در ژوئیه 1995، زمانی که شورش شبه‌نظامیان در کشمیر تحت کنترل هند در اوج خود بود، یک سازمان مرموز که خود را ال-فاران می‌نامید، شش کوه‌نورد آمریکایی و اروپایی را به همراه دو راهنما ربود. هنگامی که خواسته‌های شبه‌نظامیان مبنی بر آزادی تروریست‌های بازداشت‌شده توسط هند – از جمله رهبر گروه – برآورده نشد، آنها یکی از گردشگران را سر بریدند. یک کوه‌نورد آمریکایی فرار کرد، اما بقیه هرگز پیدا نشدند و تصور می‌شود که کشته شده‌اند.
پس از این حادثه وحشتناک، هند موفق شد تا حد زیادی شورش در کشمیر را مهار کند، هرچند جرقه‌های آن نزدیک به 30 سال بعد هنوز شعله‌ور است.
در سال 2019، دهلی نو وضعیت ویژه خودمختار کشمیر تحت کنترل هند را لغو کرد و به قولی دیرینه از حزب حاکم بهاراتیا جاناتا (BJP) عمل کرد. در پی این تصمیم، دولت نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند، استدلال کرد که لغو ماده 370 قانون اساسی، که این وضعیت را اعطا کرده بود، درجه‌ای از عادی‌سازی را به منطقه بازگردانده است – و به افزایش گردشگری و توسعه زیرساخت‌ها اشاره کرد. خشونت به طور پیوسته کاهش یافته بود، گردشگری رشد کرده بود و پروژه‌های بزرگی در حال اجرا بودند.
اما هفته گذشته، آرامش ظاهری در دره کشمیر پس از حمله شبه‌نظامیان به گروهی از گردشگران عمدتاً هندی در پهلگام، با کشته شدن 26 نفر و زخمی شدن بسیاری دیگر، در هم شکسته شد. این مرگبارترین حادثه از این نوع در هند از زمان حملات بمبئی در سال 2008 بود. ابعاد مذهبی در حمله پهلگام به وضوح وجود داشت: طبق گزارش‌های هندی با استناد به شاهدان عینی، تروریست‌ها از قربانیان خود خواستند قبل از تیراندازی به آنها، یک آیه اسلامی را بخوانند.
سازمان نسبتاً ناشناخته‌ای به نام جبهه مقاومت (TRF) ابتدا مسئولیت را بر عهده گرفت؛ این سازمان در سال 2019 ظهور کرد و به طور گسترده‌ای اعتقاد بر این است که پوششی برای لشکر طیبه (LeT)، یک گروه تروریستی مستقر در پاکستان، است. با این حال، TRF متعاقباً مسئولیت را انکار کرد و مقامات هندی را متهم کرد که این ادعا را ساخته‌اند. با این وجود، هند تأکید کرده است که شبه‌نظامیان با پاکستان ارتباط داشته‌اند، چیزی که اسلام‌آباد بلافاصله آن را رد کرد.
حمله پهلگام بار دیگر تنش‌ها بین هند و پاکستان را پس از یک دوره آرامش قابل توجه افزایش داده است. هند برای اولین بار، اکنون به طور جدی در حال بررسی توقف جریان آب به پاکستان از سرچشمه‌های رود سند است، پس از تعلیق معاهده کلیدی تقسیم آب در هفته گذشته. پاکستان، که برای کشاورزی به این آب متکی است، اعلام کرده است که هرگونه اقدام این چنینی "اقدام جنگی" تلقی خواهد شد.
در همین حال، پاکستان قبلاً توافق‌نامه سیملا 1972 با هند را به حالت تعلیق درآورده است، که از جمله موارد دیگر، خط کنترل (LoC) را به عنوان مرز بین‌المللی بالفعل در کشمیر به رسمیت می‌شناسد و از استفاده از زور برای حل اختلاف خود بر سر منطقه اجتناب می‌کند. هر دو کشور کارکنان دیپلماتیک خود را در پایتخت‌های مربوطه به طور قابل توجهی کاهش داده‌اند.
بسیاری از ناظران اکنون می‌پرسند که هند احتمالاً چه اقدامات تلافی‌جویانه دیگری علیه پاکستان انجام خواهد داد. اگر دهلی نو تهدید خود مبنی بر مسدود کردن جریان آب در مرز را عملی کند، این به منزله "فشار تدریجی" خواهد بود - بخشی از استراتژی دیپلماسی اجباری. همراه با این اقدام، می‌توان فرض کرد که هند اهداف مشخصی را تعیین خواهد کرد که انتظار می‌رود پاکستان آنها را برآورده کند. اگر اسلام‌آباد در این کار موفق نشود، دهلی نو ممکن است فشار را به روش‌های دیگری از جمله افزایش حضور نظامی خود در مرزهای پاکستان افزایش دهد.
اینکه آیا این اقدامات باعث انطباق از سوی پاکستان خواهد شد - با فرض اینکه پاکستان در هماهنگی حمله پهلگام، همراه با حوادث تروریستی قبلی، دست داشته است - نامشخص باقی می‌ماند. در گذشته، اسلام‌آباد تلاش‌های دهلی نو برای اقناع قهرآمیز برای پایان دادن به دخالت خود در تروریسم در منطقه را نادیده گرفته است. به عنوان مثال، در فوریه 2019، حملات به اصطلاح جراحی هند در پاسخ به حمله‌ای به پرسنل هندی در پولواما - که یک گروه مستقر در پاکستان مسئولیت آن را بر عهده گرفت - تأثیر مورد نظر را نداشت؛ شبه‌نظامیان مستقر در پاکستان به انجام حملات در کشمیر تحت کنترل هند ادامه دادند.
سوالاتی نیز درباره حمله هفته گذشته باقی می‌ماند. هند سال گذشته پس از افزایش حوادث تروریستی در منطقه، حضور نیروهای خود را در کشمیر تقویت کرد. با توجه به استقرار قابل توجه نیروهای هندی در داخل کشمیر و در امتداد خط کنترل، مشخص نیست که چگونه شبه‌نظامیان موفق به فرار از شناسایی شدند. پلیس محلی چندین نفر را از داخل کشمیر تحت کنترل هند متهم کرده است. با این حال، بخش زیادی از طبقه سیاسی کشمیر بدون قید و شرط حمله پهلگام را محکوم کرده‌اند.
جسارت حمله نشان می‌دهد که اطلاعات هند درباره حادثه تروریستی احتمالی با این وسعت کافی نبوده است. ممکن است مقامات هندی که با افزایش گردشگری در کشمیر روحیه گرفته بودند، هوشیاری خود را کاهش داده باشند. در پی این حمله، جدا از تدوین یک استراتژی تلافی‌جویانه، به هند توصیه می‌شود که نقص‌های احتمالی در جمع‌آوری و تحلیل اطلاعات را بررسی کند و مشخص کند که چگونه شبه‌نظامیان از تور امنیتی در کشمیر فرار کرده‌اند.
هند همچنین به فوریت نیاز دارد تا یک استراتژی به اصطلاح بازدارندگی از طریق انکار را تدوین کند، که شامل استقرار نیروها به گونه‌ای است که انجام حمله را برای دشمن غیرممکن یا بسیار دشوار می‌سازد. این امر نیازمند استقرار کارآمدتر نیروها و افزایش جمع‌آوری اطلاعات خواهد بود. دهلی نو همچنین باید بیشتر در حسگرهای زمینی و پهپادها سرمایه‌گذاری کند و آنها را در مسیرهای احتمالی نفوذ قرار دهد.
با وجود تمام پیام‌های هند درباره بازگرداندن درجه‌ای از وضعیت عادی سیاسی به کشمیر، حمله پهلگام و مجموعه‌ای از حوادث اخیر دیگر این ادعا را رد می‌کنند. حداقل چهار حمله تروریستی سال گذشته در کشمیر رخ داد که نیروهای امنیتی و غیرنظامیان را هدف قرار دادند. اگرچه این حوادث به اندازه حمله پهلگام چشمگیر نبودند، اما تأکید کردند که توانایی هند برای دفع تروریست‌ها به وضوح زیر سوال است.
هند در تأمین امنیت خط کنترل با موانع قابل توجهی روبرو است، به دلیل چالش‌های زمین ناهموار. اما اگر امیدوار است چشم‌انداز حملات تروریستی بیشتر مانند حمله‌ای که هفته گذشته گردشگران را هدف قرار داد، کاهش یابد، نیاز دارد که دفاعیات خود را به طور قابل توجهی تقویت کند. در غیر این صورت، فاجعه در پهلگام به سختی آخرین مورد خواهد بود.