حزب کارگر بریتانیا متوجه شده است که سیاست‌هایش به اقتصاد کمکی نمی‌کنند و از کاهش هزینه‌های رفاهی برای متعادل کردن بودجه دولت خودداری می‌کند. این وضعیت منجر به افزایش گسترده مالیات‌ها می‌شود که راشل ریوز، وزیر خزانه‌داری، روز چهارشنبه در طرح بودجه جدیدی آن را رونمایی کرد. این داستان، روایتی تاریخی از منحنی لافر است.
خانم ریوز و همکارانش ماه‌ها پیش از افزایش مالیات‌ها خبر داده بودند و برخی از بدترین ایده‌های احتمالی که درز کرده بودند، راه خود را به بودجه نهایی پیدا نکردند. اما از همان ابتدا باید توجه داشت که حتی این "بودجه‌ای که می‌توانست بدتر از این باشد" نیز قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ درآمد مالیاتی را به رکورد ۳۸٪ از تولید ناخالص داخلی (GDP) برساند، در حالی که این رقم قبل از همه‌گیری حدود ۳۳٪ بود.
بزرگترین عامل افزایش درآمد، تصمیم او برای ثابت نگه داشتن برآکت‌های مالیات بر درآمد شخصی برای سه سال دیگر، فراتر از بودجه قبلی و تا سال ۲۰۳۱ است. این برآکت‌ها از سال ۲۰۲۲ افزایش نیافته‌اند و هدف او این است که اجازه دهد تورم، حقوق اسمی خانوارها را به نرخ‌های مالیاتی نهایی بالاتر سوق دهد، حتی اگر استاندارد زندگی آنها بر اساس تعدیل تورم راکد بماند. بالاترین نرخ ۴۵٪ در درآمد سالانه ۱۲۵,۱۴۰ پوند اعمال می‌شود و نرخ ۴۰٪ فقط در ۵۰,۲۷۱ پوند اعمال می‌گردد.
برخی از مالیات‌های جدید حداقل قابل درک هستند: خانم ریوز مالیات جاده‌ای بر اساس مسافت طی شده برای وسایل نقلیه الکتریکی را معرفی خواهد کرد، که تا حدی به متعادل کردن بار مالیاتی بین رانندگان خودروهای برقی و رانندگانی که مالیات سوخت بنزین یا دیزل می‌پردازند کمک می‌کند.
اما بیشتر آنها مخرب هستند. خانم ریوز به شدت بر سرمایه‌گذاران و کسب‌وکارها فشار می‌آورد تا درآمد بیشتری کسب کنند. این شامل افزایش نرخ‌های مالیات بر سود سهام و درآمد بهره است، که برای مالیات‌دهندگان در بالاترین برآکت به ۴۷٪ برای بهره می‌رسد. تسهیلات برای برخی سرمایه‌گذاری‌های تجاری کمتر سخاوتمندانه خواهد شد و مالیات بر عایدی سرمایه جدیدی هدف قرار داده است صاحبان مشاغل کوچکی را که با فروش شرکت‌های خود به کارمندانشان، سرمایه خود را نقد می‌کنند.
دو مورد عجیب دیگر: خانم ریوز معافیت مالیاتی نامحدود قبلی برای یک نوع محبوب از پس‌اندازهای بازنشستگی فردی (مشابه کمک‌های اضافی به ۴۰۱(k) در ایالات متحده) را به ۲,۰۰۰ پوند کاهش می‌دهد. مشارکت‌های بالاتر از این سطح اکنون مشمول مالیات بر حقوق ۱۵ درصدی خواهند بود که بین کارفرما و کارمند تقسیم می‌شود.
همچنین مالیات جدیدی بر املاک به ارزش بیش از ۲ میلیون پوند وجود دارد. قرار است این مالیات شبیه به مالیات بر خانه‌های لوکس "ثروتمندان" به نظر برسد، اما خانواده‌های طبقه متوسط در لندن و اطراف آن را هدف قرار خواهد داد که ارزش املاکشان سریع‌تر از درآمدشان افزایش یافته است.
در مورد مهار هزینه‌ها، آن را فراموش کنید. نمایندگان حزب کارگر در تابستان گذشته علیه اصلاحیه‌ای متوسط برای کاهش واجد شرایط بودن برای مزایای رفاهی مرتبط با ناتوانی شورش کردند. خانم ریوز این بار حتی تلاشی نمی‌کند. در عوض، بودجه، مزایای رفاهی برای خانواده‌های دارای فرزند را گسترش می‌دهد، یارانه‌های سوخت خانگی برای سالمندان را حفظ می‌کند و چند میلیارد پوند در سال به شرکت‌های آب و برق اختصاص می‌دهد تا به آنها برای پرداخت‌هایی که به تولیدکنندگان برق تجدیدپذیر می‌کنند، یارانه دهد.
چه آشفتگی‌ای! پیش‌بینی‌ها درباره کسری بودجه در پنج سال آینده را نادیده بگیرید، زیرا دولت بریتانیا اغلب اشتباه می‌کند. مشکل واقعی این است که تصور اینکه چه کسی مایل به کار یا سرمایه‌گذاری بیشتر تحت این رژیم مالیاتی خواهد بود، دشوار است.
به همین دلیل است که مطبوعات بریتانیا پر از داستان‌هایی درباره کارآفرینان و دیگر افراد پردرآمد است که در حال بررسی گزینه‌های مهاجرت هستند. دبی و استرالیا مقاصد محبوبی هستند. حمله مالیاتی سال گذشته به کارفرمایان منجر به تضعیف بازار کار شد، در حالی که مالیات‌های جدید بر خارجی‌های ثروتمند، افراد بیشتری را به ترک کشور تشویق کرد. این یک دوره فشرده در مورد چگونگی کاهش درآمد از طریق ممانعت از رشد اقتصادی با افزایش مالیات‌هاست.
بودجه ریوز نشانه‌ای از زوال بریتانیاست و همانطور که بریتانیا پیش می‌رود، سایر کشورهای غربی با صورت‌حساب‌های رفاهی غیرقابل کنترل نیز همین مسیر را خواهند رفت. به شما هشدار داده شده است: ضربات سیاست مالیاتی تا زمانی که روحیه بهبود یابد – یا هیچ مالیات‌دهنده‌ای باقی نماند – ادامه خواهد یافت.