چگونه با یک فرد خودشیفته برخورد کنیم

اختلال شخصیت خودشیفته نسبتاً نادر است و طبق برخی تخمین‌ها، فقط ۱-۲٪ از آمریکایی‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اما داشتن نوعی رابطه با فردی که خودشیفتگی دارد، غیرمعمول نیست. این اختلال - که با تکبر، خودبزرگ‌بینی، عدم همدلی، استثمارگری، پرخاشگری و نیاز مداوم به تأیید و تحسین مشخص می‌شود - جنبه فریبنده‌تری نیز دارد. امی برونل، استاد روانشناسی در دانشگاه ایالتی اوهایو و محقق پرکار در زمینه خودشیفتگی، می‌گوید: «ما در ابتدا جذب افراد خودشیفته می‌شویم. "آنها جذاب، سرگرم کننده و پرانرژی هستند و سپس با گذشت زمان، ویژگی های منفی بیشتر و بیشتر ظاهر می شوند."

برونل اخیراً مقاله علمی در مورد چگونگی درک خودشیفتگی و مقابله با آن در هنگام رابطه با یک فرد خودشیفته نوشته است. در اینجا مواردی وجود دارد که او می گوید باید در مورد چگونگی پیمایش در این روابط بدانید.

همانطور که برونل آن را توصیف می کند، افراد خودشیفته "خودمحور، ذی حق هستند و اغلب فکر می کنند که جهان باید حول آنها بچرخد." اما همه آنها به یک شکل ظاهر نمی شوند.

بدنه بزرگی از کارها که به دهه‌های قبل برمی‌گردد، خودشیفتگی را به سه نوع تقسیم می‌کند: خودشیفتگی عاملی، خودشیفتگی جمعی و آسیب پذیر خودشیفتگی از این سه، خودشیفتگی عاملی قابل تشخیص ترین و سمی ترین است. برونل توضیح می‌دهد که افراد خودشیفته عاملی دیدگاه‌های والایی از خود دارند و شایستگی و هوش خود را بسیار بیشتر از دیگران می‌دانند. آنها در تلاش برای حفظ این تصویر از خود، اغلب استعدادها و خلق و خوی دوستان، همکاران و اعضای خانواده را تحقیر می کنند. آنها بیشتر از صمیمیت، روی وضعیت و تحسین سرمایه گذاری می کنند. آنها بی وقفه خود را تبلیغ می کنند، فانتزی های باشکوهی از چشم اندازها و پروژه های خود دارند و اغلب با افرادی - به ویژه همکاران کاری - که حس برتری آنها را تهدید می کنند، درگیر رقابت می شوند.

برونل می گوید: «از این افراد خودشیفته در مورد خودشان بپرسید، آنها می گویند، "اوه بله، من خیلی طرفدار اجتماعی و خیلی عالی هستم." اما اگر از همسالانشان در مورد آنها بپرسید، در واقع آنها را نوعی پرخاشگر می بینند.

خودشیفته‌های جمعی با ابراز بیش از حد - اغلب بیش از حد - مراقب و مفید بودن، به دنبال تحسین هستند، گاهی اوقات زمانی که نه مورد نیاز است و نه درخواست شده است، کمک ارائه می‌دهند. این نوع دیگرگرایی با انگیزه‌های من اول خودشیفتگی ناسازگار به نظر می‌رسد. با این حال، برونل می‌گوید، این رفتار ناشی از نوع‌دوستی واقعی نیست، بلکه ناشی از نیاز به دوست داشته شدن و تحسین شدن است.

او می گوید: «خودشیفته های جمعی خود را تقویت می کنند. «آنها فکر می‌کنند که مفیدترین فرد هستند—هیچ‌کس نمی‌تواند به‌اندازه آن‌ها کار خوب انجام دهد.»

فرد خودشیفته آسیب پذیر شکننده ترین نوع است. برونل توضیح می‌دهد که افراد خودشیفته آسیب‌پذیر هیچ‌یک از خودشیفتگی‌های متکبرانه‌ای را ندارند که قلمرو خودشیفته‌های عاملی یا جمعی است. در عوض، آنها بیش از حد برای حس عمیق عزت نفس پایین جبران می‌کنند. اغلب، آنها می توانند از نظر اجتماعی بازداری شده، تدافعی، مضطرب و افسرده باشند - مجموعه ای دردناک از احساسات که سعی می کنند با خودخواهی، تکبر، تدافعی و خودمحوری با آن مبارزه کنند.

برونل می گوید: «افراد خودشیفته آسیب پذیر نسبت به خود احساس بدی دارند. "آنها به طور مزمن عصبانی هستند که آنچه را که فکر می کنند حقشان است را نمی گیرند، بنابراین تمایل دارند خصمانه تر باشند. مدتی با این موضوع دست و پنجه نرم کردم که چرا افراد خودشیفته آسیب پذیر اصلاً خودشیفته هستند، جز اینکه ویژگی اصلی خودمحوری را دارند.

ریشه های خودشیفتگی به اندازه انواع آن متفاوت است. برخی از تحقیقات، از جمله مطالعه دوقلوها در چین در سال 2014، نشان می دهد که ژنتیک ممکن است نقش داشته باشد، به طوری که هم خودبزرگ بینی و هم استحقاق به نظر می رسد بیشتر توسط دوقلوها نسبت به سایر خواهر و برادرها به اشتراک گذاشته می شود. مطالعات دیگر که کودکان خوانده را با کودکان بیولوژیکی مقایسه می کنند، به ارثی بودن نیز اشاره می کنند، به طوری که کودکان بیولوژیکی بیشتر از کودکان خوانده رفتار والدین خودشیفته خود را نشان می دهند.

اما تحقیق در این زمینه قوی نیست. برونل می گوید: «شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه خودشیفتگی ژنتیکی است، اگرچه اندک است. این نوع تحقیق نیز مبهم است: «در داخل خانواده‌ها، شما به ژن‌های مشترک نگاه می‌کنید، اما به رفتارهایی نیز نگاه می‌کنید که از نسلی به نسل دیگر آموخته می‌شوند.» به طور کلی، بیشتر محققان در زمینه خودشیفتگی به سمت مکتب "پرورش" متمایل هستند تا "طبیعت". برونل می‌گوید: «پاسخ دادن از دیدگاه خودشیفتگی باشکوه بسیار آسان است که والدین نوعی از این خودشیفته‌های کوچک را ایجاد می‌کنند.

برونل در مقاله جدید خود می نویسد، ستایش بیش از حد والدین می تواند باعث شود که کودک "احساس متورم از خود را به عنوان "ویژه" ایجاد کند که فقط از طریق تحسین مداوم توسط دیگران قابل حفظ است." همین ویژگی فرزندپروری می تواند باعث ایجاد خودشیفتگی جمعی شود و کودکانی که مورد ستایش قرار می گیرند بزرگ می شوند و معتقدند که به طور منحصر به فردی برای خدمت و نجات جهان واجد شرایط هستند.

افراد خودشیفته آسیب پذیر به روشی متضاد ایجاد می شوند: توسط والدینی که طرد می کنند، نادیده می گیرند یا تحقیر می کنند. این نوع جیره های گرسنگی از تأیید والدین باعث می شود که کودک به دنبال غذای عاطفی در جای دیگری باشد.

برونل می‌گوید: «با خودشیفتگی آسیب‌پذیر، اغلب اوقات کودکان به شدت مورد انتقاد قرار می‌گیرند و شروع به تجربه آن عصبانیت و خشم از دیده نشدن می‌کنند.»

خودشیفتگی معمولاً مانند سایر شرایط عاطفی یا روانی نیست. فرد مبتلا به فوبیا نمی خواهد از عنکبوت ها وحشت کند. فرد مبتلا به افسردگی نمی خواهد اینقدر غمگین باشد. برونل می‌گوید، بسیاری از افراد خودشیفته، از سوی دیگر، ایده منحصربه‌فرد بودن خود را پذیرفته‌اند و اغلب نمی‌خواهند تغییر کنند، حتی اگر بدانند که رفتارشان علیه آنها عمل می‌کند.

برونل می گوید: «مجموعه ای از تحقیقات وجود دارد که نشان می دهد افراد خودشیفته می دانند که دیگران آنها را آزاردهنده می دانند. آنها می دانند که شهرتشان عالی نیست. اما آنها این آگاهی را به کار نمی گیرند و تغییر نمی کنند. آنها هنوز فکر می کنند تقصیر شخص دیگری است. آنها فکر می کنند که شما حسود هستید، اینکه نمی بینید چقدر عالی هستند.

با این حال، برونل اشاره می کند که افراد مبتلا به خودشیفتگی به طور کلی ویژگی های خودشیفتگی را در دیگران تایید نمی کنند - این گواهی بر این است که آنها قادر به تشخیص جنبه های منفی این رفتار نیستند.

تحقیقاتی وجود دارد که نشان می دهد خودشیفتگی می تواند بهبود یابد. یک مطالعه 2014 نشان داد که وقتی از افرادی که خودشیفتگی عاملی از خود نشان می دهند خواسته می شود که اظهارات جمعی مانند "من فردی دلسوز هستم" را بیان کنند و تأیید کنند، گزارش دادند که پس از آن در موقعیت های دنیای واقعی رفتار خودشیفتگی کمتری دارند، اگرچه این اثر موقتی بود. همین مطالعه نشان داد که وقتی از افراد خودشیفته خواسته شد زمانی را به یاد بیاورند که نگرانی، عشق و پذیرش را برای شخص دیگری نشان داده اند، بهبودی مشابهی نشان دادند. برونل می گوید: «نکته این است که آنها را وادار کنیم بیشتر از نظر "ما" صحبت یا فکر کنند.

برونل می‌گوید، هنگام برخورد با یک والد یا شریک خودشیفته، می‌تواند کمک کند که در مورد تغییراتی که می‌خواهید فرد ایجاد کند، صریح باشید، اما تأکید کنید که این درخواست را به این دلیل می‌کنید که آن شخص برای شما مهم است.

برونل می گوید: «برای یک کودک، اگر والدین عصبانی شوند، می توانند تمام منابع شما را بگیرند. من پیشنهاد می کنم که به جای اینکه لزوماً با والدین مقابله کنید، می توانند به گونه ای به آنها نزدیک شوند که بگویند: «مامان، من واقعاً به رابطه خود اهمیت می دهم و می خواهم تو را خوشحال کنم.» و سپس سعی کنید خود را ابراز کنید.

در یک رابطه عاشقانه، تعیین مرزهای روشن برای رفتارهایی که تحمل می شوند و نمی شوند کمک می کند، اما این گفتگوها اغلب به غم و اندوه ختم می شود. برونل می‌گوید: «افراد خودشیفته تمایل دارند بسیار واکنش‌پذیر باشند و تمایل دارند نقش قربانی را بازی کنند، بنابراین لزوماً بازخورد انتقادی را به‌خوبی مدیریت نمی‌کنند. با این حال، اگر آن را به گونه ای مطرح کنید که به شخص دیگری اهمیت می دهید، ممکن است بتوانید کمی از ضربه را کاهش دهید.

اوضاع با یک رئیس خودشیفته دشوارتر است، زیرا، مانند یک والد، آن شخص ممکن است توانایی این را داشته باشد که چیزی مهم را از شما سلب کند - در این مورد، شغل شما. در اینجا برونل توصیه می کند که به این فکر کنید که اهداف شما در هر رویارویی با یک رئیس خودشیفته چیست - مثلاً چه چیزی می خواهید از یک جلسه بگیرید - و با رفتار بد حواس پرت نشوید یا متزلزل نشوید.

او می گوید: «برای هر جلسه یک دستور کار داشته باشید. بدانید که از آن چه نیاز دارید و سپس انتظاراتی را برای آنچه می خواهید به دست آورید و آنچه به دست نمی آورید تعیین کنید.

برونل می گوید، اغلب سالم ترین راه برای مدیریت رابطه با یک فرد خودشیفته این است که آن را ترک کنید. وقتی صحبت از یک رابطه عاشقانه به میان می آید، هر چیزی که باعث شود فرد احساس ناامنی کند - هر گونه پیشنهادی مبنی بر خشونت - مستلزم ترک کردن است. این روابط باید به پایان برسد. گذشته از این، همه چیز اغلب به این بستگی دارد که شریک بدون خودشیفتگی چقدر تلاش می کند.

برونل می‌گوید: «اگر هر کاری را که می‌توان انجام داد را امتحان کرده‌اید و نیازهای شما برآورده نمی‌شوند، اگر به‌طور مزمن احساس می‌کنید که تحقیر می‌شوید و دیده نمی‌شوید، اگر درمان را امتحان کرده‌اید، اگر سعی کرده‌اید با شریک زندگی خود کار کنید، ممکن است زمان پایان دادن به رابطه فرا رسیده باشد. مخاطرات در دوستی با یک فرد خودشیفته به اندازه کافی بالا نیست، اما همین دستورالعمل ها اعمال می شود.

سپس معضلی وجود دارد که زمانی می تواند ایجاد شود که شما یک شغل خوب با یک رئیس بد دارید - انجام کاری که دوست دارید برای مدیری که از او متنفر هستید. در این مورد، برونل توصیه می‌کند ارزیابی کنید که آیا امکان انجام همان نوع کار در جای دیگری وجود دارد یا خیر - امکاناتی که می‌توانید به تنهایی در حین ادامه کار در شغل فعلی‌تان بررسی کنید - و سپس اگر فرصتی پیش آمد، آن را غنیمت بشمارید.

وقتی افراد خود را از این پویایی های سمی رها می کنند، هنوز کارهایی برای انجام دادن دارند. مهم است، برای یک چیز، اجازه ندهید کسی دوباره به زندگی شما راه پیدا کند که می خواهید بیرون برود. برونل می‌گوید: «اگر فرد خودشیفته با شما تماس می‌گیرد و شما نمی‌خواهید تماس را پاسخ دهید، این می‌تواند مرز شما باشد. من فکر می کنم احساس قدرت بیشتر برای گرفتن این تصمیمات برای خود می تواند واقعاً مهم باشد.

هم در طول رابطه و هم پس از پایان آن، مهم است که به دنبال تأیید و حمایت عاطفی باشید که احتمالاً دریافت نکرده اید. دوستان، معلمان و مربیان همگی می توانند این نوع منابع را ارائه دهند. نکته این است که عاملیت خود را به خاطر بسپارید. برونل می‌گوید: «گاهی اوقات، ما در موقعیت‌هایی گیر می‌کنیم که در واقع در آن گیر نکرده‌ایم. فقط اینطور به نظر می رسد.»