تل‌آویو - یائیر گولان، رئیس حزب اپوزیسیون دموکرات‌های اسرائیل، گفت که تشکیلات خودگردان فلسطین باید بخشی از اداره آینده غزه باشد و ابراز تاسف کرد که دولت کنونی نخست‌وزیر بنیامین نتانیاهو به دلایل سیاسی نمی‌خواهد به جنگ در غزه پایان دهد.
گولان در مصاحبه با المانیتور در تل‌آویو ادعا کرد که اسرائیل "می‌توانست چندین ماه پیش، حداقل در سه نوبت، با شرایط بسیار بهتری با حماس برای آزادی گروگان‌ها به توافق برسد، اما به دلیل اصرار نتانیاهو بر ادامه جنگ، این کار را نکرد."
"منظورم یک توافق جامع [برای آزادی همه گروگان‌ها با هم] است، نه توافقی که به صورت مرحله‌ای تقسیم شود." او به آتش‌بس سه مرحله‌ای اشاره کرد که در ۱۹ ژانویه بین اسرائیل و حماس به اجرا درآمد و در مرحله اول شاهد آزادی ۳۳ گروگان از ۹۸ گروگان - از جمله تعدادی اسرائیلی مرده - خواهد بود.
گولان استدلال کرد که پذیرش یک توافق مرحله‌ای از سوی نتانیاهو نشان می‌دهد که او همچنان در تلاش است تا از مرحله دوم این توافق - یعنی عقب‌نشینی کامل نیروهای اسرائیلی از غزه، علیرغم بهای وحشتناکی که در جان انسان‌ها پرداخت شده است - اجتناب کند.
گولان ۶۲ ساله در سال ۲۰۱۹ وارد سیاست شد. او از زمان تأسیس حزب دموکرات‌ها در ژوئیه ۲۰۲۴ به عنوان ادغام حزب کارگر اسرائیل چپ میانه و حزب مرتز چپ‌گرا، رهبری این حزب را بر عهده داشته است. پیش از این ادغام، گولان ریاست حزب کارگر را بر عهده داشت. او پیش از این، بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۲، به عنوان عضو کنست برای مرتز خدمت کرد.
هر دو حزب کارگر و مرتز در انتخابات اخیر عملکرد ضعیفی داشته‌اند. در انتخابات سال ۲۰۲۱، حزب کارگر، که از زمان تأسیس دولت در سال ۱۹۴۸ تا سال ۱۹۷۷ بر سیاست اسرائیل تسلط داشت، هفت کرسی از ۱۲۰ کرسی مجلس را به دست آورد. مرتز، که همواره حزب کوچکتری بوده است، تنها چهار کرسی، حداقل آستانه ورود به کنست را به دست آورد. در آخرین انتخابات در سال ۲۰۲۲، حزب کارگر حداقل چهار کرسی را به دست آورد، در حالی که مرتز از آستانه ورود به کنست عبور نکرد. در حالی که اردوگاه چپ رو به افول بوده است، جناح‌های راست‌گرا و فوق ارتدوکس به طور فزاینده‌ای بر سیاست اسرائیل تسلط دارند.
گولان پیش از ورود به سیاست، به عنوان یک افسر ارشد نظامی اسرائیلی در نقش‌های فرماندهی مختلف خدمت کرد و در سال ۲۰۱۴ به مقام معاونت رئیس ستاد رسید.
گولان زمانی به شهرت ملی دست یافت که در صبح روز ۷ اکتبر ۲۰۲۳، با درک اینکه یک حمله بی‌سابقه در حال وقوع است، و علیرغم بازنشستگی از خدمت ارتش، به فرماندهی جنوبی ارتش، که مسئول شهرها و روستاهای نزدیک مرز غزه است، رسید و خواستار فراخوانده شدن فوری به عنوان نیروی ذخیره شد. گولان یک تفنگ برداشت و با ماشین شخصی خود به سمت جنوب حرکت کرد و از دست مهاجمان حماس در جاده‌های فرعی گریخت تا اینکه به جشنواره موسیقی نوا رسید که هنوز زیر حمله بود. گولان موفق شد شش نفر از شرکت‌کنندگان جوان در مهمانی را از نوا نجات دهد. شجاعت او در آن روز او را در صحنه اصلی سیاست اسرائیل قرار داد.
این مصاحبه با گولان در پس زمینه سفر نتانیاهو به واشنگتن برای دیدار با رئیس جمهور دونالد ترامپ انجام شد. این مصاحبه برای طول و وضوح ویرایش شده است.
المانیتور: اسرائیل در میانه مرحله اول ۴۲ روزه توافق گروگان‌ها قرار دارد. آیا فکر می‌کنید نتانیاهو مرحله دوم، از جمله خروج کامل ارتش اسرائیل از غزه را پیش خواهد برد؟
گولان: از همان ابتدا، جنگ بر اساس منافع دولت اسرائیل یا بر اساس نگرانی‌های امنیتی یا دفاعی مدیریت نشده است. بلکه منافع سیاسی و شخصی رهبری اسرائیل بود که تعیین کرد جنگ چگونه پیش رفته است. برای من این غیرقابل قبول است و به قیمت رنج انسانی عظیمی تمام می‌شود.
نتانیاهو [در موافقت با آتش‌بس] به یک سازش دست زد. از یک سو، او با فشار شرکای ائتلاف راست افراطی خود برای ادامه جنگ به قیمت آزادی گروگان‌ها، [به منظور] گسترش جنگ به عرصه‌های دیگر و ایجاد شرایط برای اسکان مجدد [یهودیان] در نوار غزه مواجه بوده است. از سوی دیگر، او با فشار ترامپ برای دستیابی به آتش‌بس در غزه و نوعی توافق جامع و پایدار، که همچنین زمینه‌ساز یک محیط مطلوب‌تر برای تجارت در منطقه، به نفع ایالات متحده باشد، مواجه بوده است.
دولت اسرائیل واقعاً نمی‌خواهد جنگ در غزه را متوقف کند، اما حماس تا زمانی که اسرائیل از پایان دادن به جنگ خودداری کند، همه گروگان‌ها را آزاد نخواهد کرد.
المانیتور: اسرائیل باید برای چه نوع توافقی تلاش می‌کرد؟
گولان: توافق فعلی منافع واقعی اسرائیل را منعکس نمی‌کند. کشتن رهبران حماس، از بین بردن توانایی‌های نظامی این گروه، هیچ‌کدام این گروه را ریشه‌کن نخواهد کرد، زیرا حماس یک ایده است. یک ایدئولوژی. در ذهن مردم وجود دارد. تنها راه شکست واقعی حماس، ایجاد یک جایگزین حکومتی است. متأسفانه، دولت اسرائیل در طول سال‌ها از پرداختن به این موضوع اجتناب کرده است.
تنها یک نهاد فلسطینی معتبر می‌تواند جایگزینی برای حماس باشد. و تنها نهاد فلسطینی معتبری که می‌تواند وارد غزه شود، تشکیلات خودگردان فلسطین است.
اگر دولت [رئیس جمهور فلسطین] محمود عباس یا سایر بازیگران مربوطه برای دولت اسرائیل قابل قبول نیست که مدیر اصلی غزه باشد، پس می‌تواند به اصطلاح یک مرجع تجدیدنظر شده باشد، همانطور که توسط رئیس جمهور سابق جو بایدن پیشنهاد شده است. شاید [نخست‌وزیر و وزیر دارایی سابق فلسطین] سلام فیاض. اما جایگزین حماس باید رهبری تشکیلات خودگردان فلسطین باشد. هیچ چیز دیگری کارساز نخواهد بود.
المانیتور: "روز بعد" جنگ غزه چگونه باید باشد؟
گولان: میزان ویرانی در غزه بسیار زیاد است. ما در مورد ده‌ها میلیون دلار حداقل [برای بازسازی این منطقه] صحبت می‌کنیم. بدیهی است، تنها کشورهایی که می‌توانند این کمک مالی را تأمین کنند، امارات متحده عربی، عربستان سعودی و قطر هستند.
من فکر نمی‌کنم به نفع اسرائیل باشد که دوباره قطر را وارد کند، پس از همه این سال‌ها که نتانیاهو به دوحه اجازه داد به حماس پول بفرستد. سیاست نتانیاهو در توانمندسازی قطر برای چندین سال برای تأمین مالی حماس، به وضوح برای منافع امنیتی اسرائیل مخرب بود. از سوی دیگر، من از کمک مالی سعودی‌ها و اماراتی‌ها برای بازسازی غزه استقبال می‌کنم.
در کنار تأمین مالی، ما به نیروهایی نیاز داریم که ایمنی کارآفرینان و شرکت‌های ساختمانی را که برای این روند بازسازی وارد نوار غزه می‌شوند، تضمین کنند. اینها می‌توانند سربازان اماراتی، سعودی، اردنی یا مصری باشند - نیروهایی که می‌توانیم به آنها اعتماد کنیم.
ما همچنین به مکانیزمی نیاز داریم که بر مرز غزه با مصر نظارت کند. شاید مقامات آمریکایی، با گسترش نیروی چندملیتی و ناظر سینا [MFO، که بر شرایط معاهده صلح بین اسرائیل و مصر نظارت می‌کند]، یا مجموعه دیگری که واقعاً بتواند از ورود کامیون‌ها با سلاح برای حماس جلوگیری کند. من با چشمان خودم در ۷ اکتبر و در روزهای بعد از آن سلاح‌هایی را دیدم که توسط مهاجمان استفاده می‌شد. اینها شامل بسیاری از سلاح‌های ساخت ایران بود.
به طور کلی، اسرائیل باید دیدگاهی برای آینده غزه ایجاد کند. این دیدگاه باید در جنوب نوار غزه شامل یک نهاد بین‌المللی باشد که گذرگاه‌های مرزی غزه با مصر را کنترل می‌کند و با تشکیلات خودگردان فلسطین همکاری می‌کند.
چنین مجموعه‌ای شروع به ایجاد یک جایگزین برای حماس می‌کند. من مطمئن هستم که حماس به راحتی از حکومت خود بر نوار غزه دست نخواهد کشید و سعی خواهد کرد در چنین چارچوبی خرابکاری کند، اما ما باید با چیزی شروع کنیم. ناگهان، جوانان غزه یک جایگزین خواهند داشت. به جای حفر تونل برای حماس، می‌توانند روی ساخت و ساز یا بازسازی محله‌ها کار کنند.
المانیتور: آیا امکانی برای مذاکره در مورد یک کشور فلسطینی می‌بینید؟
گولان: من هرگونه ایده الحاق [کرانه باختری یا غزه] را کاملاً رد می‌کنم. یک توافق سیاسی با فلسطینی‌ها باید در دستور کار ما باشد. اسرائیلی‌ها یک آسیب روحی وحشتناک را متحمل شدند و هنوز هم رنج می‌برند. اما از این تراژدی وحشتناک، ما باید نه تنها به یک راه حل برای غزه فکر کنیم. ما باید راه حلی برای کل منطقه در نظر بگیریم.
با این حال، اسرائیلی‌ها در خیابان [اسرائیلی‌های عادی] اکنون نمی‌توانند در مورد تشکیل کشور فلسطین فکر کنند. رنج ۷ اکتبر بسیار زیاد است. ما نمی‌توانیم به سادگی از یک وضعیت بی‌اعتمادی مطلق [نسبت به فلسطینی‌ها] به امضای یک معاهده صلح با آنها بپردازیم.
به همین دلیل است که ما باید از یک مرحله میانی عبور کنیم. ما باید جدایی مدنی از فلسطینی‌ها را انتخاب کنیم، در حالی که مسئولیت امنیتی را حفظ می‌کنیم.
جدایی مدنی [بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها] برای به حداقل رساندن اصطکاک بین دو ملت مورد نیاز است تا امکانات کمتری برای فعالیت عناصر افراطی وجود داشته باشد و به منظور ایجاد شرایط لازم برای آشتی. به موازات آن، با وضعیتی که اکنون وجود دارد، ما نمی‌توانیم از مسئولیت امنیتی خود دست بکشیم. این بدان معناست که ما باید مقداری آزادی [نظامی] عمل در زمین در سرزمین‌های فلسطینی را حفظ کنیم.
در کرانه باختری، ما در صورت لزوم به صورت نظامی عمل می‌کنیم، بنابراین این عنصر مسئولیت امنیتی را داریم، اما فاقد بخش جدایی مدنی هستیم. ما هنوز آنجا هستیم.
در غزه، وضعیت برعکس است. خروج سال ۲۰۰۵ از نوار غزه به معنای جدایی مدنی بود. اشتباه اسرائیل این بود که مسئولیت امنیتی را به دست حماس سپرد. ما باید مقداری آزادی عمل را در هر منطقه‌ای که توسط عناصر میانه‌رو اداره نمی‌شود، حفظ کنیم.
المانیتور: خشونت شهرک‌نشینان در کرانه باختری اشغالی در ماه‌های اخیر رو به افزایش بوده است و دولت عمدتاً سکوت کرده است. این چگونه بر حاکمیت قانون و جامعه اسرائیل تأثیر می‌گذارد؟
گولان: خشونت شهرک‌نشینان می‌تواند اسرائیل را به یک کشور بی‌قانون و بنابراین غیردموکراتیک تبدیل کند. این افراد نه تنها ما را در سطح بین‌المللی شرمنده می‌کنند، بلکه پایه‌های دموکراسی ما را از بین می‌برند. [مرحوم] نخست‌وزیر اسحاق رابین درست قبل از کشته شدنش در این مورد هشدار داد. این در آن زمان [۱۹۹۵] درست بود و اکنون، سی سال بعد نیز درست است. دولت فعلی اسرائیل در واقع این پدیده خطرناک را تشویق می‌کند.
برای نتانیاهو، دو چیز وجود دارد که ششمین دوره تصدی او را هدایت و شکل می‌دهد. اینها عزم برای ماندن در قدرت و عزم برای فرار از محاکمه [اختلاس] او است.
اولین شرکای نتانیاهو در سرکوب دموکراسی کشور، فوق ارتدوکس‌ها هستند. آنها می‌خواهند به بهای دولت از خودمختاری برخوردار باشند. آنها می‌خواهند از خدمت در ارتش، از به خطر انداختن جان خود برای کشورشان خودداری کنند.
اما شریک خطرناک‌تر نتانیاهو از نظر سرکوب دموکراسی اسرائیل، حزب صهیونیسم مذهبی [طرفدار شهرک‌نشینان] است. برای آنها، دموکراسی مانع از الحاق نزدیک به پنج میلیون فلسطینی در کرانه باختری و غزه می‌شود. اینها رویاهای دیوانه‌واری هستند که تنها اسرائیل را به یک کشور منفور تبدیل می‌کنند.
المانیتور: چپ سیاسی در انتخابات اخیر رو به کاهش بوده است. پانزده ماه پس از ۷ اکتبر، در حالی که نتانیاهو همچنان بر اسرائیل حکومت می‌کند، آیا چپ اسرائیلی هنوز وجود دارد؟
گولان: من در واقع فکر می‌کنم این چپ اسرائیلی نیست که ناپدید شده است، بلکه راست اسرائیلی است. آنچه که قبلاً اردوگاه ملی راست اسرائیلی بود، از بین رفته است. حزب اصلی راست‌گرا، لیکود، دیگر یک حزب راست‌گرای سنتی نیست. به خانه ایده‌های افراطی تبدیل شده است و بخشی از اردوگاه ملی‌گرای راست افراطی است.
من تا آنجا پیش می‌روم که می‌گویم تعریف سیاست اسرائیل از نظر راست و چپ دیگر مرتبط نیست. نبرد واقعی در داخل اسرائیل بین افرادی است که به دنبال یک رژیم اقتدارگرا هستند و کسانی که از دموکراسی دفاع می‌کنند. نبرد بین افرادی است که فاسد هستند و افرادی که صادق هستند. نبرد بین کسانی است که می‌خواهند از امتیازات بخشی دفاع کنند [مانند فوق ارتدوکس‌ها که از خدمت در ارتش خودداری می‌کنند] و کسانی که معتقدند همه شهروندان برابر هستند.
اکثر اسرائیلی‌ها درک می‌کنند که تضمین امنیت را نمی‌توان تنها از طریق ابزارهای نظامی به دست آورد، بلکه به توافقات سیاسی با اطرافیان ما نیز نیاز دارد. ما چاره‌ای جز دستیابی به راه حلی در مورد مسئله فلسطین نداریم.