هر کسی که به تاریخ انتقام سیاسی علاقه دارد، باید از اتاق کتاب‌های نادر در کتابخانه کنگره بازدید کند و جلد صحافی‌شده با شماره بازیابی DD244.R6 را درخواست کند. گردآوری‌شده توسط ایدئولوگ ارشد هیتلر، آلفرد روزنبرگ، Dreissig Novemberköpfe، یا سی سرِ نوامبر، لیست ترور سیاسی صدراعظم آینده از سال 1927 است: این کتاب به معرفی مقامات دولتی، قانون‌گذاران، قضات، وکلا، روزنامه‌نگاران، دانشگاهیان و یک طنزپرداز مشهور می‌پردازد که روزنبرگ آنها را به دلیل «مسموم کردن جوهر زندگی» مردم آلمان با فرایندها و ایده‌های دموکراتیک هدف قرار داده بود.
این عنوان اشاره‌ای دروغین به نوامبر 1918 دارد، ماهی که با تأسیس جمهوری وایمار مرتبط است - «جمهوری نوامبر»، «جنایتکاران نوامبر»، «خائنان نوامبر» - و به انقلاب فرانسه در سال 1789، زمانی که سرها از گیوتین‌ها به دستان مردم می‌غلتید.
در حالی که سی سرِ نوامبر شاید عمومی‌ترین فهرست از دشمنان سیاسی هیتلر باشد، فهرست شوم‌تر، فهرست کمونیست‌ها، سوسیال دموکرات‌ها و افرادی در داخل صفوف نازی‌ها بود که به طور مخفیانه توسط Sicherheitsdienst هیتلر، یا "SD" گردآوری می‌شد. این "سرویس امنیتی" که در سال 1931 تأسیس شد، توسط راینهارد هایدریش، دستیار جاه‌طلب و حدوداً 20 ساله هاینریش هیملر، رئیس Schutzstaffel، یا SS اداره می‌شد. هایدریش که از یک دفتر خالی در طبقه بالایی در ستاد حزب نازی در مونیخ کار می‌کرد، با پشتکار نام‌ها - و اطلاعات سازش‌کننده - از اهداف بالقوه نازی را بر روی هزاران کارت فهرست، یک عملیات سایه در قلمرو تاریک دسته‌های محافظ SS با لباس سیاه هیملر، جمع‌آوری می‌کرد.
Timothy W. Ryback: چگونه هیتلر یک دموکراسی را در 53 روز برچید
پس از انتخابات رایشتاگ، در 5 مارس 1933، که در پی انتصاب هیتلر به عنوان صدراعظم در 30 ژانویه رخ داد، نازی‌ها با هجوم 200000 سرباز طوفان با لباس قهوه‌ای، کنترل دولت ایالتی و محلی را به دست گرفتند. مقامات محلی از دفاتر خود بیرون انداخته شدند. بنرهای صلیب شکسته بر فراز تالارهای شهر برافراشته شدند. شهروندانی که قصد برداشتن این نمادهای غیرمجاز را داشتند مورد حمله قرار گرفتند. برخی به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند.
در ایالت جنوبی باواریا، دو تن از نزدیک‌ترین همکاران هیتلر، آدولف واگنر و هانس فرانک، به ترتیب به عنوان وزیر کشور ایالت و وزیر دادگستری ایالت منصوب شدند. هیملر به عنوان رئیس جدید پلیس ایالت باواریا، معروف به "پلیس سبز" به دلیل رنگ لباس‌هایشان، منصوب شد، در حالی که سمت خود را به عنوان رئیس SS حفظ کرد. جوزف هارتینگر، دادستان ایالت باواریا، بلافاصله تعارض منافع را تشخیص داد. هارتینگر مشاهده کرد: «هیملر هم بر SS و هم بر پلیس ایالت اختیار داشت، و بنابراین هر زمان که دستورات شخصی مربوط به اقدامات پلیس در اردوگاه‌های کار اجباری را صادر می‌کرد، باید از او اطاعت می‌شد.»
هیملر اختیارات پلیس سبز را بر شبکه تازه‌تأسیس مراکز بازداشت تعلیق کرد و آنها را به مکان‌های سیاه در سیستم قضایی تبدیل کرد، دنیایی جهنمی فراتر از دسترس پاسخگویی یا توسل قضایی. هیملر همچنین دستیار خود هایدریش را مسئول بخش IV، سرویس اطلاعاتی پلیس ایالت باواریا قرار داد. هایدریش اکنون به هزاران پرونده طبقه‌بندی‌شده پلیس، از جمله گزارش‌های خبرچینان پلیس که در صفوف حزب نازی نفوذ کرده بودند، دسترسی داشت. برای افرادی مانند هربرت هونگلینگر و سباستین نفزگر، این یک فاجعه بود.
هونگلینگر یک سرگرد بازنشسته 53 ساله پلیس بود که در سال 1920 به حزب نازی پیوسته بود و به او عنوان افتخاری Alter Kämpfer، "جنگجوی قدیمی" اعطا شده بود، که به کسانی اعطا می‌شد که در سال‌های اولیه، قبل از اینکه سوسیالیسم ملی از نظر سیاسی مد روز شود، به جنبش پیوسته بودند. هونگلینگر به تأسیس Führerschule، یک مدرسه ویژه برای آموزش رهبران حزب، کمک کرد و گفته می‌شود که مورد اعتماد شخصی Führer بوده است. اما هونگلینگر با تشخیص تهدیدی که هیتلر ایجاد می‌کرد، در تمام این مدت به مقامات باواریا اطلاعات می‌داد. هنگامی که پوشش او لو رفت، هونگلینگر تحت بازجویی بی‌رحمانه‌ای قرار گرفت. او نقش خود را به عنوان خبرچین پلیس اعتراف کرد و به همراه پنج جاسوس دیگر که توسط هایدریش از طریق بررسی پرونده‌های پلیس بخش IV کشف شده بودند، به داخائو اعزام شد.
در داخائو، هونگلینگر در پادگان X قرار گرفت، یک سری سلول‌های بتنی انفرادی، جایی که به طور منظم توسط نگهبانان SS شلاق زده و مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفت. درد به حدی بود که التماس می‌کرد یک تپانچه به او بدهند تا به خودش شلیک کند. طبق شهادت پس از جنگ، به هونگلینگر گفته شد: «ما تپانچه نداریم. گذشته از این، تو ارزش یک گلوله را هم نداری.» در یک حرکت «خیرخواهانه»، یک کمربند چرمی به او داده شد و به او گفته شد که خودش را حلق‌آویز کند. هنگامی که نگهبانان کشف کردند که هونگلینگر روز بعد هنوز زنده است، او را به شدت کتک زدند. یک نگهبان SS مشاهده کرد: «این باید کارساز باشد.» روز بعد هونگلینگر مرده پیدا شد، با طناب دور گردنش حلق‌آویز شده بود.
سباستین نفزگر، یکی دیگر از خبرچینان پلیس که در حزب نازی نفوذ کرده بود، در سلول خود در حالی که مچ دستانش بریده شده بود، مرده پیدا شد. یک کالبدشکافی نشان داد که این فروشنده 33 ساله، با یک همسر و فرزند، در واقع «بر اثر خفگی، ناشی از خفگی و ضرب و شتم» مرده است. گوشت پشت او تا استخوان کنده شده بود.
وفاداری، شرط لازم و ضروری برای خدمت به هیتلر و جنبش او بود. مردان SS سوگند وفاداری خونی به Führer خود یاد کردند: «Treue ist mein Eid»، «وفاداری سوگند من است.» Treue با Treue پاسخ داده می‌شد، خیانت با وحشیگری وصف‌ناپذیر. فراگیری این اعتقادنامه خونی در سراسر سلسله مراتب سوسیالیست ملی، از جمله در میان نزدیک‌ترین همکاران هیتلر، با یک کتیبه در نسخه هیتلر از سران نوامبر که اکنون در کتابخانه کنگره نگهداری می‌شود، مشهود است. در این وقف‌نامه دست‌نویس آمده است: «به آدولف هیتلر در اطاعت وفادارانه!»
نویسنده این وقف‌نامه گرگور اشتراسر بود، که - علاوه بر اینکه مالک مشترک Kampf Verlag، خانه انتشاراتی بود که سی سرِ نوامبر را منتشر کرده بود - در اوایل دهه 1930 توسط بسیاری در حزب نازی برابر با هیتلر و از نظر برخی از او برتر تلقی می‌شد. کارل لودکه یکی از پیروان هیتلر بود که اشتراسر را به خوبی می‌شناخت. لودکه به یاد می‌آورد: «در داخل نازیسم، گرگور اشتراسر، بعد از هیتلر، قدرتمندترین مرد و مؤثرترین سخنران بود.» به گفته لودکه، اشتراسر همچنین رساترین و مشتاق‌ترین صدای «جناح سوسیالیستی» جنبش نازی بود، «قوی‌اراده، مستقل، خلاق، با ذهنی مستقل - جاه‌طلب، اما مایل نبود روح خود را به خاطر پیشرفت بفروشد.» هیتلر ناسیونالیست متعصب بود. اشتراسر سوسیالیست متعهد بود. این دو مرد با هم به نام حزب سوسیالیست ملی اعتبار بخشیدند.
بخوانید: آلمان درباره سیاست‌های راست افراطی چه می‌گوید
اشتراسر از عمل‌گرایی برخوردار بود که هیتلر فاقد آن بود. اشتراسر درباره هیتلر گفت: «نبوغ رویایی این مرد بی‌نظیر است. اما نبوغی که در واقعیت لنگر نیندازد، ایده‌های درخشانش در دنیای واقعی قابل پیاده‌سازی نباشد، چه فایده‌ای دارد.» پیاده‌سازی وظیفه اشتراسر شد. این دو مرد در تابستان 1921 با هم ملاقات کردند و در طول دهه بعد اشتراسر کنترل فزاینده‌ای بر تکامل حزب به دست آورد. این اشتراسر بود که افزایش عضویت حزب از 27000 نفر در سال 1925 به 800000 نفر تا سال 1931 را مدیریت کرد. او تعداد شعب حزب را از 71 به بیش از 270 چهار برابر کرد و مهم‌تر از همه، اداره حزب را به گونه‌ای بازسازی کرد که با حوزه‌های رای‌گیری همسو شود و به موفقیت‌های انتخاباتی خیره‌کننده نازی‌ها در اوایل دهه 30 کمک کرد. به عنوان مدرکی دال بر اینکه او خود را همتای صدراعظم می‌دانست، اشتراسر هرگز هیتلر را Mein Führer خطاب نمی‌کرد، فقط Herr Hitler.
هیتلر و اشتراسر آلمان را به قلمروهای سیاسی مربوطه تقسیم کردند. هیتلر فرماندهی جنوب را بر عهده داشت. اشتراسر، به همراه برادر کوچکترش، اتو، بر شمال نظارت داشتند. هرمان راوشنینگ یک نازی برجسته در شهر بندری دانزیگ بود. راوشنینگ مشاهده کرد: «طبیعت هیتلر برای آلمانی‌های شمالی غیرقابل درک بود.» آلمانی‌های شمالی مردی مانند اشتراسر را ترجیح می‌دادند، که «عمل‌گرا، روشن‌فکرتر» و «سریع‌تر عمل می‌کرد بدون گزافه‌گویی و پستی، با قضاوت درست دهقانی» بود. هنگامی که هیتلر از منطقه صنعتی روهر بازدید کرد، از غلبه پوسترهای اشتراسر آزرده شد.
مجله هفتگی چپ‌گرای Die Weltbühne معیار هر دو مرد را گرفت: «برای داشتن این عقیده که در آینده‌ای نه چندان دور اشتراسر ارباب خود هیتلر را به گوشه‌ای می‌فشارد و افسار حزب را به دست می‌گیرد، به مهارت پیشگویانه زیادی نیاز نیست.» در داخل صفوف ارشد حزب، اشتراسر معمولاً به عنوان "گرگور کبیر" شناخته می‌شد.
اشتراسر علی‌رغم جایگاه تقریباً مساوی خود در داخل حزب، وفاداری به هیتلر را بالاتر از هر چیز دیگری قرار داد. روزنبرگ به یاد می‌آورد که اشتراسر همیشه سخنرانی‌های خود را با این اعلامیه به پایان می‌رساند: «من به عنوان یک مرد هیتلری جنگیدم و به عنوان یک مرد هیتلری به گور خواهم رفت.» اما هنگامی که هیتلر با اتو اشتراسر بر سر جهت‌گیری جنبش سوسیالیست ملی درگیر شد، گرگور مجبور شد بین هیتلر و برادرش یکی را انتخاب کند. یک روز در بهار سال 1928، در حالی که گرگور در سفر بود، هیتلر در دفتر برادران اشتراسر در برلین ظاهر شد و تهدید کرد که 10 سرباز طوفان را برای به خط کردن اتو اعزام می‌کند. اتو یک تپانچه از روی میز خود بیرون کشید. او گفت: «من هشت گلوله دارم، آقای هیتلر. این یعنی هشت سرباز طوفان کمتر.» هیتلر با عصبانیت از دفتر بیرون رفت. اما گرگور طرف هیتلر را بر برادرش می‌گیرد. هیتلر در آن زمان گفت: «خدا را شکر که اشتراسر را از دست ندادیم. اطاعت وفادارانه - treue Gefolgschaft - در واقع.
اما اطاعت به معنای نابینایی دائمی نبود. در سال 1932، زمانی که تندروهای حزب - هرمان گورینگ، یوزف گوبلز، ارنست روم - هیتلر را در مورد استراتژی "حکومت یا نابودی" تحت فشار قرار دادند، اشتراسر نظر خود را به هیتلر گفت و خواستار سازش و خویشتنداری شد. هنگامی که نازی‌ها در انتخابات رایشتاگ 6 نوامبر 1932 شکست خوردند و 2 میلیون رای و 40 کرسی رایشتاگ را از دست دادند، حزب دچار بحران شد. کارل لودکه به یاد می‌آورد که هیتلر «با شانس‌های خود که به سمت صفر می‌رفت، با عجله و تب‌آلود به همراه دستیاران خود از این مکان به آن مکان می‌رفت و به شدت می‌جنگید تا از فروپاشی کامل نازی‌ها جلوگیری کند.»
اشتراسر با آرامش زمام امور را به دست گرفت. او به هیتلر گفت که زمان سازش فرا رسیده است. حزب باید با کارگزار قدرت نهایی برلین، کورت فون شلایشر، که مورد اعتماد رئیس جمهور آلمان، پل فون هیندنبورگ بود، وارد ائتلاف شود. هیتلر مردد شد، سپس سنگر گرفت. گوبلز در دفتر خاطرات خود گزارش داد: «اشتراسر استدلال کرد که شلایشر باید تحمل شود. ً رهبر به شدت با او درگیر شد، همانطور که من تا به حال دیده‌ام.»
هنگامی که هیتلر متوجه شد که اشتراسر با شلایشر ملاقات کرده است تا همکاری احتمالی را بررسی کند، خشمگین شد. او اشتراسر را به خیانت متهم کرد. گزارش شده است که اشتراسر هاج و واج مانده بود. اشتراسر پرسید: «آقای هیتلر، واقعاً مرا قادر به انجام چنین حقه کثیفی می‌دانید؟»
هیتلر پاسخ داد: «بله.»
اشتراسر از اتهام هیتلر «عمیقاً آزرده» شد. هانس فرانک مدت کوتاهی پس از آن با اشتراسر ملاقات کرد. فرانک می‌دانست که اشتراسر یکی از «مطمئن‌ترین و عمل‌گراترین مردانی» است که تا به حال ملاقات کرده است. اما او اشتراسر را کاملاً از هم پاشیده یافت، ناامید از اینکه هیتلر اکنون در چنگال تندروهای حزب است. اشتراسر گفت: «فرانک، این وحشتناک است. گورینگ یک خودخواه بی‌رحم است که اهمیتی به آلمان نمی‌دهد، گوبلز یک شیطان پاچنبری است، روم یک خوک است. اینها محافظان پیشوا هستند.» اشتراسر از سمت‌های حزبی خود و همچنین کرسی خود در رایشتاگ استعفا داد، اما عضویت خود در حزب را حفظ کرد، ظاهراً به این دلیل که به جنبش سیاسی متزلزلی که به ساخت آن کمک کرده بود، آسیب نرساند.
اشتراسر برلین را به مقصد یک تعطیلات شش هفته‌ای در ایتالیا ترک کرد. گورینگ و گوبلز، همانطور که لودکه بعداً به یاد آورد، «زمانی که آهن داغ بود، ضربه زدند.» تا پایان ژانویه 1933، هیتلر صدراعظم، گورینگ وزیر کابینه و رئیس پلیس پروس بود و گوبلز به زودی وزیر تبلیغات خواهد شد. اشتراسر از زندگی سیاسی کناره‌گیری کرد و خود را وقف منافع تجاری خود کرد.
Timothy W. Ryback: الیگارش‌هایی که از حمایت از هیتلر پشیمان شدند
هیتلر از بازگرداندن اشتراسر به حزب صحبت کرد، اما هیچ کس او را جدی نگرفت. هیتلر همیشه اشتراسر را به عنوان یک تهدید می‌دید و به نظر می‌رسید از اینکه او را از سر راه برداشته است، راحت شده است. برخی فکر می‌کردند که صحبت‌های هیتلر درباره تعامل مجدد با اشتراسر تاکتیکی است تا ارنست روم، که جانشین اشتراسر به عنوان دومین مرد قدرتمند حزب شده بود، را غافلگیر کند. در اوایل تابستان سال 1934، زمانی که هیتلر از کودتای احتمالی توسط روم و ارتش سربازان طوفانش ترسید، تصمیم گرفت هرگونه تردیدی را در مورد اینکه چه کسی قدرت مطلق را در دست دارد، برطرف کند.
در روز شنبه، 30 ژوئن، او به مونیخ پرواز کرد و هیملر و مردان SS را برای پاکسازی خونین صفوف ارشد سربازان طوفان اعزام کرد - یک کشتار دسته‌جمعی با نام رمز عملیات مرغ مگس‌خوار. روم دستگیر شد، یک تپانچه به او داده شد و به او گفته شد که به خودش شلیک کند. او گفت: «اگر قرار است کشته شوم، بگذار آدولف خودش این کار را انجام دهد.» روم در همان محل به ضرب گلوله کشته شد. ده‌ها تن از همکاران ارشد روم به طور خلاصه اعدام شدند.
در همان روز، SS از اقامتگاه کورت فون شلایشر در برلین، که قبل از هیتلر صدراعظم بود، بازدید کرد. وقتی در را باز کرد، از او پرسیدند که آیا او فون شلایشر است. او گفت: «بله، من ژنرال فون شلایشر هستم،» و در همان محل به ضرب گلوله کشته شد. همسر شلایشر، با شنیدن صدای شلیک گلوله، به داخل راهرو دوید و او نیز به ضرب گلوله کشته شد. صدراعظم سابق دیگری، هاینریش برونینگ، نیز در آدرسی در برلین که گمان می‌رفت در آنجا اقامت دارد، با ضربه در مواجه شد، در حالی که در واقع قبلاً از کشور گریخته بود.
در همان بعد از ظهر، گرگور اشتراسر در خانه‌اش در برلین با خانواده‌اش ناهار می‌خورد. ساعت 1:30 بعد از ظهر، پنج افسر گشتاپو وارد خانه شدند و به اشتراسر اطلاع دادند که او به «فعالیت‌های خائنانه» مظنون است و دفترش در مونیخ باید مورد بازرسی قرار گیرد. این باید برای اشتراسر تعجب‌آور بوده باشد. در 1 فوریه همان سال، به اشتراسر پین طلایی حزب، یکی از بالاترین افتخارات حزب نازی، با رتبه عضویت بنیانگذار اشتراسر، شماره 9، اعطا شده بود. پس از ورود به دفترش، اشتراسر به یک دسته SS منتظر تحویل داده شد. روایت‌های متفاوتی از آنچه بعداً رخ داد وجود دارد، اما معتبرترین روایت این است که او به دستور راینهارد هایدریش در سلولی در ستاد گشتاپو در کاخ شاهزاده آلبرشت قرار داده شد، جایی که به گردن او شلیک شد - به جای سر، تا درد را طولانی کند. او در طول یک ساعت بر روی کف بتنی خونریزی کرد تا اینکه جان داد.
در همان ساعات، وکیل خصوصی اشتراسر در دفترش پس از امتناع از تسلیم اسناد «مربوط به درگیری اشتراسر با هیتلر» به ضرب گلوله کشته شد و رئیس ستاد سابق اشتراسر نیز در خارج از آپارتمانش در مونیخ از پشت مورد اصابت گلوله قرار گرفت. دست راست اشتراسر، افسر نظامی نازی، پل شولتز، دستگیر شد و توسط گشتاپو به یک سواری برده شد، قبل از اینکه با این کلمات در جاده رها شود: «حالا بدو، ای خوک!» شولتز پنج بار مورد اصابت گلوله قرار گرفت و مرده رها شد، اما او به طرز معجزه آسایی زنده ماند. (پس از اینکه خود را به پایین جاده کشاند، توسط یک خودروی عبوری پیدا شد و در نهایت به سوئیس گریخت.) در مجموع، شب چاقوهای بلند به طور رسمی 84 قربانی گرفت، اما تعداد واقعی احتمالاً بسیار بیشتر بود.
تا ژوئن، همه به جز یکی از 30 سر نوامبر روزنبرگ یا مرده بودند، یا زندانی بودند، یا در تبعید زندگی می‌کردند. اولین سر نوامبری که قبل از اینکه روزنبرگ کتاب خود را منتشر کند، سقوط کرد، والتر راتناو بود، وزیر امور خارجه دوران وایمار که اصرار داشت آلمان به «بند گناه جنگ» در پیمان ورسای احترام بگذارد و به پرداخت غرامت‌های سنگین جنگ پایبند باشد. روزنبرگ در سی سرِ نوامبر مشاهده می‌کند که این «یهودی نژادی و زیبایی‌شناس لیبرال» زمانی که در ژوئن 1922 توسط افراط‌گرایان راست‌گرا ترور شد، سزای خود را دریافت کرد. یکی دیگر از سران نوامبر، ماتیاس ارزبرگر، که به مذاکره درباره آتش‌بس 11 نوامبر 1918 که به جنگ جهانی اول پایان داد، کمک کرد، نیز قبل از انتشار کتاب روزنبرگ توسط یک گروه راست افراطی ترور شد. گنجاندن راتناو و ارزبرگر در این کتاب روشی نه چندان ظریف از سوی روزنبرگ برای اشاره به سرنوشتی بود که در انتظار 28 نفر باقیمانده بود.
تعدادی دیگر تا سال 1934 بر اثر کهولت سن یا علل طبیعی جان خود را از دست داده بودند. از جمله فردریش ابرت، اولین رئیس جمهور جمهوری وایمار، و گوستاو استرسمن، برنده جایزه صلح نوبل، که به گفته روزنبرگ، به عنوان «صدراعظم تسلیم» و «وزیر امور خارجه سیاست‌های فروتنی» به سلطه تمام اروپا بر «حکومت یهودی سرمایه‌های کلان» کمک کرده بود. دیگران، مانند رهبر حزب سوسیال دموکرات، اتو ولز، و طنزپرداز مشهور کورت توخولسکی (هیتلر «شبیه چاپلین سبیل دارد، اگرچه به سختی خنده‌دار است»)، قبل از مرگ به تبعید گریخته بودند - ولز به فرانسه، جایی که بر اثر حمله قلبی تسلیم شد، و توخولسکی به سوئد، جایی که خودکشی کرد. در 23 اوت 1933، روبرت وایسمن، «یک یهودی و یک حقوقدان»، یکی از اولین 33 آلمانی بود که «سلب تابعیت» شد، تابعیت قانونی آنها سلب شد و به عنوان یک بیگانه نامطلوب تبعید شد. تا سال 1934، اکثر سران باقیمانده نوامبر در اردوگاه‌های کار اجباری بودند.
Graeme Wood: دیوار آتش ضد افراط گرایی آلمان در حال فروپاشی است
تنها عضو فهرست روزنبرگ که تا ژوئن 1934 هنوز زنده و آزاد در آلمان بود، سر نوامبر شماره 18، هیالمار شاخت بود. شاخت به گفته روزنبرگ، یک بانکدار مرکزی بود که «هنرهای تاریک» سرمایه‌داری کلان را از بانکداران یهودی - «گلدشمیدت‌ها، مندلسون‌ها، واسرمن‌ها» - آموخت و با رویه‌های تورمی، اقتصاد آلمان را ویران کرد و در عین حال برای خود یک حقوق سالانه مقاوم در برابر تورم «250000 مارک طلا» به جیب زد. اما در حالی که شاخت به گفته کتاب روزنبرگ، «سوء استفاده‌کننده جنایتکار مردم آلمان و «پدر بزرگترین تقلبی که تا به حال بر مردم آلمان تحمیل شده است» بود، شش سال بعد به عنوان یکی از مهم‌ترین تسهیل‌کنندگان هیتلر ظاهر می‌شود، او را به سرمایه‌داران معرفی می‌کند، میزبان جمع‌آوری کمک‌های مالی انتخاباتی است و از رئیس جمهور هیندنبورگ می‌خواهد که هیتلر را به عنوان صدراعظم منصوب کند. در ازای این تلاش‌ها، هیتلر به او یک پست کابینه و ریاست بانک مرکزی رایش سوم را پاداش داد.
با این حال، شاخت به زودی از دولتی که اکنون در آن شریک بود، سرخورده شد. شاخت پس از شب چاقوهای بلند از هیتلر پرسید: «چگونه می‌توانید مسئولیت تعیین سرنوشت انسان‌ها را بدون هیچ گونه روند قضایی بر عهده بگیرید؟» شاخت به مشاجره با هیتلر ادامه داد و در سال 1938 تا آنجا پیش رفت که به طور علنی او را به خاطر آنچه بر سر یهودیان در کریستال‌ناخت آمد، توبیخ کرد. در نهایت، مانند سایر سرهای نوامبر بازمانده، شاخت خود را به مجموعه‌ای از اردوگاه‌های کار اجباری تبعید کرد و در داخائو به پایان رسید. هیتلر Treue را با Treue تلافی کرد. تا اینکه دیگر این کار را نکرد.
پس از پاکسازی خونین سال 1934، هیتلر سخنرانی ایراد کرد و اقدامات خود را توجیه کرد. او گفت: «اگر کسی مرا ملامت کند و بپرسد که چرا به دادگاه‌های عادی متوسل نشدم، تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است. در این ساعت من مسئول سرنوشت مردم آلمان بودم و از این رو قاضی عالی مردم آلمان شدم.» هیتلر همانقدر صریح بود که غیرمتعارف بود. او گفت: «من دستور شلیک به سرکردگان این خیانت را دادم،» قبل از اینکه کشتار دیگران، مانند اشتراسر و شلایشر را به عنوان خسارات جانبی رد کند. هیتلر ادامه داد: «من همچنین دستور دادم تا زخم‌های این مسمومیت چاه‌ها در زندگی داخلی خود را تا گوشت خام بسوزانم. بگذارید ملت بداند که موجودیتش - که به نظم و امنیت داخلی آن بستگی دارد - نمی‌تواند بدون مجازات توسط کسی تهدید شود! و بگذارید برای همیشه معلوم شود که اگر کسی دست خود را بلند کند تا به دولت ضربه بزند، مرگ قطعی سرنوشت اوست.»