در دهه ۱۹۸۰، دانشمندانی که روی ابتکار دفاع استراتژیک (Strategic Defence Initiative) رونالد ریگان کار می‌کردند، طرحی را برای دفاع از آمریکا پیشنهاد دادند که کاملاً دیوانه‌وار به نظر می‌رسید. قرار بود هزاران ماهواره رهگیر در مدار زمین قرار گیرند و به موشک‌های دشمن در لحظه پرتاب حمله کنند. این ایده به نتیجه نرسید، اما اکنون توسط دونالد ترامپ احیا شده است. او در ۲۰ مه اعلام کرد که سپر دفاع موشکی "گنبد طلایی" او در مجموع ۱۷۵ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت، دو تا سه سال طول می‌کشد تا تکمیل شود و "نزدیک به ۱۰۰٪" محافظت ارائه می‌دهد.
دیدگاه آقای ترامپ به همان اندازه ریگان خارق‌العاده به نظر می‌رسد. او اعلام کرد: "ما آن را فوق فناوری می‌نامیم. هیچ کس دیگری آن را ندارد." اما در اصل، گنبد طلایی آنقدرها هم که زمانی عجیب به نظر می‌رسید، دور از ذهن نیست. در واقع، اگر به خوبی انجام شود، می‌تواند به بخشی مفید از زرادخانه دفاعی آمریکا تبدیل شود.
این یک یادداشت مهم است که موقعیت آن در متن حفظ شده است.
در دهه ۱۹۸۰، قرار دادن حسگرها در فضا و ساخت کامپیوترهای کوچک برای قرارگیری درون هزاران رهگیر بسیار گران بود. اکنون، بخشی از آن به لطف ایلان ماسک و شرکتش اسپیس‌ایکس، هزینه‌های پرتاب به طرز چشمگیری کاهش یافته است. دفتر بودجه کنگره (CBO)، یک اندیشکده غیرحزبی، تخمین می‌زند که هزینه توسعه مجموعه‌ای از ماهواره‌ها که بتواند یک تا دو موشک بالستیک قاره‌پیما (ICBM) را شکست دهد، در مقایسه با تخمین‌های سال ۲۰۰۴ و ۲۰۱۲، ۳۰٪ تا ۴۰٪ کاهش یافته است.
ایده گنبد طلایی همچنین نویدبخش مفیدتر بودن است؛ به همین دلیل دولت بایدن کار بر روی حسگرهای فضایی که موشک‌های کروز را ردیابی می‌کنند و شبکه‌های دیجیتالی که داده‌های ردیابی را از ماهواره‌ای به ماهواره دیگر منتقل می‌کنند، آغاز کرد. دشمنان آمریکا به طور فزاینده‌ای از موشک‌هایی استفاده می‌کنند که می‌توانند مسیرهای غیرمستقیم‌تری را برای رسیدن به قاره آمریکا طی کنند و رادارها و رهگیرهایی را که برای حملات از منطقه قطب شمال طراحی شده‌اند، دور بزنند. علاوه بر این، تهدید علیه آمریکا قبلاً تنها از موشک‌های هسته‌ای نشأت می‌گرفت. اکنون شامل موشک‌های متعارف غیرهسته‌ای نیز می‌شود که ممکن است بنادر، پایگاه‌های هوایی و سایر زیرساخت‌های نظامی را هدف قرار دهند.
به ناچار، ادعاهای آقای ترامپ اغراق‌آمیز هستند. هیچ سیستم دفاع موشکی هرگز محافظت کاملی ارائه نخواهد داد. طبق گفته انجمن فیزیک آمریکا، گروهی از فیزیکدانان، آمریکا به ۳۶,۰۰۰ رهگیر مستقر در فضا نیاز دارد تا فقط ده موشک بالستیک قاره‌پیمای کره شمالی (ICBM) را شکست دهد، با در نظر گرفتن ۳۰ ثانیه زمان تصمیم‌گیری. مقابله با شلیک‌های بزرگتر از روسیه و چین، و پوشش هر گوشه از خاک آمریکا، این اعداد را به شدت افزایش خواهد داد. هزینه نیز به همین ترتیب افزایش می‌یابد. حتی یک سپر دفاعی متواضع، طراحی شده برای دفع چند موشک بالستیک قاره‌پیمای هسته‌ای، می‌تواند طی ۲۰ سال ۱۶۱ تا ۵۴۲ میلیارد دلار هزینه داشته باشد. این مبلغ عظیمی است در زمانی که انتظار می‌رود نوسازی نیروهای هسته‌ای نیز تا سال ۲۰۳۵، ۹۴۶ میلیارد دلار هزینه در بر داشته باشد.
در عمل، آقای ترامپ باید در جاه‌طلبی‌های خود معتدل‌تر باشد – و نه تنها به دلیل هزینه. در فرمان اجرایی خود در ژانویه، او خواستار سیستمی شد که بتواند در برابر هرگونه حمله هوایی خارجی دفاع کند. در اعلامیه این هفته خود، او وعده داد که موشک‌های کروز، بالستیک و مافوق صوت همگی نابود خواهند شد. اگر چنین شود، این اقدام بی‌ثبات‌کننده خواهد بود. چین و روسیه از ترس اینکه نیروهای بازدارنده هسته‌ای‌شان ممکن است ناکارآمد شوند، به دنبال گسترش زرادخانه‌های خود خواهند بود – در مورد چین حتی سریع‌تر از امروز – یا ساخت تسلیحاتی که زمان هشدار کمتری به رهبران آمریکا بدهد.
در واقعیت، برخی موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای هسته‌ای روسیه و چین همیشه از دفاع عبور خواهند کرد. با این حال، این بدان معنا نیست که دفاع موشکی در سرزمین اصلی بی‌فایده است. در سال‌های اخیر، اسرائیل، اوکراین و هند همگی نشان داده‌اند که حتی مسدود کردن سهم کوچکی از پرتابه‌های ورودی می‌تواند خسارات را محدود کند و زمان تصمیم‌گیری برای رهبران سیاسی را فراهم سازد – رهبرانی که در غیر این صورت ممکن است احساس کنند مجبورند بلافاصله پاسخ دهند.
این مقاله در بخش لیدرز نسخه چاپی با عنوان "طلای احمق‌ها یا استاندارد طلا؟" منتشر شد.