تاونزویل، استرالیا — در تپه‌های ناهموار بیرون این شهر ساحلی، خدمه توپخانه ژاپنی و استرالیایی به طور هماهنگ به یک هدف دوردست شلیک کردند. آنها توسط تفنگداران دریایی آمریکا، که با تیم‌های توپخانه استرالیایی همکاری می‌کردند، یاری شدند.
این رزمایش آتش واقعی، نقطه اوج تمرین سالانه «جک‌رو جنوبی» بود که در بوته‌زارهای استرالیا برگزار می‌شود و در آن نیروهای سه کشور همکاری به عنوان متحد را تمرین می‌کنند. این تمرین در حال گسترش است.
اگرچه افسران ارشد از هیچ دشمنی به طور مستقیم نام نبردند، اما نیروهای شرکت‌کننده گفتند که واضح بود آنها برای مبارزه با چین آموزش می‌بینند.
با گسترش مداوم گشت‌زنی‌های نظامی پکن در اقیانوس آرام، متحدان آمریکا در منطقه متوجه شده‌اند که به راحتی ممکن است درگیر یک درگیری با چین شوند. آنها با تقویت نیروهای خود و افزایش رزمایش‌های مشترک برای اطمینان از همکاری بی‌وقفه، به این وضعیت پاسخ می‌دهند.
هدف اصلی این نمایش‌های ترکیبی قدرت، پیچیده‌تر کردن برنامه‌ریزی پکن و متقاعد کردن رهبری چین است که استفاده از نیروی نظامی برای ادعاهای سرزمینی بسیار پرخطر خواهد بود.
استرالیا و ژاپن، که هر دو با آمریکا پیمان‌های امنیتی دارند، به شرکای حیاتی آمریکا در اقیانوس آرام تبدیل شده‌اند. به گفته برخی تحلیلگران دفاعی، اگر جنگی در بگیرد، واشنگتن از توکیو خواهد خواست که اجازه استفاده از پایگاه‌های ژاپنی خود را برای مقابله با چین بدهد و از استرالیا نیز انتظار دارد هواپیماها، کشتی‌ها و نیروها را برای کمک به جنگ به ژاپن اعزام کند.
جفری هورنونگ، مسئول بخش ژاپن در اندیشکده رند، گفت: «اگر قرار است استدلالی برای رویکرد جمعی به بازدارندگی در منطقه مطرح شود، این سه کشور هستند.»
روز جمعه، آمریکا، ژاپن و استرالیا همکاری خود را با یک توافق جدید لجستیک دریایی که شامل فعالیت‌هایی مانند سوخت‌گیری و بارگذاری مجدد سامانه‌های موشکی است، تقویت کردند؛ امری که می‌تواند برای بهبود دفاع آنها حیاتی باشد.
استرالیا همچنین در حال آماده‌سازی برای میزبانی رزمایش سه‌هفته‌ای «شمشیر طلسم» است که یکشنبه افتتاح می‌شود. در این رزمایش ۱۹ کشور، از جمله آمریکا و ژاپن، و بیش از ۳۰ هزار پرسنل شرکت خواهند داشت.
مانورهای چندملیتی به روال جدیدی تبدیل شده‌اند زیرا آمریکا و متحدانش برای رویارویی احتمالی با چین بر سر تایوان، جزیره دموکراتیک خودمختار که پکن آن را قلمرو خود می‌داند، آماده می‌شوند.
چین سال‌هاست که ارتش خود را تقویت کرده است — اکنون بزرگترین نیروی دریایی جهان را دارد — و از این قدرت اضافی برای گسترش نفوذ خود، از جمله در مناطقی فراتر از "زنجیره جزایر اول" که شامل ژاپن، تایوان و فیلیپین می‌شود، استفاده می‌کند.
چین در ماه ژوئن برای اولین بار یک گروه ناو هواپیمابر را به آب‌های شرقی ایوو جیما، جزیره‌ای دورافتاده در ژاپن، اعزام کرد که باعث هشدارهایی از توکیو شد. در یک نفوذ دیگر در سال جاری، چین رزمایش‌های دریایی را نزدیک استرالیا انجام داد.
در همین حال، پکن همچنان نیروهای مسلح خود را به آب‌ها و حریم هوایی اطراف تایوان اعزام می‌کند. این کشور عملیات خود را در دریای مورد مناقشه چین جنوبی نزدیک فیلیپین گسترش داده و فعالیت‌های خود را در دریای زرد، منطقه‌ای استراتژیک بین چین اصلی و شبه‌جزیره کره، افزایش می‌دهد.
کلی مگسامن، که در دولت بایدن رئیس ستاد وزیر دفاع آمریکا، لوید آستین، بود، گفت: «چینی‌ها در حال به دست آوردن قدرت هستند. مدرن‌سازی نظامی آنها با سرعتی باورنکردنی در حال انجام است. و پس از ایجاد ارتش، شروع به استفاده از ارتش خود می‌کنند و بیشتر و بیشتر پیشروی می‌کنند.»
پکن، آمریکا و متحدانش را به گسترش اتهامات دروغین درباره تهدید از سوی چین متهم کرده و این رزمایش‌ها را تحریک‌آمیز و مخل صلح و ثبات دانسته است.
تمرینات در سراسر منطقه در حال افزایش است. در یک رزمایش اخیر، هواپیماهای تیلت‌روتور اوسپری (Osprey) تفنگداران دریایی و نیروهای فیلیپینی را به سواحل و یک فرودگاه نزدیک منتقل کردند تا در آنجا دفع دشمن را تمرین کنند. در رزمایش دیگری، جت‌های جنگنده اف-۳۵ (F-35) از آمریکا، ژاپن و استرالیا برای اولین بار در گوام، یک قلمرو جزیره‌ای آمریکا با نقش نظامی رو به گسترش، با یکدیگر آموزش دیدند.
حدود ۳۰۰۰ سرباز در رزمایش «جک‌رو جنوبی» امسال شرکت کردند که بیشترین تعداد از زمان آغاز این تمرین در سال ۲۰۱۳ بوده است.
استرالیا و ژاپن متحدان دیرینه آمریکا هستند که میزبان نیروهای آمریکایی هستند و دارای ارتش‌هایی هستند که می‌توانند نیروهای آمریکایی را با موشک‌ها، دارایی‌های نظارتی و پشتیبانی لجستیکی تکمیل کنند. آنها برای تجارت به آبراه‌های منطقه متکی هستند، بنابراین حفظ ثبات و دسترسی حیاتی است. مقاله‌ای که توسط وزارت دفاع استرالیا در سال ۲۰۱۵ منتشر شد، نشان داد که ۵۴ درصد از تجارت این کشور از طریق دریای چین جنوبی به شمال شرق آسیا عبور می‌کند.
اسکات موریسون، نخست‌وزیر پیشین استرالیا که همکاری نظامی با ژاپن و آمریکا را در دوره خدمت خود (۲۰۱۸-۲۰۲۲) افزایش داد، گفت: «اشتراکات زیادی بین سه کشور ما وجود دارد. وقتی نوبت به مسائل واقعاً مهم می‌رسد، این اشتراکات عمیق هستند.»
در استرالیا، آمریکا در حال سرمایه‌گذاری در پایگاه‌های هوایی در شمال است. تفنگداران دریایی بخشی از سال در داروین مستقر هستند و زیردریایی‌های آمریکایی قرار است از سال ۲۰۲۷ به طور چرخشی در یک پایگاه دریایی در استرالیای غربی حضور یابند.
در ژاپن، که به طور دائم میزبان ده‌ها هزار نیروی آمریکایی است، آمریکا در حال ایجاد یک ستاد فرماندهی مشترک است که مسئولیت عملیاتی بیشتری خواهد داشت و از نزدیک با همتایان ژاپنی خود همکاری خواهد کرد. یک هنگ تفنگدار دریایی ویژه نبرد جزیره‌ای اخیراً در اوکیناوا تشکیل شده است و توکیو در حال برنامه‌ریزی برای استقرار موشک‌های جدید ژاپنی است.
البته نقاط اصطکاکی نیز بین این سه کشور وجود دارد. دولت ترامپ در حال فشار بر متحدان برای افزایش هزینه‌های نظامی است و استدلال می‌کند که آمریکا سهم ناعادلانه‌ای از هزینه حفظ امنیت آنها را بر عهده داشته است. این دولت حتی دوستان سنتی آمریکا را از تعرفه‌های جدید معاف نکرده است.
ماه گذشته، پنتاگون بررسی طرح ۲۴۰ میلیارد دلاری را آغاز کرد که شامل فروش زیردریایی‌های هسته‌ای به استرالیا می‌شود. مقامات در واشنگتن می‌گویند می‌خواهند مطمئن شوند که آمریکا به اندازه کافی زیردریایی برای خود می‌سازد.
علاوه بر این، چالش‌های یادگیری برای همکاری نیز وجود دارد، همانطور که نیروهای شرکت‌کننده در این رزمایش کشف کردند.
در یک تمرین، تفنگداران دریایی از هواپیماهای اوسپری برای ایفای نقش یک عنصر حمله هوایی استفاده کردند — دقیقاً همانطور که در یک درگیری در اقیانوس آرام برای پرش بین جزایر انجام می‌دهند — در حالی که نیروهای سه کشور زمین را تصرف و پاکسازی می‌کردند.
مانع آشکار، سد زبان بود، به طوری که نیروهای ژاپنی به تعداد کمی مترجم انگلیسی‌زبان وابسته بودند. تفنگداران دریایی، که به دلیل نگرانی‌های امنیتی دستگاه‌های شخصی با برنامه‌های ترجمه را به بیشتر تمرینات میدانی نمی‌آورند، گفتند که استفاده از کمک‌های بصری مانند نقشه‌ها ارتباط را آسان‌تر می‌کند.
همچنین روش‌های عملیاتی متفاوتی وجود دارد. در رزمایش توپخانه، ژاپنی‌ها بیشتر تمایل داشتند از پرچم‌های دستی برای ارتباط استفاده کنند، در حالی که استرالیایی‌ها ارسال فرمان‌ها به صورت دیجیتال را ترجیح می‌دادند.
برخی افسران گفتند که نیروها از سناریوهای حتی پیچیده‌تر نیز بهره‌مند خواهند شد. کاپیتان جولی بریکِی، فرمانده توپخانه تفنگداران دریایی آمریکا در این رزمایش، می‌خواهد تمرینات آبی-خاکی بیشتری را با ژاپنی‌ها انجام دهد.
او گفت: «می‌دانم که ما در خشکی خوب هستیم. اما سوار شدن به یکی از شناورهای دریایی آنها چگونه خواهد بود؟ این رویه‌ها چیست و چگونه می‌توانیم آنها را از پیش تعیین کنیم؟»
بریگادیر بن مک‌لنان، فرمانده تیپ استرالیایی در این رزمایش، از همین حالا می‌داند که سال آینده چه چیزی می‌خواهد: خودروهای زرهی که در یک میدان مانور با هم می‌جنگند و پیاده‌نظام که در سنگرها مبارزه می‌کند.
مک‌لنان گفت که این رزمایش به مرور زمان «به سطح فوق‌العاده‌ای از ادغام دست یافته است. این چیزی است که باید روی آن سرمایه‌گذاری کنیم. و همین کار را خواهیم کرد.»