نمایش عالی برای سرگرمی خانوادگی

آتلانتیک

بوریس از طرفداران جدید و از خوانندگان قدیمی توماس پینچون است. او از تماشای لذت می‌برد زیرا "هر چه عجیب‌تر می‌شود" و اخیراً در دومین کنسرت تجدید دیدار پالپ شرکت کرد، جایی که "یک تی‌شرت پالپ پوشیده بود... بدون هیچ اثری از شرم".

ابتدا، در اینجا سه مطلب خواندنی یکشنبه از آورده شده است:

نمایش تلویزیونی که در حال حاضر بیشترین لذت را از آن می‌برم: نام بردن ممکن است ابتدایی باشد، اما این نمایش دکمه‌های خاصی را برای من فشار می‌دهد. دیدن مقایسه آن با ، مجموعه‌ای که در نهایت به اعتماد بینندگان خود خیانت کرد، مرا آزار داده است. مجموعه بعدی دیمون لیندلوف، شورانر ، The Leftovers، مقایسه بهتری است: نمایشی که بر اساس یک فرضیه عجیب و غریب ساخته شده است که لایه‌هایی را جمع‌آوری کرده و با پیشرفت تغییر می‌کند، اگرچه همیشه به شدت روی گروهی متمرکز بود که به آنها اهمیت می‌دادید. هر چه عجیب‌تر شده است، اما من این احساس را دارم که مانند ، در نهایت فرودی را رقم خواهد زد که معنای دنیای سقوط کرده‌اش را تا حدی روشن می‌کند، حتی اگر برخی از اسرار را رها کند. [مرتبط: معماهای

Severance

درباره چیست؟]

نویسنده‌ای که هر چیزی را از او خواهم خواند: انتخاب توماس پینچون ممکن است متظاهرانه به نظر برسد، اما به حرف من گوش دهید. V. اولین رمان بزرگسالانه‌ای بود که تا به حال خواندم، پس از اینکه در سن 14 سالگی به طور تصادفی آن را از قفسه یک کتابخانه کوچک در اعماق بروکلین برداشتم. نیازی نبود که هر نماد و نظریه توطئه‌ای را درک کنم تا در ریتم‌های آن غرق شوم، که الگویی برای کتاب‌های زیبا و آشفته‌ای بود که مورد علاقه شخصی من هستند. اینها شامل، البته، Gravity’s Rainbow و Inherent Vice است (این برای محدوده چگونه است؟). ژولیده و به شدت جدی و خنده‌دار، فراگیر و دانشمند و جوان، ضد فرهنگی بدون اینکه احمقانه یا مسخره باشد: در یک کتاب چه چیز دیگری می‌توانید بخواهید؟ می‌توانید ساختارهای محکم و پایان‌های عالی خود را نگه دارید.

بهترین رمانی که اخیراً خوانده‌ام: باشه، گاهی اوقات من یک ساختار محکم و یک پایان عالی را دوست دارم. کتابی که در سال گذشته خواندم دقیقاً به دلیل همین ویژگی‌ها مرا تحت تأثیر قرار داد. The Hypocrite نوشته جو هامیا در طول تماشای یک نمایشنامه اتفاق می‌افتد و بسیاری از وحدت‌های درام، و همچنین گفتگوی جذاب و یک کودای ویرانگر و کوبنده را به نمایش می‌گذارد.

چیزی لذت‌بخش که توسط یک کودک در زندگی‌ام به من معرفی شده است: پسر من 11 ساله است و ما او را (یا اجازه می‌دهیم او ما را راهنمایی کند) به سمت سرگرمی‌های محبوب بزرگسالان هدایت می‌کنیم. این به معنای جستجوی وب‌سایت‌ها برای «قسمت‌های پاک Seinfeld» و، برای من، در نهایت همراه شدن با است. سفر، تنش، استراتژی، موقعیت‌هایی که بزرگسالانه هستند اما "بالغ" نیستند - همه اینها نمایش واقع‌نما را به یک سرگرمی خانوادگی عالی تبدیل می‌کند. (ما همچنین Only Murders in the Building را تماشا کردیم؛ فراموش کرده بودم که ناسزاگویی چقدر فراوان و مبتکرانه بود، اما پسرم نیز باید این را یاد بگیرد.)

گفتن اینکه آنچه مسابقه را بسیار شگفت‌انگیز می‌کند، بین نماهای چند ثانیه‌ای از سایت‌های یونسکو، چیزی است که در مورد روابط در شرایط سخت آشکار می‌کند، به سختی تازگی دارد. بله، نمایش‌های واقع‌نما ویرایش می‌شوند تا درگیری را تشدید کرده و روایت‌های ساده‌انگارانه‌ای را تحمیل کنند. اما محدودیت‌های زمانی تمام تنش‌ها را به سطح می‌آورد و انگیزه‌های انسانی را در بهترین و بدترین حالت خود آشکار می‌کند. تصور موقعیتی که زوج‌ها را مجبور کند به این شکل در مقابل دوربین با یکدیگر صحبت کنند، دشوار است. مطمئن نیستم که از نظر جسمی یا عاطفی از آن جان سالم به در ببرم. [مرتبط: هشت قسمت عالی از تلویزیون]

آخرین چیزی که باعث شد از خنده ریسه بروم: هیاهوی 50 سالگی از کنترل خارج شده بود، اما برخی از جواهرات را کشف کرد که بار اول از دستم رفته بودند. چیزی که باعث شد از خنده ریسه بروم: فرد آرمیسن گروه پانک خود را دوباره دور هم جمع می‌کند تا در عروسی دخترش بنوازد. [مرتبط: Saturday Night Live اشتباه‌ترین حلقه گلچین را پخش کرد.]

آخرین چیزی که باعث شد گریه کنم: تصور می‌کنم که بیشتر ما با سایه‌هایی از خود بهترمان راه می‌رویم. من فکر می‌کنم که من هفته‌ای یک بار به جای سه یا چهار بار در سال به کنسرت می‌روم. در ماه سپتامبر، من و همسرم نمایش تجدید دیدار پالپ را در کینگز تیاتر دیدیم. این اولین بار ما در این مکان در بروکلین، اولین نمایشی بود که پس از بازگشت از لس آنجلس به نیویورک دیدیم، و دومین نمایش تجدید دیدار پالپ ما بود (از زمان رادیو سیتی در سال 2012، سالی که ما ازدواج کردیم). من یک تی‌شرت پالپ در کنسرت پوشیدم بدون هیچ اثری از شرم. اگرچه جارویس کوکر، رهبر گروه لغزنده و 61 ساله، دیگر از تیرهای سقف بالا نمی‌رود، اما رقص بازو و شانه او تقریباً به اندازه رقص او در گذشته پویا است. ترکیب sui generis پالپ از دیسکو، تاریکی، لطافت و ترانه‌سرایی هوشمندانه دردناک اغلب با بریت‌پاپ دسته‌بندی می‌شود، اما Oasis در مقایسه با آن بازی تقلیدی کودکانه است. جارویس برای همیشه زنده خواهد ماند.

رویدادی که بیشتر منتظرش هستم: با رعایت برنامه کنسرت سه بار در سال خود، در ماه آوریل گروه Magnetic Fields را در تالار موسیقی تری‌تاون خواهیم دید. حتی مجبور نخواهیم بود حومه شهر را ترک کنیم. ما در حال زندگی در رویای نسل ایکس هستیم.

یک آهنگ آرام که دوست دارم، و یک آهنگ بلند که دوست دارم: از اینها زیاد است، و تعداد کمی از آنها در هر دو دسته قرار می‌گیرند (من خیلی آدم آهنگ بلند-آرام-بلند هستم؛ LCD Soundsystem برای من اختراع شده است). از جمله برجسته‌ترین آهنگ‌های آرام می‌توان به آهنگ دوست‌داشتنی Yo La Tengo به نام "You Can Have It All" اشاره کرد که اجرای زنده آن سال گذشته مرا شگفت‌زده کرد. آهنگ بلندی که خانواده‌ام در حال حاضر تمام وقت به آن گوش می‌دهند، اولین چیزی است که الکسا وقتی درخواست Afrobeat می‌کنیم پخش می‌کند: آهنگ "Water No Get Enemy" از Fela Kuti. گاهی اوقات الگوریتم خوب است.

---

---

من تحقیقات علمی را خوانده بودم که نشان می‌داد می‌توانید با رفتار کردن مانند نوع شخصیتی که آرزو دارید باشید، شخصیت خود را تغییر دهید. چندین مطالعه نشان می‌دهد که افرادی که می‌خواهند، مثلاً کمتر منزوی یا کمتر مضطرب باشند، می‌توانند عادت به معاشرت، مدیتیشن یا نوشتن خاطرات کنند. در نهایت این عادات به طور طبیعی به وجود می‌آیند و به هم بافته می‌شوند تا ویژگی‌های جدیدی را شکل دهند.

می‌دانستم که مادر شدن این پتانسیل را دارد که مرا به روش‌های عمیق‌تری تغییر دهد. اما نمی‌دانستم چگونه.

---

---

---

---