این نوع شور و اشتیاق است که رهبران مدت‌هاست می‌خواستند در خارجی‌ها ایجاد کنند. حزب تلاش کرده است تا «قدرت نرم» را پرورش دهد که بدون استفاده از اجبار «سخت» یا نیروی نظامی، آنچه را یک کشور می‌خواهد به دست آورد و مدت‌هاست که روایت «ضد چین» در رسانه‌های غربی را نقد کرده است. در سال ۲۰۱۳، پولیتبورو (Politburo) اعلام کرد که قدرت نرم برای «رویای چینی احیای ملی» ضروری است. این کار آسانی نبود. تبلیغات چین در خارج از کشور که بسیاری نسبت به گذشته (و حال) اقتدارگرای آن محتاط هستند، مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
با این حال، به طور فزاینده‌ای، افراد بیشتری، به ویژه جوانان، به نظر می‌رسد مایلند از جنبه زشت چین چشم‌پوشی کنند. این عمدتاً به لطف متخصصان روابط عمومی حزب نیست. آقای واتکینز یکی از مجموعه ولاگرهای خارجی است که از زمان بازگشایی چین پس از کووید، سفرهای خود را پست می‌کنند. شرکت‌های چینی دارای فناوری پیشرفته و صادرات فرهنگی هستند. و وجهه این کشور با افت محبوبیت آمریکا، به لطف رئیس‌جمهور ترامپ، کمک شده است. در ۱۵ می، این احساس وجود داشت که روزنامه «پیپل دیلی» (People’s Daily)، ارگان حزب کمونیست، نمی‌توانست باور کند که مقاله‌ای با عنوان «چگونه چین «باحال» شد؟» منتشر می‌کند.
به گفته یک محقق آمریکایی، یک دهه پیش چین سالانه ۱۰ میلیارد دلار برای تلاش برای تقویت وجهه‌اش در خارج از کشور هزینه می‌کرد. این مبلغ ممکن است اکنون بیشتر باشد. مقامات ۵۰۰ «موسسه کنفوسیوس» (Confucius Institutes) در کالج‌های خارجی تأسیس کرده‌اند که آموزش زبان ماندارین و برنامه‌های فرهنگی ارائه می‌دهند. رسانه‌های دولتی داستان‌های مثبت را در رسانه‌های اجتماعی غربی پخش می‌کنند. هر سال صدها روزنامه‌نگار خارجی به چین دعوت می‌شوند و نکات برجسته مانند شبکه قطار پرسرعت چشمگیر به آن‌ها نشان داده می‌شود.
اما این تلاش‌های از بالا به پایین تحت‌الشعاع نوآوری‌های از پایین به بالا قرار گرفته‌اند. دیپ‌سیک (DeepSeek)، یک ستاره هوش مصنوعی (AI)، در دسامبر زمانی که مدل‌هایی را معرفی کرد که آموزش آن‌ها بسیار ارزان‌تر بود و تقریباً به اندازه مدل‌های غربی مؤثر بودند، خبرساز شد. خودروهای برقی چینی توسط خریداران خارجی به سرعت خریداری می‌شوند و پهپادهای مصرفی چینی سال‌هاست که در جهان پیشرو هستند. اکنون محصولات فرهنگی در خارج از کشور طرفدار پیدا می‌کنند. چین با حسادت تماشا کرد که موسیقی پاپ کره‌ای (k-pop) در دهه ۲۰۱۰ در سراسر جهان محبوب شد. موسیقی و تلویزیون چینی همچنان در خارج از دنیای ماندارین‌زبان منافع ویژه‌ای دارند، اما این کشور در حوزه بازی‌های ویدیویی به یک بازیگر بزرگ تبدیل می‌شود. چهار مورد از ده بازی موبایل پردرآمد در سال ۲۰۲۴ در چین ساخته شده‌اند. یکی از این بازی‌ها Genshin Impact نام دارد، یک بازی ماجراجویی نقش‌آفرینی که سالانه بیش از ۱ میلیارد دلار درآمد دارد. سال گذشته یک شرکت چینی بازی Black Myth Wukong را منتشر کرد، اولین بازی ویدیویی پرفروش این کشور. این بازی که شخصیت کینگ میمون شیطون (Mischievous Monkey King) را به تصویر می‌کشد، ریشه در فولکلور چینی دارد. گفته می‌شود حدود ۳۰ درصد از ۲۵ میلیون بازیکن آن خارج از این کشور هستند.
رسانه‌هایی که جهان مصرف می‌کند نیز به طور فزاینده‌ای توسط چین شکل می‌گیرند. تیک‌تاک (TikTok)، یک برنامه ویدیویی کوتاه که متعلق به شرکت بایت‌دنس (Bytedance) چینی است، بیش از هر برنامه رسانه اجتماعی دیگری در سراسر جهان دانلود می‌شود. بینندگان در کشورهایی مانند مکزیک و اندونزی نیز «مینی‌سریال‌های» چینی، قسمت‌های یک دقیقه‌ای که برای تماشا در تلفن همراه طراحی شده‌اند، را پذیرفته‌اند.
خروج از قرنطینه
چندین نظرسنجی نشان می‌دهد که محبوبیت چین در طول همه‌گیری به پایین‌ترین حد خود رسید، اما پس از آن مسیر بهبودی را در پیش گرفت. هر سال، برند فایننس (Brand Finance)، یک شرکت مشاوره‌ای، از ۱۰۰۰۰۰ پاسخ‌دهنده در سراسر جهان می‌پرسد که در مورد کشورهای مختلف و نفوذ آن‌ها چه فکر می‌کنند. نتایج «برند» چین را در سال ۲۰۲۱ در رتبه هشتم جهان و امسال در رتبه دوم، پس از آمریکا قرار داد. نظرسنجی‌های بنیاد اتحاد دموکراسی‌ها (Alliance of Democracies Foundation)، یک سازمان غیردولتی (NGO) در دانمارک، بهبود پیوسته نگرش‌های جهانی نسبت به چین را از سال ۲۰۲۲ نشان می‌دهد، با افزایش «نرخ درک خالص» آن از -۴ درصد در آن سال به +۱۴ درصد در آخرین نظرسنجی که این ماه منتشر شد. این نرخ برای آمریکا فقط در سال گذشته از +۲۲ درصد به -۵ درصد کاهش یافته است. یک نظرسنجی اخیر توسط پیو (Pew)، یک شرکت نظرسنجی، نشان داد که حتی در آمریکا، جایی که چین به طور گسترده‌ای مورد انزجار است، اخیراً نظرات نسبت به آن گرم‌تر شده است. به ویژه جوانان نسبت به چین ملایم‌تر هستند.
همسایگان آسیایی تمایل بیشتری به شک و تردید دارند. بسیاری از آن‌ها اختلافات ارضی با چین دارند و نگران هزینه‌های نظامی این کشور هستند. اندرو چاب (Andrew Chubb) از دانشگاه لنکستر (Lancaster University) در بریتانیا معتقد است که در اروپا، به دلیل عدم دموکراسی و سابقه ضعیف حقوق بشر، «محدودیت‌های سختی» برای میزان محبوبیت چین وجود دارد. به عنوان مثال، بسیاری از منتقدان سیاست‌های حزب کمونیست در قبال اویغورها (Uyghurs) در سین‌کیانگ (Xinjiang) می‌گویند که شور و اشتیاق کنونی، اقتدارگرایی حزب را سفیدشویی می‌کند. برخی دیگر می‌گوینند که حزب اکنون فقط زیرک‌تر شده است. آن‌ها معتقدند که به آرامی اما فعالانه بازدیدکنندگان مانند آقای واتکینز را تسهیل می‌کند.
با این حال، دولت چین به نظر می‌رسد مطمئن است که اگر مردم از این کشور دیدن کنند، آن را دوست خواهند داشت، فارغ از اینکه از کجا آمده‌اند. مقامات در تلاشند تا پس از افت تعداد گردشگران در طول همه‌گیری، آن‌ها را بازگردانند. سال گذشته چین محدودیت‌های ویزا برای شهروندان ۳۸ کشور (عمدتاً اروپایی) برای بازدید تا یک ماه را لغو کرد. حدود ۳۰ میلیون گردشگر خارجی در سال ۲۰۲۴ از چین بازدید کردند که تقریباً ۸۰ درصد بیشتر از سال قبل بود، اگرچه هنوز کمتر از اوج قبل از کووید است.
شایو یوان (Shaoyu Yuan) از دانشگاه راتگرز (Rutgers University) در نیوجرسی می‌گوید دشوارترین وظیفه برای مبلغان چینی این است که بگذارند جنبه جذاب کشور خود به تنهایی سخن بگوید. او می‌گوید این برای سیستمی که «بر اساس انضباط پیام و کنترل ساخته شده» ناراحت‌کننده است. سال گذشته گروهی متشکل از ۷۰ دانشجو از دانشگاه دوک (Duke University) در کارولینای شمالی در یک سفر مطالعاتی به چین سفر کردند. طبق گزارشی آنلاین توسط یک دانشجوی ناراضی، رسانه‌های دولتی آن‌ها را برای گفتن چیزهای خوب در مورد چین آزار دادند. او به یاد آورد که یک گروه فیلمبرداری «به من یاد دادند تا یک شعر به زبان ماندارین بخوانم که شامل این جمله بود 'من چین را دوست دارم'». همانطور که هر نوجوانی به شما خواهد گفت، اگر چین اینقدر تلاش نمی‌کرد، بسیار «باحال‌تر» می‌شد.
این پاراگراف باید در متن اصلی باقی بماند و ترتیب آن حفظ شود.
مشترکان می‌توانند در Drum Tower، خبرنامه هفتگی جدید ما، ثبت‌نام کنند تا بفهمند جهان در مورد چین چه فکر می‌کند - و چین در مورد جهان چه فکری دارد.