هنر توافق صلح

آیا مذاکرات بین ایالات متحده و روسیه می تواند به یک توافق پایدار بر سر اوکراین برسد؟ مارگارت مک‌میلان، مورخ، استدلال می‌کند که تاکنون نشانه‌ها خوب به نظر نمی‌رسند.

ژرژ کلمانسو، نخست وزیر فرانسه، در سال 1919 در کنفرانس صلح پاریس گفت: "برقراری صلح دشوارتر از به راه انداختن جنگ است." این درسی بود که کسانی که در پایان جنگ های ناپلئونی در کنگره وین ملاقات کردند، به خوبی می دانستند، همانطور که کسانی که در قرن هفدهم تلاش کردند به جنگ سی ساله پایان دهند. لباس ها امروز متفاوت هستند و پوشندگان آنها به جای اسب با هواپیما می رسند. آنها دیگر کلاه گیس های پودر زده یا جلیقه های گلدوزی شده ندارند، اما هنوز هم دور میزهای بزرگ می نشینند و هنوز هم سعی می کنند حدس بزنند که دیگران چه می خواهند. همانطور که مارک تواین پیشنهاد کرد، تاریخ تکرار می شود و در این تکرارها هشدارهایی برای امروز وجود دارد. 

هر چه جنگ طولانی تر و پرهزینه تر باشد، وظیفه برقراری صلح پایدار دشوارتر است. بیش از یک قرن پس از کنفرانس پاریس، در حالی که او در مورد پایان دادن به جنگ دیگری در اروپا صحبت می کند، مشخص نیست که آیا رئیس جمهور دونالد ترامپ و مشاوران ارشدش این موضوع را درک می کنند یا خیر.

همه مذاکرات چالش برانگیز هستند، چه در مورد قراردادهای تجاری یا خرید خانه، همانطور که ما به طور غریزی از روابط خود می دانیم. وقتی قدرت ها برای پایان دادن به جنگ ها گرد هم می آیند، خطرها مرگ و زندگی هستند. اهداف ملی ناسازگار و احساسات شدیدی که در اثر یک درگیری سخت و پرهزینه ایجاد می شود، برقراری صلح را به یک فرآیند سخت و دردناک تبدیل می کند. ما این را در بحث های مربوط به پایان دادن به جنگ در اوکراین برای خود می بینیم. روس ها و آمریکایی ها به تازگی در عربستان سعودی، کشوری که حتی در سال 1919 وجود نداشت، ملاقات کرده اند و از قبل در مورد آنچه گفته یا وعده داده شده اختلاف نظر دارند. 

برای ملت ها، مانند افراد یا مشاغل، اعتبار و غرور نیز مهم است. هیچ کس نمی خواهد با درخواست معامله، به ویژه از یک دشمن سابق، ضعیف به نظر برسد، فقط برای اینکه رد شود. و هر دو طرف باید همزمان مایل به مذاکره باشند. در جنگ جهانی اول، هم متفقین و هم قدرت های مرکزی ایده پایان دادن به درگیری خود را مطرح کردند، اما هرگز همزمان. و با افزایش تلفات آنها، هر دو طرف همچنان به یک پیروزی قاطع امیدوار بودند که امکان صلح دیکته شده و نه صلح مذاکره شده را فراهم کند.

متفقین سرانجام در تابستان 1918 دست بالا را به دست آوردند. در کنفرانس صلح بعدی، مذاکرات دشواری انجام شد، اما فقط بین متفقین، زیرا آنها سعی کردند مطالبات مختلف و دیدگاه های مختلف نظم جهانی را آشتی دهند. کشورهای شکست خورده فقط به پاریس دعوت شدند تا شرایط و مهلت امضای خود را دریافت کنند، چیزی که بسیاری از آلمانی ها هرگز فراموش نکردند یا نبخشیدند. 

چین مائو و ایالات متحده از سال 1949 تا اواخر دهه 1960، زمانی که هر دو با اتحاد جماهیر شوروی روابط بدی داشتند، فقط تلاش های ناموفقی برای آغاز روابط داشتند. آمریکایی ها و چینی ها به یکدیگر نکاتی را ارسال کردند - رئیس جمهور ریچارد نیکسون دیگر از چین "سرخ" یاد نمی کرد و چینی ها اشاره به سرمایه داران خونخوار را حذف کردند - اما از آنجایی که آنها هیچ ارتباط مستقیمی نداشتند، نمی توانستند بدانند که آیا اینها دریافت و درک می شوند یا خیر. هنگامی که آنها در نهایت موفق شدند یک کانال امن ایجاد کنند و توافق کنند که هنری کیسینجر، مشاور امنیت ملی ایالات متحده، به طور مخفیانه از پکن بازدید کند، هر دو طرف هنوز گزینه انکار را داشتند.

چنین پنهان کاری امروزه ممکن است دشوارتر باشد، زیرا خطر این است که دیپلماسی با اظهارات عجولانه در کنفرانس های مطبوعاتی یا از طریق توییت، مواضع را قفل می کند و مصالحه های ضروری برای یک مذاکره موفق را دشوار یا غیرممکن می کند. جایی برای تبلیغات وجود دارد: نامه های رئیس جمهور وودرو ویلسون به دولت آلمان هنگامی که از او خواست تا در سال 1918 برای آتش بس میانجیگری کند، به متقاعد کردن مردم آلمان کمک کرد که آمریکایی ها در صورت موافقت آلمان با آتش بس، مهربانی خود را به آنها نشان خواهند داد. 

سنت آگوستین معتقد بود که صلح باید هدف جنگ باشد، اما اغلب نحوه پایان یافتن جنگ ها به دامن زدن به جنگ های جدید کمک می کند. ما ممکن است رویای نظم های بین المللی بهتر و عادلانه تر، تبدیل جنگ به یک انحراف و بدتر از آن، یک جنایت را ببینیم، اما در پی درگیری ها، نفرت های انباشته شده و تمایل به انتقام و مجازات، پیمودن راه بلند را دشوار می کند. در جنگ هایی که بین ائتلاف ها انجام می شود، اتحادها تقریباً به طور اجتناب ناپذیری با پایان یافتن جنگ از هم می پاشند و منافع ملی به سطح می آیند. ایتالیایی ها از کنفرانس صلح پاریس خارج شدند زیرا تمام قلمرو مورد نظر خود را دریافت نکردند. در پایان جنگ جهانی دوم، اتحاد بزرگ بریتانیا، اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده با ادعای اتحاد جماهیر شوروی بر مرکز اروپا، وارد جنگ سرد شدند. 

آنچه می تواند مذاکرات صلح را پیش بینی کند یا گاهی اوقات به آن کمک کند، دخالت افراد قدرتمند خارجی است. در قرن نوزدهم، کنسرت اروپا - قدرت های بزرگ روسیه، اتریش-مجارستان، پروس (بعداً آلمان)، فرانسه و بریتانیا - بارها در بالکان مداخله کردند، به عنوان مثال، برای تحمیل مرزهای جدید بر کشورهای در حال مناقشه که از امپراتوری عثمانی بیرون می آمدند. پس از جنگ سال 1973 بین اسرائیل و همسایگانش، ایالات متحده موفق شد آتش بس را اعمال کند و پس از دیپلماسی رفت و برگشتی فراوان بین پایتخت های خاورمیانه توسط کیسینجر، توافقنامه های جدایی بین اسرائیل از یک سو و مصر و سوریه از سوی دیگر را حل و فصل کند. مشارکت افراد آسیب دیده در محل به ماندگاری توافق نامه ها کمک کرد.

در مذاکرات بین ایالات متحده و روسیه در مورد جنگ اوکراین که هفته گذشته در ریاض برگزار شد، اوکراینی ها کنار گذاشته شدند. علاوه بر این، ایالات متحده آنچه را که مطمئناً برای مذاکرات اساسی است، نادیده گرفته است و آن این است که در ابتدا به خواسته های حداکثری طرف مقابل تن ندهد. ترامپ و سخنگویانش ظاهراً به ولادیمیر پوتین اطمینان داده اند که احتمالاً می تواند زمینی را که روسیه تصرف کرده است، حفظ کند و اوکراین به ناتو پذیرفته نخواهد شد. 

اگر روسیه و ایالات متحده نوعی توافق را بر اوکراین تحمیل کنند (و از ثروت معدنی آن بهره برداری کنند، همانطور که پیشنهاد کرده اند)، گروگان هایی برای اقبال به جا خواهد گذاشت - یک اوکراین خشمگین و تلخ و همچنین یک روسیه پیروز. ما از گذشته می دانیم که چگونه جنگ می تواند در پشت صحنه صلح منتظر باشد. هنگامی که آلمانی ها پس از جنگ فرانسه و پروس در سال های 1870-71، استان های فرانسوی آلزاس و لورن را تصرف کردند، این استان ها به کانون اشتیاق فرانسه برای انتقام تبدیل شدند. و پیروزمندان اغلب تشویق می شوند که بیشتر پیش بروند.

در لحظه پیروزی سخاوتمند بودن دشوار است، اما صلح پایدار یا به نابودی کامل دشمن، مانند روم و کارتاژ، یا به مصالحه بستگی دارد. برای رسیدن به آن، طرف های درگیر باید در مورد خطوط قرمز خود - آنچه نمی توانند بپذیرند - روشن باشند و تا حد امکان در مورد آنچه برای طرف مقابل یا متحدان ضروری است، بدانند.

در پاریس، کلمانسو تحت فشار زیادی از سوی مردم فرانسه قرار داشت تا آلمان را از هم بپاشد و آن را با غرامت های سنگین فلج کند. او در عوض با اقداماتی برای کاهش قدرت نظامی آلمان موافقت کرد و مبالغ درخواستی را کاهش داد. به این امید که اتحاد با بریتانیا و ایالات متحده را حفظ کند.

در سال 1972، زمانی که نیکسون از مائو بازدید کرد، دو کشور آنها بیانیه شانگهای را صادر کردند که در آن، به طور غیرمعمول، موافقت کردند که در مورد وضعیت تایوان اختلاف نظر داشته باشند، همانطور که هنوز هم دارند. این به باز کردن یک رابطه جدید و حفظ نیم قرن صلح کمک کرد.  

مسیر صلح را می توان از طریق تهدید - و باید معتبر باشد - جنگی تجدید شده آسان کرد. در اوایل تابستان 1919، زمانی که پارلمان آلمان در مورد امضای پیمان ورسای مردد بود، رهبران متفقین در پاریس با اکراه تدارک حمله به آلمان را دیدند، کاری که از انجام آن خودداری کرده بودند. در سال 1995 طرف های درگیر در جنگ بوسنی پس از فشار شدید قدرت های جهانی به رهبری ایالات متحده و روسیه و همچنین بمباران ناتو علیه نیروهای ملی گرای صرب در بوسنی، با مذاکرات صلح در دیتون، اوهایو موافقت کردند.

چنین رویکردهایی همیشه کارساز نیستند. در سال 1940 هیتلر پس از سقوط فرانسه، به بریتانیا پیشنهاد صلح داد و زمانی که دولت چرچیل امتناع کرد، سعی کرد با بمباران، انگلیسی ها را وادار به تسلیم کند. در سال 1945، در حالی که آلمان در اطراف او نابود می شد، هیتلر از اندیشیدن به تسلیم امتناع کرد.  

پایان دادن به درگیری تنها آغاز راه است. دستیابی به چیزی که شبیه موفقیت باشد، مستلزم کار سخت، صبر و توجه به جزئیات است. من یک بار با یک دیپلمات آمریکایی ملاقات کردم که دو سال را در ژنو گذراند و در مقابل همتای شوروی خود نشسته بود و بارها و بارها در مورد جزئیات یک قرارداد تسلیحاتی بحث می کرد. و راه های ظریف و نه چندان ظریفی برای اعمال فشار وجود دارد. گرم نگه داشتن بیش از حد اتاق چیزی است که کره ای های شمالی دوست دارند. ژوئن لای، مذاکره کننده ارشد چین در اوایل دهه 1970، یک بار مذاکرات را با کیسینجر طولانی کرد، زیرا می دانست که هواپیمای دومی باید پرواز کند. 

در اوت 1942، وینستون چرچیل سفر خطرناکی را به مسکو انجام داد تا برای اولین بار با استالین دیدار کند. اولین دیدار آنها صمیمانه و سازنده بود، اما در دیدارهای بعدی استالین آنقدر بی ادب بود که چرچیل از رفتن صحبت کرد، چیزی که شوروی ها که اتاق های او را شنود کرده بودند، احتمالاً شنیده بودند. در یک دیدار نهایی که هشت ساعت به طول انجامید، دیکتاتور جذابیت خود را نشان داد و چرچیل را به آپارتمان خصوصی خود در کرملین برد، جایی که جشنی مجلل در انتظارش بود. چرچیل بعداً گفت که فکر می کند "استالین واقعی" را ملاقات کرده است، شخصیتی که در طول بقیه جنگ سعی کرد او را پیدا کند.  

صلح مستلزم کمی شانس است. بسیاری از ناظران به نقش سرنوشت ساز یک شانه دردناک در سال 1919 اشاره کردند که وودرو ویلسون را در مذاکرات حساس با کلمانسو و لوید جورج در مورد اینکه با آلمان چه باید کرد، تضعیف کرد. اما این همچنین مستلزم درک عمیق از تاریخ و یک قدردانی مشتاق برای این واقعیت است که حتی بهترین طراحی شده ترین نظم های جدید به ناچار عواقب ناخواسته ای خواهند داشت. آنهایی که در وین و پاریس به پایان رساندند، عواقب جدی داشتند، اما پس از تلاش برای ایجاد آنها، اروپا برای مدت طولانی از صلح نسبی برخوردار بود.