به نظر می‌رسد روابط بهبود یافته بین ایالات متحده و رقبای قدرت بزرگ آن، روسیه و چین، قریب‌الوقوع است. دولت ترامپ در حال مذاکره مستقیم با کرملین برای پایان دادن به جنگ روسیه و اوکراین است، دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده ممکن است با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه ملاقات کند، و این دو می‌توانند کل روابط دوجانبه را بازنشانی کنند.
به طور مشابه، ترامپ گفته است که مایل است با شی جین پینگ، رئیس جمهور چین، احتمالاً در ایالات متحده، برای از سرگیری مذاکرات در مورد زمینه‌های اصطکاک بالا، یعنی عدم تعادل تجاری اساسی، دیدار کند. ترامپ همچنین در هفته‌های اخیر گفته است که "رابطه عالی" با شی دارد و مشتاقانه منتظر "کنار آمدن با چین" است.
جهان هنوز در حال دست و پنجه نرم کردن با این تغییر ژئوپلیتیکی بالقوه و سازگاری با آن است. در منطقه هند و اقیانوس آرام، پاسخ‌ها احتمالاً متفاوت خواهد بود. متحدان و شرکای نزدیک ایالات متحده ممکن است نگرانی‌های عمیقی را ابراز کنند، اما اکثریت قریب به اتفاق کشورها احتمالاً خوش‌بینی محتاطانه‌ای را منتقل خواهند کرد مبنی بر اینکه رقبای دارای سلاح هسته‌ای در حال صحبت کردن هستند و تلاش می‌کنند تا اختلافات خود را به طور مسالمت‌آمیز حل کنند. این امر به ویژه برای آن دسته از کشورهای هند و اقیانوس آرام که دائماً نگران گیر افتادن در وسط هستند، صادق است.
با این حال، در عین حال، این کشورهای غیرمتعهد جنوب جهانی ممکن است نگران باشند که چشم‌اندازهای استراتژی‌های پوشش ریسک آنها - که در آن با بازی دادن قدرت‌های بزرگ علیه یکدیگر، مزایایی را به دست می‌آورند - ممکن است به طور قابل توجهی کاهش یابد.
متحدان ایالات متحده در شمال شرق آسیا - ژاپن و کره جنوبی - احتمالاً در مورد آنچه که به نظر می‌رسد استراتژی جدید ایالات متحده است، ابراز تردیدهای عمیقی خواهند کرد. از زمان شروع جنگ روسیه و اوکراین، توکیو با امضای و اجرای تحریم‌های تحت رهبری ایالات متحده علیه مسکو، به شدت از موضع دولت بایدن حمایت کرده است.
ژاپن همچنین نگران "شراکت استراتژیک بدون محدودیت" بین روسیه و چین است که می‌تواند یک ضریب نیرو در درگیری‌های آینده هند و اقیانوس آرام باشد، چه بر سر جزایر کوریل، جزایر سنکاکو (که در چین به عنوان جزایر دیائویو شناخته می‌شوند)، تایوان، کره جنوبی یا دریای چین جنوبی. به عنوان مثال، توکیو در ماه نوامبر زمانی که چین و روسیه بمب‌افکن‌های استراتژیک را در یک گشت هوایی مشترک بر فراز دریای ژاپن متزلزل شد، مستقر کردند.
اما ژاپن در درجه اول نگران این است که یک رابطه تجدید شده ایالات متحده و چین، پکن را تشویق کند تا جزایر مورد مناقشه مانند سنکاکو را تصرف کند یا به تایوان حمله کند، که ممکن است برای اطمینان از امنیت جزایر ریوکیو - قلمرو ژاپن با غربی‌ترین جزیره واقع در تنها 68 مایلی ساحل تایوان - نیاز به مداخله ژاپن داشته باشد.
کره جنوبی تقریباً منحصراً بر تهدید کره شمالی متمرکز است و اگر واشنگتن روابط خود را با پکن، مسکو یا هر دو بهبود بخشد، ممکن است با پیامدهای استراتژیک عظیمی روبرو شود. اگر واشنگتن هماهنگی با این دو را به جای سئول در اولویت قرار دهد، دومی ممکن است اهرم قابل توجهی را هنگام برخورد با رژیم کره شمالی از دست بدهد.
ایالات متحده همچنین می‌تواند در مورد کمک‌های نظامی کره شمالی به روسیه در اوکراین چشم‌پوشی کند و به پیونگ یانگ این امکان را بدهد تا نیروهای خود را برای یک جنگ احتمالی در شبه جزیره کره بیشتر تقویت کند. علاوه بر این، نه پکن و نه مسکو احساس نمی‌کردند که فشار زیادی برای پیگیری خلع سلاح هسته‌ای کره شمالی وجود دارد، که حتی ممکن است با رضایت ایالات متحده، از تحریم‌های سازمان ملل متحد نیز معاف شود.
کشور آسیایی که شاید بیشترین ضرر را متحمل شود، تایوان خواهد بود. تایپه به عنوان یک شریک استراتژیک دیرینه، همواره امیدوار بوده است - و احتمالاً انتظار داشته است - که واشنگتن در صورت حمله پکن به این جزیره، از نظر نظامی مداخله کند.
در واقع، جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، در چهار نوبت جداگانه به طور علنی خاطرنشان کرد که ارتش ایالات متحده در چنین سناریویی به تایپه کمک خواهد کرد و به طور موثر واشنگتن را از موضع "ابهام استراتژیک" به موضع "شفافیت استراتژیک" سوق می‌دهد.
اما اگر روابط ایالات متحده و چین بهبود یابد، تایوان تعجب خواهد کرد که آیا تعهدات بایدن هنوز پابرجاست یا خیر. و البته، هرگونه سازش ایالات متحده با کرملین در مورد اوکراین که در آن روسیه قلمروهای تسخیر شده را حفظ کند، مطمئناً وحشت را در تایوان در مورد علاقه واشنگتن به امنیت و حاکمیت مداوم خود ایجاد خواهد کرد.
در آسیای جنوب شرقی، واکنش به هرگونه تنش‌زدایی ایالات متحده با چین و روسیه احتمالاً بسیار مثبت خواهد بود، زیرا تقریباً همه این ایالت‌ها به دنبال اجتناب از گرفتار شدن در رقابت قدرت‌های بزرگ و احتمالاً جنگ در منطقه خود هستند. شرکای استراتژیک کلیدی ایالات متحده - اندونزی، سنگاپور و ویتنام - در حال حاضر سیاست‌های خارجی کاملاً غیرمتعهدی را حفظ می‌کنند که از انتخاب یک قدرت بزرگ بر دیگری اجتناب می‌کنند. برعکس، استراتژی آنها یکی از پوشش ریسک با قدرت‌های بزرگ برای محافظت از خود بوده است.
به عنوان مثال، ویتنام تنها کشوری در جهان از زمان حمله روسیه به اوکراین است که از بایدن، شی و پوتین برای اجلاس سران استقبال کرده است. سایر کشورهای منطقه مانند برونئی و مالزی نیز به طور مشابه از این تغییر استقبال خواهند کرد. کامبوج و لائوس در حال حاضر در مدار استراتژیک چین مستقر شده‌اند و ممکن است اگر واشنگتن و پکن با هم کنار بیایند، حتی مزایای بیشتری را انتظار داشته باشند. حکومت نظامی در میانمار که در حال جنگ داخلی است، روابط امنیتی نزدیکی با چین و روسیه دارد، بنابراین یک تغییر استراتژی ایالات متحده احتمالاً در آنجا نیز مورد استقبال قرار خواهد گرفت. حتی تایلند، متحد پیمانی ایالات متحده، احتمالاً از روابط بهتر ایالات متحده و چین حمایت خواهد کرد، زیرا بانکوک فوریت واشنگتن برای رسیدگی به تهدید چین را ندارد.
از بین تمام کشورهای آسیای جنوب شرقی، تنها فیلیپین - یکی دیگر از متحدان امنیتی ایالات متحده - مطمئناً از یک تغییر اساسی در استراتژی ایالات متحده در قبال چین و روسیه ضرر خواهد کرد. برای دهه‌ها، مانیل مجبور بوده است با تجاوزات پکن به منطقه انحصاری اقتصادی خود در دریای چین جنوبی، به ویژه در جزایر اسپراتلی و در صخره اسکاربورو، مقابله کند.
بی‌توجهی آشکار پکن به قوانین و هنجارهای بین‌المللی منجر به بسیاری از حوادث خطرناک در دریا شده است که شامل تاکتیک‌های منطقه خاکستری توسط کشتی‌های گارد ساحلی چین و ناوگان ماهیگیری نظامی شده است. این امر به ویژه زمانی بوده است که مانیل به طور دوره‌ای برای تأمین مجدد نیروهای خود در کشتی فرود تانک سیرا مادره متعلق به دوران جنگ جهانی دوم در صخره دوم توماس تلاش می‌کند. در پاسخ، ایالات متحده و فیلیپین گام‌های زیادی برای تقویت اتحاد خود برای افزایش بازدارندگی برداشته‌اند - به عنوان مثال، با گسترش تعداد پایگاه‌های فیلیپینی که ارتش ایالات متحده می‌تواند از پنج به نه در آن مستقر شود. اگر واشنگتن و پکن رابطه نزدیک‌تری داشته باشند، مانیل طبیعتاً نگران پیامدهای این اتحاد خواهد بود.
در همین حال، در آسیای جنوبی، یکی دیگر از شرکای استراتژیک کلیدی ایالات متحده - هند - مطمئناً از روابط بهتر ایالات متحده و روسیه استقبال خواهد کرد، اگرچه ممکن است از روابط نزدیک‌تر ایالات متحده و چین نگران شود. یکی از معدود اصطکاک‌های دائمی در روابط ایالات متحده و هند، به ویژه از زمان تهاجم کرملین به اوکراین، سرسختی شراکت استراتژیک هند و روسیه، از جمله توافقات امنیتی جدیدی است که نارندرا مودی، نخست وزیر هند و پوتین در مسکو امضا کردند. یک رابطه بهتر ایالات متحده و روسیه این منبع اصطکاک را از بین خواهد برد.
هند در مورد چین بسیار محتاط‌تر است. در ماه اکتبر، دهلی نو و پکن به طور مسالمت‌آمیز به بن‌بست مرزی زمینی خود پایان دادند و روند کاهش تنش‌ها را آغاز کردند. اما تأکید زیاد بر همکاری دفاعی در سفر مودی به کاخ سفید در اواسط فوریه به شدت نشان می‌دهد که هند ایالات متحده را به عنوان قدرت اصلی برای کمک به ایجاد تعادل در برابر چین می‌بیند. از این رو، روابط نزدیک‌تر ایالات متحده با چین با سوء ظن در دهلی نو دیده خواهد شد.
سایر کشورهای آسیای جنوبی - افغانستان، بنگلادش، بوتان، مالدیو، نپال، پاکستان و سری‌لانکا - به احتمال زیاد با شور و شوق از روابط بهبود یافته قدرت‌های بزرگ استقبال خواهند کرد. همانند آسیای جنوب شرقی، آنها صرفاً به دنبال یک محیط صلح‌آمیزتر و پایدارتر برای توسعه اجتماعی-اقتصادی هستند.
با این حال، از بین آن کشورها، بنگلادش و پاکستان ممکن است از بقیه خوشحال‌تر باشند. در بنگلادش، که روابط آن با هند از زمان انتقال سیاسی در داکا در ماه اوت گذشته تحت فشار قرار گرفته است، در ماه‌های اخیر به طور فزاینده‌ای برای حمایت به چین روی آورده است - و کمتر به روسیه. پاکستان برای دهه‌ها یک "برادری آهنین" با چین داشته است و در سال‌های اخیر به دنبال استفاده از کمک‌های روسیه نیز بوده است، به ویژه برای ساخت یک خط لوله گاز از کراچی به لاهور و همچنین برای شرکت در تمرینات نظامی مشترک و همکاری در زمینه مبارزه با تروریسم.
در اقیانوسیه، جزایر سلیمان نشان می‌دهد که اگر قدرت‌های بزرگ به طور ناگهانی با هم کنار بیایند، ممکن است اهرم چانه‌زنی از بین برود. قبل از امضای توافقنامه امنیتی با چین در سال 2022، جزایر سلیمان از قرار گرفتن در مرکز توجه لذت می‌برد، زیرا ایالات متحده و دوستانش به سرعت تلاش کردند تا آن را از ادامه این معامله منصرف کنند. در پایان، واشنگتن نتوانست یا نمی‌توانست چیزی بهتر از پکن ارائه دهد، بنابراین جزایر سلیمان این معامله را پیش برد.
دقیقاً همین نوع فرصت‌هایی است که کشورهای کوچک و متوسط در سراسر منطقه هند و اقیانوس آرام در صورت تغییر رویکرد ایالات متحده در آینده از دست خواهند داد. با این حال، به طور کلی در اقیانوسیه، روابط بهبود یافته ایالات متحده با چین و روسیه به طور کلی مورد استقبال قرار خواهد گرفت، زیرا کشورهای کوچک جزیره‌ای اقیانوس آرام به طور فزاینده‌ای از تشدید رقابت قدرت‌های بزرگ نگران شده‌اند.
البته استثنائات استرالیا و نیوزلند هستند - به ترتیب یک متحد امنیتی ایالات متحده و یک شریک نزدیک. در سال‌های اخیر، کانبرا پکن را به عنوان بزرگترین تهدید ژئواستراتژیک خود شناسایی کرده و اتحاد خود را با واشنگتن تقویت کرده است، از جمله با تعمیق تعامل خود از طریق گفتگوی امنیتی چهارجانبه و با امضای پیمان امنیتی استرالیا، انگلیس و ایالات متحده.
نگرانی‌های نیوزلند نیز در حال افزایش است. به عنوان مثال، ماه گذشته، جزایر کوک - یک کشور مستقل که طبق یک توافقنامه انجمن آزاد دیرینه، قرار است در مورد مسائل امنیتی با ولینگتون مشورت کند - بدون مشورت تصمیم گرفت تا یک قرارداد جدید با چین برای تقویت حضور دریایی دومی در جزایر امضا کند. کشتی‌های جنگی چین نیز اخیراً یک رزمایش با مهمات جنگی در دریای تاسمان بین استرالیا و نیوزلند انجام دادند و این ترس را افزایش دادند که پکن حضور پیشرو در اقیانوسیه را به عنوان یک ضرورت استراتژیک می‌بیند.
مغولستان و کره شمالی به احتمال زیاد با تنش‌زدایی ایالات متحده و روسیه یا ایالات متحده و چین مخالفت و آن را تضعیف خواهند کرد، اما به دلایل متضاد. برای مغولستان، که از نظر جغرافیایی بین روسیه و چین قرار دارد و دائماً با هر دو برای اطمینان از بقای خود پوشش ریسک می‌کند، ایالات متحده همواره یک "همسایه سوم" بسیار مفید برای ایجاد تعادل بین این دو بوده است. بدون واشنگتن، اولان‌باتور اهرم بحرانی را از دست خواهد داد. کره شمالی نیز همین مشکل را دارد، اما برعکس: به چین و روسیه نیاز دارد تا در برابر ایالات متحده مقاومت کند، اما یک پویایی قدرت بزرگ دوستانه‌تر می‌تواند به طور جدی این استراتژی را به خطر بیندازد.
هنوز روزهای اولیه در رویکرد دولت ترامپ به آنچه که مدت‌هاست دشمنان اصلی ایالات متحده بوده‌اند، سپری می‌شود. در واقع، ممکن است اصلاً تغییری رخ ندهد. اما با فرض اینکه این اتفاق بیفتد، بیشتر منطقه هند و اقیانوس آرام - به استثنای متحدان و شرکای نزدیک ایالات متحده - احتمالاً به طور کلی خوشبین خواهند بود که بخش آنها از جهان پایدارتر شود.