در یک صبح غیرمعمول گرم ماه ژوئن در استکهلم، استینا لارسن ۹۸ ساله، در میان گل‌های یاس بنفش، سوسن و اسطوخودوس معطر ایستاده بود و باغی را که بیش از ۴۰ سال از آن مراقبت کرده بود، بررسی می‌کرد. او متوجه شد که خرگوش‌ها گل‌های لادن را خورده‌اند و علف‌های هرز نیاز به کندن دارند.
باغ خانم لارسن، که در قطعه زمینی کوچک کنار کانال کارلبرگ قرار دارد، یکی از بیش از ۷۰۰۰ قطعه باغ اختصاصی است که در استکهلم به نام «کولونیتریدگورد» (koloniträdgårdar) شناخته می‌شوند. این باغ‌ها، که به عنوان بخشی از یک جنبش اجتماعی در اوایل قرن بیستم تأسیس شدند، دسترسی ساکنان شهر به فضای سبز و پناهگاهی از زندگی شلوغ شهری را فراهم می‌کنند.
گرچه بیشتر آن‌ها اندازه‌ای متوسط دارند – باغ خانم لارسن حدود ۹۰ متر مربع است – کولونیتریدگوردها به دلیل فراهم آوردن نوعی پناهگاه شهری کمیاب، گوشه‌ای از شهر که ساکنان می‌توانند آسفالت را با خاک، و صدای ترافیک را با آواز پرندگان عوض کنند، بسیار ارزشمند هستند.
خانم لارسن از سال ۱۹۷۹ از این قطعه باغ مراقبت کرده است. او اخیراً آن را به نوه‌هایش، الن و هدویگ، واگذار کرد.
الن گوستافسون ۳۳ ساله که هفته‌ای چند بار با دوچرخه به باغ می‌رود تا گیاهان را آبیاری کند و دوستانش را جمع کند، می‌گوید: «با آمدن به اینجا، به سرعت احساس می‌کنید که واقعاً در حومه شهر هستید.»
بسیاری از کولونیتریدگوردها دارای خانه‌های ییلاقی ساده‌ای هستند که ساکنان می‌توانند در آن‌ها سبزیجات را تمیز کنند، غذا آماده کنند یا حتی شب را سپری کنند.
کلبه خانم لارسن، که به رنگ قرمز کلاسیک فالو (Falu) نقاشی شده است، مجهز به برق و آب سرد است.
فردریک بیورک، مدرس دانشگاه مالمو که در تاریخ محیط زیست تخصص دارد، گفت که برنامه‌های باغ‌داری به طور خاص برای بهبود سلامت روان و جسم ساکنان شهر طراحی شده‌اند.
آقای بیورک از کولونیتریدگورد خود در «آرتولمن»، یک انجمن باغ‌داری در مالمو که قدمت آن به دهه ۱۹۴۰ بازمی‌گردد، در تماس تلفنی گفت: «ایده این بود که یک خانواده کارگر بتواند تابستان را در آنجا بگذراند و هم با هم کار کنند و هم اوقات فراغت و تفریح داشته باشند.»