بوی آمونیاک به وسایل منزل آن کاتبرت نفوذ می‌کند، به پرده‌هایش می‌چسبد و حتی می‌تواند طعم غذایش را تحت‌الشعاع قرار دهد. این زن ۶۷ ساله می‌گوید: «مثل خرد کردن پیاز است. چشم‌هایتان اشک می‌ریزد و پشت گلو را اذیت می‌کند.»
کاتبرت مزرعه‌ای را مقصر می‌داند که متعلق به بزرگترین تولیدکننده گوشت خوک در بریتانیا است و در منطقه‌ای که او در شرق انگلستان زندگی می‌کند، در حال گسترش بوده است. او تقریباً هر هفته به سازمان نظارت بر محیط زیست شکایت کرده است. شرکت کرانسویک (Cranswick) می‌گوید این مزرعه یک تاسیسات نمونه است که تمام مقررات را رعایت می‌کند.
این درگیری در نورفولک، شهرستانی کشاورزی که به پرورش طیور معروف است، می‌تواند یکی دیگر از برخوردهای معمول در انگلستان بین صاحبان خانه و یک شرکت بزرگ باشد. اما این وضعیت نماد تنش در سراسر اروپاست؛ جایی که تولیدکنندگان بزرگ گوشت در عصر اختلالات تجاری و نگرانی‌ها درباره امنیت غذایی، به دنبال سود و بهره‌وری هستند.
این مزرعه که در فاصله ۳۰۰ متری خانه کاتبرت در روستای استو بدون (Stow Bedon) قرار دارد، پس از توسعه در سال ۲۰۱۹، تعداد خوک‌های خود را از ۴۵۰۰ خوک مادر به همراه بچه‌ها و خوکچه‌ها، به ۷۰۰۰ راس افزایش داد. کرانسویک اکنون می‌خواهد مزرعه‌ای در مقیاس بزرگ بسازد که ظرفیت ۱۴۰۰۰ خوک و ۷۱۴۰۰۰ مرغ را در نزدیکی مثولد (Methwold)، روستایی در نورفولک در فاصله ۳۰ دقیقه‌ای با ماشین، داشته باشد.
پیشنهاد کرانسویک ماه گذشته توسط مقامات محلی رد شد. این شرکت که نزدیک به ۱ میلیون پوند (معادل ۱.۳ میلیون دلار) برای درخواست خود هزینه کرده، اعلام کرد که ممکن است به این حکم اعتراض کند. این شرکت اصرار دارد که این مزرعه برای پاسخگویی بریتانیا به تقاضای خود برای گوشت مرغ و خوک حیاتی است.
به گفته آدام کوچ (Adam Couch)، مدیرعامل شرکت، این تصمیم همچنین «در تضاد کامل» با طرح دولت بریتانیا برای تقویت رشد اقتصادی از طریق اصلاح قوانین برنامه‌ریزی به منظور تسریع سرمایه‌گذاری است. او نامه‌ای به وزرای دولت در لندن نوشته و از آن‌ها خواسته است که مداخله کنند.
وی در مصاحبه‌ای پس از اعلام این تصمیم گفت: «این‌ها (گوشت مرغ و خوک) دو مورد از مقرون‌به‌صرفه‌ترین پروتئین‌ها برای مصرف‌کنندگان هستند و ما باید در تأمین نیازهای خود در این زمینه بسیار بیشتر خودکفا باشیم.»
کرانسویک که ارزش سهامش طی دو سال گذشته بیش از ۶۰ درصد افزایش یافته است، گوشت‌های تازه و فرآوری‌شده را به بزرگترین فروشگاه‌های خرده‌فروشی بریتانیا مانند سینزبریز (Sainsbury’s) و تسکو (Tesco) عرضه می‌کند. آخرین نتایج سالانه این شرکت نشان‌دهنده درآمد ۲.۶ میلیارد پوندی است، با خوک‌ها و مرغ‌هایی که از ۴۸۲ مزرعه تحت مدیریت شرکت در سراسر بریتانیا تأمین می‌شوند.
اخیراً، این شرکت در زنجیره تأمین خود سرمایه‌گذاری کرده است - گله خوک و مرغ خود را ایجاد کرده است. سایت کرانسویک در مثولد، که در سال ۲۰۱۸ خریداری شد، در حال حاضر طبق مجوز آژانس محیط زیست می‌تواند تا ۲۹۰۰۰ خوک را در خود جای دهد. در حال حاضر حدود ۷۵۰۰ خوک در این سایت نگهداری می‌شوند، که در انبارهای قدیمی با دیوارهای باز که چندین دهه قدمت دارند، نگهداری می‌شوند.
پاداش بهره‌وری ارزشمند است. هر فرد در بریتانیا سالانه ۳۵ کیلوگرم گوشت مرغ مصرف می‌کند و سالانه ۱.۱ میلیارد مرغ ذبح می‌شود – ۱۶ مرغ برای هر نفر در کشور. تقاضا برای مرغ در حال رشد بوده است، زیرا نگرانی‌های مربوط به هزینه و سلامت، مردم را از گوشت قرمز دور کرده است.
همزمان، خرده‌فروشان و مصرف‌کنندگان به دنبال استانداردهای بالاتر رفاه حیوانات هستند که منجر به کاهش تراکم پرورش می‌شود. در ماه مارس، کرانسویک یک همکاری ۱۰ ساله با سینزبریز برای سرمایه‌گذاری در استاندارد جدید رفاهی و دستیابی به تولید گوشت خوک با انتشار کربن خالص صفر امضا کرد.
در مورد مرغ‌ها، شرکت می‌گوید اضافه کردن ظرفیت در سایت جدید برای اینکه پرندگان فضای بیشتری برای حرکت داشته باشند، حیاتی است. کوچ می‌گوید، حتی اگر تقاضا ثابت بماند، کرانسویک برای همان تعداد مرغ به ۲۲ درصد فضای بیشتر نیاز خواهد داشت.
آلیسون وب، ۶۳ ساله، چهار سال پیش به مثولد نقل مکان کرد. خانه‌اش حدود ۱.۵ مایل با محل طرح توسعه پیشنهادی فاصله دارد. مانند کاتبرت، انتشار آمونیاک که از کود و ادرار خوک متصاعد می‌شود، بیش از همه او را نگران می‌کند.
او گفت: «مردمی که نزدیک زندگی می‌کنند، که من خودم را یکی از آن‌ها می‌دانم، باید هر روز این بو را نفس بکشند. همه چیز درباره سود است و این سود آن‌هاست و کسانی که قیمت نهایی را برای کسب این سود از این منطقه زیبا می‌پردازند، ماییم.»
از سال ۲۰۱۷، تعداد مزارع صنعتی در بریتانیا یک پنجم افزایش یافته است و مناطقی در شرق انگلستان مانند لینکلن‌شایر (Lincolnshire) و نورفولک جزو مناطقی با بالاترین تمرکز هستند.
اما به گفته نیک آلن (Nick Allen)، مدیرعامل انجمن پردازش‌کنندگان گوشت بریتانیا، اگر بریتانیا می‌خواهد وابستگی خود به واردات محصولاتی با استانداردهای رفاهی پایین‌تر را کاهش دهد، کارهای بیشتری باید انجام شود. او گفت بریتانیا حدود نیمی از گوشت خوک و ۳۰ درصد از مرغ مصرفی خود را وارد می‌کند.
آلن در جلسه‌ای در تاریخ ۳ آوریل پیش از تصمیم برای رد طرح توسعه کرانسویک گفت: «ما هر روز تنها به اندازه یک تار مو با کمبود مواد غذایی و قفسه‌های خالی فاصله داریم. یک حادثه، چه سیاسی و چه ناشی از شیوع بیماری‌ها، در جایی در خارج از کشور و خارج از کنترل ما، ما را با یک مشکل جدی روبرو خواهد کرد.»
در سراسر اروپا، مردم محلی از نزدیکی به مراکز تولید گوشت شکایت دارند، به ویژه که بخش بیشتری از تولید در برخی کشورها برای صادرات است. برخی از آن‌ها به اقدامات قانونی روی آورده‌اند، که یادآور مجموعه‌ای از شکایت‌ها در ایالات متحده در سال‌های اخیر علیه مزارع خوک است.
در لهستان، بزرگترین صادرکننده مرغ در اروپا، رناتا درلاتا (Renata Derlata) می‌گوید بوی بیرون از خانه‌اش آنقدر شدید است که پنجره‌هایش را بسته نگه می‌دارد.
درلاتا، ۴۳ ساله، که در فاصله حدود ۸۰ متری یک مزرعه صنعتی خوک در نزدیکی رادوم (Radom) در جنوب ورشو زندگی می‌کند، گفت: «لحظه‌ای نیست که بتوانید نفس بکشید و بوی مدفوع خوک و آمونیا را استشمام نکنید.»
این مزرعه به دلیل نزدیکی به املاک مسکونی، قبلاً مورد انتقاد مقامات محلی و استانی قرار گرفته است. مجوز فعلی آن تا پایان سال منقضی می‌شود و برای تمدید یا دریافت مجوز جدید باید برای کاهش انتشار آمونیاک سرمایه‌گذاری کند. صاحبان مزرعه از اظهار نظر خودداری کردند.
آمونیاک برای سلامتی انسان مضر است و می‌تواند به تشکیل ذرات ریز در هوا کمک کند. این ماده همچنین با نیتروژن‌گذاری خاک‌ها، اکوسیستم‌ها را تخریب می‌کند و به رشد گونه‌های گیاهی مقاوم در برابر نیتروژن کمک می‌کند و به زیستگاه‌های حساس آسیب می‌رساند.
انجمن ملی خوک می‌گوید مزارع مدرن نسبت به گذشته انتشار آمونیاک کمتری دارند، با استفاده از تکنیک‌هایی مانند پاشش اسید بر روی کود برای کاهش تبخیر. این انجمن اذعان دارد که این امر می‌تواند برای ساکنان نزدیک "ناخوشایند" باشد، اما می‌گوید تولیدکنندگان "سخت کار می‌کنند تا بوی بد را به حداقل برسانند."
در مثولد، وب و دیگران گروه اقدام علیه توسعه مزرعه صنعتی را تشکیل داده‌اند و استدلال می‌کنند که این طرح مقیاس بزرگی دارد، انتشار آمونیاک آن از حد مجاز بیشتر خواهد بود و بر ترافیک محلی تأثیر خواهد گذاشت. آن‌ها به نامه‌ای که توسط نماینده پارلمان محلی، جورج فریمن (George Freeman)، در حمایت از آن‌ها نوشته شده بود، اشاره کردند.
او در مصاحبه‌ای گفت: «ما با یک نوع کشمکش دائمی بین تولید مواد غذایی و جامعه محلی روبرو هستیم.»
فریمن از سال ۲۰۰۷ نماینده پارلمان نورفولک مید ویست (Mid Norfolk) بوده و از این منطقه در پارلمان نمایندگی می‌کند. او گفت: «مسئله این نیست که آیا ما می‌خواهیم تولیدکنندگان مواد غذایی داشته باشیم یا نه، بلکه این است که چه نوع تولیدکنندگانی می‌خواهیم و چگونه آن را مدیریت کنیم.»
دریافت مواد غذایی از خارج از کشور برای مدت طولانی به لطف دسترسی به کشت و زرع در سراسر جهان، آسان و مقرون‌به‌صرفه بود. اما پس از خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا و جنگ روسیه علیه اوکراین، اختلالات تجاری، مسائل مربوط به زنجیره تأمین و تورم، موضوع امنیت غذایی را در دستور کار قرار داده است.
رئیس کرانسویک، تیم اسمیث (Tim Smith)، گفت که این شرکت «به وضوح قصد ندارد» مزارع را بسازد مگر اینکه مقامات تصمیم خود را بازنگری کنند. اما این شرکت به سرمایه‌گذاری در جاهای دیگر ادامه خواهد داد. او گفت کرانسویک در حال حاضر از طریق برنامه‌ریزی در انتظار ساخت مرغداری در لنکاوی (Lancashire) است و این هفته برای توسعه سایت خود در گوزبک (Goolebek) درخواست داده است.