آبی اقیانوس اطلس در افق می‌درخشد، در حالی که کامیون‌ها، جرثقیل‌ها و صدها کارگر، بخش نامشخصی از صحرا را به یک پیوند تجاری حیاتی تبدیل می‌کنند. یک جاده جدید بیش از یک مایل به سمت اقیانوس کشیده شده است که به اسکله‌هایی تقسیم شده و در نهایت فسفات، گاز و محصولات دریایی را برای سواحل اروپا و آمریکای لاتین بارگیری خواهد کرد.
همه این‌ها بخشی از پروژه ۱.۲ میلیارد دلاری بندر اقیانوس اطلس داخله (Dakhla Atlantic Port) است که به طور متناقض، به لطف مردی که اکنون جهانی‌شدن را مختل می‌کند، نویدبخش اتصال گوشه‌ای مورد مناقشه از آفریقا با بقیه جهان است.
به رسمیت شناختن حکومت مراکش بر صحرای غربی توسط دونالد ترامپ در پایان دوره اول ریاست جمهوری او، موجی از توسعه را در این منطقه کم‌جمعیت که در حدود ۳۶۰۰ مایلی شرق واشنگتن قرار دارد، آغاز کرد. با بازگشت ترامپ به قدرت و پیوستن فرانسه و اسپانیا به حمایت آمریکا از حاکمیت مراکش، سرمایه‌گذاری‌های برنامه‌ریزی‌شده اکنون به ۱۰ میلیارد دلار رسیده است.
یک بزرگراه ۱ میلیارد دلاری به زودی داخله (Dakhla)، شهری کوچک در انتهای جنوب، را به طنجه (Tangier) در مدیترانه، یک نقطه دسترسی کلیدی به اتحادیه اروپا، متصل خواهد کرد. گردشگری در حال گسترش است، با پروازهای بیشتر، هتل‌های بزرگتر و یک فرودگاه جدید برنامه‌ریزی‌شده.
مزارع بادی در حال رشد هستند و انرژی آن‌ها قرار است ورزشگاه‌های مراکش را در جام جهانی فوتبال ۲۰۳۰، که این کشور میزبان مشترک آن است، تأمین کند و حتی به طور بالقوه به اروپا نیز عرضه شود. تجارت کشاورزی و صادرات محصولات دریایی نیز منابع درآمدی رو به رشدی هستند.
پول خارجی نیز به این منطقه علاقه‌مند شده است. زمانی که فرانسه موضع بی‌طرفی طولانی‌مدت خود را رها کرد و در ماه ژوئیه گذشته از مراکش حمایت نمود، رئیس جمهور امانوئل مکرون در نامه‌ای به پادشاه محمد ششم، توسعه اقتصادی صحرای غربی را "ضروری" توصیف کرد و حمایت فرانسه را متعهد شد. مقامات مراکشی در داخله از جریان پیوسته بازدیدکنندگان، هم سرمایه‌گذاران خصوصی و هم مقامات خارجی، صحبت می‌کنند.
ریکاردو فابیانی، مدیر پروژه شمال آفریقا در گروه بین‌المللی بحران می‌گوید: «صحرای غربی از یک منطقه مورد مناقشه که برای سرمایه‌گذاران خارجی سمی بود، به منطقه‌ای که به طور فزاینده‌ای عادی شده و جریان رو به رشدی از سرمایه را دریافت می‌کند، تبدیل شده است.»
این یادآوری دیگری است که چگونه ترامپ تغییرات چشمگیر و بحث‌برانگیزی را به نقاطی که کمتر آمریکایی می‌توانست روی نقشه نشان دهد، آورده است. اما این تغییرات با ریسک‌هایی همراه است.
الجزایر، که دهه‌هاست با مراکش برای نفوذ منطقه‌ای رقابت می‌کند، خشمگین است، همانطور که شورشیانی که از آن‌ها حمایت می‌کند و به دنبال خودمختاری صحرای غربی هستند. سازمان ملل این منطقه را در فهرست مناطق غیرخودگردان قرار داده است.
مراکش، که می‌گوید ارتباطش با صحرای غربی به قرن‌ها پیش بازمی‌گردد، پس از خروج نیروهای استعماری اسپانیا در سال ۱۹۷۵ وارد این منطقه شد. سال‌ها درگیری سطح پایین با جبهه استقلال‌طلب پولیساریو حدود ۹۰۰۰ کشته برجای گذاشت و به شدت به وضعیت مالی عمومی مراکش لطمه زد تا اینکه در اوایل دهه ۱۹۹۰ یک آتش‌بس برقرار شد و حدود سه چهارم این منطقه تحت کنترل مراکش باقی ماند.
به رسمیت شناختن حاکمیت مراکش توسط واشنگتن از ناکجاآباد نبود. این اقدام به عنوان معاوضه‌ای در قبال پیوستن مراکش به پیمان‌های ابراهیم، توافق‌هایی در اواخر سال ۲۰۲۰ که امارات متحده عربی و بحرین قدم تاریخی در به رسمیت شناختن اسرائیل برداشتند، ترتیب داده شد. در طول ریاست جمهوری جو بایدن اتفاق خاصی نیفتاد، اما این به رسمیت شناختن لغو نشد.
حیات دلیمی، اولین زن صحراوی در پارلمان مراکش، که در ویلای خود در مرکز شهر داخله چای می‌نوشید، گفت که یک دوره دیگر ترامپ "خبر خوبی است که قطعاً آستانه انتظارات ما را بالا می‌برد." او مایل است ترامپ معامله‌ای را میانجیگری کند که شامل حاکمیت مراکش با میزانی از خودمختاری محلی باشد. او گفت: «الجزایر باید این طرح را بپذیرد.»
در اوایل ماه آوریل، وزیر خارجه مارکو روبیو (Marco Rubio) بر به رسمیت شناختن حاکمیت مراکش بر صحرای غربی توسط ایالات متحده تأکید کرد. الجزایر این بیانیه را محکوم کرد.
ناامیدی در میان ده‌ها هزار صحراوی که با پولیساریو همسو هستند و در اردوگاه‌هایی در الجزایر متراکم شده‌اند، در میان کاهش چشم‌اندازهای حل مناقشه در حال افزایش است. طرح سازمان ملل برای برگزاری رفراندوم به منظور تعیین سرنوشت این منطقه از سال ۱۹۹۱ به دلیل اختلافات بر سر اینکه چه کسانی واجد شرایط رأی دادن خواهند بود، پیشرفتی نداشته است.
پولیساریو هشدار داده است که ادامه حمایت فرانسه و دولت جدید ترامپ از مراکش، چاره‌ای جز افزایش مقاومت برای آن‌ها باقی نخواهد گذاشت. این گروه - که برخی نمایندگان جمهوری‌خواه کنگره آمریکا در تلاش برای قرار دادن آن در فهرست سازمان‌های تروریستی هستند - مسئولیت حملات پراکنده به نیروهای مراکشی در نزدیکی مرز الجزایر را بر عهده می‌گیرد، هرچند تأیید آن‌ها دشوار است.
مراکش در سال‌های اخیر بیشتر از ناآرامی‌های گسترده همسایگان شمال آفریقایی خود دور مانده و به نظر می‌رسد بی‌باک است. برای مقامات در رباط، پایتخت، اکنون فرصتی برای تثبیت آنچه حاکمیت تاریخی مراکش بر این منطقه می‌دانند و فراهم کردن نقطه‌ای برای تقویت روابط تجاری با سایر بخش‌های آفریقا و بازارهای نوظهور وجود دارد.
نیسرین یوزی (Nissrine Iouzzi)، مدیر پروژه، در یک تپه مشرف به بندر جدید داخله، بر بیش از ۱۵۰۰ کارگر نظارت می‌کند تا آن‌ها به مهلت ۲۰۳۰ برای پذیرش کشتی‌ها برسند.
او در ماه مارس، در یک تور کاملاً برنامه‌ریزی‌شده از تأسیسات ۱۶۰۰ هکتاری برای خبرنگاران بلومبرگ، برنامه‌هایی را برای پایانه‌های کانتینری، تأسیسات بارهای فله و خدمات لجستیکی برای پشتیبانی از یک منطقه صنعتی ۱۰۰۰ هکتاری مجاور تشریح کرد. یک کشتی‌سازی تعمیر و نگهداری کشتی‌ها را انجام خواهد داد، در حالی که دو پایانه قادر به مدیریت مجموعاً ۱۱ میلیون تن محصولات نفتی، آمونیاک سبز و هیدروژن خواهند بود.
یوزی گفت: «ما خشکی را به دریا منتقل می‌کنیم. آفریقا نیاز به ساخت بندرهای بیشتری دارد، درست همانطور که چین انجام داد.»
با رسیدن به داخله از طریق مسیر جدید رایان‌ایر (Ryanair) از مادرید، حس کمتری از پرواز به یک منطقه درگیری وجود دارد. مسافران اسپانیایی، ایتالیایی و فرانسوی در اواخر میانسالی با هموطنان جوان‌تر که برای کایت‌سرفینگ می‌روند، قاطی می‌شوند. ساحل داخلی بلند و سایه‌دار شبه جزیره آن را به یکی از مقاصد منتخب جهان برای این ورزش آبی تبدیل کرده است.
هتل‌های جدید مانند وینک‌سرفینگ (Winksrfing) در حال ساخت هستند و برنامه‌هایی برای ساخت حداقل ۳۵ هتل و ۱۵ آپارتمان جدید در چند سال آینده وجود دارد. یک کازینو و یک مرکز خرید هم برنامه‌ریزی شده است.
مروان جودی (Marouane Jaoudi)، مدیر عامل شرکت توسعه منطقه‌ای گردشگری صحرا، گفت: «داخله دارد به ال‌دورادو تبدیل می‌شود.»
با این حال، تنش‌ها با الجزایر و پولیساریو در حال افزایش است. در سال ۲۰۲۲، الجزایر صادرات گاز طبیعی به اسپانیا را از طریق خط لوله‌ای که از مراکش می‌گذشت، متوقف کرد. سال گذشته، سفیر الجزایر در اسپانیا، سعید مصطفی بن‌عامر، از بازگشت به مادرید پس از فراخوانی در سال ۲۰۲۲، به دلیل حمابت اسپانیا از موضع مراکش، خودداری کرد و دلیل آن را "موضع تهاجمی" اسپانیا دانست.
همانطور که الجزایر و پولیساریو با افزایش اهمیت اقتصادی منطقه و تثبیت کنترل مراکش مواجه می‌شوند، خطر بازگشت به درگیری جدی‌تر افزایش می‌یابد. رئیس‌جمهور الجزایر، عبدالمجید تبون، سال گذشته گفت: "مسئله صحرای غربی یک مسئله ضد استعماری است و فقط می‌توان آن را از طریق مراجعه به مردم صحرا تعیین سرنوشت حل کرد."
برخی تحلیلگران معتقدند که فشار الجزایر می‌تواند به مراکش در جذب سرمایه‌گذاری بلندمدت آسیب برساند. دلیمی، نماینده مجلس، گفت که برخی از ساکنان منطقه به دلیل ترس از جنگ به فکر ترک منطقه افتاده‌اند. او گفت که الجزایر و پولیساریو "زندگی مردم را گروگان گرفته‌اند" و بر نیاز به "آزادی" صحراوی‌ها از این شرایط تأکید کرد.
با این حال، در شهر داخلی، که جمعیت آن در حدود دو دهه سه برابر شده است، این حس غالب وجود دارد که زندگی بهتر شده است. بسیاری از ساکنان محلی صحراوی که تابعیت مراکش را پذیرفته‌اند، می‌گویند که زندگی راحت‌تری دارند. عبدالکریم، صاحب یک مغازه که حاضر به ارائه نام خانوادگی خود برای جلوگیری از آسیب به کسب‌وکار خود نشد، گفت: "من مراکشی هستم. پادشاه مراکش پدر ما است."
یوسف، ۳۷ ساله، یک صحراوی دیگر در داخله، در مورد سیاست صحبت نمی‌کند. او می‌گوید که به دلیل رشد اقتصاد، خانواده‌اش اکنون سه وسیله نقلیه دارند. او گفت: "داخله رشد کرده است. سرمایه اینجا آمده است."
این تغییر در صحرای غربی نشان‌دهنده نفوذ پایدار ترامپ در نقاط دوردست جهان است و اینکه چگونه اقدامات او می‌تواند پیامدهای اقتصادی و ژئوپلیتیکی قابل توجهی داشته باشد، حتی پس از پایان دوره ریاست جمهوری او.