دو هفته پس از آغاز تعطیلی دولت فدرال، در حالی که هیچ پایانی در افق نیست و رئیس‌جمهور دونالد ترامپ تهدید به اخراج هزاران کارمند دولتی و قطع میلیاردها دلار بودجه از شهرهای تحت کنترل دموکرات‌ها کرده است، در اینجا برخی از سوالاتی که او اخیراً از اعضای گروه خبرنگاران کاخ سفید پرسیده شد، آورده شده است. این گروه، از اوایل امسال، توسط کارکنان خود رئیس‌جمهور انتخاب شده است:
«حال شما چطور است؟»
«چه چیزی در مورد جهان به شما می‌گوید که به نظر می‌رسد استقبال بسیار بهتری در اسرائیل داشتید تا در نیویورک سیتی در حال حاضر؟»
«آیا می‌خواهید برخی از فرمانداران آمریکا بیشتر شبیه مصر باشند؟»
«آیا به روزرسانی در مورد تعطیلی شومر دارید؟»
خوشبختانه همه چیز برای خبرنگاران کاخ سفید به شکل ایموجی قلب و اظهارات استفان میلر نیست. معدود خبرنگاران واقعی و قدیمی هنوز مجاز به حضور در جلسات توجیهی ساعته رئیس‌جمهور هستند که ترامپ در هر هفته برگزار می‌کند - برخلاف پنتاگون، که تقریباً تمام خبرنگاران، به جز شبکه وان آمریکا نیوز (One America News Network) که سرسختانه طرفدار ترامپ است، این هفته پس از اینکه از امضای یک سیاست جدید محدودکننده که اساساً تمام گزارش‌های مستقل در ساختمان را ممنوع می‌کند، خودداری کردند، مجوزهای خبری‌شان ضبط شد. انجمن مطبوعات پنتاگون این روز را «روز تاریکی برای آزادی مطبوعات» خواند. (این دستور، که توسط پیت هگست (Pete Hegseth)، مجری سابق آخر هفته فاکس نیوز که اکنون به عنوان «وزیر جنگ» خودخوانده ترامپ خدمت می‌کند، صادر شد، به قدری با اصول اساسی جمع‌آوری اخبار مغایر بود که حتی شبکه قدیمی هگست هم آن را امضا نکرد.)
اما سوالات سخت از ترامپ اکنون کمتر و کمتر می‌شوند، حتی با اینکه او زمان بیشتری را در مقابل دوربین‌ها می‌گذراند در آنچه که به اولین ریاست جمهوری با پخش زنده مداوم آمریکا تبدیل شده است. اتفاقات سه‌شنبه را در نظر بگیرید، زمانی که خبرنگاری از ABC نیوز سعی کرد از ترامپ سوالی بپرسد. قبل از اینکه خبرنگار بتواند سوال خود را مطرح کند، رئیس‌جمهور صحبت او را قطع کرد. او گفت: «شما ABC اخبار جعلی هستید. من نمی‌خواهم.» او دلیل را هم پنهان نکرد: صرفاً تلافی. او گفت: «من از ABC اخبار جعلی پس از کاری که شما با استِفانوپولوس (Stephanopoulos) در مورد معاون رئیس‌جمهور آمریکا کردید، سوالی نمی‌پرسد»، اشاره به مصاحبه بحث‌برانگیز یکشنبه گذشته بین جورج استِفانوپولوس از ABC و معاون رئیس‌جمهور جی. دی. ونس (J. D. Vance).
در عوض، ترامپ برای برایان گلن (Brian Glenn)، خبرنگار ارشد کاخ سفید از یک رسانه خبری تماماً ترامپ به نام «صدای آمریکای واقعی» (Real America’s Voice)، دعوت کرد. نام گلن به ندرت در فهرست رسمی خبرنگاران کاخ سفید یافت می‌شود، با این حال او تقریباً هر روز موفق می‌شود به رویدادهای محدود با رئیس‌جمهور راه یابد. در بهار امسال، او در مصاحبه‌ای با تایمز لندن لاف زد: «کار من به عنوان یک روزنامه‌نگار محافظه‌کار این است که سوالاتی بپرسم که کارهای خوبی که او برای این کشور انجام می‌دهد را برجسته کند – سوالاتی که بسیاری از رسانه‌ها از پرسیدن آنها خودداری می‌کنند.» روز سه‌شنبه، او با اشتیاق قدم پیش گذاشت وقتی ترامپ خبرنگار ABC را رد کرد. اما به جای پرسیدن سوال، با یک تعریف آغاز کرد. او به ترامپ گفت: «اول از همه، به شما تبریک می‌گویم برای برقراری صلح. شما واقعاً صلح‌ساز هستید.»
سپس رئیس‌جمهور صحبت او را قطع کرد: «آیا هرگز فکر می‌کردید که مرا صلح‌ساز بنامند؟»
گلن پاسخ داد: «راستش را بخواهید، فکر می‌کردم.»
سوال او، وقتی سرانجام به آن پرداخت، درباره آلیسا فرح (Alyssa Farah) بود، یکی از دستیاران سابق در کاخ سفید دوره اول ترامپ که اکنون یکی از مجریان برنامه گفتگوی پرطرفدار روزانه ABC به نام «دیدگاه» (The View) و منتقد سرسخت ترامپ است. به گفته گلن، فرح قول داده بود که اگر ترامپ واقعاً موفق به آزادی گروگان‌های اسرائیلی در غزه شود، کلاه «آمریکا را دوباره باشکوه کنیم» (Make America Great Again) را در تلویزیون بپوشد، اما هنوز این کار را نکرده است. پس از توضیح همه اینها به رئیس‌جمهور، سوال او از ترامپ تنها دو کلمه بود: «پاسخ شما چیست؟»
یک روز بعد، گلن دوباره در مقابل ترامپ، در یک کنفرانس خبری با حضور رئیس‌جمهور و مدیر اف.بی.آی، کش پاتل (Kash Patel)، قرار گرفت. اخبار این رویداد، از جمله چیزهای دیگر، شامل گلایه ترامپ مبنی بر اینکه سازمان‌های مجری قانون باید بیشتر دشمنان سیاسی او را مورد تحقیق و پیگرد قانونی قرار دهند و تأیید او مبنی بر اینکه مخفیانه به سی.آی.ای دستور داده است تا عملیاتی را در داخل ونزوئلا انجام دهد، بود. با این حال، گلن می‌خواست نکته‌ای را درباره یکی از مشغله‌های دیرینه ترامپ مطرح کند – آنچه رئیس‌جمهور «انتخابات دستکاری‌شده» سال ۲۰۲۰ می‌خواند. گلن، در حالی که خبرنگاران دیگر سعی می‌کردند سوال بپرسند، با صدای بلند فریاد زد: «ضمناً، شما سه بار در گرجستان پیروز شدید.» اد اوکیف (Ed O’Keefe) از CBS نیوز، که جلوی گلن ایستاده بود، با حالتی که به نظر می‌رسید کلافگی است، سرش را تکان می‌داد. اما بخش آخر این گفتگو بود که واقعاً برجسته شد. ترامپ در پاسخ به گلن گفت: «بله، موافقم. شما با من موافقید؟» پس از پاسخ گلن که «بله»، رئیس‌جمهور به سرعت وارد عمل شد: «و او رسانه است! او رسانه است!»
هیچ جمع‌بندی کامل‌تری برای اینکه چرا دولت ترامپ سنت صدساله گزارشگری مستقل از کاخ سفید را از بین برده است، به ذهنم نمی‌رسد. در دوره دوم او، دیگر کافی نبود که اخبار واقعی را جعلی بنامد؛ اکنون این اخبار جعلی هستند که جای روزنامه‌نگاران واقعی را می‌گیرند تا نقش واقعی را بازی کنند. و هنگامی که ترامپ به تأیید نیاز دارد، چه برای ادعاهای دروغین خود در مورد تقلب در انتخابات و چه برای دروغی دیگر، اکنون می‌تواند ادعا کند که «رسانه‌ها» آن را به او داده‌اند. چقدر طول می‌کشد تا تنها «برایان گلن»ها در آن اتاق حضور داشته باشند؟
ممکن است فکر کنید که «کرملین‌سازی» گروه خبرنگاران کاخ سفید در زمانی که بحران‌های متعدد دیگری از سوی ترامپ در کشور ایجاد شده است، واقعاً اهمیتی ندارد. یا اینکه شکایت خبرنگاران از سلب شدن امتیازات خودشان صرفاً خودخواهانه است. یا اینکه رئیس‌جمهور هیچ تعهدی، قانونی یا غیره، برای پاسخگویی به سوالات کسی ندارد. همه اینها نقاط نظر منصفانه‌ای هستند.
اما دلیل توجه به آنچه در مورد پوشش خبری ریاست‌جمهوری می‌گذرد این است که ترامپ بیش از هر چیز دیگری به آن اهمیت می‌دهد. هرگز رئیس‌جمهوری تا این حد شیفته رسانه‌ها نبوده، و هرگز کسی نبوده که احترام دیگران، حتی اگر به crudeترین شکل تملق باشد، برایش اینقدر مهم باشد. او ساعت‌ها در روز را صرف تماشای گزارش‌های خبری کابلی درباره خودش می‌کند. هیچ جزئیاتی از تصویر عمومی او نیست که برایش بی‌اهمیت باشد. در یک پست طولانی در شبکه‌های اجتماعی در این هفته، او مجله تایم را به خاطر یک جلد درباره دیپلماسی او در خاورمیانه مورد عتاب قرار داد که آنقدر ستایش‌آمیز بود که عنوان «پیروزی او» را داشت. مشکل ترامپ با عکس همراهی‌کننده خودش بود که آن را «بدترین عکس تاریخ» قلمداد کرد. نکته این است: راضی کردن رهبری که نیاز به تأیید در او بی‌انتهاست، غیرممکن است.
الگوی دوره دوم ترامپ تاکنون این بوده است که کاخ سفید را به مکانی فزاینده تهی از محدودیت‌ها یا انتقادات تبدیل کند. مشاوران دوره اول مانند جان کلی (John Kelly) یا جیم متیس (Jim Mattis) که خود را به عنوان مانعی در برابر تمایل ترامپ به سرکشی می‌دیدند، رفته‌اند. فقط بله‌قربان‌گوها و چاپلوسان به کار گرفته می‌شوند، و به نظر می‌رسد که آنها بیشتر و بیشتر با یکدیگر برای ارائه چاپلوسی‌های اغراق‌آمیزتر به رئیس رقابت می‌کنند. آخر هفته گذشته، در یک تجمع در تل آویو برای جشن گرفتن توافق میانجی‌گری شده ترامپ برای آزادی گروگان‌های اسرائیلی، استیو ویتکوف (Steve Witkoff)، مذاکره‌کننده خاورمیانه ترامپ، او را «بزرگترین رئیس‌جمهور تاریخ آمریکا» نامید. زیاد تخیل نمی‌خواهد که فکر کنیم چنین حرف‌هایی از سوی مشاورانش چه تأثیری بر مردی با غرور ترامپ دارد. آن سوالات از خبرنگاران ممکن است به زودی آخرین چیزی باشد که رئیس‌جمهور را به حداقل شکلی از واقعیت متصل نگه می‌دارد.
به همین دلیل پیش‌بینی اینکه همه اینها به کجا می‌رود دشوار نیست. ترامپ، به نظر می‌رسد، در حال ساختن یک کاخ رؤیایی از گزافه‌گویی‌های بی‌پایان برای خود است، یک فضای امن طلایی که در آن دیگر خبری از سوالات سخت، خبرنگاران مزاحم یا مطالبات بی‌پرده برای اطلاعاتی که او نمی‌خواهد بدهد، نخواهد بود. و تصور کنید که رئیس‌جمهوری که از قبل معتقد است قانون اساسی به او قدرت «انجام هر کاری که می‌خواهم» را می‌دهد، در آن زمان چقدر قدرتمند خواهد بود. اقدام پنتاگون برای ممنوعیت مؤثر روزنامه‌نگاری از تالارهایش در این هفته یک مورد استثنا نبود – بلکه پیش‌نمایشی بود.