بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، این هفته با خشم به انتقادات بین‌المللی از تصمیم خود برای بازگرداندن نیروها به غزه و اشغال آن پاسخ داد و اصرار ورزید که دولت یهودی از خود دفاع می‌کند، آن‌گونه که هر ملتی در "جنگ تمدن با توحش" باید دفاع کند. قتل دو کارمند جوان سفارت اسرائیل در واشنگتن در روز چهارشنبه در واقع یادآوری بهنگام از تهدیدی ارائه داد که یهودیان و اسرائیلی‌ها در هر کجا که هستند، با آن مواجه‌اند.
پس از اینکه حماس در سال ۲۰۲۳ یکی از فجیع‌ترین حملات تروریستی تاریخ را انجام داد، هر کشوری می‌توانست و باید همانطور که اسرائیل واکنش نشان داد، عمل می‌کرد؛ یعنی اعزام نیرو برای سرکوب عاملان و بازگرداندن ۲۵۰ گروگانی که حماس ربوده بود. به همین دلیل بود که حمایتی که نتانیاهو در آن زمان دریافت کرد، از سوی مردم خود و دولت‌های غربی بی‌قید و شرط بود.
اما یک سال و هفت ماه پس از حمله ۷ اکتبر، دیگر قابل تصور نیست که تخریب مستمر غزه را به عنوان یک جنگ موجه برای دفاع از خود توصیف کرد. جنگ بیشتر تنها می‌تواند چرخه خشونتی را که عملیات برای از بین بردن حماس طراحی شده بود پایان دهد، تداوم بخشد. طبق برآورد ایالات متحده در اواخر دولت گذشته، حماس به همان تعداد جنگجویانی که در درگیری‌ها از دست داده بود، نیروی جدید جذب کرده بود؛ و دلیلی وجود ندارد که باور کنیم این وضعیت از آن زمان تغییر کرده است یا در آینده تغییر خواهد کرد.
نتانیاهو اسیر راست افراطی مذهبی و طرفدار اسرائیل بزرگ‌تر است که تهدیدی خطرناک‌تر برای آینده اسرائیل به عنوان یک دولت دموکراتیک و قانون‌مدار ایجاد می‌کند تا حماس هرگز می‌توانست، آن هم در منطقه‌ای که از پیش تحت سلطه خودکامگان است و گرفتار بنیادگرایی است.
نخست‌وزیر خود نیز قبل از حمله حماس تمام تلاش خود را برای نابودی نهادهای مستقل اسرائیل آغاز کرده بود. ضروری است بین منافع نتانیاهو و اقلیت افراطی که او به آن‌ها تملق می‌گوید، و منافع دولت و جمعیت اسرائیل به عنوان یک کل، تمایز قائل شویم. یکی دارد آسیب ماندگاری به دیگری وارد می‌کند.
غزه به تلی از خاک تبدیل شده است. طبق بررسی انجام شده در ۱۱ مه، وزارت بهداشت تحت کنترل حماس در این منطقه اعلام کرد که کمی کمتر از ۵۳,۰۰۰ فلسطینی در این جنگ کشته شده‌اند که ۴۴.۶ درصد از آن‌ها مردان ۱۸ تا ۵۹ ساله بوده‌اند: بخش قابل توجهی، هرچند نامشخص، از این مردان جنگجویان حماس بوده‌اند. همانطور که تحلیل دقیق داده‌ها از سوی "Washington Institute for Near East Policy" می‌گوید، دشوار است که دقت این اعداد را دانست – ارقام واقعی ممکن است کمتر یا بیشتر باشند. اما هیچ مبنایی برای رد کردن آن‌ها وجود ندارد.
آنچه مهم است این است که تلفات غیرنظامی برای جنگی که نتانیاهو هنوز برای آن پایانی از نظر سیاسی یا اخلاقی قابل قبول ارائه نمی‌دهد، بسیار بالاست. هیچ دلیل منطقی برای افزایش کشتار اکنون یا توقف کمک‌های بشردوستانه وجود ندارد، آن‌گونه که دولت اسرائیل در ماه مارس انجام داد. زبانی که نتانیاهو و وزیر دارایی او، بتسلئیچ اسموتریچ، اکنون علناً برای بیان اهداف خود در غزه استفاده می‌کنند - "اشغال"، "پاکسازی" و "تسخیر" - باید هر کسی، به ویژه کسانی که به دولت اسرائیل باور دارند، را نگران کند. هیچ یک از این کلمات دفاع از خود را توصیف نمی‌کند. ایهود اولمرت، یکی از سلف‌های نتانیاهو در مقام نخست‌وزیری، اخیراً آنچه در غزه اتفاق می‌افتد را "نزدیک به جنایت جنگی" خواند.
اما برچسب‌ها کمتر از تأثیری که از سرگیری این جنگ بر بیش از ۲ میلیون غیرنظامی فلسطینی خسته، ثبات در منطقه گسترده‌تر و خود اسرائیل خواهد داشت، اهمیت دارند. دشوار است که ببینیم چگونه اشغال بلندمدت غزه می‌تواند به نفع دولت یهودی باشد، چه رسد به اینکه موجه باشد. همچنین نتانیاهو و کابینه‌اش از حمایت مردمی برای اقدامات خود برخوردار نیستند. طبق نظرسنجی‌ای که توسط شرکت تحقیقات بازار اسرائیلی "Ipanel" در تاریخ ۷ تا ۱۱ مه انجام شد، ۶۹ درصد از اسرائیلی‌ها از ابتکار عملی تحت رهبری دونالد ترامپ برای پایان دادن به جنگ، بازگرداندن گروگان‌ها، عادی‌سازی روابط با عربستان سعودی و جدایی از فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی حمایت خواهند کرد. کمتر از ۱۰ درصد از پاسخ‌دهندگان مخالف بودند. در نظرسنجی‌ای که Ipanel ماه پیش برای شبکه ۱۲ تلویزیون اسرائیل به همراه آژانس دیگری به نام "Migdam" انجام داد، ۶۱ درصد از پاسخ‌دهندگان گفتند که از دموکراسی کشورشان می‌ترسند. تنها ۳۴ درصد گفتند که نمی‌ترسند.
رئیس جمهور ایالات متحده حق دارد که نتانیاهو را کنار بگذارد و به دنبال توافق گسترده‌تری در منطقه باشد که اکثر اسرائیلی‌ها می‌خواهند، حتی اگر برنامه او برای فرستادن جمعیت فعلی غزه به تبعید و تبدیل نوار به یک ریویرا پر زرق و برق همان‌قدر غیرقابل قبول باشد که پوچ است. به طور مشابه، کانادا، فرانسه و بریتانیا - همگی متحدان سنتی اسرائیل - حق داشتند که زمان واکنش نظامی اسرائیل به ۷ اکتبر را پایان دهند و خشم نتانیاهو را برانگیزند. اکثر اسرائیلی‌ها - که یک‌پنجم آن‌ها عرب‌تبار هستند - فقط آینده جایگزینی را که سیاست‌های نتانیاهو و اسموتریچ نمایانگر آن هستند، یعنی جنگ دائمی، نمی‌خواهند.
حمله سال ۲۰۲۳ حماس نمونه توحش بود. به همین ترتیب، قتل فجیع این هفته سارا میلگریم و نامزدش یارون لیشینسکی در واشنگتن نیز نمونه‌ای از توحش بود، هر انگیزه قاتل هرچه که بوده باشد. اما در سال ۲۰۲۵، هیچ چیز متمدنانه‌ای در مورد جنگ دوباره نتانیاهو در غزه وجود ندارد.
تحلیل‌های بیشتری از بلومبرگ می‌خواهید؟ OPIN <GO>. یا می‌توانید خبرنامه روزانه ما را مشترک شوید.
این ستون منعکس کننده دیدگاه‌های شخصی نویسنده است و لزوماً نظر هیئت تحریریه یا بلومبرگ ال‌پی و مالکان آن را منعکس نمی‌کند.