درست پیش از آنکه دولت ترامپ پنجشنبه اعلام کند که دانشجویان بین‌المللی از هاروارد منع خواهند شد، کارکنان دفتر بین‌الملل دانشگاه با دانشجویان سال آخر دانشکده حکمرانی کندی دیدار کردند، به آنها برای کسب مدرکشان تبریک گفتند — و برای زنده ماندن در هرج و مرج ماه‌های اخیر.
سپس، دقایقی پس از پایان جلسه، هشدارهای خبری تلفن‌های دانشجویان را روشن کرد. دوباره هرج و مرج در حال وقوع بود: کریستی نوام، وزیر امنیت داخلی، به هاروارد اطلاع داده بود که مجوز آن برای پذیرش دانشجویان بین‌المللی لغو شده است. با این اقدام، مدارک و آینده هزاران دانشجو در هاروارد — و بخش جدایی‌ناپذیری از هویت و فرهنگ دانشگاه — در عدم قطعیت عمیقی فرو رفت.
کارل مولدن، دانشجویی از وین که به تازگی سال دوم خود را به پایان رسانده بود، گفت: «دانشجویان زیادی از سراسر جهان به هاروارد آمدند تا آن را به مکانی بهتر تبدیل کنند و آمریکا و کشورهای خود را بهبود بخشند. اکنون همه چیز در معرض خطر فروپاشی است، که قلبم را می‌شکند.»
این دانشگاه از زمانی که رئیس آن، آلن ام. گابر، در ماه آوریل به دولت ترامپ گفت که هاروارد به خواسته‌ها برای تغییر شیوه‌های استخدام و پذیرش و برنامه درسی خود تسلیم نخواهد شد، با حملات پی در پی مواجه شده است. پس از آنکه دولت بیش از ۲ میلیارد دلار کمک مالی را مسدود کرد، هاروارد در دادگاه فدرال بوستون شکایت کرد. از آن زمان، دولت بودجه تحقیقاتی دانشگاه را به شدت کاهش داده است، که بودجه‌ها را به هم ریخته و برخی از برنامه‌های آسیب‌دیده را مجبور به بازنگری در دامنه و ماموریت خود کرده است.
پایان ثبت‌نام دانشجویان بین‌المللی دانشگاهی را متحول خواهد کرد که ۶۸۰۰ دانشجو، بیش از یک چهارم کل دانشجویان، از کشورهای دیگر می‌آیند، تعدادی که در دهه‌های اخیر به طور پیوسته افزایش یافته است. برنامه‌های تحصیلات تکمیلی به ویژه آسیب خواهند دید.
در دانشکده کندی، ۵۹ درصد از دانشجویان از خارج از ایالات متحده هستند. دانشجویان بین‌المللی ۴۰ درصد از ثبت‌نام در دانشکده بهداشت عمومی تی. اچ. چان و ۳۵ درصد در دانشکده کسب و کار هاروارد را تشکیل می‌دهند.
از آنجایی که دانشجویان بین‌المللی واجد شرایط کمک مالی فدرال نیستند و معمولاً هزینه بیشتری برای تحصیل می‌پردازند، علاوه بر آوردن دیدگاه‌های متنوعی که زندگی پردیس و بحث‌های کلاس درس را غنی می‌کند، سهم نامتناسبی در درآمد دانشگاه دارند.
کرستن ولد، استادی که در تاریخ آمریکای لاتین تخصص دارد و رئیس شعبه هاروارد انجمن اساتید دانشگاه آمریکا است، گفت: «این دانشگاه را همانطور که می‌شناسیم از بین خواهد برد. هاروارد از نظر فیزیکی در ایالات متحده قرار دارد، اما دانشجویان و اساتید آن از سراسر جهان هستند. این امر برای کار و ماموریت این نهاد اساسی است. شما نمی‌توانید آن را بگیرید و نهادی در پایان آن باقی بماند.»
ترس و سردرگمی پنجشنبه به سرعت در گروه‌های پیام‌رسان دانشجویان بین‌المللی که با سوالات مضطرب و تازه‌سازی صندوق‌های ورودی ایمیل خود به دنبال پاسخ بودند، گسترش یافت.
سارا دیویس، دانشجوی سال دوم دانشکده کندی از استرالیا که قرار است هفته آینده فارغ‌التحصیل شود، گفت که کاملاً مطمئن نیست که آیا مدرک کارشناسی ارشد خود را در مدیریت دولتی دریافت خواهد کرد یا خیر، اگر ویزای دانشجویی‌اش بی‌اعتبار شده باشد.
خانم دیویس گفت، حتی اگر مدرک خود را دریافت کند، بعید است که بتواند برای شغل پس از فارغ‌التحصیلی که پذیرفته است، در ایالات متحده بماند. استخدام او مشروط به ادامه حمایت هاروارد تحت برنامه آموزش عملی اختیاری (OPT) دولت است که به دانشگاه‌ها اجازه می‌دهد تا ویزای دانشجویان بین‌المللی را تا سه سال پس از فارغ‌التحصیلی آنها حمایت کنند.
خانم دیویس گفت: «این به شدت ناامیدکننده است که چیزی را که برای آن اینقدر سخت کار کرده‌اید در یک لحظه از شما گرفته شود و در بلاتکلیفی قرار بگیرید.»
آقای مولدن گفت که وقتی درباره اقدام دولت خواند، عرق سردی نشست بر پیشانی‌اش.
او گفت: «ورود به هاروارد بهترین اتفاقی بود که در زندگی من رخ داده است. واقعاً نمی‌توانم باور کنم که این اتفاق در حال رخ دادن است.»
آلفرد ویلیامسون، ۲۰ ساله، دانشجویی از ولز که به تازگی سال اول خود را به پایان رسانده، گفت که او و بسیاری از دوستان بین‌المللی‌اش قبلاً شروع به فکر کردن در مورد انتقال به دانشگاه‌های دیگر کرده‌اند.
آقای ویلیامسون گفت: «با دوستی از بریتانیا پیام می‌دادم و می‌پرسیدم که آیا می‌توانیم در مورد انتقال به آکسفورد یا کمبریج صحبت کنیم یا خیر. مردم این موضوع را بسیار جدی گرفته‌اند.»
او افزود: «همه وحشت کرده‌اند. هیچ کس نمی‌داند چه کار کند.»
با این حال، حتی دانشجویانی که قبلاً به ترک فکر کرده بودند، خود را تحت فشار چشم‌انداز یافتن سریع جایی دیگر — و ایده ترک مکانی که در آن اینقدر سرمایه‌گذاری کرده بودند — یافتند.
الا ریکتس، دانشجوی سال اول از کانادا، در پیامکی گفت: «دیدن تبدیل شدن رویای من و همتایان بین‌المللی‌ام به کابوس، یکی از سخت‌ترین تجربه‌های زندگی من است. فکر ترک جامعه هاروارد — مکانی که در آن احساس راحتی بیشتری می‌کنم — همچنان تقریباً غیرممکن است.»
طبق داده‌های دانشگاه، کانادا، چین، هند، بریتانیا و کره جنوبی از جمله کشورهایی هستند که بیشترین تعداد دانشجو را به هاروارد می‌فرستند.
گنیا لوکین، دانشجوی دکترای اسرائیلی در بخش روانشناسی هاروارد، گفت که آخرین تاکتیک فشار دولت ترامپ — که مانند بقیه، به نام مبارزه با یهودستیزی به کار گرفته شده — بیشتر به افرادی مانند او که یهودستیزی و تعصب ضد اسرائیلی را در پردیس هاروارد تجربه کرده‌اند، آسیب خواهد رساند.
خانم لوکین گفت: «این کمکی نمی‌کند.»
به نظر می‌رسد که سرکوب جدید آینده برخی برنامه‌ها را زیر سوال می‌برد. خوزه ایگناسیو یودرا، دانشجویی از شیلی که قرار است هفته آینده از دانشکده کندی فارغ‌التحصیل شود، تخمین زد که ۹۰ درصد دانشجویان در برنامه کارشناسی ارشد او از خارج از کشور آمده‌اند.
آقای یودرا گفت: «این برنامه درباره چگونگی آوردن توسعه بین‌المللی به کشورهای سراسر جهان است — بدون دانشجویان بین‌المللی، منطقی نیست. بسیاری از ما برای تحصیل به آمریکا آمدیم زیرا سیستم دانشگاهی اینجا بهترین در جهان است و این سیاست ممکن است این سیستم را نابود کند.»
او گفت که خوش‌شانس است که ویزای دانشجویی‌اش توسط مؤسسه فناوری ماساچوست حمایت شده است، جایی که او در شرف دریافت مدرک کارشناسی ارشد در مدیریت کسب و کار است.
ماریا کوزنتسوا، دانشجوی کارشناسی ارشد از روسیه، گفت که اعلامیه روز پنجشنبه او را به یاد چیزهایی انداخت که در کشور خود تجربه کرده بود.
خانم کوزنتسوا که در حال بررسی نقل مکان به اروپا است و همچنین به سرعت برای مشاغل در آمریکا به امید دریافت ویزای کار اقدام می‌کند، گفت: «در گروه‌های چت دانشجویان، مردم می‌گوینند "وحشت نکنید - هنوز خیلی زود است." اما فکر می‌کنم این مضر است، زیرا در این صورت برای بدترین حالت آماده نمی‌شوید.»
کیلب ان. تامپسون، ۲۰ ساله، دانشجوی آمریکایی که به عنوان یکی از دو رئیس بدنه دانشجویی کارشناسی هاروارد فعالیت می‌کند، گفت که خواسته‌های دولت ترامپ «حمله آشکار و غیرقابل قبول به بدنه دانشجویی ما» است.
او گفت: «همه کلاس‌های ما تحت تأثیر قرار خواهند گرفت، همه باشگاه‌های ما تحت تأثیر قرار خواهند گرفت. زندگی دانشجویی نمی‌تواند همانند گذشته باشد اگر دانشجویان بین‌المللی نداشته باشیم.»
برخی از دانشجویان ابراز اطمینان کردند که دانشگاه برای ماندن آنها مبارزه خواهد کرد. برخی دیگر با ناتوانی ناگهانی و آشکار خود بر اساسی‌ترین جنبه‌های زندگی‌شان — جایی که زندگی، تحصیل و کار خواهند کرد — دست و پنجه نرم کردند.
آقای ویلیامسون گفت: «ما مانند مهره‌هایی در یک بازی که کنترلی بر آن نداریم، استفاده می‌شویم.»