«آیا ایالات متحده در حال ورشکستگی است؟»
این تیتر اصلی مجله خبری پرنفوذ آمریکا بود... در مارس ۱۹۷۲، با تصویری از عمو سام که جیب‌هایش وارونه شده بود.
هشدار دادن درباره بحران بدهی برای شرکت‌هایی که سکه‌های طلا و محصولات مالی مشکوک می‌فروشند، عالی بوده است، اما باعث شده افراد باهوش و صادق، وقتی هیچ اتفاقی نیفتاد، مضحک به نظر بیایند—معادل Y2K در بازارهای مالی.
پس چرا ناگهان چندین نفر نگران شده‌اند؟ زیرا محاسبات با افزایش سالانه بهره بدهی به بیش از ۱ تریلیون دلار و بی‌احتیاطی واشنگتن، دلهره‌آور شده است. حتی افرادی که در گذشته هشدار داده‌اند، سزاوار شنیدن دوباره (یا سوم یا چهارم) هستند.
ری دالیو، مدیر صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund)، چیزی برای فروش دارد—کتابش با عنوان «چگونه کشورها ورشکسته می‌شوند» که سه‌شنبه منتشر می‌شود. اما صد و هفتاد و دومین فرد ثروتمند جهان به سختی شهرت خود را به حق‌التالیف گره زده است و استدلال‌های او قانع‌کننده است. دالیو به بلومبرگ گفت که آمریکا «حدود سه سال» فرصت دارد تا از «حمله قلبی» اقتصادی جلوگیری کند.
پیتر اورزاگ، مدیرعامل بانک سرمایه‌گذاری لازارد و مدیر سابق بودجه، هفته گذشته نوشت: «کسانی که در زمان حضور او در دولت از ناپایداری هزینه‌های کسری بودجه و سطوح بدهی شکایت می‌کردند، به نظر می‌رسید که بیش از حد هشدار بی‌مورد می‌دهند.» اکنون او نیز نگران است، زیرا گرگ «خیلی نزدیک‌تر به در خانه‌مان کمین کرده است.»
بسته‌ای از تدابیر مالیاتی و هزینه‌ای که به سنا فرستاده شده و اکنون رسماً «قانون یک لایحه بزرگ و زیبا» نامیده می‌شود، می‌تواند مانند طعمه‌ای برای گرگ بودجه عمل کند. بر اساس گزارش کمیته بی‌طرف بودجه فدرال مسئولیت‌پذیر (CRFB)، این بسته حدود ۳ تریلیون دلار به سطوح بدهی طی دهه آینده در مقایسه با برآوردهای موجود اضافه خواهد کرد و اگر برخی ویژگی‌های موقت دائمی شوند، این رقم به ۵ تریلیون دلار خواهد رسید.
برای روشن شدن، بهره فدرال در این سال مالی، همین حالا نیز بیشتر از بودجه دفاعی و بیشتر از مجموع کمک‌های درمانی (مدیکید)، بیمه معلولیت و کوپن غذا خواهد بود.
علاوه بر این، برآوردهای اداره بودجه کنگره (CBO) فرض می‌کنند که بازار اوراق قرضه نه تنها افزایش هزینه‌ها را تحمل خواهد کرد، بلکه با کاهش بازدهی (بازده)، نسبت به آن آرام‌تر خواهد شد. در نظر بگیرید اگر بازده اوراق خزانه ۱۰ ساله در سطح امروز یعنی حدود ۴.۴ درصد برای دهه آینده باقی بماند. سپس CRFB تخمین می‌زند که ۱.۸ تریلیون دلار دیگر به هزینه‌های بهره در آن دوره اضافه خواهد شد.
و اگر بازدهی در یک چرخه معیوب افزایش یابد، چه؟ جیمی دیمون، مدیرعامل جی‌پی مورگان، جمعه گذشته هشدار داد که پیامدهای آن چه خواهد بود: «شما شاهد ترک‌خوردگی در بازار اوراق قرضه خواهید بود، متوجه شدید؟»
با این حال، بازار اوراق قرضه دقیقاً در حال فروپاشی نیست، حتی اگر بازدهی اوراق ۳۰ ساله اخیراً به بالاترین حد پس از بحران رسیده باشد. پس به چه کسی باور می‌کنید، میلیون‌ها سرمایه‌گذار نسبتاً آرام یا چند مفسر ثروتمند؟
یکی دیگر از مدیران صندوق پوشش ریسک، پل تودور جونز، این پارادوکس را یک «کیفیب» اقتصادی می‌نامد، اصطلاحی از کشتی کج حرفه‌ای. کسانی که می‌دانند اعداد پایدار نیستند، خوشحالند که تا زمانی که نمایش ادامه دارد، بی‌باوری را کنار بگذارند.
اسکات بسنت، وزیر خزانه‌داری، آخر هفته گذشته تأکید کرد که ایالات متحده هرگز نکول نخواهد کرد. اما نیازی به نکول ندارد: اگر فدرال رزرو مجبور به نجات از طریق اقدامی به نام تسلط مالی شود، تورم سریع همان کار را خواهد کرد.
نقطه اوج برای بازار اوراق قرضه، که از اضطراب خفیف به نوعی نگرانی که خود را تغذیه می‌کند، تغییر کند، کجاست؟ کنت روگاف، اقتصاددان ارشد سابق صندوق بین‌المللی پول و متخصص بحران‌های بدهی، در آوریل توضیح داد که آن‌ها «هرگز صرفاً یک مسئله محاسباتی نیستند.»
او گفت: «تقریباً هر نکول کشور – چه از طریق نکول آشکار و چه از طریق تورم بالا – مدت‌ها قبل از اینکه محاسبات بدهی آن را مجبور کند، رخ می‌دهد.»
با وجود تخمین دالیو، دانستن اینکه چه زمانی پیشگویان فاجعه محقق خواهند شد، غیرممکن است. قانون اشتاین را در نظر بگیرید: «اگر چیزی نمی‌تواند برای همیشه ادامه یابد، متوقف خواهد شد.» (بر خلاف افسانه‌های شهری، این جمله را بن اشتاین، بازیگر معلم اقتصاد خسته‌کننده در فیلم «روز مرخصی فریس بیولر»، نگفته است، بلکه پدرش، هرب، یک اقتصاددان واقعی، گفته است.)
زندگی سریع از شما عبور می‌کند.