هنگامی که گروه جوانان محافظه‌کار «ترنینگ پوینت آمریکا» (Turning Point USA) در حال برنامه‌ریزی اجلاس اخیر رهبری زنان جوان خود در تگزاس بود، برگزارکنندگان یک بورد پینترست از استایل‌های پیشنهادی ارسال کردند.
در میان چند تصویر از جلیقه‌های بدون آستین، کت و دامن و دامن‌های پلیسه‌دار، تعدادی لباس گلدار نیز وجود داشت: برخی با آستین‌های پفی شاهزاده‌ای، برخی دیگر با استایلی کژوال‌تر و روستایی‌تر، و چندتایی که شبیه لباس‌های شب قدیمی بودند.
حاضران یا به این بورد استایل توجه کردند یا نیازی به آن نداشتند: کارا ووت، خبرنگار واشنگتن پست، در گزارش خود از این اجلاس ظاهر شرکت‌کنندگان را این‌گونه توصیف کرد: «توده‌ای از پاستل‌ها و گلدارها – چین‌چین روی لباس‌هایشان، بوت‌های کابویی به پا، و پاپیون روی موهای فرفری‌شان. این زیبایی‌شناسی را می‌توان به عنوان سبک «لورا اینگلز وایلدر» (Laura Ingalls Wilder-core) خلاصه کرد، گویی خانه کوچک در دشت، پایین‌تر از یک سفورا (Sephora) قرار داشت.»
آیا لباس گلدار اکنون لباس فرم دختران مد روز محافظه‌کار است؟ شاید همان‌طور که محافظه‌کاران، به‌ویژه هزاره‌ها و نسل Z، به نیروی فرهنگی‌ای تبدیل می‌شوند که زنان را به پذیرش نقش‌های سنتی‌تر مادری و خانه‌داری ترغیب می‌کنند، به دنبال لباس‌هایی هستند که بیانگر یا همسو با جهان‌بینی آن‌ها باشد.
نگاهی به تاریخچه مد اخیر سبک‌های دشت و سارافون (لباس‌های تابستانی) این ایده را گیج‌کننده می‌کند. موج اول تقریباً یک دهه پیش آغاز شد، زمانی که بتشیوا های (Batsheva Hay) شروع به تولید لباس‌هایی کرد که از وسواس دوران کودکی‌اش به لباس‌های چاپی کالیکو (نوعی پارچه پنبه‌ای) و گلدار ویکتوریایی لورا اشلی (Laura Ashley) الهام گرفته شده بودند. تربیت های در کویینز (Queens) بسیار دور از زندگی بسیار بی‌ریای اشلی در حومه بریتانیا بود – این طراح به یاد می‌آورد که اشلی میوه‌های تازه از مزرعه‌اش را به دفتر کار می‌آورد – اما لباس‌های دشت چاپی او، با شانه‌های پف‌دار و چین‌چین روی سرآستین و لبه‌ها، به موفقیتی غیرمنتظره تبدیل شدند، و افراد مشهوری مانند کلویی سِوینی، ناتالی پورتمن و اِریکا بادو آن‌ها را در نیویورک و لس‌آنجلس می‌پوشیدند.
های گفت: «ایده این بود که آن‌ها برای من مثل یک لذت بودند – این لباس‌های زنانه و دخترانه که با حرفه بسیار رسمی من به عنوان وکیل در تضاد بودند، یا چیزی "متواضعانه" یا سنتی برای پوشیدن برای شام شبات (Shabbat) به من می‌دادند که هنوز هم به من اجازه ابراز وجود می‌داد.» او افزود: «این خیلی به این زنانگی قدیمی کنایه می‌زد.»
هم های و هم مشتریانش اغلب این لباس‌ها را با چیزی غیرمنتظره می‌پوشند: بوت‌های نظامی، یا کلاه بیسبال، یا یک رنگ رژ لب یا مدل موی عجیب که مشخص می‌کند پوشنده در حال بازی با این ایده‌های قدیمی درباره خانه‌داری و زنانگی است. «بسیاری از زنان احساس می‌کنند که باید به نوعی آن را خراب کنند.»
لباس‌های بتشیوا به نمادی از توانمندسازی زنان تبدیل شدند – بیانیه‌ای که نشان می‌داد می‌توانید زنانگی سنتی را بدون اینکه شبیه یک خانه‌دار ستم‌دیده به نظر برسید، بپذیرید. برندهای دیگری نیز در سال‌های بعد راه‌اندازی شدند که به نظر می‌رسید با درجات مختلفی از طنز، مفهوم «کلاسیک‌تری» از زنانگی را جشن می‌گرفتند. سندی لیانگ (Sandy Liang) نیویورکی، طرفداران پر و پا قرصی از نسل Z دارد که عاشق لباس‌های ورزشی الهام گرفته از بالرین او هستند. سپس دوئن (Doen) وجود دارد، خط تولیدی شامل لباس‌های ساده با الهام از لباس خواب که توسط دو خواهر در کالیفرنیا راه‌اندازی شد، و همچنین لاوشک‌فنسی (Loveshackfancy)، برندی مستقر در نیویورک که گل‌دارهای لورا اشلی‌گونه را با برش‌های بسیار سکسی‌تر، اغلب با میان‌تنه برهنه یا باسن نمایان، تولید می‌کند.
لباس‌های های (Hay) همچنان محبوبیت خود را حفظ کردند؛ در حالی که ترندهایی مانند «کاتیج‌کور» (cottagecore)، یک تب همه‌گیر در دوران کووید که زندگی روستایی را رمانتیک جلوه می‌داد، و مد محجوبانه (modest fashion) در کمد لباس زنان نفوذ کردند. اما های می‌گوید به‌طور فزاینده‌ای لباس‌های مشابه لباس‌های خود را بر تن زنان محافظه‌کار دیده است – زنانی مانند هانا نیلمن (Hannah Neeleman)، معروف به «بالرین فارم» (Ballerina Farm) در شبکه‌های اجتماعی، که اغلب به عنوان نماد جنبش «زن سنتی» (tradwife) شناخته می‌شود.
های گفت: «واقعاً تماشای این پدیده جذاب است.» او افزود: «آن‌ها ایده این لباس‌ها، این ایده رمانتیک از زندگی در حومه شهر را می‌گیرند و آن را با صداقت تمام تفسیر می‌کنند.» افرادی که کاتیج‌کور را دنبال می‌کردند، فقط فانتزی این را داشتند که می‌خواهند به حومه شهر نقل مکان کنند و مادران خانه‌دار شوند – تا اینکه چیزی تغییر کرد و ناگهان بسیاری از زنان واقعاً و از صمیم قلب این را خواستند.
سال گذشته، مجله ایوی (Evie Magazine)، که اغلب آن را «کازمو برای محافظه‌کاران جدید» می‌نامند، لباسی را با نام «لباس شیری‌دوش خام» (Raw Milkmaid Dress) عرضه کرد؛ یک لباس تنگ با آستین‌های پف‌دار و یقه باز که بر ناحیه سینه تأکید دارد و کمر را در بر می‌گیرد. این لباس یادآور لباس‌های سفید ساده‌ای است که ماری آنتوانت برای استراحت‌های خود در پتی تریانُن (Petit Trianon) تهیه کرده بود، جایی که (شاید پیش‌بینی جنبش کاتیج‌کور بود) او برای فرار از دیدبانی پیچیده ورسای، به بازی‌های خانگی و نوازش حیوانات اهلی مزرعه می‌پرداخت.
بریتانی هوگوبوم (Brittany Hugoboom)، بنیانگذار «ایوی»، در یک مصاحبه ایمیلی گفت که تیمش این لباس را برای یک داستان روی جلد با نیلمن طراحی کرده است، زیرا نتوانستند لباس شیری‌دوش عالی را برای عکاسی خود پیدا کنند. هوگوبوم دلیل احیای سبک‌های شیری‌دوش را برنامه‌های تلویزیونی مانند «بریجرتون» (Bridgerton) دانست. او گفت: «ما تمام عناصر مورد علاقه خود را از لباس‌های 'دهقانی' فرانسوی قرن هجدهم، لباس‌های بالاتنه دوران ریجنسی (Regency era) و قطعات پوشیده شده در فیلم‌های نمادین را در نظر گرفتیم و آن را به اندازه‌ای مدرن کردیم که سوپرمدل‌ها آن را برای ناهار پوشیدند.»
ایوی همچنین «سارافون کامل» (The Perfect Sundress)، سبکی با سوتین داخلی را معرفی کرده است، که هوگوبوم می‌گوید در ۴۸ ساعت فروخته شد. هوگوبوم، که نشریه‌اش شاید بیشتر به خاطر حساب اینستاگرام خود با بیش از ۲۲۰۰۰۰ دنبال‌کننده شناخته می‌شود که پست‌هایی را با محوریت زنانگی سنتی لایک می‌کنند (مانند جذاب‌ترین پسران تمام دوران، «چگونه دیوانه‌وار عاشق شوهرتان بمانید» و کلیپ‌هایی از «زنان سنتی» مانند نارا اسمیت (Nara Smith) که درباره چالش‌های مادری صحبت می‌کنند)، گفت: «ایوی همیشه به عنوان 'مرکز جامع زنانگی' تصور می‌شد.» او قصد دارد در آینده لباس‌های بیشتری معرفی کند.
او گفت: «به جای رقابت با مردان، بسیاری از ما می‌خواهیم به ویژگی‌های زنانه خود مانند زیبایی، حسانیت، لطافت و جذابیت تکیه کنیم. در سال‌های اخیر، روندها به سمت پوشیدن لباس برای زنان دیگر تغییر کرده است. ما یک کیف دستی Row یا یک بلوز Khaite را می‌شناسیم و تأیید می‌کنیم. اما بسیاری از روندها، مانند شلوارهای جین مام‌فیت یا کت‌های بزرگ، استایل‌هایی نیستند که مردان دوست داشته باشند. بنابراین هدف ما ساده بود: لباس‌هایی که زنان دوست دارند بپوشند و مردان دوست دارند زنان را با آن‌ها ببینند. ما مردان را دوست داریم و دوست داریم زن باشیم. به نظر من، این نشانه‌ای است که جنگ‌های جنسیتی ممکن است بالاخره آرام شوند.»
بیز شربت (Biz Sherbert)، مشاور برند و نویسنده که اغلب استانداردهای زیبایی و سبک را در دوره دوم ترامپ پوشش می‌دهد، سبک محافظه‌کارانه را نه از طریق یک لباس خاص، بلکه توصیف می‌کند. او گفت: «بسیاری از مردم سعی در تعریف آن دارند زیرا ارزش زیادی به آن داده می‌شود. مثلاً، 'این‌ها زنانی هستند که برایشان می‌جنگیم' یا 'این چیزی است که باید حفظ کنیم.'» ملانیا ترامپ ممکن است چهره زنانگی محافظه‌کار آمریکایی باشد، اما او اغلب استایل‌های بسیار سفارشی، تقریباً زره‌مانندی می‌پوشد که به نظر می‌رسد او را مانند یک پوسته محافظت می‌کنند، به همراه کفش‌های پاشنه بلند نوک‌تیز. این سبک‌ها بسیار از سبک‌های رمانتیک کاتیج‌کور (cottagecore) فاصله دارند.
شربت همچنین زنانی را در جناح راست می‌بیند که تغییراتی در سبک‌های سنتی‌تر ایجاد می‌کنند، اما این تغییرات به خاطر جذابیت جنسی است نه عجیب و غریب بودن – یک بلوز یقه بلند با دامنی بسیار کوتاه، یا مروارید با یک مینی‌درس. او گفت: «یک حس ضمنی وجود دارد که یک مرد چگونه این را می‌بیند. یک زن ممکن است بگوید، 'او، آن لباس بامزه است.' اما عامل تعیین‌کننده واقعی این خواهد بود که یک مرد بگوید، 'او، این اصلاً حال و هوای خوبی ندارد.'»
برای شربت، نقطه عطفی که در آن سبک‌های فوق‌زنانه از حالتی شوخ به حالتی جدی تغییر یافتند، جنون اطراف پاپیون‌های کوچک در اواخر سال ۲۰۲۳ بود. او با اشاره به زیبایی‌شناسی تیک‌تاک که بر زنانگی فوق‌دخترانه تأکید داشت، گفت: «در فروشگاه تیک‌تاک، کالاهای 'ترامپ ۲۰۲۴' را می‌دیدم که فوق‌العاده 'کوکت' (coquette) بودند.» شربت افزود: «این زبان بصری‌ای بود که من از طریق سندی لیانگ و افرادی که از او الهام گرفته بودند، دیده بودم. این نوعی زنانگی تقلیدی بود که بسیار قوی بود، و مردم آن را به عنوان 'بازپس‌گیری دخترانگی' توصیف می‌کردند، اما هیچ کس نمی‌توانست دلیل انقلابی بودن آن را ثابت کند. این مبهماً فمینیستی بود اما نامشخص.»
پس چگونه ممکن است بسیاری از زنان، چیزهای متفاوتی را در یک لباس یکسان ببینند؟ او گفت: «مردم مقدار زیادی از محتوای مشابه را مصرف می‌کنند، و سپس به سوراخ‌های خرگوش ایدئولوژیکی متفاوتی می‌روند. شاید در این مورد، جمهوری‌خواهان یا محافظه‌کاران بهتر از دیگران این سبک‌های زندگی را عملی می‌کنند: آن‌ها واقعاً به سمت زندگی روستایی می‌روند. من قرار نیست فقط در بروکلین زندگی کنم و این فانتزی کاتیج‌کور را داشته باشم.»
شربت اشاره کرد که بسیاری از افراد در جنبش محافظه‌کار جدید، تحت تأثیر فرهنگ و سیاست محله‌ای در نیویورک به نام «دایمز اسکوئر» (Dimes Square) بوده‌اند، منطقه‌ای که در دوران همه‌گیری به محلی برای مهمانی‌ها تبدیل شد و حس بدبینی نسبت به چپ را پرورش داد. اتفاقاً، فروشگاه سندی لیانگ درست در مرکز آن قرار دارد و بتشیوا (Batsheva) تنها چند بلوک آن‌سوتر است.