هیئت یک قایق که سکانش افتاده است، نمی تواند کاری جز دعا برای هوای آرام و راهی سریع به بندر امن انجام دهد. دموکراسی هایی که گرفتار تندبادهای سیاسی شده اند نیز به همین ترتیب امیدوارند که با تلاش برای ترسیم مسیری جدید، زمان های آرام تری را تجربه کنند. افسوس که اروپا خود را در میانه یک طوفان کامل می بیند. نه تنها اقتصاد آن با بادهای مخالف شدید روبرو است، بلکه رای دهندگان به طور معمول رهبران خود را به بیرون پرتاب می کنند و جنگ در این قاره اکنون سه سال است که قایق را متزلزل کرده است. در میان این آب های سنگین، چشم اندازی نگران کننده تر در حال تمرکز است. به نظر می رسد یک طوفان فوق العاده با شدت نامشخص - آن را ترامپ نادو بنامیم - مستقیماً به سمت این شناور پر سر و صدا در حال حرکت است. همه دست به کار شده اند تا سعی کنند خسارات را محدود کنند. اما چشم انداز دریانوردی آرام برای کشتی خوب اروپا دور از دسترس به نظر می رسد.
دریانوردان بیشتر نگران دریانوردی در آبهای ناشناخته هستند. اما اروپا در واقع با دریاهای خائنانه ای که در 20 ژانویه در انتظار آن است، زمانی که دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور آمریکا سوگند یاد می کند، آشنا است. یک رئیس جمهور بومی گرا و "اول آمریکا" بار دیگر پیوندهایی را که دو بخش اصلی غرب را به هم پیوند می دهد و نظم بین المللی را که اتحاد آتلانتیک برای حفظ آن تلاش می کند، از بین می برد. در سال 2017 اروپا به نحوی توانست در مسیر خود بماند. اما دوره اول ریاست جمهوری آقای ترامپ در شرایط مساعدی برای اروپا رقم خورد: کاپیتان بلامنازع آن، آنگلا مرکل از آلمان، بیش از یک دهه سکان را در دست داشت و اقتصاد آن پس از سالهای پر تلاطم بحران منطقه یورو وارد آبهای آرام تری شده بود. با این وجود، این کشور با مشکل مواجه شد. در سال 2019 امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه (و مانند شارلمانی، طرفدار استعاره ها) به اکونومیست گفت که اروپا بر لبه پرتگاه ایستاده است و ناتو "مرده مغزی" است.
اروپا در حالی که منتظر دومین دوز ترامپیسم است، وضعیت بسیار بدتری دارد. سیاست ها در سال های اخیر در آشفته ترین حالت خود قرار دارند. آلمان در 23 فوریه به پای صندوق های رای می رود و به احتمال زیاد اولاف شولز، صدراعظم را برکنار می کند - اما بعید است دولت جدید قبل از اواخر آوریل به قدرت برسد. فرانسه با عمیق ترین بحران سیاسی خود در حافظه اخیر روبرو است. دولت جدید به رهبری فرانسوا بایرو ممکن است ماندگارتر از دولت قبلی باشد که پس از گذشت سه ماه از بین رفت، اما به نظر نمی رسد که قابل اطمینان باشد. لهستان، یکی دیگر از "بزرگ های" اتحادیه اروپا، قرار است در ماه مه رئیس جمهور خود را انتخاب کند. اگر نامزد مورد حمایت دونالد توسک، نخست وزیر لیبرال، نتواند پیروز شود، ممکن است چندین سال فلج شدن به دنبال داشته باشد. سیاستمداران بلژیکی هنوز پس از گذشت بیش از 200 روز از برگزاری انتخابات، برای تشکیل دولت چانه زنی می کنند.
قدرت سیاسی موجود به هیچ وجه اطمینان بخش نیست. تعدادی از سیاستمداران راست افراطی، از جمله هربرت کیکل در اتریش و ویکتور اوربان در مجارستان، به نظر می رسد مصمم به تسخیر یا نابودی اتحادیه اروپا هستند. آنها به طور آشکار توسط آقای ترامپ و مریدش ایلان ماسک حمایت می شوند. برای تعدادی از سیاستمداران ناسیونالیست اروپایی فضایی برای حضور در مراسم تحلیف در واشنگتن در نظر گرفته شده است. در سالهای اخیر، باثبات‌ترین بخش دستگاه سیاسی این قاره، نهادهای مرکزی آن در بروکسل بوده است. اما ترامپی ها از یوروکراسی فراملی متنفرند. بدتر از آن، اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا، نیمه اول ژانویه را با پنومونی از پا درآمده است، از جمله گذراندن دوره ای محتاطانه در بیمارستان.
این زمان مناسبی برای اروپا برای مقابله با دشمنان خارجی نیست. با این حال اکنون با سه قدرت ژئوپلیتیک جهانی به طور همزمان روبرو است. روسیه پس از شلیک توپ های بزرگ خود در اوکراین، با قطع کابل ها در دریای بالتیک، خطرناک ترین آنها است. چین و اتحادیه اروپا به سمت جنگ تجاری پیش رفته اند. اروپایی ها همچنین از حمایت چین از روسیه در اوکراین ناراضی هستند. اکنون آقای ترامپ نوید جنگ تجاری خود را می دهد، همراه با تهدیدهای مبهم علیه ناتو (مگر اینکه اعضای آن به طور چشمگیری بیشتر برای دفاع هزینه کنند) و تحریکات عجیب و غریب نسبت به گرینلند. غول‌های فناوری که گوش شنوایی برای رئیس‌جمهور دارند، از او می‌خواهند که مقررات اروپا در مورد رسانه‌های اجتماعی را خنثی کند. حال و هوای زیر عرشه های اروپا غم انگیز است. نظرسنجی از 24 کشور توسط شورای روابط خارجی اروپا، یک اتاق فکر، نشان می دهد که بسیاری از مکان ها از جمله هند و روسیه فکر می کنند بازگشت آقای ترامپ خبر خوبی است. در مقابل، اروپایی ها وحشت زده هستند.
رهبران اتحادیه اروپا می دانند که باید مسیر مشترک جدیدی را ترسیم کنند - اما هنوز بر سر اینکه این مسیر چه می تواند باشد توافق ندارند. برای آقای مکرون، آنچه مهم است «استقلال استراتژیک» اروپا است، به این معنی که توانایی آن برای انجام کارها بدون حمایت آمریکا، برای مثال با اطمینان از اینکه این قاره تجهیزات نظامی خود را توسعه می دهد. دیگران، به ویژه در اروپای مرکزی، فکر می کنند که این توهم است: برای آنها واضح است که آمریکا در آینده قابل پیش بینی برای تضمین امنیت قاره ضروری خواهد بود. پاچه خواری جمعیت MAGA با خرید جت ها و موشک های آمریکایی مطمئن ترین راه برای نشان دادن این است که اروپا متحدی شایسته برای آقای ترامپ است.
کج شدن
آیا از طریق مه اقیانوسی، نشانه هایی از امید وجود دارد؟ شاید. تیم آقای ترامپ از تلاش برای پایان دادن به جنگ در اوکراین "ظرف 24 ساعت" که بارها در جریان مبارزات انتخاباتی وعده داده بود، دست کشیده است. پایان شتابزده به نفع روسیه بود که در حال حاضر از برتری نظامی برخوردار است. آقای ترامپ هنوز می خواهد به سرعت به هر دو طرف صلح تحمیل کند، اما به جدول زمانی های شل تری اشاره می کند - 100 روز یا حتی شش ماه. اروپایی ها در تلاشند تا او را متقاعد کنند که رها کردن اوکراین تکرار عقب نشینی عجولانه آمریکا از افغانستان در زمان جانشینش، جو بایدن خواهد بود: شکستی که ناتوانی آمریکا را برجسته می کند.
آمدن آقای ترامپ ممکن است منجر به آن شود که اروپایی ها بالاخره در یک راستا پارو بزنند. در 3 فوریه، 27 رهبر اتحادیه اروپا در یک نشست غیررسمی در خارج از بروکسل برای بحث در مورد دفاع دیدار خواهند کرد. این بلوک به طور دیرهنگام موافقت کرده است که باید هزینه های بسیار بیشتری برای آمادگی نظامی صرف شود. (سر کیر استارمر، نخست وزیر یکی از اعضای سابق اتحادیه اروپا و قدرت دریایی بزرگ سابق نیز حضور خواهد داشت.) تا آن زمان ممکن است ترامپ نادو به وقوع پیوسته باشد یا فقط یک تهدید باقی بماند. در هر صورت، انتخابی که اروپا با آن روبرو است ساده است: غرق شود یا شنا کند. ■
مشترکین اکونومیست می توانند در خبرنامه جدید نظر ما ثبت نام کنند، که بهترین مقالات رهبران، ستون ها، مقاله های مهمان و مکاتبات خوانندگان را گرد هم می آورد.