پرواز یک بمب‌افکن پنهان‌کار مجهز به مهمات نفوذکننده به استحکامات در سراسر جهان و بازگشت آن در ۳۷ ساعت ممکن است شبیه داستان‌های علمی تخیلی به نظر برسد. اما در واقع، اجرای چنین مأموریتی با B-2 Spirit به جزئیات پیش پا افتاده‌ای بستگی دارد: پر کردن مخزن سوخت، هیدراته ماندن، اجتناب از طوفان‌های رعد و برق، و احتیاط برای عدم پر کردن بیش از حد یک توالت کوچک در محفظه ۲۵ فوت مربعی خدمه.
این حداقل تجربه سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی، مل دیل، بود که او و کمک خلبانش، برایان نیل، در ۷ اکتبر ۲۰۰۱ یک سورتی ۴۴.۳ ساعته رکوردشکن B-2 را برای حمله به اهدافی در افغانستان انجام دادند.
دیل به مجله Air & Space Forces گفت: «به جای نگاه بلندمدت، "هی، ما به افغانستان می‌رویم"، بیشتر در مورد اطمینان از رسیدن به موقع به سوخت‌گیری هوایی بعدی است. ما نمی‌توانیم این سوخت‌گیری هوایی را از دست بدهیم، در غیر این صورت این مأموریت کوتاه خواهد بود.»
در ۲۲ ژوئن، ۱۴ خلبان در هفت B-2 به دیل و نیل در فهرست طولانی‌ترین سورتی‌های بمب‌افکن پنهان‌کار بدون توقف پیوستند، زمانی که آنها به سایت‌های هسته‌ای ایران حمله کردند تا توانایی تهران برای ساخت سلاح هسته‌ای را به تأخیر بیندازند.
ژنرال دن کین، رئیس ستاد مشترک ارتش گفت که این مأموریت که "عملیات چکش نیمه‌شب" نام داشت، دومین پرواز طولانی B-2 در تاریخ این هواپیما بود. حدود ۱۲۵ هواپیمای آمریکایی، از جمله B-2 ها و جنگنده‌های نسل چهارم و پنجم، در این مأموریت شرکت کردند که ۷۵ مهمات هدایت‌شونده دقیق را بر سه سایت در سراسر ایران رها کردند. زیردریایی‌های آمریکایی نیز موشک‌های کروز توماهاوک را با هماهنگی حمله هوایی شلیک کردند.
B-2 ها ۱۴ بمب نفوذکننده عظیم (Massive Ordnance Penetrators) را بر روی سایت‌های فردو و نطنز در اولین استفاده عملیاتی از این سلاح‌های ۳۰,۰۰۰ پوندی رها کردند. خدمه در ۲۱ ژوئن از پایگاه خود در وایتمن، میسوری، برخاستند، بر فراز اقیانوس اطلس و دریای مدیترانه به سمت شرق پرواز کردند، به اهداف خود در ایران حمله کردند، سپس برگشتند و به میسوری بازگشتند و در طول مسیر در ده‌ها هواپیمای سوخت‌رسان سوخت‌گیری کردند.
کین در کنفرانس خبری پس از حمله گفت که این عملیات "در چندین حوزه و تئاتر با هماهنگی برنامه‌ریزی و اجرا شد که نشان‌دهنده توانایی ما در اعمال قدرت جهانی، با سرعت و دقت، در زمان و مکان دلخواه ملت ما است."
شرایط ۲۴ سال پیش نیز مشابه بود، زمانی که دیل و نیل وارد یک B-2 با نام مستعار "روح آمریکا" (Spirit of America) شدند و در دل شب به سمت آسیای جنوب غربی پرواز کردند. پیش از آن، دیل یک سورتی ۲۵ ساعته با B-52 پرواز کرده بود و حدود ۲۰ ساعت بدون توقف در شبیه‌ساز نشسته بود، اما هیچ یک از پروازهای قبلی او با وظیفه پیش رو قابل مقایسه نبود.
او گفت: «هیچ آمادگی، هیچ الزامی برای شبیه‌ساز برای یک ماموریت ۴۴ ساعته وجود ندارد.»
این هواپیما با ۱۶ مهمات حمله مستقیم مشترک (JDAM) برای انهدام پدافند هوایی بارگیری شده بود، اما ۷۰ درصد از اهداف در میانه پرواز تغییر کردند، او گفت. این تغییر خلبانان را مجبور کرد تا JDAM ها را مجدداً برنامه‌ریزی کنند و سایر محاسبات را برای اطمینان از موفقیت ماموریت دوباره انجام دهند.
او گفت: «شما در حال بررسی پوشه‌های هدف، بررسی زمان‌بندی، بررسی مصرف سوخت خود هستید تا مطمئن شوید که بر فراز اقیانوس آرام سوخت تمام نمی‌کنید.»
این اتفاق ممکن است در ماموریت ایران نیز رخ داده باشد. یک خلبان سابق B-2 دیگر به مجله Air & Space Forces گفت که، هنگامی که بمب‌افکن بر فراز منطقه هدف قرار می‌گیرد، خلبانان B-2 می‌توانند از رادار بمب‌افکن برای ایجاد مختصات هدف استفاده کنند که "معمولاً حتی دقیق‌تر از اطلاعات ارائه شده است."
پرواز در ارتفاع بالا برای مدت طولانی می‌تواند افراد را تشنه کند. دیل و نیل در طول پرواز چندین بطری آب را تمام کردند – اما توالت شیمیایی هواپیما برای نگهداری خروجی ۴۴ ساعت بسیار کوچک بود. در عوض، خلبانان از "بسته‌های ادرار" (piddle packs) استفاده کردند، کیسه‌های پلاستیکی پر از ماده‌ای شبیه به خاک گربه که ادرار را به ژل تبدیل می‌کند.
دیل گفت: «ما هر ساعت دو بسته ادرار را پر می‌کردیم، و بسته‌های ادرار چندین پوند وزن داشتند، بنابراین ما سعی می‌کردیم بفهمیم وقتی بالاخره فرود می‌آییم، چند پوند ادرار جامد شده را باید از این هواپیما تخلیه کنیم.»
پاسخ؟ حدود ۱۰۰ پوند.
او گفت: «اینها کارهایی هستند که برای گذراندن وقت انجام می‌دهید.»
استراحت مسئله دیگری است. در حالی که بسیاری از خطوط هوایی غیرنظامی و برخی هواپیماهای نظامی چندین خدمه را برای پروازهای طولانی مدت به همراه دارند، B-2 تنها دو خلبان برای کل ماموریت دارد. دیل به یاد آورد که یک نفر اغلب بیهوش در کیسه خوابی بر روی تخت تاشوی اصلاح شده ارتش پشت صندلی‌های ایجکتور بود.
او گفت این خواب با کیفیتی نبود، «اما در آن مرحله، هر خوابی خواب خوبی است.»
هر دو خلبان باید در مراحل حیاتی پرواز، مانند سوخت‌گیری هوایی، در صندلی‌های خود می‌بودند، بنابراین این دو پس از ملاقات با یک هواپیمای سوخت‌رسان هر چهار یا پنج ساعت جای خود را تغییر می‌دادند. برای ادامه کار، خدمه قهوه، آب، ساندویچ، چوب شور و غذاهای از پیش بسته‌بندی شده که به طور خاص برای مصرف در حین پرواز طراحی شده بودند، آوردند. اما دیل به یاد آورد که نشستن در یک کابین خلبان تنگ برای مدت طولانی معمولاً اشتهای کسی را باز نمی‌کند.
او گفت: «شما واقعاً کالری نمی‌سوزانید.»
خدمه او این مزیت را داشتند که در طول روز بر فراز اقیانوس آرام پرواز می‌کردند، بنابراین خورشید تا زمانی که به پاکستان نزدیک شدند غروب نکرد. این بدان معناست که بدن آنها تا اواخر پرواز شروع به ترشح ملاتونین، هورمونی که به مغز کمک می‌کند برای استراحت آماده شود، نکرد.
دیل گفت که خدمه حمله به ایران در این ماه ممکن است زمان دشوارتری را تجربه کرده باشند، زیرا آنها به سمت شرق و به سمت تاریکی پرواز کردند. خلبانان می‌توانستند از آمفتامین‌ها به نام "قرص‌های انرژی‌زا" (go pills) استفاده کنند که معمولاً توسط نیروها برای هوشیار ماندن در پروازهای طولانی استفاده می‌شود.
دیل گفت: «این قطعاً ضربان قلب را افزایش می‌دهد. احساسی خوشایند نیست.»
ماموریت B-2 در آخر هفته گذشته و ماموریت‌هایی که در پی حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر انجام شد، ویژگی مشترک دیگری دارند: خدمه آنها مسئولیت انجام یک ماموریت مهم را بر عهده داشتند که توسط رئیس‌جمهور ایالات متحده دستور داده شده بود.
دیل گفت: «ما روی رویه‌های خدمه، زمان‌بندی و هماهنگی تمرین کردیم، زیرا می‌خواهید تا حد امکان احتمال عدم پیشرفت طبق برنامه را از بین ببرید.»
ماموریت او حدود دو ساعت بیشتر از حد انتظار طول کشید، پس از اینکه هماهنگ‌کنندگان عملیات هوایی محلی از آنها خواستند تا برای استفاده از چهار JDAM باقیمانده خود بر روی چند هدف باقیمانده، دوباره بر فراز افغانستان پرواز کنند. سپس ۱۵ دقیقه دیگر نیز ادامه یافت، زمانی که B-52 در حال فرود پیش از آنها در دیگو گارسیا، جزیره‌ای کوچک در اقیانوس هند، دچار وضعیت اضطراری شد. B-2 در اطراف فرودگاه پرواز کرد.
دیل به یاد آورد: «ما به یکدیگر نگاه کردیم و گفتیم: 'نمی‌توانیم این چیز را روی زمین بنشانیم؟'» وقتی بالاخره فرود آمدند، گفت: «فقط خوشحال بودیم که به زمین بازگشته بودیم.»
خدمه‌هایی که مأموریت ایران را انجام دادند، بی‌شک همین احساس آرامش را داشتند – و بعید نیست که آخرین نفرات باشند. مقامات نیروی هوایی انتظار دارند پروازهای طولانی مشابهی را مشاهده کنند، زیرا این نیرو برای یک درگیری احتمالی با چین در اقیانوس آرام گسترده آماده می‌شود.
این پروازهای طولانی‌مدت به طور نامتناسبی بر خدمه تانکرهای سوخت‌رسان و حمل و نقل که وظیفه انتقال سوخت، تجهیزات و سربازان را در منطقه هر روز بر عهده دارند، تأثیر خواهد گذاشت.
برای تمرین، یک هواپیمای ترابری C-130 سال گذشته ۲۶ ساعت از تگزاس به گوام پرواز کرد، در حالی که یک تانکر KC-46 چند ماه بعد یک دور دنیا ۴۵ ساعته بدون توقف را از کانزاس پرواز کرد. فرماندهی حمل و نقل هوایی (Air Mobility Command) قصد دارد به خدمه کمک کند تا عملکرد خود را در سورتی‌های طولانی با کپسول‌های خواب، مانیتورهای سلامت پوشیدنی و آزمایش‌های رفلکس به حداکثر برسانند. در نسخه ۲۰۲۳ Mobility Guardian، رزمایش بزرگ دوسالانه تحرک نیروی هوایی، این فرماندهی قوانین خود را که "قرص‌های انرژی‌زا" را ممنوع می‌کرد، کاهش داد تا خلبانان بتوانند انرژی لازم را برای انتقال سریع تجهیزات به اقیانوس آرام دریافت کنند.
یکی از خلبانان KC-46 سال گذشته گفت: «در دوران رقابت قدرت‌های بزرگ، خدمه نیاز به توانایی عملیات طولانی‌تر از گذشته دارند.»
این وظیفه احتمالاً با پیر شدن هواپیماهایی مانند B-2 دشوارتر خواهد شد. دیل گفت، "روح آمریکا" (Spirit of America) تنها ۸ سال داشت زمانی که او به افغانستان پرواز کرد. اکنون که این هواپیماها ۲۴ سال پیرتر شده‌اند، استقرار یک سوم از ناوگان B-2 در سراسر جهان و بازگشت آن در همان شب – به علاوه ارسال چند فروند دیگر بر فراز اقیانوس آرام به عنوان فریب – خود یک دستاورد است.
دیل گفت: «این یک کار عظیم است. کلاه از سر برمی‌داریم برای نگهداری‌کنندگان و لجستیک‌دانانی که این جت‌ها را آماده کردند. نیاز به نگهداری با پیرتر شدن آنها کاهش نمی‌یابد.»