از جمله تصاویر قدرتمندی که پس از سرنگونی رژیم بشار اسد، رئیس جمهور سوریه، به چشم می‌خورد، خروج هزاران زندانی سیاسی از زندان‌های سوریه بود - نشانه‌ای از امید و در عین حال اندوه برای هزاران نفری که هرگز بیرون نیامدند. چند روز بعد، زمانی که گیر پدرسن، فرستاده ویژه سازمان ملل در امور سوریه، به زندان بدنام سدنایا در نزدیکی دمشق رسید، زنی با فریاد به او گفت: «شما تازه الان می‌آیید؟ خیلی دیر شده!» خشم او را نباید تنها به عنوان محکومیت یک دهه عدم اقدام جهانی دانست - این یک هشدار است.
جامعه بین‌المللی در حالی که برای اعمال اقدامات تنبیهی سریع عمل می‌کند، اغلب در هنگام بروز فرصت‌ها برای تغییرات مثبت، تعلل می‌کند. دقیقا در لحظه‌ای که جهان باید برای حمایت از سوری‌ها عجله کند، اقدام قاطعانه‌ای صورت نمی‌گیرد.
این یک انتخاب نادرست است که تمام تعامل ایالات متحده با سوریه را به رسمیت شناختن سیاسی مقامات جدید، به رهبری هیئت تحریر الشام (HTS)، وابسته سابق القاعده، وابسته کنیم. سال‌ها، نگرانی‌ها در مورد فساد، دخالت و خشونت رژیم اسد، سرمایه‌گذاری خارجی و برنامه‌های توسعه را مختل کرد. با سقوط آن، فرصت‌های جدیدی برای حمایت مستقیم از مردم سوریه - با یا بدون دولت شناخته شده - در حالی که معیارهای روشنی برای دولت انتقالی برای باز کردن ادغام گسترده‌تر فراهم می‌کند، پدید آمده است.
اکنون دریچه فرصتی برای بهبودی وجود دارد. یک ضرورت اخلاقی آشکار برای کاهش رنج انسانی وجود دارد. حفظ وضع موجود انزوای اقتصادی، سوری‌ها را به خاطر دولتی که انتخاب نکرده‌اند و دیگر وجود ندارد، مجازات می‌کند. میلیون‌ها سوری برای زنده ماندن از فروپاشی اقتصادی کشور به اقدامات افراطی متوسل شده‌اند، مانند بیرون کشیدن کودکان از مدرسه برای گدایی یا کار، فرستادن دختران به ازدواج کودکان و فروش دارایی‌هایی مانند دام و زمین.
افزایش کمک‌های بشردوستانه حیاتی است. (سال گذشته، اهداکنندگان تنها یک سوم کمک‌های بشردوستانه مورد نیاز سوریه را تامین کردند - کمترین سطح در یک دهه.) اما کمک‌های اضطراری تنها یک راه حل موقت است. نمی‌تواند زخم عمیق اقتصادی ویران شده را که توسط جنگ متلاشی شده و توسط تحریم‌های فراگیر خفه شده است، بپوشاند. جنگ تاکنون ۸۵ درصد از ارزش تولید ناخالص داخلی سوریه و معادل ۳۵ سال توسعه را برای این کشور هزینه داشته است. امروزه ۹۰ درصد سوری‌ها در فقر زندگی می‌کنند. به زودی، برخی از ۵.۵ میلیون پناهنده سوری در خارج از کشور می‌توانند زودتر از موعد به خانه‌های ویران شده، شکاف‌های زیرساختی و خدمات عمومی بیش از حد کشیده شده بازگردند و خطر آوارگی‌های داخلی مکرر را ایجاد کنند.
این دستورالعملی برای تنش و خشونت مجدد است و سوریه را در حالت دائمی بحران نگه می‌دارد. از نظر استراتژیک برای ایالات متحده ارزشمند است که از هر فرصتی برای کاهش خطر انحراف سوریه به سمت فروپاشی دولت و خلاء امنیتی در کشوری با خطر مداوم ظهور مجدد دولت اسلامی یا سایر گروه‌های مسلح استفاده کند.
در عوض، ایالات متحده در تردید خود، خطر تضعیف همان ثباتی را که به دنبال آن است، به خطر می‌اندازد. در ۱۴ سال گذشته، رهبران جهان همبستگی خود را با مردم سوریه ابراز کرده‌اند. حالا سوری‌ها چقدر باید منتظر کمک اقتصادی بمانند؟
سه گام وجود دارد که دولت ترامپ باید برای ایجاد زمینه برای یک نقشه راه اقتصادی برای سوریه و تسریع اقدام جهانی در اولویت قرار دهد.
اول، ایالات متحده باید شفافیت قانونی و کاهش تحریم‌ها را ارائه دهد. سوری‌ها برای شروع بهبودی نیاز فوری به کمک‌های بشردوستانه بیشتر، فعالیت‌های تجاری و واردات دارند. در اولین گام خوشایند، دولت بایدن این ماه مجوز جدیدی صادر کرد که امکان انجام معاملات با دولت انتقالی، از جمله پرداخت حقوق کارمندان دولت را فراهم می‌کند. با این حال، دامنه آن محدود است. این مجوز تحریم‌ها را لغو نمی‌کند و فعالیت‌های تجاری گسترده، سرمایه‌گذاری خصوصی و کمک‌های فنی به موسسات مالی را مجاز نمی‌داند. مدت شش ماهه آن ممکن است برای ایجاد اعتماد واقعی و ایجاد تغییر پایدار خیلی کوتاه باشد. و شاید مهمتر از همه، از سوال اساسی در مورد تعیین تروریستی HTS طفره می‌رود.
سوریه در شبکه‌ای از محدودیت‌های قانونی متناقض گرفتار شده است. به نظر می‌رسد که تمام تحریم‌های ایالات متحده علیه رژیم اسد را به ارث برده است (اولین بار با تعیین سوریه به عنوان حامی دولتی تروریسم در سال ۱۹۷۹ و بعداً پس از شروع جنگ داخلی در سال ۲۰۱۱ تشدید شد). در عین حال، با سردرگمی در مورد اینکه آیا تعیین تروریستی HTS برای کل دولت انتقالی اعمال می‌شود یا خیر، مواجه شده است. در حالی که رهبران ایالات متحده سقوط رژیم اسد را اعلام می‌کنند، دولت بایدن این ماه بی سر و صدا تایید کرد که محدودیت‌های کلیدی دوران اسد همچنان پابرجاست.
ایالات متحده باید روشن کند که اینها مقامات جدیدی هستند که قدرت را در دست دارند و نماینده طیف وسیعی از گروه‌ها هستند و مترادف با HTS یا رژیم قبلی نیستند. ایالات متحده همچنین باید تعیین سازمان تروریستی خارجی (FTO) خود را برای HTS مورد تجدید نظر قرار دهد. تعیین‌های FTO ابزار مناسبی برای گروه‌هایی که جمعیت زیادی را اداره می‌کنند، نیستند، زیرا این تعیین خطرات مسئولیت کیفری را برای امدادگران، مشاغل، بازرگانان و دیگران در صورت ارائه حمایت مادی به این گروه ایجاد می‌کند.
طرفداران این تعیین استدلال می‌کنند که باید به عنوان اهرم فشار باقی بماند. با این حال، ابزارهای دیگری - از ممنوعیت سفر گرفته تا تحریم رهبران فردی تا تحریم تسلیحات - وجود دارد که می‌توان بدون وارد کردن چنین آسیبی به جمعیت غیرنظامی از آنها استفاده کرد.
کاهش تحریم‌های ایالات متحده و مجوز گسترده‌تر برای تعامل می‌تواند به اقتصاد در حال مبارزه سوریه اکسیژن بدهد و بازسازی پس از جنگ را در کشوری که اکثر بخش‌ها از کشاورزی گرفته تا برق ویران شده‌اند، امکان‌پذیر سازد. اگر تحریم‌های ایالات متحده برای فلج کردن دولت سوریه طراحی شده بود، پس ادامه آنها باید به خوبی به عنوان به خطر انداختن موفقیت مقامات انتقالی در چنین لحظه حساسی درک شود.
دوم، ایالات متحده باید از پایان ۱۴ سال تعلیق برنامه‌های بانک جهانی در سوریه، احیای خدمات اساسی برای سوری‌ها، از جمله سیستم‌های بهداشتی، آب و مدارس، حمایت کند.
ایالات متحده باید از نفوذ خود به عنوان بزرگترین سهامدار بانک جهانی برای فشار برای ارائه یک بسته «نیازهای اساسی» فوری به سوریه استفاده کند. احیای برنامه‌های بانک جهانی این کشور فرصتی قدرتمند برای این گروه خواهد بود تا به ماموریت و مدل عملیاتی جدید خود عمل کند، که اخیراً برای تغییر از رویکرد صرفاً دولتی به نهادینه کردن نقش بازیگران غیردولتی به منظور چابکی بیشتر در شرایط شکننده و درگیری اصلاح شده است. در غیاب یک دولت شناخته شده یا ظرفیت دولتی قوی، این شرکای جامعه مدنی تنها گزینه برای بازیابی سریع خدمات هستند.
اولین گام حیاتی پرداخت حقوق کارمندان ضروری دولت، مانند پزشکان و معلمان، برای افزایش خدمات است که طبق معافیت جدید ایالات متحده مجاز است. این رویکرد با موفقیت در مکان‌هایی مانند یمن و افغانستان مدل‌سازی شده است، جایی که خدمات عمومی اساسی با هدایت مستقل بودجه به کارگران حفظ شد. بیش از نیمی از استان‌های سوریه فاقد کادر بهداشتی کافی هستند، در حالی که برخی از پزشکان حتی هزینه سفر به محل کار را ندارند. بانک جهانی باید به تامین مالی حقوق در کنار برنامه‌های وسیع برای حمایت از معیشت و بازیابی خدمات بهداشتی، آب و فاضلاب کمک کند. نزدیک به ۴۰ درصد از مراکز بهداشتی اولیه و ثانویه کشور به طور جزئی یا کامل غیرفعال هستند. بازسازی سیستم بهداشتی سوریه فقط یک ضرورت عملی نیست. این یک امر اخلاقی پس از جنگی است که با حملات عمدی به بیمارستان‌ها تعریف شده است.
در نهایت، ایالات متحده باید مسیری برای ادغام مجدد نهادهای مالی سوریه در سیستم جهانی ایجاد کند. تراکنش‌های مالی در مقیاس بزرگ مورد نیاز برای برنامه‌های توسعه اصلی، سرمایه‌گذاری خارجی و فعالیت‌های تجاری در مقیاس بزرگ در صورتی که بانک‌های سوریه به اقتصاد جهانی متصل نباشند، کند و به چالش کشیده می‌شوند و سازمان‌ها را مجبور به استفاده از راه حل‌هایی مانند پول نقد و سیستم حواله می‌کنند. تحقق مزایای هرگونه کاهش تحریم‌ها بدون یک بانک مرکزی و وزارت دارایی کارآمد که بتواند اقتصاد را مدیریت کند، دشوار خواهد بود.
موسسات مالی بین‌المللی باید با سوریه همکاری کنند تا به سرعت ارزیابی‌های مستقلی از سیستم مالی سوریه انجام دهند و اصلاحات واضح و ضروری را تعریف کنند. ایالات متحده می‌تواند استانداردهایی مشابه استانداردهای ذکر شده برای افغانستان تعیین کند و از موسسات مالی سوریه بخواهد که عاری از نفوذ سیاسی، به رهبری تکنوکرات‌ها و مجهز به حفاظ‌های قوی برای جلوگیری از فساد یا تامین مالی تروریسم باشند (نگرانی که می‌تواند به بزرگی تحریم‌ها اثر منفی داشته باشد).
اگر مقامات سوری معیارهای اولیه سیاست را رعایت کنند و اراده سیاسی برای پایبندی به استانداردهای بانکداری بین‌المللی را نشان دهند، صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی می‌توانند کمک‌های فنی مستقیم برای بازسازی ظرفیت سوریه برای اجرای این اصلاحات ارائه دهند. جامعه بین‌المللی منافع زیادی در تغییر به سمت کانال‌های مالی رسمی، مقررات و نظارت دارد.
همه این گام‌ها مزیت گسترده‌تری در خدمت به عنوان اقدامات اعتمادسازی پیش از سوالات دشوارتر پیرامون امنیت و به رسمیت شناختن سیاسی یک دولت آینده سوریه دارند. در صورت پیشرفت، ایالات متحده باید در جریان نشست‌های بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول در ماه آوریل، خواستار برگزاری یک نشست وزیران در مورد سوریه شود تا حمایت اقتصادی گسترده‌تر پس از جنگ را در سراسر جامعه بین‌المللی تقویت کند.
سوریه ممکن است با قحطی یا جنگ تمام عیار روبرو نباشد. اما در زمانی که جهان در آتش است، نمی‌توانیم فرصت پایان دادن به یکی از بزرگترین فجایع قرن بیست و یکم را از دست بدهیم.
Anastasia Moran مدیر سابق مدافع در کمیته بین‌المللی نجات است، جایی که او رهبری حمایت گروه با دولت ایالات متحده و بانک جهانی را بر عهده داشت. او قبلاً به عنوان مشاور مدافع ایالات متحده در Crisis Action، سازمانی که با افراد و جامعه مدنی جهانی برای محافظت از غیرنظامیان در برابر درگیری‌های مسلح کار می‌کند، خدمت می‌کرد. X: @AnastasiaSMoran