قبل از کریسمس، یک گروه 105 نفره از تفنگداران دریایی ایالات متحده که قرار بود به اوکیناوا اعزام شوند، به جای آن به پایگاه جدیدی در سرزمین گوام در ایالات متحده منتقل شدند. این تغییر کوچک نقطه عطفی بزرگ را رقم زد: این اولین بار بود که تفنگداران دریایی تعداد نیروهای خود را در اوکیناوا به عنوان بخشی از توافق بین واشنگتن و توکیو برای کاهش حضور بیش از حد ارتش آمریکا در این جزیره اقیانوس آرام که به جنگ جهانی دوم باز می‌گردد، کاهش دادند.
بر اساس این توافق، 9000 تفنگدار دریایی - کمی کمتر از نیمی از نیروی فعلی در این جزیره - در نهایت قرار است از آنجا خارج شوند. اما خروج آنها در حال حاضر دو دهه از برنامه اصلی عقب است و ممکن است تا بیش از یک دهه دیگر نیز اتفاق نیفتد، تا زمانی که ساخت پایگاه‌های جایگزین به پایان برسد.
استقرار مجدد آنها در توافقی که 12 سال پیش امضا شد مورد توافق قرار گرفت، نتیجه مذاکرات و مذاکرات مجددی که به سال 1995 بازمی‌گردد، زمانی که سه نظامی آمریکایی به یک دانش آموز دختر اوکیناوایی تجاوز کردند. این جنایت اعتراضات گسترده‌ای را برانگیخت که ایالات متحده و ژاپن را مجبور کرد تا بر سر کاهش پایگاه‌های آمریکایی که پس از حمله ایالات متحده به اوکیناوا در جریان یک نبرد خونین در سال 1945 ساخته شده بودند، به توافق برسند.
اولین نسخه این توافق، که در سال 1996 مورد توافق قرار گرفت، قرار بود با ساخت یک پایگاه هوایی در انتهای شمالی جزیره برای جایگزینی پایگاه موجود در یک شهر شلوغ، ظرف پنج تا هفت سال این بار را کاهش دهد. یک نسل بعد، فرودگاه قدیمی همچنان در حال استفاده است و فرودگاه جدید حداقل 12 سال تا تکمیل شدن فاصله دارد.
در حالی که برخی از ساکنان جزیره بی‌تاب می‌شوند، این وضعیت تأخیر مداوم به نظر می‌رسد برای دولت‌های ایالات متحده و ژاپن خوب باشد، که دلیل ژئوپلیتیکی بزرگی - ظهور چین - برای تمایل به حفظ تفنگداران دریایی در این مکان دارند.
کریستوفر بی. جانستون، مدیر سابق آسیای شمال شرقی در دفتر وزیر دفاع که به رهبری مذاکرات ایالات متحده در توافق فعلی سال 2013 کمک کرد، گفت: «بنابراین یک دهه بعد، تنها صد تفنگدار دریایی جابجا شده‌اند. هر دو طرف می‌دانند که اوضاع به جلو پیش نمی‌رود، اما هیچ‌یک از طرفین انگیزه‌ای برای اقدام ندارند.»
فوریت برای جابجایی تفنگداران دریایی تضعیف شده است زیرا چین به طور فزاینده‌ای با تمرینات نظامی حضور خود را نشان داده است. هفته گذشته، وزارت دفاع ژاپن ردیابی چهار کشتی جنگی چینی در حال حرکت بین اوکیناوا و یک جزیره نزدیک را گزارش داد.
حضور رو به رشد چین در توکیو و واشنگتن و همچنین در ناها، پایتخت اوکیناوا، جایی که گردشگران چینی زبان خیابان اصلی خرید، کوکوسای دوری را شلوغ می‌کنند، احساس می‌شود. انتخابات شهرداری‌های اخیر در سراسر اوکیناوا توسط محافظه‌کارانی برگزار شده است که دیدگاه مساعدتری نسبت به پایگاه‌های ایالات متحده به عنوان یک حضور محافظتی دارند که مشاغل مورد نیاز را نیز تامین می‌کنند.
در حالی که تظاهرات ضد پایگاه همچنان صدها معترض فریاد زن را به خود جلب می‌کند، بسیاری با عصا ظاهر می‌شوند. جوانان اوکیناوایی بیشتر در مراکز خرید مانند دهکده آمریکایی یافت می‌شوند، جایی که با پرسنل ایالات متحده و خانواده‌هایشان معاشرت می‌کنند.
هنوز بسیاری از اوکیناوایی‌ها هستند که از پایگاه‌ها خشمگین هستند. آنها توکیو را به اندازه واشنگتن سرزنش می‌کنند و می‌گویند حضور آمریکا ثابت می‌کند که ژاپن هنوز جزیره خود را - که تا قرن نوزدهم یک پادشاهی مستقل بود - چیزی بیش از یک مستعمره داخلی نمی‌داند. فرماندار فعلی، دنی تاماکی، یکی از مخالفان اصلی پایگاه‌ها بوده است، اما او و جانشینش در نهایت با امتناع از صدور مجوز و درخواست دستورات دادگاه برای جلوگیری از ساخت فرودگاه جدید، روند کاهش حضور آمریکا را کند کردند. ماه گذشته، دادگاه عالی ژاپن آخرین دادخواست او را رد کرد و راه را برای ادامه ساخت و ساز باز کرد.
آقای تاماکی، مددکار اجتماعی سابق که پدرش تفنگدار دریایی ایالات متحده بود، گفت: «حفظ پایگاه‌ها بار سنگینی را بر دوش مردم اوکیناوا می‌گذارد. فشاری که آنها به شکل جرم و جنایت و سر و صدا و تصادفات بر ما وارد می‌کنند، نوعی تبعیض ساختاری است.»
با این حال، تفکر در پایتخت‌های این دو کشور به وضوح تغییر کرده است. زمانی که توافق اصلی امضا شد، ایالات متحده در غرب اقیانوس آرام بی‌رقیب بود. قدرت نظامی چین اکنون اوکیناوا را در برد موشکی آسان قرار داده است و کره شمالی نیز زرادخانه هسته‌ای ساخته است.
ژاپن در خط مقدم هر گونه درگیری در تایوان خواهد بود که در دیدرس جنوبی‌ترین جزیره در زنجیره اوکیناوا قرار دارد. در سال 2022، یک تمرین نظامی چینی با هدف ارعاب این جزیره خودگردان، موشک‌هایی را به آب‌های نزدیک ژاپن انداخت.
کوین ماهر، دیپلمات سابق آمریکایی که کنسول کل اوکیناوا بود، گفت: «همه ما تشخیص می‌دهیم که جهان از دهه 1990 تغییر کرده است. این باعث می‌شود مردم فکر کنند، "آیا تفنگداران دریایی واقعاً باید شروع به حرکت کنند؟"»
با این حال، آقای ماهر و بسیاری دیگر از مقامات آمریکایی می‌گویند که طرح فعلی همچنان بهترین گزینه است. حوادث اخیر مانند چهار مورد گزارش شده از تجاوز جنسی توسط نظامیان آمریکایی در سال گذشته خطر تجدید خشم از پایگاه‌های ایالات متحده را برجسته می‌کند و توکیو تمایلی به بازگشایی یک توافق پیچیده ندارد.
به گفته وزارت امور خارجه ژاپن، شیگرو ایشیبا، نخست وزیر ژاپن، تعهد خود را به طرح فعلی در جریان دیداری هفته گذشته با رئیس جمهور ترامپ تکرار کرد. آقای ایشیبا پیش از این گفته بود که خلاء به جا مانده از تفنگداران دریایی خروجی می‌تواند توسط نیروهای ژاپنی یا پایگاه‌های مشترک پر شود.
آقای ایشیبا ماه گذشته در جریان معادل یک سخنرانی سالانه گفت: «ما به تلاش برای کاهش بار پایگاه ادامه خواهیم داد. اما او اضافه کرد که "همانطور که توازن قوا در منطقه دستخوش یک تغییر تاریخی می‌شود، ما باید به تضمین تعهدات منطقه‌ای ایالات متحده ادامه دهیم."
ژاپن برای تکمیل جابجایی که مهمترین بخش آن فرودگاه جدید در کمپ شواب، تاسیسات ایالات متحده در یک ساعت شمال پایگاه هوایی موجود است که جایگزین آن خواهد شد، عجله نمی‌کند.
آب‌های پر از مرجان در ساحل کمپ شواب اکنون مملو از بارج‌های بزرگ است که منطقه‌ای از محل دفن زباله را ایجاد می‌کنند که پنج برابر بزرگ‌تر از ساختمان پنتاگون است. باندهای فرود V شکل در اینجا روزی میزبان هلیکوپترها و هواپیماهای روتاتیو Osprey خواهند بود که از ایستگاه هوایی سپاه تفنگداران دریایی فوتنما در محله‌های مسکونی متراکم در شهر گینووان جابجا شده‌اند.
در جریان بازدید از اوکیناوا در ماه دسامبر برای نشان دادن جابجایی اولین تفنگداران دریایی، وزیر دفاع ژاپن در آن زمان گفت که این فرودگاه تا سال 2036 - 40 سال پس از اولین توافق برای ساخت آن - آماده استفاده نخواهد بود.
هیروموری مائوماری، استاد دانشگاه بین المللی اوکیناوا که در مورد مسائل ناشی از پایگاه‌های نظامی تدریس می‌کند، گفت: پیشرفت کُند نشان دهنده عدم فوریت کلی ژاپن است. او گفت: «ژاپن می‌خواهد وضعیت موجود تفنگداران دریایی را تا حد امکان حفظ کند، حتی اگر این به معنای مصرف‌کردنی بودن اوکیناوا باشد.»
سایر بخش‌های طرح جابجایی اکنون وارد نوسان کامل می‌شوند.
در کمپ فاستر در نیمه جنوبی جزیره، دو دوجین جرثقیل در حال ساخت یک ستاد جدید، مدارس و مسکن هستند، بخشی از برنامه‌ای برای متمرکز کردن آمریکایی‌ها در این پایگاه است که به پایگاه‌های دیگر اجازه می‌دهد بسته شوند.
کلنل لروی برایانت باتلر، یک تفنگدار دریایی که پروژه‌های ساختمانی را مدیریت می‌کند، گفت: «بالاخره دارد اتفاق می‌افتد. از دهه 1950 که این پایگاه‌ها ساخته شدند، ما این سطح از ساخت و ساز را در اینجا ندیده‌ایم.»
تفنگداران دریایی همچنین به پایگاه‌هایی در شمال اوکیناوا، دور از مراکز جمعیتی شلوغ، منتقل خواهند شد. حدود دو سوم پایگاه‌های ایالات متحده در قسمت جنوبی جزیره در نهایت تخلیه خواهند شد، از جمله یک مرکز تدارکات پر از انبارها، یک بندر دریایی و پایگاه هوایی فوتنما.
هزینه ژاپن برای ساخت و ساز حدود 1.5 میلیارد دلار در سال است. این علاوه بر 2.8 میلیارد دلاری است که توکیو برای ساخت یک پایگاه جدید در گوام، کمپ بلاز، که ماه گذشته افتتاح شد و قرار است حدود نیمی از تفنگداران دریایی که اوکیناوا را ترک می‌کنند، در آن جای دهد.
با این حال، تفنگداران دریایی هیچ رازی از عدم تمایل خود برای کاهش نیروهای خود پنهان نکرده‌اند و از ارائه جدول زمانی خودداری می‌کنند. اگر درگیری رخ دهد، پیاده نظام در گوام احتمالاً مجبور خواهد بود در برابر دشمنی که می‌تواند برتری هوایی و دریایی آمریکا را به چالش بکشد، راه خود را برای بازگشت به ژاپن بجنگد.
والاس گرگسون، سپهبد بازنشسته تفنگداران دریایی که فرماندهی نیروی دریایی در اوکیناوا را بر عهده داشت، گفت: «ژاپن اکنون در منطقه درگیری تسلیحاتی قرار دارد. ما باید مکالمه را به مشکلاتی تغییر دهیم که در سال 2025 مرتبط هستند.»
کیوکو نوتویا در تهیه گزارش مشارکت داشت.