هنگامی که اسکات بسنت (Scott Bessent)، وزیر خزانه‌داری آمریکا، تا اواخر شب ۱۱ می با چین در سوئیس مذاکره می‌کرد، مذاکره‌کنندگان تجاری سایر نقاط جهان دست روی دست گذاشته بودند. بسیاری از آنها برای گفتگو به واشنگتن آمده بودند، که ناامیدانه به دنبال قراردادهای تجاری بودند، اما متوجه شدند که مذاکره‌کنندگان آمریکایی در خارج از کشور هستند و جلسات آنها به تعویق افتاده یا لغو شده است. یکی از مقامات، که انتظار داشت مواضع با دقت تدوین شده‌ای را در مورد قوانین واکسیناسیون گاوی و دستکاری ارز ارائه دهد، از این فرصت استفاده کرد تا از موزه بازسازی‌شده هوا و فضا بازدید کند. او سپس "تقریباً دست خالی همانند قبل" آنجا را ترک کرد.
جاه‌طلبی اعلام شده آمریکا این بوده است که در ۹۰ روز، ۹۰ توافق تجاری امضا کند. این شمارش معکوس از ۹ آوریل، زمانی که تعرفه‌های متقابل بر روی تقریباً به همین تعداد کشور متوقف شد، آغاز شد و تا مهلت ۸ جولای ادامه خواهد یافت. با گذشت بیش از یک سوم این دوره، تنها دو توافق اعلام شده است. یکی با بریتانیا، متحدی که آمریکا یک دهه با آن در حال مذاکره بوده است. دیگری با چین، رقیبی که پرزیدنت دونالد ترامپ با آن جنگ تجاری شدیدی را آغاز کرده بود. در هر دو مورد، تعرفه‌ها کاهش یافت؛ هیچ کدام از این کشورها امتیازات بزرگی به آمریکا ندادند.
۸۸ کشور باقی‌مانده برای پیشبرد پرونده خود از جذابیت دیپلماتیک زیادی استفاده کرده‌اند، اما پیشرفت آنها کند و ناهموار بوده است. هیچ تیم مذاکره‌کننده‌ای برای مدت طولانی در صف اول باقی نمانده است. اختلاف بر سر جزئیات دقیق یک توافق منجر به تنزل سریع رتبه می‌شود. با گذشت زمان، ریسک‌ها بالا می‌رود. هیچ کس نمی‌خواهد در ۸ جولای در خارج از این چرخه باشد.
از اواسط آوریل، دولت ترامپ حدود ۲۰ اقتصاد را در اولویت قرار داده است. اینها شامل شرکای تجاری بزرگی هستند که به شدت تحت تأثیر تعرفه‌های متقابل به تعویق افتاده قرار می‌گیرند، مانند اتحادیه اروپا، ژاپن و ویتنام، و همچنین چند کشور کوچک‌تر مانند فیجی. تعدادی از رهبرانی که آقای ترامپ با آنها رابطه خوبی دارد، مانند خاویر میلی (Javier Milei) از آرژانتین، نیز در این فهرست قرار گرفتند. هرچه شریک تجاری بزرگتر باشد، مصرف‌کنندگان آمریکایی در صورت عدم توافق، افزایش قیمت‌های دردناک‌تری را احساس خواهند کرد. سیاست‌گذاران آمریکایی معتقدند که مذاکرات با بریتانیا و فیجی نشانه مفیدی از تمایلات آنها برای کشورهایی است که در صف عقب‌تر هستند و این باید مذاکرات دیگر را تسریع کند.
با توجه به ماهیت پرتلاطم مذاکرات تاکنون، چنین توجیهاتی کاملاً قانع‌کننده نیست. تمام بحث‌ها در برابر هوس‌های ریاست جمهوری آسیب‌پذیرند. در ابتدا، اولویت آمریکا صادرکنندگان بزرگ شرق آسیا، از جمله ژاپن و ویتنام بود. اما پس از اینکه ایشیبا شیگرو (Ishiba Shigeru)، نخست‌وزیر ژاپن، گفت که اصرار آمریکا بر مستثنی کردن تعرفه‌های بخش‌بندی شده از مذاکرات ناعادلانه است، هند جایگاه کشور او را ربود—تنها برای اینکه سپس به دلیل سرعت کند مذاکرات خود عقب بیفتد. پس از از دست دادن وضعیت اولویت، مقامات هندی متعاقباً در سازمان تجارت جهانی شکایتی را برای سخت‌تر کردن کنترل‌های صادراتی خود بر آمریکا ارائه کردند. پس از اینکه مذاکره‌کنندگان آقای ترامپ در آخر هفته با استقبال گرمی از سوی سوئیس روبرو شدند، رئیس‌جمهور گفت که این کشور در صف جلوتر قرار خواهد گرفت. تنها اتحادیه اروپا موضع ثابتی را در طول مذاکرات حفظ کرده است: در انتهای صف. آقای ترامپ این بلوک را "کثیف‌تر از چین" به عنوان شریک مذاکره توصیف کرده است. با دیپلماسی بیشتر، آقای بسنت خاطرنشان می‌کند که مذاکرات دشوار است زیرا "ایتالیایی‌ها چیزی می‌خواهند که با فرانسوی‌ها متفاوت است."
سه موضوع تا کنون برجسته هستند. اول و مهمترین، این است که هیچ کشوری نمی‌تواند برای مدت طولانی توجه آمریکا را به خود جلب کند. در زمان‌های عادی، توافقات تجاری به صورت دوجانبه مذاکره می‌شوند. حتی تعریف شرایط کلی، که آقای ترامپ عمدتاً در حال حاضر در تلاش برای آن است، معمولاً سال‌ها طول می‌کشد. به نظر می‌رسد مذاکره‌کنندگان آمریکایی معتقدند که رویکرد سرعت بالای فعلی آنها اهرم فشاری را ارائه می‌دهد. اگر با یک کشور به مشکل بربخورند، خب، مشکلی نیست—آنها می‌توانند به سادگی به سراغ کشور بعدی بروند. سرنوشت ژاپن را ببینید که از آمریکا خواست تعرفه ۲۵ درصدی بر واردات خودرو را حذف کند.
مشکل این است که با رسیدن کشورهای مختلف به صف اول، امیدهای مذاکره‌کنندگان آنها بالا می‌رود. شاید آنها باشند که با جذابیت دولت ترامپ را به یک توافق منحصر به فرد خوب متقاعد کنند. به عنوان مثال، هند نیز تلاش کرد آمریکا را متقاعد کند تا تعرفه‌های خودرو و فولاد را به عنوان بخشی از توافق "صفر در برابر صفر" حذف کند. با این حال، تنها بریتانیا به چنین معافیتی دست یافته است، و حتی آن هم برای تنها ۱۰۰,۰۰۰ خودرو در سال. در نتیجه شکست این تلاش‌ها، چرخش و جابجایی رخ می‌دهد. یک مقام ویتنامی می‌گوید: "احساس می‌شود پنجره فرصت هر بار بسیار کوچک است."
مانع پکن
بعد، عامل چین مطرح است. کشورهای ثالث باید دو ابرقدرت را راضی نگه دارند. در ۱۴ می، مقامات چینی به توافق بریتانیا با آمریکا حمله کردند و مدعی شدند که این توافق به طور غیرمستقیم چین را هدف قرار داده است. طبق شرایط توافق، بریتانیا از تعرفه‌ها بر صادرات فولاد معاف می‌شود، اما تنها در صورتی که آمریکا در مورد مالکیت کارخانه‌های آن نظر داشته باشد. سایر اقدامات "امنیت ملی" در این توافق نیز چین را ناراحت کرده است. چنین شکایت‌هایی دوباره مطرح خواهند شد. ژاپن می‌ترسید که خواسته‌های آمریکا در مورد کالاهای استراتژیک، چین را آزار دهد. به گفته یک مقام، مذاکره‌کنندگان آمریکا در هر مذاکره این سوال را مطرح می‌کنند که "شما در رابطه با چین چه کار می‌کنید و چه کاری می‌توانید بکنید؟".
موضوع سوم مربوط به نقاط اختلافی غیرقابل پیش‌بینی است. کشورهایی که سالانه صدها هزار کالا با یکدیگر مبادله می‌کنند، اغلب شکایات خاصی دارند. مقامات بریتانیایی به همتایان آمریکایی خود در مورد کیفیت گوشت گاو عموسام (نام مستعار آمریکا) شکایت کردند. مقامات آمریکایی از سیاستمداران ژاپنی خواسته‌اند بازار برنج خود را آزاد کنند، که یک تابوی سیاسی است، و اتهامات بی‌اساسی را در مورد دستکاری ارز علیه تایلند مطرح کرده‌اند. گاهی اوقات اختلافات ارتباط کمی با تجارت دارند. در ۱ می، تایلند اتهامات علیه پل چمبرز (Paul Chambers)، یک آکادمیک آمریکایی که به دلیل lèse-majesté (توهین به سلطنت) زندانی شده بود را لغو کرد؛ اقدامی که مقامات تایلندی اصرار داشتند بی‌ارتباط با مذاکرات تجاری است. رقص‌های دیپلماتیک بر سر چنین مسائلی معمولاً سال‌ها طول می‌کشد. آقای ترامپ زمان کمتری دارد، به این معنی که این مسائل می‌توانند مذاکرات را از مسیر خارج کنند.
آمریکا قرار نیست به هدف اولیه خود مبنی بر امضای ۹۰ توافق تجاری تا ۸ جولای دست یابد. با این حال، توافقات بیشتری تا آن زمان امضا خواهند شد. و مذاکرات با بسیاری از کشورها فراتر از این مهلت ادامه خواهد یافت، با امید مقامات آنها برای تمدید توقف تعرفه‌های فعلی برای گذراندن این دوره. جوش لیپسکی (Josh Lipsky) از اندیشکده آتلانتیک کانسیل (Atlantic Council) پیش‌بینی می‌کند که در عین حال، آقای ترامپ نیاز خواهد داشت تا تهدیدات خود را معتبر نشان دهد تا امتیازاتی کسب کند: "چند نمونه ساخته خواهد شد." برای بیشتر کشورها، هدف نباید رسیدن به صف اول باشد. هدف باید اجتناب از سقوط به انتها باشد. ¦