معمولاً چشم‌انداز یک جنگ، قانون‌گذاران را به حمایت از ارتش سوق می‌دهد. اما این چیزی نبود که روز چهارشنبه رخ داد.
در حالی که پرزیدنت ترامپ خواهان «تسلیم بی‌قید و شرط» رهبری ایران بود، سناتورها رقبای خود را به سیاسی‌سازی ارتش و تضعیف حمایت از نیروهای مسلح متهم می‌کردند.
مکان برگزاری جلسه، کمیته نیروهای مسلح بود که ظاهراً برای بررسی بودجه دفاعی تشکیل شده بود. دموکرات‌ها اعتراض داشتند که استقرار نیروهای تفنگدار دریایی و گارد ملی توسط آقای ترامپ در لس‌آنجلس، برخلاف نظر رهبران ایالتی و محلی، ارتش را در تقابل با شهروندانی قرار می‌دهد که قرار است از آنها محافظت کند.
سناتور الیسا اسلوتکین، دموکرات میشیگان، استدلال کرد: «همه همکاران من در جناح مقابل، به ویژه آنهایی که خدمت کرده‌اند، باید ارتشی غیرسیاسی بخواهند و نخواهند شهروندان از ارتش خودشان بترسند.»
جمهوری‌خواهان در مقابل پاسخ دادند که سیاست‌های رئیس‌جمهور سابق، جوزف آر. بایدن جونیور، که به سربازان ترنسجندر اجازه خدمت آشکارا را می‌داد و هزینه سفر سربازان برای سقط جنین را تأمین می‌کرد، آسیب واقعی را وارد کرده است. سناتور جیم بنکس، جمهوری‌خواه ایندیانا، گفت: «ما هرگز ندیده‌ایم که ارتش به شکلی که در آن چهار سال سیاسی شد، سیاسی شود.»
برای پنتاگون، که به نظر می‌رسد در آستانه یک درگیری بزرگ با ایران است، زمان‌بندی بدتر از این نمی‌توانست باشد. آقای ترامپ روز چهارشنبه به صراحت نگفت که آیا به نیروهای آمریکایی دستور حمله به سایت‌های هسته‌ای ایران را خواهد داد و به اسرائیل در جنگش ملحق خواهد شد یا خیر.
او به خبرنگاران در چمن کاخ سفید گفت: «ممکن است این کار را بکنم. ممکن است نکنم. منظورم این است که هیچ‌کس نمی‌داند من چه خواهم کرد.»
این احتمال، شکاف‌های عمیقی را در داخل حزب جمهوری‌خواه میان محافظه‌کاران دفاعی سنتی و کسانی که باور داشتند آقای ترامپ آمریکا را از جنگ‌ها در خاورمیانه دور نگه می‌دارد، برجسته کرده است.
جلسه استماع سنا، شکاف عمده دیگری را میان دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان بر سر چگونگی و زمان استفاده از ارتش در خاک آمریکا آشکار کرد – رویدادی که در دوره دوم ریاست‌جمهوری آقای ترامپ به طور فزاینده‌ای رایج شده است.
در اوایل جلسه استماع از پیت هگست، وزیر دفاع، پرسیده شد که آیا در صورت دستور آقای ترامپ، احکام دادگاه در مورد استفاده داخلی از نیروها را نادیده خواهد گرفت یا خیر.
آقای هگست در حالی که دموکرات‌ها در مورد قانونی بودن اعزام پرسنل نظامی به لس‌آنجلس در بحبوحه اعتراضات به حملات مهاجرتی از او سؤال می‌کردند، گفت: «من معتقد نیستم که دادگاه‌های منطقه‌ای باید سیاست امنیت ملی را تعیین کنند.» وی در ادامه فشارها گفت که به حکم دادگاه عالی احترام خواهد گذاشت.
آقای هگست از پاسخ مستقیم به سوالاتی درباره اینکه آیا گزینه‌هایی برای رئیس‌جمهور جهت حمله به ایران یا کمک به اسرائیلی‌ها در عملیات آنها برای نابودی توانایی‌های هسته‌ای ایران آماده می‌کند، طفره رفت.
آقای هگست اظهار داشت: «در وزارت دفاع، وظیفه ما این است که آماده و مجهز به گزینه‌ها باشیم. و دقیقاً همین کار را انجام می‌دهیم.»
بنابراین، دموکرات‌ها و سناتور مستقل، انگوس کینگ، به جای آن، آقای هگست را در مورد تصمیمش برای بازگرداندن نام‌های پایگاه‌های نظامی که در ابتدا به نام ژنرال‌های کنفدراسیون نام‌گذاری شده بودند، تحت فشار قرار دادند.
آقای کینگ، سناتور از ایالت مین، پرسید: «چرا این کار را می‌کنید؟ متوجه نمی‌شوم چه انگیزه‌ای برای تغییر نام پایگاه‌ها به نام افرادی وجود دارد که در برابر کشورشان به خاطر برده‌داری اسلحه به دست گرفتند؟»
آقای هگست پاسخ داد که کهنه‌سربازان و نیروهای فعال به پایگاه‌ها و نام‌های قدیمی «میراث» و «ارتباطی» احساس می‌کنند.
دموکرات‌های کمیته همچنین مکرراً آقای هگست را تحت فشار قرار دادند که آیا برنامه‌ای برای ادامه استقرار نیروهای آمریکایی در داخل کشور دارد یا خیر. سناتور تامی داکورث از ایلینوی، یک کهنه‌سرباز ارتش که پاهایش را در جنگ عراق از دست داد، گفت: «ما نباید از ارتشمان برای نقش پلیس در برابر آمریکایی‌ها استفاده کنیم.»
خانم اسلوتکین این موضوع را با کلمات تندتری مطرح کرد و از وزیر دفاع پرسید که آیا به نیروها دستوری برای «شلیک به معترضان غیرمسلح به هر نحو» داده است؟
آقای هگست خندید.
خانم اسلوتکین به او یادآوری کرد که مارک تی. اسپر، وزیر دفاع سابق، در خاطرات خود نوشته است که آقای ترامپ در جریان اعتراضات عدالت نژادی در سال ۲۰۲۰ پرسیده بود که چرا ارتش نمی‌تواند «فقط به پا شلیک کند» به معترضان در واشنگتن.
خانم اسلوتکین وزیر دفاع را سرزنش کرد و گفت: «او جرات و شهامت بیشتری از شما داشت چون گفت: من ارتش یونیفرم‌پوش را برای انجام کاری که درونم می‌دانم درست نیست، اعزام نمی‌کنم.»
آقای هگست هشدار داد: «باید مواظب باشید که چه کتاب‌هایی می‌خوانید، به جز انجیل.»
خانم اسلوتکین با ناامیدی پاسخ داد: «اوه خدایا!»