(تصویرسازی از آدریان آستورگانو/برای واشنگتن پست)
(تصویرسازی از آدریان آستورگانو/برای واشنگتن پست)

فکر می‌کنید تاکسی‌های خودران ایمن نیستند؟ این یک آزمون ساده است.

انسان‌ها وسایل نقلیه خودران را با معیارهای بی‌نقصی می‌سنجند، در حالی که خود را با اغماض ارزیابی می‌کنند.

مارک لمبر، وکیل دعاوی خسارات شخصی در فونیکس (Phoenix) و از شرکای موسسه حقوقی لمبر گودنا (Lamber Goodnow) است.

طی ۳۴ سال نمایندگی قربانیان تصادفات رانندگی، بارها و بارها داستان‌های مشابهی را شنیده‌ام، با جزئیات متفاوت— راننده مقصر در حال ارسال پیامک بوده، «فقط دو نوشیدنی» مصرف کرده یا در اواخر شب دچار خواب‌آلودگی شده است. اما نتیجه همواره یکسان است: زندگی‌ای که کوتاه شده یا برای همیشه تغییر کرده است.

از این منظر، من یک آزمون ساده برای روبوتاکسی‌های خودران پیشنهاد می‌کنم: آیا آنها در مقایسه با رانندگان انسانی، میزان آسیب را کاهش می‌دهند؟

روبوتاکسی‌های خودران دیگر یک پروژه علمی نیستند. به عنوان مثال، شرکت وایمو (Waymo) در فونیکس، سانفرانسیسکو، لس‌آنجلس، آستین و آتلانتا فعالیت می‌کند و در حال گسترش است. با این حال، بحث‌های عمومی اغلب درگیر ترس و نگرانی باقی می‌ماند. یک حادثه برجسته واحد می‌تواند درخواست‌هایی برای تنظیم مقررات این وسایل نقلیه را در هر شهرستان به دنبال داشته باشد.

ما هر خطای روبوتاکسی را به عنوان حکمی بر کل فناوری تلقی می‌کنیم، در حالی که فاجعه روزمره رانندگی انسانی به پس‌زمینه می‌رود. این رویکرد نادرست است. ما ماشین‌ها را با معیار بی‌نقصی می‌سنجیم و خود را با اغماض ارزیابی می‌کنیم.

در نظر بگیرید که کمربند ایمنی و کیسه هوا تصادفات خودرو را از بین نبردند؛ بلکه احتمال بقا را بیشتر کردند. روبوتاکسی‌ها نیز باید با همین استاندارد قضاوت شوند — نه با رویای ریسک صفر، بلکه با مقایسه‌ای منطقی با انسان‌ها.

داده‌های نوظهور صنعت، استدلالی قوی به نفع روبوتاکسی‌ها ارائه می‌دهند. وایمو گزارش می‌دهد که در حدود ۹۶ میلیون مایل رانندگی بدون راننده، وسایل نقلیه این شرکت ۹۱ درصد کمتر باعث تصادفات جدی منجر به جراحت یا بدتر از آن شده‌اند؛ ۹۲ درصد کمتر تصادفات با جراحت عابر پیاده داشته‌اند و حدود ۷۹ درصد کمتر تصادفاتی داشته‌اند که منجر به فعال شدن کیسه هوا شده است. این آمار در مقایسه با معیارهای انسانی در شرایط مشابه است.

اینها فقط اعداد نیستند؛ اینها کارنامه زندگی‌هایی هستند که نابود نشده‌اند. و اینها استدلالی قوی برای گسترش استفاده از این وسایل نقلیه در سراسر کشور هستند.

ما نباید وسایل نقلیه خودران را با استاندارد ریسک صفر بسنجیم که رانندگان انسانی هر روز از آن بازمی‌مانند. کاری که باید انجام دهیم، مطالبه شفافیت و بهبود مستمر است. ما باید بر چارچوب گزارش‌دهی تصادفات که در دستور کلی دائمی ۲۰۲۱ اداره ملی ایمنی ترافیک بزرگراه‌ها (NHTSA) معرفی شد، تکیه کنیم و قانون داده‌های ایمنی AV را تصویب کنیم تا گزارش‌دهی استاندارد فدرال برای مسافت‌های طی شده، تصادفات و توقف‌های برنامه‌ریزی نشده اجباری شود تا عموم مردم بتوانند روبوتاکسی‌ها را مستقیماً با رانندگان انسانی، مقایسه‌ای دقیق انجام دهند.

حتی با خودروهای ایمن‌تر، حوادثی که شامل انسان‌ها و حیوانات خانگی هستند، اتفاق خواهند افتاد. پروتکل‌های ملی باید تماس فوری انسانی برای هر فرد آسیب‌دیده و حفظ داده‌های ویدیویی و حسگرهای مربوطه را تضمین کنند و پس از آن، در صورت بروز نقص، اصلاحات سریع و مستقلاً بررسی‌شده انجام شود.

علاوه بر این، دسترسی به روبوتاکسی‌ها باید از همان روز اول عادلانه باشد. اگر شهری به یک شیوه حمل و نقل جدید اعتماد عمومی اعطا می‌کند، مزایای آن نباید به ثروتمندان یا افراد دارای ارتباطات محدود شود. این به معنای تعیین کف پوشش و زمان پاسخ‌دهی در مناطق محروم از حمل و نقل عمومی، الزامی کردن استقرار خودروهای مناسب برای ویلچر، محافظت در برابر تبعیض الگوریتمی، اجازه پرداخت نقدی یا پیش‌پرداخت برای کسانی که کارت اعتباری یا دسترسی به بانکداری آنلاین ندارند و محدود کردن افزایش قیمت در مناطقی است که گزینه‌های جایگزین محدود هستند.

استقرار اولیه، مزیت دیگری از روبوتاکسی‌ها را نشان می‌دهد که به ندرت تیتر خبرها می‌شود: ثبات. روبوتاکسی‌ها هرگز «فقط یک پیامک را چک نمی‌کنند» یا برای عبور از چراغ زرد سرعت نمی‌گیرند. آنها هرگز به تجاوز جنسی متهم نمی‌شوند. نرم‌افزار در ساعت ۲ بعدازظهر همان قوانینی را رعایت می‌کند که در ساعت ۲ صبح.

برخی منتقدان ممکن است بگویند موضع من نسبت به فناوری بیش از حد سخاوتمندانه است. من خواهم گفت که این موضع، در عوض، به زندگی انسانی به شکل مناسبی سخاوتمندانه است. برای نسل‌ها، ما سطحی از خشونت در جاده‌هایمان را پذیرفته‌ایم که در هیچ سیستم عمومی دیگری تحمل‌ناپذیر بود. اگر فناوری روبوتاکسی روند ایمنی رو به رشدی را به طور مداوم نشان دهد، ما وظیفه داریم که اجازه گسترش استفاده از آن را بدهیم. اگر نتواند این کار را انجام دهد، وظیفه داریم پذیرش آن را کُند یا متوقف کنیم تا زمانی که موفق شود.

برای وکلایی مانند من که از نزدیک پیامدهای خشونت جاده‌ای را می‌بینند، موارد فاجعه‌بار کمتر یک دستاورد مدنی خواهد بود، نه یک ضرر.

استاندارد عمومی به اندازه کافی برای یک کلاس مدنی دوره راهنمایی روشن است: بر اساس نتایج قضاوت کنید.

جراحات هرگز اتفاق نیفتاده را بشمارید. پدر و مادرهایی را بشمارید که سالم به خانه نزد فرزندانشان باز می‌گردند.