امروز، نزدیک به ۲۰ سال پس از تصویب قانونی در کنگره که یک برنامه سراسری به نام Real ID را الزامی کرد، ضرب‌الاجل مسافران برای ارائه این شناسایی جدید جهت پروازهای داخلی بود. با این حال، هیچ اتفاق خاصی رخ نداد. اگرچه حدود ۲۰ درصد از مسافران هنوز الزامات را رعایت نکرده‌اند، زیرا مدرک مورد نیاز (عموماً یک نوع بازنگری شده از گواهینامه رانندگی صادر شده توسط ایالات و قلمروهای آمریکا) را دریافت نکرده‌اند، وزارت امنیت داخلی کاری بیش از صدور یک اطلاعیه انجام نداده است که مردم واقعاً، واقعاً، واقعاً باید دفعه بعد شناسایی صحیح را همراه داشته باشند.
دولت ترامپ ممکن است سعی کند اعتبار اجرای آرام این طرح را به خود اختصاص دهد—آرام بودن اجرا به این دلیل است که اصلاً اجرایی صورت نگرفته است. ضرب‌الاجل امروز تا حد زیادی مصنوعی بود: طبق جزئیات دقیق مقررات حاکم بر اجرای Real ID، وزارت امنیت داخلی تا پایان سال ۲۰۲۷ فرصت دارد تا برنامه را به طور کامل اجرایی کند. بنابراین، دولت از ضرب‌الاجل امروز استفاده کرد تا به آمریکایی‌ها اطمینان دهد که همچنان می‌توانند پرواز کنند، در حالی که بر اولویت دیگری تمرکز داشت: اجرای قوانین مهاجرتی، به جای تأمین امنیت.
Real ID که در واکنش به حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ و به دنبال توصیه‌های کمیسیون ۱۱ سپتامبر وضع شد، مقامات را ملزم کرد تا ویژگی‌های مشابه پاسپورت مانند فناوری تشخیص چهره و علائم ضد جعل را به گواهینامه‌های رانندگی صادر شده توسط ایالت‌ها اضافه کنند؛ این اقدام به عنوان یک بهبود قابل توجه در غربالگری مسافران برای پروازهای داخلی آمریکا تلقی می‌شد. این برنامه در ابتدا قرار بود در سال ۲۰۰۸ به اجرا درآید، اما ایالت‌ها یا با آن مخالفت کردند یا نتوانستند الزامات را رعایت کنند، و زمان همین‌طور گذشت. با نزدیک شدن به ضرب‌الاجل امروز، وزارت امنیت داخلی بر رعایت الزامات تأکید کرد و درباره تأخیرها و بارهای اضافی بر امنیت فرودگاه‌ها هشدار داد، اما دولت اطلاعات مشخصی در مورد آنچه رخ خواهد داد، ارائه نداد—چه رسد به هرگونه بینش در مورد اینکه آیا کاهش بودجه در سازمان امنیت حمل‌ونقل (TSA) توسط گروه کارایی ایلان ماسک به هرگونه تأثیر نامطلوب اجرای Real ID اضافه خواهد کرد یا خیر.
بخشی از این معما اکنون حل شده است. پس از تذکرات جدی اما مبهم، TSA صرفاً به مسافران توصیه می‌کند که "برای پرواز بعدی خود" به گواهینامه رانندگی منطبق با Real ID یا شکل دیگری از شناسایی پذیرفته شده، مانند پاسپورت، نیاز خواهند داشت و در غیر این صورت "ممکن است انتظار تأخیر داشته باشید". بنابراین، شاید فردا تأخیر داشته باشید، اما امروز نه.
باقی معما در این است که این عدم اجرای واضح چه چیزی را درباره انگیزه واقعی دولت به ما می‌گوید. هشدارهای نمایشی و تهدیدآمیز در طول آمادگی برای این ضرب‌الاجل، تهدیدی برای کسانی بود که ممکن است به دلیل وضعیت مهاجرتی خود واجد شرایط Real ID نباشند (در حدود نیمی از ایالت‌ها، مهاجران بدون مدرک اقامتی واجد شرایط دریافت گواهینامه رانندگی نیستند). در واقع، دولت سعی داشت از ایجاد وحشت درباره Real ID به عنوان چوبدستی استفاده کند تا با هویج پیشنهاد ۱۰۰۰ دلاری رئیس جمهور برای مهاجران بدون مدرک جهت خوداخراجی همخوانی داشته باشد. به جای تلاشی جدی برای ترغیب مردم به سمت Real ID، می‌توان صدای کریستی نوئم، وزیر امنیت داخلی، را شنید که می‌گفت: "اتباع غیرقانونی نباید اجازه پرواز در آمریکا را داشته باشند، مگر برای خوداخراجی."
تمرکز بر "اتباع غیرقانونی" و اجرای قوانین مهاجرتی به جای امنیت ملی و مبارزه با تروریسم، روشی بسیار نامناسب برای ترغیب آمریکایی‌ها به رعایت Real ID به نظر می‌رسد. طراحی گواهینامه‌های منطبق با Real ID قبلاً نیز با مخالفت لیبرال‌های مدنی در هر دو جناح چپ و راست، از جمله برخی محافظه‌کاران که نگران قدرت‌های دولتی شبیه برادر بزرگ (Big Brother) هستند، روبرو شده بود. چنین نگرانی‌هایی در مورد حفظ حریم خصوصی و دخالت فدرال باعث شد تعدادی از ایالت‌ها در صدور مدارک منطبق با Real ID تعلل کنند.
اکنون، در حالی که دولت ترامپ تمرکز Real ID را از مبارزه با تروریسم به کنترل مهاجرت تغییر می‌دهد، بسیاری از آمریکایی‌ها در بهترین حالت ممکن است درباره نیاز خود به گواهینامه‌های تقویت شده گیج شوند؛ و در بدترین حالت، ممکن است احساس کنند که ترس از تجاوز فدرال و اقدامات پلیسی کاملاً موجه است.
تلاش امروز دولت ترامپ برای اجرای قوانین، بعید است مردم را به رعایت الزامات جدید ترغیب کند: به نظر می‌رسد وزارت امنیت داخلی می‌گوید: جای نگرانی نیست، آمریکایی‌ها معاف هستند. در این صورت، چرا شهروندان آمریکایی باید هر ضرب‌الاجل آینده‌ای را جدی بگیرند؟
مشکل اینجاست که اگر هیچ قانونی به درستی اجرا نشود، هیچ قانونی وجود نخواهد داشت. تلاشی جدی برای پیاده‌سازی Real ID می‌توانست یک برنامه نسلی برای ایمن‌تر کردن مسافران آمریکا در برابر دشمنان خارجی آن را به سرانجام برساند. شاهین‌های مهاجرتی "مدارک خود را به ما نشان دهید" در دولت، فقط این فرصت را هدر دادند.
درباره نویسنده
ژولیت کیم نویسنده همکار در نشریه آتلانتیک، رئیس دانشکده برنامه امنیت داخلی در مدرسه حکمرانی کندی هاروارد، و نویسنده کتاب «شیطان هرگز نمی‌خوابد: یادگیری زندگی در عصر فجایع» است.