سال‌های اخیر شاهد انتشار مداوم مطالعات نگران‌کننده در مورد آسیب‌های سر در میان بازیکنان جوان راگبی و فوتبال آمریکایی بوده‌ایم. به عنوان مثال، تحقیقات منتشر شده در Sports Medicine در سال ۲۰۲۳ در مورد راگبی دانش‌آموزی محاسبه کرد که تقریباً از هر ۱۰۰۰ تکل، دو مورد منجر به ضربه مغزی می‌شود. در مورد فوتبال آمریکایی نیز، بر اساس مطالعه‌ای در Journal of Pediatrics، از هر ۲۰ بازیکن جوان در طول یک فصل، یک نفر دچار ضربه مغزی می‌شود. خطرات واقعی ممکن است حتی بالاتر باشد، زیرا بسیاری از ضربه‌های مغزی گزارش نمی‌شوند.
پیامدها می‌توانند غم‌انگیز باشند. اگر قبل از بهبودی کامل، ضربه مغزی دوم وارد شود، احتمالاً تورم حاد مغزی را تحریک می‌کند که می‌تواند کشنده باشد. به نظر می‌رسد مغزهای جوان‌تر و در حال رشد بیشتر مستعد چنین "سندرم ضربه دوم" باشند. حتی ضربات ضعیف‌تر "زیر حد ضربه مغزی" به سر نیز نگران‌کننده هستند. اگر این ضربات به اندازه کافی تکرار شوند، ممکن است به ماده سفید مغز، یعنی رشته‌های عصبی که تکانه‌های الکتریکی را منتقل می‌کنند، آسیب برسانند. مقاله‌ای که در Brain Communications در سال ۲۰۲۳ منتشر شد، نشان می‌دهد ورزشکارانی که از سنین پایین در معرض ضربات سر قرار گرفته‌اند، بیشتر احتمال دارد در اثر آسیب زیر حد ضربه مغزی به ماده سفید، افت شناختی را تجربه کنند.
ممنوعیت کامل ورزش‌های تماسی برای جوانان یک گزینه است. گزینه دیگر تمرکز بر تجهیزات محافظتی است. اما حداقل در راگبی، تحقیقات نتایج شگفت‌آوری داشته‌اند. "کلاه‌های اسکرام" لایه‌دار از گوش‌ها محافظت کرده و بریدگی‌ها را کاهش می‌دهند، اما نه کلاه‌های اسکرام و نه کلاه‌های ایمنی نمی‌توانند از برخورد مغز با جمجمه، که عامل ضربه مغزی است، جلوگیری کنند. بسیاری از بازیکنان از این موضوع بی‌خبرند که منجر به اعتماد به نفس کاذب خطرناک و بازی پرخاشگرانه‌تر می‌شود.
انواع جدیدی از کلاه‌های محافظتی در حال ظهور هستند. در سال ۲۰۲۲، یک استارتاپ بریتانیایی به نام Rezon شروع به فروش یک هدبند لایه‌دار ویژه برای راگبی و سایر ورزش‌ها کرد. این هدبند که به Halos معروف است، از نُه لایه تشکیل شده که هنگام ضربه با زاویه‌ای غیرعمود بر روی هم می‌لغزند. این شرکت ادعا می‌کند که اصطکاک حاصله، انتقال نیروهای چرخشی به مغز را ۶۱٪ کاهش می‌دهد.
تغییر قوانین راه حل دیگری است. برخی از آن‌ها به شدت مورد بحث هستند. به عنوان مثال، ممنوع کردن تکل برای نوجوانان ممکن است در نهایت منجر به افزایش آسیب‌دیدگی‌ها شود، زیرا بازیکنان بدون یادگیری بهترین تکنیک‌ها بزرگ می‌شوند. از سوی دیگر، آکادمی اطفال آمریکا از تأیید ممنوعیت کلی خودداری کرده است. با این حال، قوانین گسترده علیه انواع خاصی از ضربات از جمله "تکل نیزه‌ای" با سر، آسیب‌ها را کاهش داده‌اند. سیاست‌های رایج‌تر که تماس کامل را در طول تمرین محدود می‌کنند نیز همین اثر را داشته‌اند.
بازیکنان جوان همچنین می‌توانند به روش‌های متفاوتی گروه‌بندی شوند. کودکان در سنین مختلف به بلوغ می‌رسند که می‌تواند منجر به تفاوت‌های آشکار در اندازه بدن و چابکی شود. خطر آسیب‌دیدگی برای کودکان کوچک‌تر زمانی افزایش می‌یابد که تیم‌هایی که بازیکن کم دارند، کودکان بزرگ‌تر را نیز فرا می‌خوانند. برای جلوگیری از این خطرات، بازیکنان جوان به طور فزاینده‌ای بر اساس بلوغ فیزیکی، نه سن، گروه‌بندی می‌شوند. این "گروه‌بندی زیستی" امیدوارکننده به نظر می‌رسد، اما متأسفانه تحقیقات در این زمینه هنوز کم است.
والدینی که هنوز نگران هستند باید دو نکته پایانی را در نظر بگیرند. اول، هرگونه تأثیری که ورزش‌های پربرخورد ممکن است بر رشد ذهنی داشته باشند، می‌تواند با آزمون‌های شناختی دوره‌ای مشخص شود. دوم، کودکی که از انجام راگبی یا فوتبال تکلی منع می‌شود، ممکن است به سرگرمی‌های خطرناک دیگری روی آورد. مقاله‌ای که در Medical Journal of Australia در سال ۲۰۱۹ منتشر شد، ۸۸۵۷ کودک را که به دلیل آسیب‌های سر به اورژانس مراجعه کرده بودند، بررسی کرد و دریافت که فعالیت‌های تفریحی مانند اسب‌سواری، دوچرخه‌سواری و اسکیت‌بردینگ باعث آسیب‌های جدی‌تر از ورزش‌های تماسی شده‌اند.