در سال 2018، تادئوش باتیر، نویسنده‌ای که پیش از این ناشناس بود، کتابی درباره زندگی یک رئیس باند بدنام در لهستان کمونیستی منتشر کرد. آقای باتیر نوشت: "زندگی‌نامه او یک سناریوی آماده برای یک فیلم اکشن است." او در یک مصاحبه تلویزیونی با ظاهری مبدل، از کارول ناواروکی، مورخ، به دلیل الهام بخشیدن به او برای نوشتن این کتاب، تمجید کرد.
آقای ناواروکی، که در آن زمان مدیر موزه جنگ جهانی دوم لهستان بود، این تعریف را پاسخ داد. او تأیید کرد که با آقای باتیر برای کمک به نویسندگی‌اش ملاقات کرده بود. سپس، در مارس 2025، مشخص شد که "تادئوش باتیر" وجود خارجی ندارد – این نام مستعار کارول ناواروکی بود که در آن زمان یکی از پیشتازان انتخابات ریاست‌جمهوری لهستان محسوب می‌شد.
این نامزد محافظه‌کار 42 ساله که در دور دوم انتخابات در اول ژوئن شرکت می‌کند، شاید دلیل خوبی برای پنهان نگه داشتن علاقه خود به جهان زیرزمینی داشته است. در طول مبارزات انتخاباتی فاش شد که دانش او از جنبه‌های تاریک گدانسک، زادگاهش، فراتر از یک پژوهش دانشگاهی است.
زمانی که حزب ملی‌گرای پوپولیست "قانون و عدالت" (پی‌اس)، آقای ناواروکی را در ماه نوامبر به عنوان نامزد خود انتخاب کرد، او نسبتاً ناشناخته بود. او پس از ترک موزه در سال 2021، اداره "مؤسسه یادبود ملی" (آی‌پی‌ان) را بر عهده گرفت؛ یک آژانس دولتی که وظیفه بایگانی و پیگرد قانونی جرایم دوران نازی و کمونیست را دارد. حزب گمان می‌کرد آنچه او در تجربه سیاسی کم دارد، می‌تواند با میهن‌پرستی جدی جبران کند. مفسران محافظه‌کار در آن زمان از "قدرت شخصیت" و "سابقه فروتنانه و کارگری" او تمجید می‌کردند و از سبک گفتاری خشک و عدم کاریزمای او چشم‌پوشی می‌کردند.
پی‌اس، که اکنون در اپوزیسیون قرار دارد، امیدوار بود موفقیت خود در سال 2015 را تکرار کند، زمانی که آندری دودا، عضو کمتر شناخته شده پارلمان اروپا، در رقابت‌های ریاست‌جمهوری پیروز شد (و در سال 2020 نیز مجدداً انتخاب گردید). آقای ناواروکی، که هرگز عضو هیچ حزب سیاسی نبوده است، از هرگونه ناکامی دولت پی‌اس که در سال 2023 از قدرت برکنار شد، بی‌نصیب می‌ماند. اما در صورت انتخاب، انتظار می‌رفت که او از حق وتوی ریاست‌جمهوری برای جلوگیری از اصلاحات دولت میانه‌رو استفاده کند، با این هدف که به بازگشت پی‌اس در انتخابات پارلمانی سال 2027 کمک کند.
اما تصویر پاک آقای ناواروکی به سرعت خدشه‌دار شد. در ژانویه، یک روزنامه فاش کرد که او به عنوان مدیر موزه، بیش از 200 شب در آپارتمان لوکس مهمانسرای مؤسسه‌اش اقامت داشته است. شاید جدی‌تر، گزارش‌های دیگری ادعا کردند که سرویس‌های امنیتی لهستان دسترسی او به اطلاعات طبقه‌بندی شده را در زمان حضورش در آی‌پی‌ان مسدود کرده‌اند، چیزی که منتقدانش، از جمله دونالد تاسک، نخست‌وزیر، آن را "پرچم قرمز" نامیدند.
حمله‌ای جدید در هفته‌های پایانی مبارزات انتخاباتی آغاز شد، ابتدا با اتهاماتی مبنی بر کلاهبرداری آقای ناواروکی از یک مستمری‌بگیر، که او آن را انکار می‌کند. سپس، در مصاحبه‌ای در 16 مه، او اعتراف کرد که در سال 2009 در درگیری‌های غیرقانونی اوباش فوتبال شرکت کرده بود. آقای ناواروکی قهرمان جوانان بوکس بود، اما بسیاری از همراهان او در "مبارزه مردانه"، همانطور که او آن را توصیف کرد، گمان می‌رود که از اعضای باند تبهکار بوده‌اند. و در نهایت، این هفته، روزنامه‌نگاران ادعا کردند که آقای ناواروکی در اوایل دهه 2000، زمانی که به عنوان نگهبان امنیتی هتل کار می‌کرد، برای مهمانان روسپی فراهم می‌کرده است.
آقای ناواروکی اینها را یک کارزار بدنامی سیاسی می‌نامد. او اقامت‌های شبانه‌اش و درگیری‌ها را کم‌اهمیت جلوه داده است. او اتهامات مربوط به فراهم کردن روسپی برای دیگران را نیز انکار می‌کند. اما منتقدان اشاره می‌کنند که او از به چالش کشیدن این ادعاها در دادگاه ویژه انتخابات لهستان خودداری کرده است، با وجود اینکه این دادگاه می‌توانست ظرف 24 ساعت حکم صادر کند و بالقوه نام او را پیش از رأی‌گیری پاک کند.
با وجود این رسوایی‌ها، آقای ناواروکی با رافال ترزاسکوفسکی، شهردار لیبرال ورشو، شانه‌به‌شانه پیش می‌رود. آقای ترزاسکوفسکی دور اول رأی‌گیری را در 18 مه با 31.4 درصد آرا در مقابل 29.5 درصد آقای ناواروکی، پیروز شد. این امر تا حدی به این دلیل است که انتظار می‌رود آقای ناواروکی بتواند آرای بیشتری از رأی‌دهندگان راست افراطی (در مجموع 22 درصد آرا) را که نامزدهای مورد علاقه آنها از رقابت حذف شده‌اند، به خود جلب کند.
او با اشتیاق در حال جلب نظر آنهاست. هفته گذشته آقای ناواروکی در یوتیوب توسط اسلاوومیر منتزن، نامزد راست افراطی که در دور اول سوم شده بود، مصاحبه شد. او با کمال میل لیست خواسته‌های سیاسی آقای منتزن را امضا کرد، از جمله وتو کردن افزایش مالیات یا تلاش‌ها برای آزادسازی قوانین سخت‌گیرانه سقط جنین لهستان. او با میزبانش موافقت کرد که اوکراین فعلاً نباید وارد ناتو شود، که انحرافی شدید از خط مشی حامی اوکراین رئیس‌جمهورهای سابق مورد حمایت پی‌اس است.
اما شاید بارزترین تضاد با آقای ترزاسکوفسکی، رویکرد او به اتحادیه اروپا باشد. او در یک گردهمایی در آوریل گفت: "ما نمی‌خواهیم یک استان اتحادیه اروپا باشیم." او قول داده است که طرح سبز اتحادیه اروپا را، سیاستی برای حذف یا جبران انتشار گازهای گلخانه‌ای، وتو کند و آن را "جنون زیست‌محیطی" خوانده است، و پیمان مهاجرت این بلوک را، یک بسته جمعی برای کاهش و توزیع مجدد پناهجویان، محکوم کرده است. او می‌گوید که برای "لهستانی مستقل و بلندپرواز، نه لهستانی که به صدای بروکسل، برلین و پاریس گوش می‌دهد" تلاش می‌کند.
آقای ناواروکی با اشتیاق به دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا چشم دوخته است. در آوریل، او در کاخ سفید با آقای ترامپ ملاقات کرد تا حمایت او را جلب کند. آقای ترامپ آشکارا از او حمایت نکرده است، اما در 27 مه در سی‌پَک (CPAC)، گردهمایی جهانی ماگا (MAGA) در لهستان، حمایت تمام‌عیاری از کریستی نوئم، وزیر امنیت داخلی آقای ترامپ، دریافت کرد. او گفت که آقای ناواروکی "همانند رئیسش، رهبری قدرتمند خواهد بود" و هیچ تلاشی برای حفظ بی‌طرفی دیپلماتیک در انتخابات خارجی نکرد. دو روز بعد، ویکتور اوربان، نخست‌وزیر طرفدار روسیه مجارستان نیز وارد میدان شد و گفت: "زنده باد ناواروکی!" چنین حمایت‌هایی، و گذشته آقای ناواروکی، لهستانی‌های لیبرال‌گرا را نگران خواهد کرد، اما بسیاری از محافظه‌کاران مایلند به او رأی دهند.