سارا ردزیکوفسکی سرش را خم کرد و به دوربین گوشی‌اش نزدیک‌تر شد و قرمزی‌ای را که از استخوان‌های گونه‌اش به چانه‌اش گسترده شده بود، بررسی کرد. انگشتانش را روی پوست متورمش کشید و در حالی که صورتش را در دستانش گرفته بود، گریه کرد.
با صدای آرامی گفت: «از اینکه این کار را با خودم می‌کنم متنفرم.»
خانم ردزیکوفسکی، ۴۰ ساله، در حال صحبت با دنبال‌کنندگانش در TikTok درباره رازی بود که دهه‌ها حتی از نزدیک‌ترین دوستان و خانواده‌اش پنهان کرده بود: از ۱۲ سالگی به صورت وسواسی پوستش را می‌کند، اغلب تا جایی که خون بیاید و زخم شود. خانم ردزیکوفسکی که به بیماری روانی به نام درماتیلومانیا مبتلاست، هر چقدر هم که آرزوی ترک این عادت را داشته باشد، نمی‌تواند متوقف شود.
او تخمین می‌زند که حداقل دو ساعت در هفته صرف خراشیدن پوست صورتش — و همچنین پوست سر، بازوها، پشت، سینه و پاهایش — می‌کند. در این ویدئو گفت: «حداقل ۱۲۵ روز از عمرم را خم شده جلوی آینه گذرانده‌ام. و این ۱۲۵ روزی است که هرگز برنخواهد گشت.»
چشمانش را پاک کرد و پاک‌کننده را روی کف دستانش ریخت و آن را روی صورتش ماساژ داد تا زمانی که کف کرد. سپس روال آشنای تلاش برای ترمیم آسیبی را که زده بود، آغاز کرد. چوب فرکانس بالا را بر روی مجموعه ضایعات روی گونه‌هایش چرخاند، به این امید که سریع‌تر بهبود یابند. صورتش را با درمان‌های نقطه‌ای و سرم‌ها پوشاند.
با این حال، پوستش ملتهب و در برخی نقاط خونریزی داشت. و او از خودش خشمگین بود.
در مصاحبه‌ای گفت: «این یک نبرد درونی است، چون می‌دانم که تقصیر من نیست، و نمی‌خواهم این کار را بکنم. اما این دست من است. من آسیب را وارد کردم.»
کارشناسان پزشکی می‌گوینند افرادی که به درماتیلومانیا یا سایر بیماری‌های مشابه، مانند کشیدن موی غیرقابل کنترل یا جویدن ناخن — که به عنوان رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن یا BFRBs شناخته می‌شوند — مبتلا هستند، می‌توانند احساس شرمی چنان ناتوان‌کننده داشته باشند که حتی در نظرسنجی‌های بی‌نام نیز به رفتارهایشان اعتراف نکنند. بالاخره این انگشتان آنهاست که تارهای مو را می‌کشد، ناخن‌های آنهاست که در پوستشان فرو می‌رود.
اما پنهان‌کاری باعث شده است که بهبود برای بسیاری از افراد مبتلا به BFRBs، که حداقل ۳ درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، دشوار شود. سوزان موتون-اودوم، روانشناسی که در درمان این مشکل تخصص دارد و با یک سازمان غیرانتفاعی که از افراد مبتلا به BFRBs حمایت می‌کند، کار می‌کند، گفت: «اگر آنقدر در شرم غرق باشید که نتوانید با کسی در مورد آن صحبت کنید، حرکت رو به جلو سخت است.»
همین باعث شد که افشای پوستش در رسانه‌های اجتماعی برای خانم ردزیکوفسکی بسیار رادیکال باشد. پذیرفتن اینکه صحبت کردن در مورد آن راهی برای درمان است، درسی دردناک بود که دهه‌ها طول کشید تا آن را یاد بگیرد.
"چرخه مداوم شرم"
حمام تنها جایی در خانه کودکی خانم ردزیکوفسکی بود که قفل داشت. او هنگامی که مادر و ناپدری‌اش دعوا می‌کردند، به آنجا پناه می‌برد. در جلوی آینه آن حمام بود که چند جوش روی پشتش را متوجه شد، بنابراین شروع به فشردن و کندن آنها کرد. در نهایت انگشتانش به نواقص صورتش منتقل شدند، که زیر نورهای تند بالای سر برایش برجسته بودند. او ساعت‌ها پوستش را می‌کند، روی سینک خم می‌شد تا هرچه نزدیک‌تر به آینه باشد. این کار کمی آسایش و احساس کنترل به او می‌داد.
وقتی دست از کار کشید، به سختی به یاد می‌آورد که چرا اصلاً شروع کرده بود.
او گفت: «جلوی آینه می‌روم و ناگهان زمان از دستم می‌رود.» اما سپس دوباره به انعکاس خود نگاه می‌کرد و می‌دید که پوستش چقدر بدتر شده است. او گفت: «این یک چرخه مداوم شرم بود.»
خانم ردزیکوفسکی در دوران نوجوانی، هرچه در توان داشت انجام می‌داد تا کندن پوستش را پنهان کند. موهایش را به سمت صورتش فر می‌داد تا گونه‌های زخمی‌اش را پنهان کند، گاهی اوقات آهن داغ را به لکه‌هایی که کنده بود می‌زد تا سوختگی‌ها بیشتر از زخم‌ها توجه را جلب کنند. زیر یونیفرم تشویق‌کنندگان بدون آستین، پیراهن می‌پوشید تا زخم‌های پشت و سینه‌اش را بپوشاند. یک بار، پس از یک دوره به خصوص شدید کندن شب قبل از روز عکس مدرسه، موهای جلویش را کوتاه کرد تا تورم پیشانی‌اش را بپوشاند.
اما پنهان کردن نشانه‌های BFRB — بریدگی‌های باز یا زخم‌ها روی پوست، لکه‌های طاسی یا بستر ناخن‌های خون‌آلود — از همه تقریباً غیرممکن است.
وقتی ساهارا دیکسون کمی پس از بلوغش شروع به کشیدن موهای شرمگاهی‌اش کرد — که یک عامل شایع است — پدربزرگش از او پرسید چرا همیشه دست‌هایش در شلوارش است. خجالت‌زده، به کشیدن موهای سرش روی آورد. مادرش بلافاصله او را به خاطر لکه‌های طاسی روی پوست سرش سرزنش کرد. خانم دیکسون به یاد آورد که مادرش می‌گفت: «وقتی تو را به آرایشگاه می‌برم، دیگر مویی برای درست کردن نخواهی داشت.» این سوالات تنها باعث شد که او احساس بدتری نسبت به کشیدن موهایش یا تریکوتیلومانیا داشته باشد.
خانم دیکسون، که اکنون دانشجوی دکترای ۲۹ ساله و مربی سلامت است و از افراد رنگین‌پوست و سایر افراد از جوامع حاشیه‌نشین مبتلا به BFRBs حمایت می‌کند، گفت: «همین عمل اشاره مداوم به آن بود که واقعاً باعث شد احساس شرم کنم.»
دکتر موتون-اودوم گفت که با والدینی کار کرده است که ریزش موی فرزندانشان ناشی از کشیدن مو را به سرطان نسبت داده‌اند. او گفت: «در مورد سطح شرم صحبت کنید، اگر ترجیح می‌دهید بگویید 'فرزندم سرطان دارد' تا 'فرزندم موهایش را می‌کند'.»
خانم ردزیکوفسکی یاد گرفت که ماهرانه آرایش کند تا پوست آسیب‌دیده‌اش را از خانواده و دوستانش پنهان کند و احساس اعتماد به نفس بیشتری داشته باشد. بنابراین تصمیم گرفت حرفه‌ای را به عنوان آرایشگر حرفه‌ای دنبال کند.
او گفت: «مهم نیست مشتری که جلوی صندلی من می‌نشیند چه نوع مشکلی دارد، من به خاطر بی‌عیب و نقص کردن پوست شناخته شده‌ام.»
اما به خصوص پس از دوره‌های بد کندن، خانم ردزیکوفسکی از حضور در محل کار احساس خجالت می‌کرد و نگران بود که مشتریانش او را پایین‌تر ببینند. وقتی برای کشیدن خط چشم نزدیک می‌شد، چشم‌های مدل‌ها را روی پوست ناهموارش حس می‌کرد. او گفت: «مردم احترامشان را به شما از دست می‌دهند چون فکر می‌کنند نمی‌توانید خودتان را کنترل کنید.»
یک شب، خانم ردزیکوفسکی آنقدر پوستش را بد کند که نتوانست ایده نشان دادن صورتش در محل کار در روز بعد را تحمل کند. یک مشت مسکن بلعید. او گفت: «کندن پوستم وضعیتی چنان ناراحت‌کننده برایم ایجاد کرده بود که احساس کردم این تنها راه خلاص شدن من است.» بیش از ۲۴ ساعت بعد در اتاق خوابش بیدار شد.
سرکوب میل به کندن
برای بیشتر عمرش، خانم ردزیکوفسکی فکر می‌کرد کندن پوست فقط یک عادت بد است. او تا زمانی که در سال ۲۰۲۱ برای افسردگی‌اش به روانپزشک مراجعه کرد، متوجه نشد که درماتیلومانیا چیست. سال قبل از آن، در طول قرنطینه‌های کووید-۱۹، تقریباً هر روز پوستش را تا حد خونریزی می‌کَند.
روانپزشکش رژیمی را برای او آغاز کرد که شامل یک آمینو اسید به نام N-استیل‌سیستئین (NAC) بود که می‌تواند میل به کندن یا کشیدن مو را در برخی افراد کاهش دهد. او پیشنهاد کرد آینه‌های خانه‌اش را بپوشاند و اسباب‌بازی‌های فیدجت بخرد تا دستانش را مشغول نگه دارد. اما آنها آنقدر بر روی درمان افسردگی خانم ردزیکوفسکی تمرکز داشتند که هرگز در مورد کندن به تفصیل صحبت نکردند یا سعی نکردند آگاهی از آنچه باعث آن می‌شد ایجاد کنند. وضعیتش به سختی بهبود یافت.
دکتر موتون-اودوم گفت که هیچ درمانی برای BFRB وجود ندارد و مداخلات فیزیکی بدون پرداختن به "نیاز زیربنایی که رفتار را هدایت می‌کند" فقط می‌توانند تا حدی مؤثر باشند.
اخیراً در جلسات درمانی، خانم ردزیکوفسکی ریشه کندن پوست را در دوران کودکی آشفته‌اش جستجو کرد. او گفت: «آن مکانیزم مقابله من شد.» امروز، این رفتار آرام‌بخش باقی مانده است که در زمان‌های استرس، مانند آتش‌سوزی‌های اخیر در نزدیکی خانه‌اش در لس‌آنجلس، به آن روی می‌آورد. اما حتی زمانی که تحت فشار نیست، احساس می‌کند مجبور است هر لکه‌ای را که می‌بیند بفشارد یا بکند. او گفت: «عیبی را می‌بینم، می‌خواهم آن را از بین ببرم.»
اغلب، هدف درمان فقط کاهش اجبار به کندن یا کشیدن است. باربارا لالی، که تجربه خود با تریکوتیلومانیا را در رسانه‌های اجتماعی مستند کرده است، گفت: آن میل می‌تواند شبیه به نیش پشه طاقت‌فرسایی باشد که فقط نیاز به خاراندن دارد. خانم لالی، ۳۳ ساله، هنگامی که تار موی "درست" را — تار مویی که زمخت یا مجعد به نظر می‌رسد — بیرون می‌کشد، احساس آرامش به او دست می‌دهد. او گفت: «در واقع درد ندارد. احساس خوبی دارد.»
او این مراسم را در ویدیویی برای بیش از ۱۰,۰۰۰ دنبال‌کننده خود در اینستاگرام که بسیاری از آنها نیز این وضعیت را تجربه می‌کنند، نمایش داد. یکی از دنبال‌کنندگان نوشت: «باورم نمی‌شود که این را درک کردم.» دیگری کامنت گذاشت: «چی. افراد دیگر هم این را تجربه می‌کنند؟»
برای کمک به مردم برای یادگیری چگونگی تحمل این میل بدون اقدام بر اساس آن، متخصصان اغلب انواع خاصی از درمان، و همچنین گروه‌های حمایتی همتا را پیشنهاد می‌کنند.
جیسون یو، ۳۱ ساله، با صحبت آشکار در مورد این رفتار به یک کشف بزرگ رسید. او یک دهه بود که همه چیز را امتحان کرده بود تا کندن پوست دستانش را متوقف کند، مانند پوشیدن دستکش و بستن آنها به دور مچش تا برداشتن آنها سخت‌تر شود، یا مالیدن لوسیون به دستانش. اما تنها زمانی که به یک گروه حمایتی پیوست، واقعاً شروع به یافتن تسکین کرد. او در نهایت با یکی از دوستانش از آن گروه، یک پادکست در مورد BFRBs را راه‌اندازی کرد.
حالا، وقتی متوجه می‌شود که در حال خراشیدن مفاصل انگشتانش است، آن را به عنوان نشانه‌ای از بدنش می‌بیند که مضطرب است و ممکن است به چیزی نیاز داشته باشد — یک میان‌وعده، یک تماس تلفنی با دوست، هوای تازه. آقای یو گفت پذیرش این رفتار به کاهش آن کمک کرده است. او گفت: «من ۱۰۰ درصد بدون کندن نیستم. اما در ۹۵ درصد موارد قوی هستم، و این برای من کافی است.»
"مثل گروه درمانی است"
خانم ردزیکوفسکی اولین ویدیوی خود را در TikTok در مورد کندن پوست در آگوست ۲۰۲۳ منتشر کرد. او از اینکه یک کاربر تنها این ویدیو را ببیند و احساس تنهایی کمتری کند، خوشحال می‌شد. در عوض، او بیش از ۵۰۰ کامنت و هزاران بازدید دریافت کرد. یکی از کاربران TikTok به او گفت: «تو مرا نجات دادی. فکر می‌کردم تنها فردی هستم که این کار را انجام می‌دهد.» خانم ردزیکوفسکی به یاد آورد که گریه کرده است. او گفت: «مثل یک گروه درمانی در جیب من بود.»
او شروع به انتشار ویدیوهای بیشتر کرد، روال‌های بعد از کندن پوستش، محصولات ترمیم‌کننده پوست، و حتی ویدیوهایی از خودش در حال کندن پوست را مستند کرد. او هرگز صورتش را در حال کندن نشان نمی‌دهد، اما صدایی وجود دارد: کلیک‌کلیک ظریف ناخن‌هایش روی پوستش.
خانم ردزیکوفسکی در بیش از ۴۰۰ ویدیو در این پلتفرم، از کندن پوستش، آنچه احساس می‌کند و اینکه چگونه بر زندگی روزمره‌اش تأثیر می‌گذارد، می‌گوید. او در تلاش برای کاهش دفعات و شدت کندن پوستش، در مورد روش‌های درمانی مختلفی که امتحان کرده است، اطلاعاتی می‌دهد. او از دنبال‌کنندگانش می‌خواهد در مورد داستان‌های خودشان کامنت بگذارند. وقتی یکی از دنبال‌کنندگانش گفت که پوستش را در شب می‌کَند، خانم ردزیکوفسکی پیشنهاد کرد که نورهای کم‌نور و آینه‌های تارتر را در حمام نصب کند.
او گفت: «فکر می‌کنم این به من کمک کرده است که بیشتر بفهمم که این چیزی است که افراد زیادی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.»
هنگامی که خانم دیکسون به TikTok روی آورد تا در مورد کشیدن موهایش صحبت کند، با اکانت‌های دیگری برخورد کرد که تجربیات مشابهی داشتند. خانم دیکسون گفت: «دیدن افراد دیگر با همان وضعیت و حتی بدتر، واقعاً به من کمک کرد که اینقدر خودم را خجالت نکشم.»
او شروع به انتشار ویدیوهایی کرد که در آنها موهایش را جلوی دوربین می‌کشید، در مورد چگونگی تأثیر این کار بر روال زیبایی‌اش، چگونگی تأثیر آن بر اعتماد به نفسش و چگونگی تأثیر آن بر روابطش صحبت می‌کرد. خانم دیکسون گفت: «تا زمانی که شروع به مستندسازی آن نکردم، هرگز نمی‌دانستم که اینقدر رایج است و افراد زیادی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.»
هم برای خانم دیکسون و هم برای خانم ردزیکوفسکی، به اشتراک گذاشتن داستان‌هایشان در رسانه‌های اجتماعی به طور معجزه آسایی رفتارشان را متوقف نکرد. خانم ردزیکوفسکی کندن پوستش را متوقف نکرده و شک دارد که هرگز به طور کامل این کار را ترک کند. او مرتباً به خودش یادآوری می‌کند: «این یک اختلال است — انتخاب نیست.»
اما به اشتراک گذاشتن داستانش در TikTok به او اجازه داده است که احساس شرم کمتری نسبت به این کار داشته باشد. او دیگر احساس نمی‌کند که نیاز به پنهان کردن آن دارد. او گفت: «واقعاً کمکم کرده است تا در مقابل خودم و دیگران آسیب‌پذیرتر باشم.»