برای دو دهه، رمضان قدیروف مشت آهنین کرملین در چچن بوده است. او در ازای کمک به سرکوب وحشیانه جنبش استقلال‌طلبانه، اجازه یافته است که بر منطقه خود به عنوان قلمرو شخصی حکمرانی کند و رقبا، مخالفان و جدایی‌طلبان را سرکوب نماید.
اما به نظر می‌رسد آقای قدیروف، ۴۸ ساله، به شدت بیمار است و این امر چالش جدیدی را برای رئیس‌جمهور ولادیمیر پوتین در بخشی از جنوب روسیه ایجاد کرده که در دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ جنگ‌ها ده‌ها هزار نفر را به کام مرگ کشاند. وقتی این مرد قدرتمند از صحنه خارج شود، چه کسی می‌تواند کنترل وحشیانه‌ای را که او بر این بخش از قفقاز تحمیل کرده، حفظ کند؟
برنامه جانشینی خود آقای قدیروف ممکن است بر دوش پسر ۱۷ ساله‌اش باشد، کسی که در آخر هفته ازدواج کرد و تبریک پوتین را دریافت نمود. اما این امر مستلزم دور زدن قانون روسیه است که سن رهبران منطقه‌ای را حداقل ۳۰ سال تعیین کرده است.
علاوه بر این، مدعیان دیگری نیز وجود دارند، از جمله مردی که رهبری تلاش برای دستگیری و آزار و اذیت افراد همجنس‌گرا را بر عهده داشت و دیگری که برای جنگیدن برای روسیه به اوکراین رفت.
در طول سال‌ها، آقای قدیروف به چهره‌ای منحصربه‌فرد در استبداد آقای پوتین تبدیل شده است و از آزادی عمل و یارانه‌های بسیار بیشتری نسبت به سایر رهبران منطقه‌ای برخوردار بوده است. او آنچه را که به مثابه ارتش شخصی‌اش است، فرماندهی می‌کند. او قوانین سختگیرانه اسلامی را در منطقه عمدتاً مسلمان‌نشین خود تحمیل کرده که با قوانین روسیه در تضاد است، و او نوعی سیاست خارجی خاص خود را پیش برده و روابطی با پادشاهی‌های خلیج فارس برقرار کرده و مواضعی اتخاذ نموده که همیشه با کرملین همسو نیست.
چچن تنها منطقه‌ای بود که پس از حمله روسیه به اوکراین در سال ۲۰۲۲، از خدمت سربازی اجباری حدود ۳۰۰,۰۰۰ نفر معاف شد. اما به گفته فعالان حقوق بشر و ساکنان محلی که با نیویورک تایمز صحبت کردند، مقامات برخی از چچنی‌ها را به عنوان مجازات به جنگ فرستادند. و اگرچه آقای قدیروف نیروهایی را در اوایل جنگ به میدان فرستاد، اما به زودی مشخص شد که آنها زیاد نمی‌جنگند و لقب «سربازان تیک‌تاک» را به خود اختصاص دادند.
اولگ اورلوف، رئیس مشترک گروه حقوق بشری مموریال برنده جایزه صلح نوبل که از دهه ۱۹۹۰ مستندسازی نقض حقوق بشر در چچن را انجام داده است، در مصاحبه‌ای گفت: «قدیروف یکی از برگ‌های برنده کرملین، و یک مرکز قدرت دیگر، جدای از ارتش، اطلاعات یا وزارت کشور است.» او افزود که علی‌رغم تخلفات ادراکی وی، «کرملین از قدیروف به همین شکلی که هست، راضی است.»
دقیقاً مشخص نیست که آقای قدیروف چه بیماری‌ای دارد و مقامات روسیه درباره گمانه‌زنی‌ها و شایعاتی که در چچن و فراتر از آن موضوع اصلی گفتگو هستند، اظهارنظری نکرده‌اند. اما ضعف او از سال ۲۰۲۳ در ویدیوهایی که در رسانه‌های خبری روسیه پخش می‌شود، به طور فزاینده‌ای آشکار شده است.
در ماه مه، دفتر او ویدیویی محزون منتشر کرد که آقای قدیروف را با یک هودی مشکی بر سرش، در حال قدم زدن با حرکت آهسته نشان می‌داد، همراه با پیامی که از شایعات درباره سلامتی‌اش ابراز انزجار می‌کرد - اما آن را رد نمی‌نمود.
یک صدای از پشت صحنه که صدای خود آقای قدیروف نبود، می‌گوید: «من شایعات فزاینده‌ای درباره بیماری‌ام، اینکه در شرف مرگم هستم، وقت زیادی برایم نمانده، می‌شنوم.» «هر انسانی مسیر بیماری و مرگ را طی می‌کند.»
سپس اضافه می‌کند: «فقط آن کس که نفس ما را بخشیده است، می‌تواند تعیین کند که چقدر زنده بمانیم.»
آقای قدیروف که زمانی کاربر فعال شبکه‌های اجتماعی بود و تقریباً هر روز ریاست جلسات عمومی را بر عهده داشت، برای مدت‌های طولانی از انظار عمومی پنهان شده است. در ماه ژوئن، او کمتر از ۱۰ بار در گزارش‌های خبری تلویزیون محلی ظاهر شد؛ در همین دوره در سال گذشته، او تقریباً هر روز نشان داده می‌شد.
تومسو عبدالرحمانوف، منتقد تبعیدی آقای قدیروف که از سوءقصد در سوئد جان سالم به در برد، به تایمز گفت: «مردم در چچن بحران‌های سلامتی او را دنبال می‌کنند: در این لحظات سخت است که متوجه نشوی چقدر بیمار است.» وی افزود: «ما او را در رویدادهای عمومی می‌بینیم، اینکه چقدر برایش دشوار است صحبت کند – هیچ کس در مورد بیماری او شکی ندارد.»
در سال‌های اخیر، پسران و دختران آقای قدیروف به سمت‌های ارشد در دولت محلی، از نیروی پلیس گرفته تا فرهنگ، ارتقا یافته‌اند. در بهار امسال، سومین پسر او، آدام قدیروف، ۱۷ ساله، به عنوان دبیر شورای امنیت چچن و نماینده آقای قدیروف در وزارت کشور منطقه منصوب شد. این نوجوان همچنین در عرض ۱۰ روز دو مدال دریافت کرد، از جمله یکی برای وظیفه نظامی فعال.
او هنوز از حداقل سن لازم برای انتصاب به عنوان رهبر منطقه‌ای فاصله زیادی دارد. اما خود رمضان قدیروف – اگرچه بدون عنوان – در سنین ۲۰ سالگی با حمایت آقای پوتین به قدرت رسید.
روز شنبه، آقای قدیروف با افتخار تبریک آقای پوتین را برای عروسی مجلل آدام در تلگرام منتشر کرد.
آزادی بیان در چچن سال‌ها پیش ریشه‌کن شد و هیچ انتقاد عمومی از آقای قدیروف و خانواده‌اش مجاز نیست. اما چچنی‌های مقیم تبعید می‌گویند دوستان و بستگان آنها در داخل کشور از دیدن یک نوجوان که سال گذشته از دبیرستان فارغ‌التحصیل شده، و اکنون ریاست جلسه مقامات امنیتی را بر عهده دارد که هم سن پدربزرگش هستند، ناراحت و مایوس شده‌اند.
آقای عبدالرحمانوف، وبلاگ‌نویس محبوبی که در سال ۲۰۱۶ از چچن گریخت، گفت که این صحنه‌ها «پوچ هستند؛ مردم به آن می‌خندند.» او افزود: «این کاملاً سورئال است که مردان بزرگسال با نشان‌های نظامی معتبر، به یک کودک گزارش دهند و در مقابل او تملق بگویند.»
اینکه آیا قدیروف جوان واقعاً قدرت پدرش را به ارث خواهد برد، یا چه زمانی، نامشخص است. دو سیاستمدار محلی دیگر که در سال‌های اخیر در انظار عمومی بیشتر ظاهر شده‌اند، توسط تحلیلگران به عنوان مدعیان ذکر می‌شوند، اگرچه آنها هیچ اظهارنظر عمومی درباره جاه‌طلبی‌های خود نکرده‌اند.
ماگومد داودوف، متحد دیرینه آقای قدیروف که در سال ۲۰۱۷ به دلیل گزارش‌ها مبنی بر رهبری پاکسازی ضد همجنس‌گرایان در منطقه، شهرت جهانی پیدا کرد، اکنون اغلب در غیاب آقای قدیروف ریاست رویدادهای مهم را بر عهده دارد و خطابه‌های رهبر بیمار را قرائت می‌کند.
یکی دیگر از گزینه‌های دارای ارتباط قوی با کرملین، آپتی علاءالدین‌اف، یک مقام امنیتی ارشد سابق چچن ۵۱ ساله است که در سال ۲۰۲۱ از اخراج جان سالم به در برد و با پیوستن به جنگ در اوکراین، جایی که به یکی از سخنگویان اصلی خط مقدم برای تلویزیون روسیه تبدیل شد، اعتبار زیادی کسب کرد. اعتبار جنگی او در حال حاضر در میان طبقه سیاسی روسیه بسیار ارزشمند است.
پدر رمضان قدیروف، احمد قدیروف، یک رهبر مذهبی بود که در دهه ۱۹۹۰ از شورشیان در نبرد چچن با روسیه حمایت می‌کرد. قدیروف پدر در سال ۲۰۰۰ تغییر موضع داد – به طور گسترده‌ای اعتقاد بر این است که او یک قمار سیاسی کرد که چچن با روسیه بهتر خواهد بود تا به تنهایی – و آقای پوتین او را مسئول منطقه قرار داد.
پس از ترور پدرش در سال ۲۰۰۴، رمضان قدیروف قدرت را تحکیم کرد. رقبای و منتقدان او در داخل و خارج از کشور به قتل رسیده‌اند، و حمله او به حقوق بشر منجر به اعتراض بین‌المللی شده است. متحدان او به بازداشت خودسرانه و شکنجه مردم و تصرف اموال آنها شناخته شده‌اند.
کرملین از همان ابتدا تصمیم گرفت تا وفاداری خانواده و ثبات در چچن را با هزینه‌های سنگین دولتی بخرد، و نحوه حکمرانی بر این منطقه ۱.۵ میلیون نفری را به خانواده قدیروف سپرد. انتصاب فرزندان قدیروف به سمت‌های عالی‌رتبه، به آنها قدرت می‌دهد تا بر جریان پول و کسانی که از آن سود می‌برند، کنترل داشته باشند.
رفتار سخاوتمندانه مسکو با چچن هنوز هم تعجب‌برانگیز است. خبرنگاران در کورسک اخیراً اشاره کردند که چچن امسال حدود ۷۰۰ میلیون دلار یارانه دولتی دریافت کرده است، که تقریباً ۱۵ برابر بیشتر از منطقه کورسک است که هنوز در حال بهبودی از نفوذ و اشغال اوکراین است.
آقای قدیروف از بودجه کرملین برای آموزش حداقل ۲۵,۰۰۰ نیرو استفاده کرده است، که تحلیلگران می‌گویند با وجود وابستگی رسمی به نیروهای امنیتی روسیه، این نیروها به عنوان ارتش خصوصی او عمل می‌کنند.
اکاترینا شولمن، پژوهشگر غیرمقیم در مرکز کارنگی روسیه و اوراسیا در برلین، گفت که توافق "پول در ازای ثبات" احتمالاً حتی پس از رفتن آقای قدیروف نیز باقی خواهد ماند، «تا زمانی که دولت فدرال به اندازه کافی قوی و ثروتمند باشد که چچن را تأمین مالی کند.»
او گفت که کرملین بعید است با هیچ آشوب قابل توجهی در چچن مواجه شود، مگر اینکه یارانه‌ها قطع شوند.
ساکنان چچن، که بسیاری از آنها از آقای قدیروف و متحدانش می‌ترسند، با امید و ترس گزارش‌های مربوط به سلامتی او را دنبال می‌کنند.
یکی از ساکنان ۲۷ ساله گروزنی که به دلیل ترس برای امنیت خود خواست نامش فاش نشود، گفت که غیبت طولانی مدت آقای قدیروف تغییرات ظریفی را در زندگی روزمره آنها به همراه داشته است.
او گفت که رویدادهای عمومی، که قبلاً توسط آقای قدیروف هدایت می‌شد، نادر شده‌اند و «جریان ثابت تهدیدات مقامات تلویزیونی» علیه منتقدان یا شهروندان عادی خشک شده است.
او گفت: «مردم با صدایی آرام و با احساس اضطراب درباره بیماری او صحبت می‌کنند.» «آنها بیشتر برای او متاسف هستند، اما همچنین از آنچه پس از رفتن او اتفاق خواهد افتاد، می‌ترسند.»