فرانسه از سال 2018 استفاده از تلفن‌های هوشمند را در مدارس ابتدایی و متوسطه ممنوع کرده است، با این ادعا که به کودکان کمک می‌کند تا تمرکز کنند، استفاده از رسانه‌های اجتماعی را کاهش دهند و قلدری آنلاین را کاهش دهند. هلند نیز در ژانویه 2024 ممنوعیت مشابهی را آغاز کرد. مجارستان نیز بعداً در همان سال این کار را انجام داد. قانون‌گذاران در بریتانیا در حال بررسی اقدامات مشابهی هستند. سوال اصلی پیش روی آنها این است که آیا ممنوعیت تلفن‌های هوشمند در مدارس هیچ فایده‌ای برای سلامت روان دارد یا خیر.
به نظر می‌رسد که مشکلی وجود دارد. در سال 2021، جراح عمومی آمریکا گزارشی را گردآوری کرد که نشان می‌داد احساسات مداوم ناامیدی در بین دانش‌آموزان دبیرستانی آمریکایی بین سال‌های 2009 و 2019، 40 درصد افزایش یافته است. تعداد افرادی که به طور جدی به خودکشی فکر می‌کردند، 36 درصد افزایش یافته است. آنچه این یافته‌ها را بدتر می‌کند این است که 48 درصد از مشکلات سلامت روان (مانند افسردگی و اضطراب) که در دوران نوجوانی ظاهر می‌شوند، مردم را تا پایان عمر آزار خواهند داد.
وسوسه‌انگیز است که این روندها را با افزایش دسترسی به تلفن‌های هوشمند مرتبط کنیم، اما ایجاد یک ارتباط علّی دشوار است. بخشی از مشکل این است که تلفن‌های هوشمند حاوی چیزهای زیادی هستند. استفاده از تلفن هوشمند برای حل جدول کلمات متقاطع یا خواندن اخبار ممکن است اثرات روانی کاملاً متفاوتی نسبت به استفاده فشرده از رسانه‌های اجتماعی داشته باشد.
کودکان نیز کمتر متفاوت نیستند. مغز در دوران بلوغ تغییرات عمیقی را تجربه می‌کند، به این معنی که هر گونه تحقیق در مورد اثرات استفاده از تلفن‌های هوشمند باید سن رشدی کودکانی که مورد مطالعه قرار می‌گیرند و همچنین عادات دقیق تلفن هوشمند آنها را در نظر بگیرد.
هیچ مطالعه‌ای تا این حد خاص نبوده است. با این حال، آنهایی که نزدیک شده‌اند، نشان می‌دهند که دسترسی نامحدود به رسانه‌های اجتماعی در تلفن‌های هوشمند در طول بلوغ، به ویژه در لحظات حساسی که مغز در حال تغییر است، ممکن است مشکلاتی ایجاد کند. یک مطالعه که توسط امی اوربن در دانشگاه کمبریج انجام شد، از 17409 نفر بین 10 تا 21 سال پرسید که چقدر از زندگی خود راضی هستند و چقدر از رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. یافته‌ها که در سال 2022 در Nature Communications گزارش شد، نشان می‌دهد که دخترانی که در طول یک سال استفاده از رسانه‌های اجتماعی خود را افزایش دادند، اگر این افزایش در زمانی که بین 11 تا 13 سال داشتند رخ می‌داد، به طور قابل توجهی از زندگی خود ناراضی‌تر بودند. پسران نیز همین روند را زمانی نشان دادند که افزایش‌ها در زمانی که 14 یا 15 ساله بودند رخ می‌داد.
مشخص نیست که چه مقدار از این امر با ممنوع کردن تلفن در مدارس تغییر خواهد کرد. در مقاله‌ای که در ماه فوریه در Lancet منتشر شد، ویکتوریا گودیر در دانشگاه بیرمنگام بریتانیا، سلامت روان دانش‌آموزان در مدارسی که سیاست‌های محدودکننده تلفن‌های هوشمند را اجرا می‌کردند را با دانش‌آموزان دارای سیاست‌های آرام مقایسه کرد. او همچنین زمان کلی استفاده از صفحه نمایش را نظارت کرد. نتایج او نشان می‌دهد که در حالی که کسانی که در کل زمان بیشتری را صرف تلفن هوشمند می‌کردند، کاهش در سلامت روان داشتند، هیچ تفاوتی بین این دو گروه وجود نداشت. او و همکارانش استدلال می‌کنند که ایجاد سیاست‌ها به تنهایی در مدارس کافی نیست.
محققان در تلاشند تا تصویری کامل را با دستان بسته پشت سر خود ترسیم کنند. به گفته دکتر اوربن، شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی به طور معمول از دادن دسترسی به داده‌های دقیق در مورد رفتارهای کاربران خود به محققان مستقل خودداری می‌کنند. این امر محققان را مجبور می‌کند تا به معیارهای نیابتی کمتر دقیق، مانند زمان کلی استفاده از صفحه نمایش، تکیه کنند. این بدان معناست که کودکانی که بازی‌های آموزشی انجام می‌دهند، در همان دسته تحلیلی کودکانی قرار می‌گیرند که در رسانه‌های اجتماعی هستند. باید تصویری دقیق‌تر از اثرات تلفن‌های هوشمند ترسیم شود. ¦