواد به محصولات مختلف، از جمله اتن و پروپن، بلوک های ساختمانی پلیمرهای جدید استفاده می کند. و بقیه به کارخانه ای در فنلاند که توسط شرکت پالایش نفت Neste اداره می شود، فرستاده می شود، جایی که تحت پالایش بیشتر قرار می گیرد تا مواد شیمیایی مختلفی تولید شود.

درست مانند پیرولیز، منتقدانی مانند ZWE شکایت دارند که برخی از خروجی های کارخانه به عنوان پلاستیک بازیافتی دوباره متولد نخواهند شد. و حتی نفتایی که به کراکرهای بخار Dow می رود، قبل از اینکه محصولات آن برای ساخت پلاستیک تازه استفاده شوند، با نفتای مشتق شده از سوخت فسیلی مخلوط می شود. اسکان اشاره می کند که عرضه نفتای بازیافتی در مقایسه با مقدار نفتای فسیلی فرآوری شده توسط کارخانه های پتروشیمی بسیار ناچیز است، بنابراین این نوع اختلاط برای استفاده از مواد بازیافتی در پالایشگاه های موجود اجتناب ناپذیر است.

لوریان ویلارد، افسر سیاست بازیافت شیمیایی در ZWE، می گوید: «از بیرون، به نظر می رسد که ما در جهت دایره ای تر شدن تلاش می کنیم. در واقعیت، ما خود را درگیر استفاده مداوم از پلاستیک بکر می کنیم.» مورا استدلال ZWE مبنی بر اینکه فرآیند آن باید "بازیابی شیمیایی" نامیده شود را رد می کند. این شرکت می گوید که "بازیافت شیمیایی" به فرآیندهایی اطلاق می شود که زباله ها را به مواد خام تجزیه می کنند، که ممکن است پس از آن نه تنها برای ساخت پلاستیک های جدید، بلکه برای محصولات دیگر نیز استفاده شوند.

اگرچه Hydro-PRT می تواند تقریباً هر نوع پلاستیکی را بجود، اما در عمل، رژیم غذایی آن محدود به زباله هایی خواهد بود که محصولات هیدروکربنی را تولید می کنند که مشتریانش می خواهند. ماهون می گوید: «ما روی پلی الفین ها تمرکز کرده ایم، زیرا بهترین کیفیت محصول را برای یک کراکر بخار به دست می آوریم.» این همچنین به این معنی است که مورا از بسیاری از مراحل خرد کردن و مرتب سازی مشابه کارخانه های پیرولیز و بازیافت کنندگان مکانیکی برای مرتب کردن خوراک پلاستیکی خود استفاده خواهد کرد.

با این حال، این شرکت اصرار دارد که فقط زباله های پلاستیکی را که قبلاً در طول بازیافت مکانیکی رد شده اند و در غیر این صورت برای سوزاندن یا دفن زباله ها در نظر گرفته می شوند، دوباره پردازش خواهد کرد. مقدار زیادی از این زباله ها برای این تأسیسات در دسترس خواهد بود، زیرا یک قانون بریتانیایی از همه مقامات محلی می خواهد که از آوریل 2027 فیلم های پلاستیکی و بسته بندی های انعطاف پذیر را از خانوارها برای بازیافت جمع آوری کنند.

آیا همه اینها برای محیط زیست خوب است؟ استوارت کولز، محقق پایداری در گروه تولید وارویک (WMG) در دانشگاه وارویک، انگلستان، یک تحلیل چرخه عمر مستقل (LCA) از فرآیند مورا را در مطالعه ای که توسط سازمان دولتی Innovate UK تأمین مالی شده است، انجام داده است.

این مطالعه نشان داد که Hydro-PRT کمی کمتر از نیم تن CO₂ به ازای هر تن زباله پلاستیکی منتشر می کند. بیشتر آن از برق مورد استفاده برای جداسازی و مرتب سازی زباله های پلاستیکی، همراه با مقداری گرمایش الکتریکی ناشی می شود، بنابراین با سبزتر شدن شبکه برق بریتانیا، انتشار باید کاهش یابد.

انتشار گازهای گلخانه‌ای بسیار کمتر از سوزاندن برای بازیابی انرژی است، که حدود 2.3 تن CO₂ به ازای هر تن پلاستیک منتشر می‌کند، و کمتر از نیمی از انتشار گازهای گلخانه‌ای مرتبط با پالایش روغن فسیلی برای تولید نفتای بکر است. اما خروجی CO₂ Hydro-PRT تنها کمی کمتر از انتشار گازهای گلخانه ای کارخانه های پیرولیز محاسبه شده توسط سایر مطالعات است، و در واقع کمی بیشتر از بازیافت مکانیکی است.

کولز می‌گوید: «نکته اصلی این است که اگر می‌توانید مواد خود را به صورت مکانیکی بازیافت کنید، این کار را انجام دهید. اگر نمی توانید آن را به صورت مکانیکی بازیافت کنید، آن را به روشی که برای آن ماده مناسب تر است به صورت شیمیایی بازیافت کنید.»

اسکان می گوید که اگر دولت ها سرمایه گذاری بیشتری در جمع آوری، مرتب سازی و جداسازی انجام دهند، ممکن است بتوان مقدار بسیار بیشتری از زباله های پلاستیکی را به صورت مکانیکی بازیافت کرد. او می‌گوید: «این به شما امکان می‌دهد واقعاً بازیافت مکانیکی را به حداکثر برسانید، که همچنان کمترین گزینه انتشار گازهای گلخانه‌ای است.»

در همین حال، کندی می‌گوید که زمینه زیادی برای انعطاف‌پذیرتر شدن بازیافت مکانیکی وجود دارد. او می گوید، فناوری های در حال توسعه در حال حاضرمی توانند تأسیسات بازیافت مکانیکی را قادر سازند تا پلیمرهای بازیافتی را ارتقا دهند، به عنوان مثال، با استفاده از افزودنی ها برای افزایش طول زنجیره آنها. او می گوید: «این دامنه پلاستیک های بازیافتی مکانیکی را بیشتر افزایش می دهد - که استفاده از بازیافت شیمیایی را محدود می کند.»

Dow گفته است که فرآیند مورا "اتکا به مواد اولیه بکر مبتنی بر فسیل را کاهش می دهد". با این حال، این لزوماً به این معنی نیست که مصرف کلی نفت برای ساخت پلاستیک را کاهش می دهد، زیرا تولید پلاستیک همچنان در حال افزایش است.

کولز می‌گوید: «دوست دارم فکر کنم که چون ما فناوری‌های بازیافت بیشتری را وارد دنیا می‌کنیم، تولید نفت خام برای مواد پلیمری کاهش خواهد یافت. این هنوز اتفاق نیفتاده است: تولید پلیمر از نفت خام سال به سال از ابتدا افزایش یافته است.» «اما اگر نتوانیم راهی برای بازگرداندن موادی که از قبل داریم به سیستم خود پیدا کنیم، این روند تغییر نخواهد کرد.»

کارخانه مورا در بریتانیا سالانه تقریباً 23000 تن زباله را فرآوری می کند و کارخانه های Hydro-PRT مشابهی در آلمان، ایالات متحده، سنگاپور، ژاپن و کره جنوبی برنامه ریزی شده است، برخی از آنها تحت لیسانس به شرکت های دیگر، از جمله میتسوبیشی و LG Chem هستند. ماهون می‌گوید که کارخانه بریتانیا یک بستر آزمایشی حیاتی برای این فناوری خواهد بود که توسعه کارخانه‌های آینده را هدایت می‌کند.

به طور کلی، با این حال، IDTechEx بازیافت شیمیایی را به عنوان یک پیگیری حاشیه ای می بیند. این شرکت پیش بینی می کند که تا سال 2034، تمام اشکال بازیافت شیمیایی بیش از 17 میلیون تن زباله پلاستیکی در سال را پردازش خواهند کرد - افزایش شدیدی نسبت به سطوح فعلی، اما همچنان تنها چند درصد از کل زباله های پلاستیکی است.

کندی می‌گوید، محرکی که سرمایه‌گذاری در تمام فرآیندهای بازیافت شیمیایی، از جمله پیرولیز و فرآیند Hydro-PRT مورا را تسریع می‌کند، واقعاً مقررات است. به عنوان مثال، یک دستورالعمل اتحادیه اروپا تصریح می کند کههمه انواع بطری های پلاستیکی باید تا سال 2030 دارای 30 درصد محتوای بازیافتی باشند. یک مقررات گسترده تر دیگر مستلزم آن است که بسته بندی های حساس به تماس - مانند ظروف پلاستیکی برای غذا و لوازم آرایشی - از سال 2030 حاوی 10 درصد مواد بازیافتی باشند، که به طور بالقوه در سال 2040 به 25 درصد افزایش می یابد. بریتانیا نیز مالیاتی را وضع کرده است که بسته بندی های پلاستیکی با کمتر از 30 درصد محتوای بازیافتی را جریمه می کند.

آتی تراس، که تجاری‌سازی فناوری بازیافت شیمیایی را در نسته رهبری می‌کند، می‌گوید: «اهداف حداقل محتوای بازیافتی برای بسته‌بندی تقاضا برای بازیافت شیمیایی را افزایش می‌دهد، زیرا پلاستیک‌های بسیار کمی را می‌توان به صورت مکانیکی با کیفیت کافی بازیافت کرد.»

اما تعریف اینکه چه چیزی به عنوان محتوای بازیافتی محسوب می شود، به یک نکته کلیدی مورد بحث تبدیل شده است که مشمول لابی گری شدید - از جمله از سوی منتقدانی که می گویند این صنعت در حال فریب دادن مصرف کنندگان است - شده است.

به عنوان مثال، اگر یک فرآیند پالایش که مونومرهای پلاستیکی و سایر مواد شیمیایی تولید می کند با مخلوطی 50:50 از مواد مشتق شده از روغن فسیلی و پلاستیک زباله تغذیه شود، می توان انتظار داشت که هر نوع محصول از آن پالایشگاه دارای 50٪ محتوای بازیافتی باشد - آنچه در تجارت به عنوان "تخصیص متناسب" شناخته می شود.

اما برخی از سازندگان مواد شیمیایی این اعداد مربوط به محتوای بازیافتی را با استفاده از رویکردی به نام "تخصیص رایگان" تغییر می دهند. در اصل، این بدان معناست که می توان گفت ارزشمندترین محصولات حاوی 100٪ محتوای بازیافتی هستند، در حالی که به محصولات کم ارزش 0٪ اختصاص داده می شود.

بسیاری از گروه های زیست محیطی، از جمله ZWE و کنسرسیوم ذینفع US Plastic Pact، می گویند که این تقلب است. سال گذشته، یک تحقیق توسط سازمان خبری غیرانتفاعی ProPublica توضیح داد که چگونه برخی از تولیدکنندگان از تخصیص رایگان برای ادعای اینکه بسته بندی پلاستیکی آنها محتوای بازیافتی بسیار بیشتری نسبت به آنچه که به طور واقع بینانه می توان انتظار داشت، استفاده می کردند.

دولت بریتانیا در اکتبر 2024 به این نتیجه رسید که تخصیص رایگان قابل قبول نیست. در عوض، بازیافت کنندگانی مانند مورا مجاز خواهند بود از روش تخصیص مجدد محدودتری به نام حسابداری موازنه جرمی معاف از سوخت استفاده کنند. این بدان معناست که سوخت های ساخته شده از پلاستیک زباله به عنوان محتوای پلاستیک بازیافتی محسوب نمی شوند و سهم آنها از مولکول های مشتق شده از پلاستیک قابل تخصیص مجدد نیست. به گفته ویلارد، اتحادیه اروپا در حال بررسی رویکرد مشابهی است.

ویلارد می پذیرد که مایع سازی هیدروترمال می تواند گزینه بهتری نسبت به سوزاندن یا دفن زباله باشد. او می گوید: «ما به شدت از بازیافت شیمیایی و بازیابی شیمیایی انتقاد کرده ایم، اما هرگز نگفتیم که این قطعاً یک نه مطلق است.» «این یک نقش دارد - اما قطعاً نباید اولین گزینه باشد.»

ماهون می‌گوید که رویکرد بریتانیا به تعریف پلاستیک بازیافتی برای مورا مناسب است. او می گوید: «ما سعی می کنیم تا حد امکان دایره ای باشیم و تقریباً هر مولکولی را که می توانیم برای ساخت محصولات جدید استفاده کنیم، به جای اینکه به عنوان سوخت استفاده شود، به کار ببریم.»

در طی چند سال آینده، منتقدان و حامیان به طور یکسان کارخانه بریتانیا را با دقت تماشا خواهند کرد تا ببینند آیا به رسیدن به آن هدف بلندپروازانه نزدیک می شود - یا به صف طولانی امیدهای برآورده نشده برای پلاستیک های بازیافتی می پیوندد.