- کنگره روز پنجشنبه «لایحه بزرگ و زیبای» رئیس‌جمهور دونالد ترامپ را تصویب کرد.
- این لایحه شامل تغییرات عمده در بازپرداخت وام‌های دانشجویی و محدودیت‌هایی در استقراض است.
- این لایحه طرح‌های موجود بازپرداخت مبتنی بر درآمد، از جمله SAVE، را حذف کرده و تنها دو گزینه را جایگزین آنها می‌کند.
به زودی برای وام‌گیرندگان وام‌های دانشجویی دشوارتر خواهد شد که پرداخت‌های ماهانه مقرون به صرفه‌ای داشته باشند.
کنگره روز پنجشنبه «لایحه بزرگ و زیبای» رئیس‌جمهور دونالد ترامپ – یک بسته هزینه‌ای بزرگ – را تصویب کرد، به این معنی که مجموعه‌ای از پیشنهادات برای تغییر نحوه دریافت و پرداخت بدهی وام دانشجویی توسط وام‌گیرندگان به قانون تبدیل می‌شود.
این لایحه طرح‌های بازپرداخت مبتنی بر درآمد موجود را حذف کرده و دو گزینه کمتر سخاوتمندانه را جایگزین آنها می‌کند، همچنین محدودیت‌های جدیدی را برای انواع وام‌هایی که والدین و دانشجویان تحصیلات تکمیلی می‌توانند دریافت کنند، اضافه می‌نماید. علاوه بر این، توانایی وام‌گیرندگان را برای به تعویق انداختن وام‌های خود در صورت مواجهه با مشکلات مالی، محدود می‌کند.
لیندا مک‌ماهن، وزیر آموزش و پرورش ترامپ، از تصویب این لایحه در پستی در شبکه اجتماعی ایکس (X) تمجید کرد و گفت که این لایحه «سیستم بازپرداخت وام دانشجویی بیش از حد پیچیده را ساده می‌کند» و «مبلغ وام‌های دانشجویی فدرال را کاهش می‌دهد تا به مهار هزینه‌های رو به رشد شهریه کمک کند.»
وی افزود: «یک لایحه واقعاً زیبا برای مردم آمریکا.»
فعالان حقوق وام‌گیرندگان و قانون‌گذاران دموکرات اظهار داشته‌اند که این لایحه به آمریکایی‌هایی که وام‌های دانشجویی خود را بازپرداخت می‌کنند، آسیب خواهد رساند. سناتور الیزابت وارن در بیانیه‌ای گفت که پرداخت‌های وام دانشجویی در نتیجه این قانون افزایش خواهد یافت و ناتالیا آبرامز، رئیس گروه حمایت از بدهکاران دانشجویی، مرکز بحران بدهی دانشجویی، اظهار داشت که «این لایحه خطرناک میلیون‌ها وام‌گیرنده را رها کرده و آنها را با گزینه‌های بازپرداخت اندک و اغلب غیرقابل دسترس مواجه می‌کند و ناامنی مالی آنها را تشدید می‌نماید.»
در ادامه می‌بینیم که این لایحه چگونه بر میلیون‌ها وام‌گیرنده وام دانشجویی فدرال تأثیر خواهد گذاشت.
تحول در بازپرداخت وام‌های دانشجویی
وام‌گیرندگان جدید وام دانشجویی در نتیجه این لایحه هزینه‌ای با گزینه‌های بازپرداخت کمتری مواجه خواهند شد. این لایحه طرح‌های بازپرداخت مبتنی بر درآمد موجود را حذف کرده و دو گزینه بازپرداخت را جایگزین آنها می‌کند.
اولین گزینه، طرح کمک به بازپرداخت نام دارد. این طرح پرداخت‌های وام‌گیرندگان را بسته به سطح درآمدشان، بین ۱ تا ۱۰ درصد از درآمد آنها تعیین می‌کند، با حداقل پرداخت ماهانه ۱۰ دلار. سودهای پرداخت‌نشده تحت این طرح معاف می‌شوند و هر مانده باقی‌مانده پس از ۳۰ سال بخشوده خواهد شد.
این طرح کمتر سخاوتمندانه از طرح SAVE رئیس‌جمهور سابق جو بایدن است که این لایحه آن را حذف می‌کند. طرح SAVE به وام‌گیرندگانی که مانده اصلی وام آنها ۱۲,۰۰۰ دلار یا کمتر بود، امکان دریافت بخشودگی وام پس از ۱۰ سال پرداخت را می‌داد، و پرداخت‌های وام‌های کارشناسی را از ۱۰% به ۵% از درآمد اختیاری وام‌گیرنده کاهش می‌داد.
طرح SAVE در دادگاه در انتظار تصمیم نهایی قانونی مسدود شده است، و با تصویب این لایحه، ۸ میلیون وام‌گیرنده‌ای که در طرح SAVE ثبت‌نام کرده‌اند، بین ژوئیه ۲۰۲۶ و ژوئیه ۲۰۲۸ فرصت دارند تا در یک طرح جدید ثبت‌نام کنند.
گزینه دوم، یک طرح بازپرداخت استاندارد جدید است که پرداخت‌های ثابت را برای ۱۰ تا ۲۵ سال بر اساس مانده اصلی وام‌گیرندگان تعیین می‌کند. در حالی که طرح‌های استاندارد موجود معمولاً دوره بازپرداخت ثابتی دارند، دوره بازپرداخت این طرح جدید بسته به مبلغ اصلی وام گرفته شده متفاوت خواهد بود.
علاوه بر گزینه‌های بازپرداخت کمتر، این لایحه توانایی وام‌گیرندگان را برای به تعویق انداختن پرداخت وام‌های دانشجویی خود در صورت مشکلات اقتصادی و بیکاری از بین می‌برد و تنها گزینه تحمل (forbearance) استاندارد را برای تأخیر در پرداخت‌ها باقی می‌گذارد.
همچنین برنامه PLUS تحصیلات تکمیلی را حذف می‌کند که به دانشجویان تحصیلات تکمیلی و حرفه‌ای اجازه می‌داد تا تمام هزینه تحصیل خود را وام بگیرند. این لایحه برنامه PLUS والدین را حفظ می‌کند که به والدین اجازه می‌دهد برای تحصیل فرزندانشان وام دانشجویی بگیرند، اما سقف مادام‌العمر ۶۵,۰۰۰ دلار را برای آن تعیین می‌کند.
علاوه بر تغییرات بازپرداخت، این لایحه به پاسخگویی دانشگاه‌ها نیز می‌پردازد: این قانون تضمین می‌کند که برنامه‌هایی که فارغ‌التحصیلان آنها درآمدی بیشتر از متوسط فارغ‌التحصیلان دبیرستان در ایالت خود کسب نمی‌کنند، صلاحیت دریافت وام دانشجویی فدرال را از دست خواهند داد. این قانون همچنین گرنت Pell را به برنامه‌های کوتاه‌مدت‌تر گسترش می‌دهد، که مک‌ماهن پیش‌تر برای آن تلاش کرده بود.