در لندن دهه ۹۰ میلادی، کثیف، فلزی و پر از کوکائین، جایی که همه با صدای بلند و رقابتی در اتاق‌های پرنور صحبت می‌کردند، من گهگاه خود را در جمع کمدین‌ها می‌یافتم. بیشتر استندآپ کمدین‌ها. آنها البته درخشان و البته بدبخت بودند (زیرا استندآپ کمدین‌ها باید با مغزهای سریع و قدرت‌های تداعی‌کننده به‌طور وحشتناکی بزرگ‌شده زندگی کنند) و وقتی شروع می‌کردند، خنده‌ها جمع می‌شدند، تلخ، خیره‌کننده، به‌طور فزاینده‌ای تحریک‌شده و پالایش‌شده. تا اینکه چیزی واقعاً و اصالتاً کمدی گفته می‌شد. در این هنگام، سکوت حاکم می‌شد، چهره‌ها صاف می‌شدند و کسی با جدیت می‌گفت: «این ماده خوبی است.»
برای یک بیوگرافی از مردی که کارش کمدی است، کتاب «لورن: مردی که شنبه شب زنده را اختراع کرد» نوشته سوزان موریسون، به‌طور عجیبی خالی از خنده است. در طول ۶۰۰ صفحه بسیار جالب، من دقیقاً یک بار خندیدم، و آن هم به یک شوخی (یا به قول منتقد جسی دیوید فاکس «یک شوخی-شوخی») بود که آلن زویبل، کارمند آینده SNL، نوشت و به قیمت ۷ دلار به رادنی دنجرفیلد فروخت. این هم آن: «حتی در دوران نوزادی هم هیچ احترامی به من نمی‌گذاشتند. مادرم به من شیر نمی‌داد. می‌گفت من را به‌عنوان یک دوست دوست دارد.»
از طرفی، شاید بی‌خنده‌بودن چندان هم عجیب نباشد: لورن مایکلز، به قول همکار-دشمنش چوی چیس (در تجارت نمایش، هر کسی که با او همکاری می‌کنید در نهایت دشمن شما می‌شود)، «به اندازه یک معتقد به طنز، یک آغازگر طنز نیست.» او به‌عنوان خالق و برگزارکننده «شنبه شب زنده» و شاخه‌های آن، از ارزیابی، طبقه‌بندی، انتخاب و تا حدی تعیین طنز، یک حرفه - یک دوره، یک الیگارشی - ساخته است. از دانستن طنز و ایجاد شرایط برای آن. کسب‌وکار خونین‌تر و خطرناک‌تر بودن طنز را، او عاقلانه به دیگران واگذار کرده است.
و دیگران، همان‌طور که با آسیب‌پذیری خشمگینانه در سرتاسر منظره‌یاب موریسون می‌چرخند، جذاب هستند. نویسندگان پر از خشم (مایکل او’دونوگ)، و دلقک‌های منفجرشونده (جان بلوشی، کریس فارلی). سرگرم‌کننده‌های آلفا، که از سر استیصال می‌خواهند راضی کنند (کونان او’برایان)، و نابغه‌های خودکفا که حتی اگر کسی تماشا نمی‌کرد هم این کار را انجام می‌دادند (اندی کافمن). من در مورد پیشگامی لیلی تاملین آموزش دیدم.
اما به نوعی هیچ کس به اندازه خود مایکلز جذاب نیست، که به روش خزنده و کم‌رنگ خود در پیچیدگی‌های نمایش و طوفان‌های کورکننده نفس، هنرمندان شکننده را پرورش می‌دهد و اراذل و اوباش شرکت‌ها را خلع سلاح می‌کند، «در برابر امتناع‌ها نفوذناپذیر است»، سیگنال‌های متفاوتی می‌فرستد، صداهای عجیبی از تأیید یا مخالفت درمی‌آورد، ثروتمندتر و ثروتمندتر می‌شود، بهتر و بهتر زندگی می‌کند، و بی‌سروصدا قدرت فرهنگی عظیمی را به خود اختصاص می‌دهد بدون اینکه هرگز به نظر برسد که عرق می‌کند. حتی در حالی که در جاشوا تری مواد روان‌گردان مصرف می‌کرد، قبل از SNL، و برای تام شیلر نویسنده درباره انقلاب آینده در پخش داد می‌زد - «اکنون زمان ورود به تلویزیون است. اکنون ما امواج رادیویی را در اختیار داریم» - او خونسردی خود را حفظ می‌کند. شیلر به موریسون می‌گوید: «او تحت هیچ شرایطی به‌طور محسوسی متفاوت نمی‌شود. نمی‌توانی از لایه چشمان قهوه‌ای او عبور کنی.»
او با نام لورن لیپوویتز در فارست هیل، حومه مرفه تورنتو، بزرگ شد که این افتخار را داشت (با نام مستعار «کرست‌وود هایتس») که موضوع یک مطالعه علوم اجتماعی با بودجه دولتی باشد، که یافته‌های آن در سال ۱۹۵۶ منتشر شد. یکی از منتقدان معاصر کتاب «کرست‌وود هایتس: حومه آمریکای شمالی» خاطرنشان کرد: «بسیاری از ویژگی‌های این فرهنگ طبقه متوسط، اشتغال اجباری و نشخوارکننده با دانش، به‌ویژه در مورد رفتار انسان را نشان می‌دهد.» او افزود: «باید فرض کرد که شرایط عصبی و روان‌تنی در این جمعیت بسیار شایع است.» از این گلخانه آداب و آسیب‌شناسی، لورن جوان پدیدار می‌شود، همیشه مراقب، که اولین خنده ثبت‌شده‌اش در کلاس دوم رخ می‌دهد، زمانی که او به هزینه یک دختر دارای اضافه‌وزن شوخی می‌کند. آه، ریشه‌های بی‌رحم کمدی. بعداً، در دانشگاه تورنتو، لورن متوجه می‌شود که وقتی یک استاد علوم سیاسی عمداً نام نخست‌وزیر کانادا را اشتباه تلفظ می‌کند، چه اتفاقی می‌افتد: «من می‌شنیدم خنده را، و فکر می‌کردم «اما او کار خنده‌داری انجام نداد.» فقط این بود که او دانشجویان را مفتخر کرده بود که فهمیدند او به نخست‌وزیر ما به روشی ناخوشایند اشاره کرده است.» جریان اصلی این خنده ممتاز، از روی بینی و خودی، شاید میراث اصلی مایکلز باشد.
اولین قسمت از «شنبه شب» («زنده» بعداً می‌آمد) در ۱۱ اکتبر ۱۹۷۵ از NBC پخش شد، و یک راه برای خواندن مایکلز این است که او را به‌عنوان یک پسر دهه ۷۰ میلادی نمونه‌ای در نظر بگیریم: یک پسر پسا-ضدفرهنگ، که به‌طور دارویی گسترش یافته و هنوز ردپاهایی از عصر دلو را یدک می‌کشد، اما اکنون با فرکانس پایین‌تر و ضخیم‌تری وزوز می‌کند. یک ماتریالیست عاقل، در همان مسیر همکاران ثروتمند آینده خود، دیوید گفن و جن ونر. تعهد به هنرمند مانع از تعهد به انباشتن پول نمی‌شد: اگر آن را درست انجام دهید، آنها یکسان هستند.
و تعهد به هنرمند به معنای مدیریت هنرمند، رسیدگی به هنرمند است: لورن در لورن‌ترین حالت خود. موریسون می‌نویسد: «او اغلب مقایسه می‌کند که ستایش را مانند غذا دادن به یک گربه ولگرد تقسیم می‌کند.» چیزی که موریسون آن را «بازده انرژی-عاطفی» او می‌نامد، مایکلز را از دخالت بیش از حد، سرمایه‌گذاری بیش از حد محافظت کرده است. همان‌طور که مارک مک‌کینی، نویسنده سابق SNL، می‌گوید: «او نمی‌تواند وارد عذاب نسل به نسل اسباب‌بازی‌های کوچک شکسته‌ای شود که برای نوشتن کمدی برای او حاضر می‌شوند.»
تقریباً هیچ چیز در آن قسمت اول کار نکرد، اتفاقاً. نه مقدمه فرعی پایتون با استفاده مکرر از کلمه wolverines که فقط در صورتی خنده‌دار است که نشئه باشید؛ نه مونولوگ عرق‌کرده و تند از جورج کارلین کوکائینی؛ نه ماپت‌های جیم هنسون که سعی می‌کردند تاریک و زننده باشند. (هنسون یک هنرمند بزرگ بود، اما هیچ راهی وجود نداشت که عروسک‌های او بتوانند در آن محیط زنده بمانند: مایکلز «نمایش ماپت» خود را با انسان‌ها اداره می‌کرد.) دست و پا چلفتی از صفحه نمایش در امواج بیرون می‌آید. حتی از ۵۰ سال دورتر، هنوز می‌توانید بشنوید که اولین حضور SNL به‌آرامی در لانه‌ها و خوابگاه‌ها و اتاق‌های نشیمن از ساحل تا ساحل بمب‌گذاری می‌کند. می‌توانید آن را به قول جو بوید، دوست مایکلز، بشنوید که «تخم می‌گذارد.»
و با این حال کار کرد. با خنده‌هایی که خنده نبودند و لرزش‌های نشئگی منجمد، جادوگر مایکلز طلسم خود را انداخته بود. او با دزدکی ضربه زدن به عقده حقارت خشونت‌آمیز و بی‌انتهای مردم آمریکا، موفق شده بود این احساس را به بینندگان القا کند که شاید آنها به اندازه کافی باحال یا باهوش یا نشئه برای این نوع جدید طنز نیستند. نتیجه این، جنبه روشن‌تر آن، دعوت به باحال شدن، به خودآگاه شدن، با خندیدن از ته دل است.
که کم و بیش حس یک طرح عالی SNL است. تنها پیروزی کمدی، تکه واقعاً باشکوه کار، از آن قسمت اول را در نظر بگیرید: طرح Mighty Mouse اندی کافمن. کافمن با پوشیدن یک کت اسپرت و یقه اسکی، در کنار یک دستگاه پخش صفحه، با نوعی فروتنی برآمده، یک ترسو درخشان و شاد، سوزن را روی صفحه می‌گذارد. صدای خش خش وینیل؛ آهنگ تم Mighty Mouse شروع به پخش می‌کند. کافمن همانجا می‌ایستد. خیره می‌شود، بی‌قرار می‌شود. او منتظر است - در تلویزیون زنده. موسیقی شاد به جلو می‌رود. کافمن منقبض می‌شود؛ اکنون او به‌طور وحشتناکی در معرض دید قرار گرفته است. روان او، اگر می‌توانستید آن را ببینید، شبیه یک نقاشی فرانسیس بیکن به نظر می‌رسید.
اما سپس، با تصنیف آهنگ - «اینجا می‌آیم تا روز را نجات دهم!» - او متحول می‌شود: با نگاهی باشکوه، بازوی خود را بلند کرده تا به جمعیتی سپاسگزار سلام کند، کلمات را زمزمه می‌کند و باسن خود را به موقع تکان می‌دهد. او پیروزی را تابش می‌کند. و سپس به همان سرعت - وقتی خط تمام می‌شود - برمی‌گردد.
با تماشای این، تماشای تغییر کافمن در یک لحظه از تردید چشمک‌زن SOS به اعتماد به نفس فوق‌العاده نرم و دوباره، می‌توانید احساس کنید که روی امواج و ضربه‌های شادی ناباورانه خود به یک زیبایی‌شناسی جدید، یک سطح جدید از پوچی، یک چیز جدید بلند می‌شوید. مایکلز، وقتی درباره کافمن صحبت می‌کند، به طرز غیرمعمولی شگفت‌زده به نظر می‌رسد: او در لورن به یاد می‌آورد: «این زیباترین چیزی بود که می‌توانستید شاهدش باشید. او درگیر تجارت نمایشی آن نبود... به نظر می‌رسید تعهد دیگری وجود دارد، چیزی بسیار خالص و شخصی.»
آیا می‌توانید خطی از آن به مونولوگ SNL دیو چاپل در ۱۸ ژانویه امسال بکشید، به تمام احساسات دیو چاپل - اضطراب، اضطراب بیشتر، حتی اضطراب بیشتر، رهایی راضی‌کننده غرغر - که او به‌طور فوق‌العاده‌ای مدیریت می‌کند؟ فکر می‌کنم می‌توانید. کمدی تنش و رهایی از تنش است، و حفظ فضایی در فرهنگ که در آن این اتفاق می‌تواند همزمان هر هفته رخ دهد، جایی که حتی در یک شب تعطیل، لحظه‌ای وجود خواهد داشت که به استاتیک اطراف مغز شما اجازه می‌دهد تا در اتر ترک بخورد: این چیز کوچکی نیست. برهنگی کافمن، فرماندهی چاپل... هر دو به این فضا متکی هستند، از آن تغذیه می‌کنند، به آن تغذیه می‌کنند - فضایی که لورن مایکلز ایجاد کرده است و به مدت ۵۰ سال آن را مصون یا تا حد امکان مصون نگه داشته است.