دنیای معاملاتی که دونالد ترامپ به دنبال آن است، به آمریکا آسیب می زند نه کمک

ا ین ممکن است بازمانده ای از شکست او به عنوان یک غول کازینو یا انعکاسی از یک جهان بینی مبتنی بر قدرت باشد. یا شاید رئیس جمهور آمریکا صرفاً احساس خوش شانسی می کند. هر چه که باشد دلیل، دونالد ترامپ دوست دارد ژئوپلیتیک را به عنوان یک بازی ورق توصیف کند. نیروهای روسی، او در مورد جنگ در اوکراین اخیراً گفته است: "بسیاری از قلمرو را تصرف کرده اند، بنابراین کارت ها را در دست دارند." به زودی پس از آن آقای ترامپ پیشنهاد کرد که رئیس جمهور اوکراین، ولودیمیر زلنسکی، از پذیرش اجتناب ناپذیر امتناع می ورزد: "او هیچ کارتی ندارد."

چین، مکزیک، کره شمالی، حتی TikTok، یک برنامه ویدیویی کوتاه—آقای ترامپ همه آنها را به عنوان بازیکنان در یک بازی ورق توصیف کرده است. نیازی به گفتن نیست، آمریکا همیشه دست بهتری دارد. قدرت نظامی و اقتصادی آن، به اعتقاد او، باید پیروزی آن را در هر اختلاف دیپلماتیک تضمین کند. فقط به این دلیل است ضعف و حماقت اسلاف او که کشورهای دیگر توانسته اند از مصرف کنندگان آمریکایی سوء استفاده کنند یا به صورت رایگان زیر چتر امنیتی آمریکا پناه بگیرند. دیگر نه: آقای ترامپ قول می دهد غرامت مناسبی از این مفت خوران دریافت کند. اما حتی در یک دنیای کاملاً معاملاتی، که در آن آمریکا از اصول دست می کشد و اجبار را در آغوش می گیرد، آقای ترامپ ممکن است بازی را آنقدر ساده یا کارت های خود را به اندازه ای که فکر می کند قوی نیابد.

وضعیتی که با آن روبرو هستم

سه نگرانی فوری دیپلماتیک سیاست خارجی ترامپ را در ماه ها و سال های آینده آزمایش خواهد کرد. رئیس جمهور بارها پیشنهاد کرده است که حل هر سه مورد برای او آسان خواهد بود از طریق مذاکره سرسختانه. او قبلاً مذاکراتی را با روسیه و اوکراین برای پایان دادن به جنگ آنها آغاز کرده است. با پایان یافتن مرحله اول آتش‌بس بین اسرائیل و حماس، بحث‌ها درباره آینده غزه و خاورمیانه به طور کلی به زودی فوریت بیشتری پیدا خواهد کرد. و بزرگتر از هر بحث سیاست خارجی دیگر، روابط با چین قرار دارد که آقای ترامپ قول داده است به شکلی که برای آمریکا مطلوب تر باشد، بازنشانی کند. این یک سبد ورودی دلهره آور است.

در جریان مبارزات انتخاباتی، آقای ترامپ مشهوراً اعلام کرد که می تواند به جنگ در اوکراین "در 24 ساعت" پایان دهد. مطمئناً، آمریکا اهرم فشار عظیمی دارد. این می تواند نیروهای مسلح اوکراین را فلج کند، نه تنها با متوقف کردن کمک های مالی مهمات، بلکه با قطع ارتباطات میدان جنگ نیز، که تا حد زیادی توسط SpaceX، یک شرکت آمریکایی به رهبری دوست آقای ترامپ، ایلان ماسک، ارائه می شود. اگرچه کشورهای اروپایی در مورد افزایش کمک های خود به اوکراین صحبت کرده اند، اما قادر به جبران کامل عدم مشارکت آمریکا نخواهند بود.

قدرت آمریکا بر روسیه به این وسعت نیست، اما می تواند چشم انداز رهایی از تحریم هایی که اقتصاد روسیه را مختل کرده است را مطرح کند و تمایل ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، را برای داشتن حرفی در مورد رویدادهای مناطق نزدیک روسیه برآورده کند.

آمریکا این هفته از نفوذ خود برای قلدری به اوکراین برای انعقاد معامله ای برای به اشتراک گذاشتن ثروت معدنی خود با آمریکا استفاده کرد که آقای ترامپ آن را جبران تمام کمک های نظامی آمریکا به اوکراین توصیف می کند. اگرچه اوکراین اولین کشوری بود که این ایده را مطرح کرد، اما آن را در ازای تضمین های امنیتی آمریکا ارائه داده بود که محقق نشد. و رفتار آمرانه مذاکره کنندگان آمریکایی این را روشن کرد که آنها از همتایان اوکراینی خود نمی پرسند، بلکه به آنها می گویند. در یک مرحله به آقای زلنسکی یک ساعت فرصت داده شد تا پیش نویس توافق نامه را تصویب کند، در غیر این صورت.

با من مثل یک اوباش رفتار می شود

با این حال، آقای زلنسکی در آن مورد امتناع کرد، بدون اینکه آرماگدون را تحریک کند. در واقع، رتبه تأیید داخلی او اخیراً افزایش یافته است، احتمالاً به این دلیل که دیده شده است که از کشورش دفاع می کند. نسخه نهایی این توافق نامه مبلغ 500 میلیارد دلار برای آمریکا، همانطور که در ابتدا درخواست شده بود، مشخص نکرد. مذاکره کنندگان اوکراینی خرسند هستند: آنها امیدوارند که این معامله به آمریکا سهام کافی در ثبات و رفاه آینده اوکراین بدهد تا آقای ترامپ از تحمیل هرگونه توافق صلح یک طرفه به آنها خودداری کند.

آقای ترامپ با روسیه، کاملاً نرمش نشان داده است و با آقای پوتین بالاتر از سر آقای زلنسکی صحبت می کند، با قطعنامه های خصمانه در سازمان ملل مخالفت می کند و از قبل این مفهوم را می پذیرد که روسیه بیشتر قلمروهایی را که تصرف کرده است، حفظ خواهد کرد و اوکراین به ناتو نخواهد پیوست - پیروزی های بزرگ برای آقای پوتین. با این حال، به نظر می رسد آقای پوتین عجله ای برای توافق ندارد: "من خوشحال خواهم شد که با دونالد ملاقات کنم... اما ما در موقعیتی هستیم که ملاقات برای نوشیدن چای، قهوه، نشستن و صحبت در مورد آینده کافی نیست. ما باید اطمینان حاصل کنیم که تیم های ما آماده می شوند."

عقب نشینی ها و امتیازات مقامات آمریکایی می تواند البته تاکتیک های مذاکره هوشمندانه ای باشد که به مخاطبان خود اجازه می دهد باور کنند که معامله بهتری از آنچه در ابتدا ممکن به نظر می رسید را نجات داده اند. اما اوکراینی های درگیر در گفتگو با تیم آقای ترامپ احساس نکردند که شاهد یک بازی شطرنج استراتژیک هستند، بلکه بیشتر به دنبال هر چیزی بودند که رئیس ممکن است بپذیرد. یکی می گوید: "فکر نمی کنم ترامپ یا افرادش خیلی دورتر از اینها را فکر می کردند."

به طور خاص، آقای ترامپ با طرفداری از روسیه در برابر متحدان اروپایی آمریکا، شکاف مخربی در ناتو ایجاد کرده و این تصور را تقویت کرده است که آمریکا به سرعت در حال تبدیل شدن به یک شریک غیرقابل اعتماد است. این ممکن است برای او چندان مهم نباشد، اما در واقع آمریکا برای نظارت و تأمین بسیاری از عملیات نظامی در آفریقا و خاورمیانه به پایگاه هایی در اروپا متکی است. همچنین از اطلاعات فراوان متحدان اروپایی و آسیایی استفاده می کند. اگر آقای ترامپ به نادیده گرفتن اعتراضات متحدان خود ادامه دهد، چنین مبادلات سودمند متقابلی ممکن است محدود شود و سایر اهداف سیاست خارجی را پیچیده تر کند.

و حتی اگر آقای ترامپ بتواند به خصومت ها در اوکراین پایان دهد، عواقب پیش بینی نشده ای وجود خواهد داشت. آقای پوتین با بسیج تعداد زیادی سرباز و دامن زدن به صنایع تسلیحاتی روسیه، به سادگی همه را به خانه نخواهد فرستاد. بازگشت سربازان آسیب دیده از حمله شوروی به افغانستان باعث بی ثباتی زیادی در اواخر دهه 1980 شد، اپیزودی که آقای پوتین فراموش نخواهد کرد. ایده جایگزینی که گفته می شود در کرملین در حال گردش است، اعزام نیرو به آفریقا برای ایفای نقش مزدور است. در واقع، ممکن است خونریزی در یک بخش از جهان کاهش یابد، در حالی که در بخش دیگری افزایش می یابد.

هدف آقای ترامپ در خاورمیانه، انعقاد یک سری توافقات است که به جنگ های مختلف منطقه پایان دهد. انجام این کار به آقای ترامپ اجازه می دهد تا خود را یک دولتمرد بزرگ اعلام کند. همچنین ممکن است به آمریکا اجازه دهد تا منابع و توجه را به آسیا معطوف کند: تقاضا برای ناوهای هواپیمابر در خلیج فارس یا دیپلماسی شاتل دیوانه وار کاهش می یابد. جارد کوشنر، داماد رئیس جمهور، این را یک لحظه "مایع" در خاورمیانه می خواند. او سال گذشته اعلام کرد: "توانایی تغییر شکل نامحدود است."

اما حتی اولین قدم—تثبیت آتش‌بس در غزه—دشوار است. استیو ویتکوف، فرستاده رئیس جمهور در خاورمیانه، در تلاش است تا اسرائیل و حماس را ترغیب کند تا مذاکرات درباره مرحله دوم این توافق را آغاز کنند که به جنگ برای همیشه پایان می دهد. قرار بود این مذاکرات در 3 فوریه آغاز شود اما بارها به تعویق افتاده است.

پیشنهاد تکان دهنده آقای ترامپ مبنی بر اخراج فلسطینی ها از نوار غزه برای ساخت استراحتگاه ها، هدف مفیدی را دنبال کرده است و کشورهای عربی را مجبور کرده است تا طرح جایگزینی را برای این منطقه تهیه کنند که در اجلاس سران اتحادیه عرب که برای 4 مارس برنامه ریزی شده است، ارائه شود. این پیشنهاد یک تلاش بازسازی پنج ساله را پیش بینی می کند که توسط شرکت های مصری رهبری و توسط کشورهای خلیج فارس تأمین می شود. حماس کنار گذاشته خواهد شد، اما ساکنان غزه اخراج نخواهند شد.

یک معامله صلح و بازسازی در غزه به آقای ترامپ اجازه می دهد تا اهداف بلندپروازانه تری را دنبال کند. او می خواهد عربستان سعودی را متقاعد کند تا روابط خود را با اسرائیل عادی کند و توافقات ابراهیم را که در دوره اول ریاست جمهوری خود مذاکره کرد، گسترش دهد. او می خواهد در ازای لغو تحریم ها، توافق هسته ای جدیدی با ایران منعقد کند. او همچنین ممکن است دوباره تلاش کند تا مناقشه اسرائیل و فلسطین را حل کند، پس از اینکه فلسطینی ها به اصطلاح "معامله قرن" او را در دوره اول ریاست جمهوری اش رد کردند.

اما همه در خاورمیانه این دیدگاه را ندارند—و اگر تصمیم بگیرند آقای ترامپ را آزمایش کنند، او ممکن است دوباره متوجه شود که اهرم فشار آمریکا محدودتر از آن چیزی است که فکر می کند. با اسرائیل شروع کنید. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر آن، اهداف خاص خود را دارد. بالاتر از همه، او می خواهد در قدرت بماند و از زندان دور بماند. این بدان معناست که باید عناصر راست افراطی ائتلاف خود را راضی کند که می خواهند جنگ در غزه را از سر بگیرند. فراتر از آن، آقای نتانیاهو تلاش می کند نوعی Pax Hebraica را بر منطقه تحمیل کند. او می خواهد فلسطینی ها در هر توافق پس از جنگ ضعیف و متفرق باقی بمانند (متحدانش می خواهند فراتر رفته و سرزمین های فلسطینی را ضمیمه کنند). او خواستار "غیرنظامی سازی کامل" جنوب سوریه است. او هنوز مصمم است به تأسیسات هسته ای ایران حمله کند، در حالت ایده آل با کمک آمریکا.

بسیاری از اینها مغایر با دیدگاه آقای ترامپ است. الحاق، معامله عادی سازی با سعودی ها را منتفی می کند. دور دیگری از جنگ در غزه نیز همینطور. حمله به ایران به تمام امیدها برای یک پیمان هسته ای پایان می دهد. رئیس جمهور بر اسرائیل اهرم فشار دارد: حدود 70 درصد از واردات تسلیحاتی آن از آمریکا می آید که همچنین 18 میلیارد دلار کمک مالی در سال پس از کشتار 7 اکتبر ارسال کرد که معادل 10 درصد از هزینه های دولت اسرائیل است. با این حال، برای استفاده از اهرم فشار خود، آقای ترامپ مجبور خواهد بود بحرانی را در روابط با اسرائیل تحریک کند و شاید از واکنش حزب جمهوری خواه که در غیر این صورت مطیع است، رنج ببرد.

پس بهتر است به دنبال معامله ای باشیم که آقای نتانیاهو بتواند بپذیرد. در غزه، این بدان معناست که نه حماس و نه تشکیلات خودگردان فلسطین (PA) نمی توانند این منطقه را اداره کنند. اما حماس می خواهد کنترل بالفعل را حفظ کند، حتی اگر مایل باشد مسئولیت اداره روزمره را واگذار کند. کشورهای عربی اصرار دارند که می توانند کمیته ای از تکنوکرات های فلسطینی را برای نظارت بر بازسازی گرد هم آورند. آنها در مورد اینکه چگونه آن تکنوکرات ها ممکن است یک شبه نظامی را خلع سلاح کنند، مبهم هستند. حماس همچنین می تواند هر تلاشی را برای دستیابی به یک توافق صلح گسترده تر با اسرائیل خراب کند، همانطور که برای دهه ها این کار را انجام داده است.

هنگامی که صحبت از ایران به میان می آید، راضی کردن آقای نتانیاهو به همان اندازه دشوار خواهد بود. در حال حاضر، به نظر می رسد جمهوری اسلامی مشتاق است با آمریکا معامله کند. قدرت منطقه ای آن پس از اینکه اسرائیل حماس و حزب الله، دو نیروی نیابتی خود را مورد ضرب و شتم قرار داد، در پایین ترین حد خود قرار دارد. در داخل کشور احساس آسیب پذیری می کند: دو دور حمله موشکی بالستیک به اسرائیل در سال گذشته خسارت کمی وارد کرد، در حالی که حملات تلافی جویانه اسرائیل پیشرفته ترین پدافند هوایی ایران را از بین برد. اقتصاد آن یک آشفتگی است.

با این حال، تمایل به صحبت به این معنا نیست که ایران مایل به دادن امتیازات زیادی است. برخی از مشاوران آقای ترامپ خواهان یک توافق جاه طلبانه هستند که نه تنها برنامه هسته ای ایران را محدود کند، بلکه موشک های بالستیک و حمایت آن از شبه نظامیان نیابتی را نیز محدود کند. به عنوان یک موضع اولیه، این منطقی است. اما بعید است ایران موافقت کند. رئیس جمهور باید تصمیم بگیرد که آیا به یک معامله محدودتر رضایت دهد، که به سختی بهتر از معامله ای است که او (به اصرار آقای نتانیاهو) در سال 2018 لغو کرد، یا به تشدید فشارها ادامه دهد و امیدوار باشد که ایران تسلیم شود.

در 24 فوریه، وزارت خزانه داری آمریکا تحریم هایی را علیه بیش از 30 دلال، نفتکش و شرکت درگیر در قاچاق نفت ایران به چین اعلام کرد. برای اینکه واقعاً ایران را تحت فشار قرار دهیم، آمریکا باید خیلی فراتر برود: به عنوان مثال، تحریم های ثانویه علیه بنادر چین اعمال کند یا جرایمی را برای امارات متحده عربی که خانه بسیاری از دلالان مشکوک است، تهدید کند. این به معنای خصومت با کشورها در آسیا و خلیج فارس خواهد بود که دوباره سایر اهداف سیاست خارجی را پیچیده می کند. همچنین ممکن است ایران را وادار کند تا به همسایگان خود حمله کند—همانطور که در سال 2019 انجام داد، زمانی که پهپادها و موشک های ایرانی به طور موقت نیمی از تولید نفت عربستان سعودی را متوقف کردند.

همه اینها سعودی ها را عصبی می کند. آنها در ازای عادی سازی روابط با اسرائیل، خواهان یک معاهده دفاعی رسمی با آمریکا هستند. از قضا، آنها در لحظه ای در حال مذاکره هستند که آقای ترامپ در حال کاهش ارزش تضمین های امنیتی آمریکا است. علاوه بر این، تضاد واقعی در اهداف آقای ترامپ وجود دارد. اگر او می خواهد نشان دهد که در مورد محافظت از خلیج فارس جدی است، باید به جای کاهش تعهدات نظامی آمریکا در خاورمیانه، آن را تقویت کند. اگر این کار را نکند، ترکیبی از لغو تحریم ها برای ایران و تضمین های امنیتی توخالی برای عربستان سعودی می تواند در واقع منطقه را بی ثبات تر کند.

خاورمیانه پر از شگفتی است. سوریه پس از اسد ممکن است دوباره به هرج و مرج فرو رود. مرگ رهبر پیر ایران، علی خامنه ای، ممکن است یک مبارزه قدرت را آغاز کند. یافتن یک تعادل پایدار در میان این همه دولت شکست خورده یا در حال شکست دشوار است. همچنین کمبود بازیکنان پوکر سرسختی وجود ندارد که ممکن است مایل به افشای بلوف آقای ترامپ باشند. اسرائیل یا حماس (یا هر دو) می توانند برنامه ها را برای غزه خراب کنند و این منطقه را در یک دنیای گرگ و میش بین جنگ و صلح رها کنند. رژیم ایران می تواند خواسته های او برای یک معامله بهتر را نادیده بگیرد و شرط ببندد که می تواند از هرگونه حمله نظامی یا تحریمی که ممکن است به عنوان تلافی دستور دهد، جان سالم به در ببرد. سعودی ها می توانند به اصول خود پایبند باشند و یک معامله عادی سازی یک طرفه را رد کنند.

حتی اگر صلح خاورمیانه از او دور بماند، آقای ترامپ ممکن است به دنبال معامله با چین باشد. نشانه هایی وجود دارد که او در حال برنامه ریزی برای این کار است. او از آقای شی، که او را "یک مرد شگفت انگیز" می داند، به مراسم تحلیف خود دعوت کرد و در شبکه های اجتماعی در مورد تمام مشکلاتی که هر دوی آنها با هم حل خواهند کرد، اظهار نظر کرده است.

در عین حال، آقای ترامپ طبق معمول به دنبال نشان دادن قدرت کارت های خود است. تعرفه هایی که او در دوره اول ریاست جمهوری خود اعمال کرد و جو بایدن، جانشینش، آن را گسترش داد، همچنان پابرجا هستند. از زمان بازگشت به کاخ سفید، او 10 درصد تعرفه اضافی سراسری بر کالاهای چینی اعمال کرده است، هزینه های بندری سنگینی را برای کشتی های ساخت یا متعلق به چین پیشنهاد کرده است و از سخت تر شدن قوانین مربوط به سرمایه گذاری ورودی و خروجی به چین خبر داده است. پس از بررسی سیاست تجاری که تا 1 آوریل انجام می شود، تعرفه های بیشتری احتمالاً در راه است.

بسیاری از مقامات چینی درگیر در گفتگو با تیم آقای ترامپ هستند به عنوان مثال، نگران تایوان هستند. بسیاری از سخنان او در مورد چین در سال های اخیر کاملاً خصمانه بوده است. او قبلاً در سال 2020 خاطرنشان کرد: "من معامله ای برای کاهش آن تعرفه ها انجام دادم... و ناگهان ویروس همه جا را گرفت." این اشاره ای واضح به این بود که او ویروس کرونا را به دستاویزی برای کنار گذاشتن توافق نامه تجاری فاز یک خود با آقای شی تبدیل خواهد کرد. اگر جنگی بر سر تایوان وجود داشته باشد، او در سخنرانی‌هایش مکرراً حدس زده است، آمریکا مجبور خواهد شد وارد عمل شود و تایوان را از تجاوز چین دفاع کند.

بر اساس بیانیه های کمپین، این بار مشاوران آقای ترامپ به این نتیجه رسیده اند که بهترین رویکرد این است که برای حمایت از تایوان هزینه بگیرند. آنها پیشنهاد می کنند که آمریکا برای محافظت از یک کشور دموکراتیک، تعرفه هایی را بر چین افزایش دهد، دقیقاً همانطور که این کشور به کشورهای غربی می گوید که برای انتشار کربن توسط آنها باید غرامت بپردازند. این ایده از سال 2023 توسط الیور داودن، معاون نخست وزیر بریتانیا نیز مطرح شده است.

بسیاری از چینی های نزدیک به رهبری نیز در مورد این احتمال جدی تر از آن که تصور می شد از دولت غربی هزینه بخواهند فکر می کنند. در ابتدا، تمرکز بر خروج شرکت های غربی از چین بوده است. اما بعد از اینکه آقای ترامپ به وعده خود عمل کرد و آمریکا را از پیمان آب و هوایی پاریس خارج کرد، رهبران چینی با این پرسش مواجه شدند که چقدر دیگر می توانند به کشورهای غربی اعتماد کنند تا به تعهدات زیست محیطی خود پایبند باشند. این ایده بعداً گسترش یافت و شامل شرکت های غربی نیز شد که به پرداخت حق بیمه برای حفاظت در برابر حمله چین به تایوان تشویق شدند، نوعی پیشنهاد "آنچه برای شما خوب است برای ما نیز خوب است".

با این حال، حتی با قوی ترین کارت ها، گرفتن غرامت از رهبران چینی دشوار خواهد بود. از یک سو، دولت کمونیستی چین با همان محدودیت های دولت دموکراتیک آمریکا مواجه نیست. هیچ انتخاباتی وجود ندارد که برای پاسخگویی به آن پاسخ دهد و لازم نیست به مطالبات گروهی که در خارج از آن قرار دارد پاسخ دهد. از سوی دیگر، چین می‌داند که دولت دموکراتیک آمریکا به هر حال در نهایت به طور سنتی مشتاق است تا در اسرع وقت به تجارت با چین بازگردد، همانطور که در اوایل دهه 1970 به محض اینکه ریچارد نیکسون از تنش‌زدایی با شوروی سوء استفاده کرد تا از یک رابطه جدید با چین به عنوان یک تاکتیک در این زمان استفاده کند. قدرت های بزرگ

چین همچنین به احتمال زیاد نسبت به قدرت واقعی آمریکا بدبین است. پس از شکست ایالات متحده برای خلع صدام حسین در عراق و غرق شدن فزاینده در جنگ در اوکراین، چینی ها نسبت به توانایی دولت دموکراتیک آمریکا برای تعهد به مسائل خارجی بی اعتماد شده اند. آنها همچنین به این واقعیت اعتماد دارند که دولت دموکراتیک آمریکا به احتمال زیاد در برخی مسائل به اندازه کافی طولانی تمرکز نخواهد کرد تا به هر موفقیتی دست یابد. هر چیزی که یک دولت دموکراتیک آمریکا متعهد شود، احتمالاً فقط در دولت بعدی رها می شود، بنابراین چرا به آن توجه می کنید؟

به نظر می رسد آقای ترامپ با ایده ای مشابه روبروست. اما اگر او فکر می کند می تواند از این بدبینی در خارج از کشور به عنوان اهرم فشار استفاده کند، ممکن است در اشتباه باشد. به عنوان مثال، آقای شی به احتمال زیاد می پرسد که یک قرارداد تجاری تایوانی به ارزش چقدر است، اگر ایالات متحده به هر حال نمی خواهد در دفاع از تایوان مداخله کند؟ آیا آمریکا واقعاً آماده است که ارزش های جهانی را پشت سر بگذارد و اهرم مالی قدرتمند خود را در قبال هر کسی در موقعیت آسیب پذیر اعمال کند؟ و چه اتفاقی می‌افتد وقتی که این عمل انجام شود و جهان متوجه شود که دولت دموکراتیک آمریکا و پادشاه آن فقط بلوف می‌زنند؟ این احتمال وجود دارد که در پایان، آمریکا به طور مداوم متوجه شود که کارت های قدرتمند آن بسیار کم اعتبار دارند تا آن تأثیراتی را که آقای ترامپ (یا هر رئیس جمهور دیگر) با این سرعت به آن امیدوار است، داشته باشند. جهان معاملاتی آقای ترامپ ممکن است نه تنها نامطلوب، بلکه ناکارآمد نیز باشد. ■