منظره، همانطور که همه موافقند، تماشایی است: روبروی کاخ سفید، مشرف به بنای یادبود واشنگتن از پنجره‌های بزرگ و تراس بیرونی. در انتهای سالن، بار دو طبقه با صندلی‌های مخملی مجلل برای نوشیدنی‌های سفارشی، به‌علاوه فضاهای الهام‌گرفته از سبک آرت دکو برای صبحانه‌های کاری، شام‌های لذیذ و موسیقی دیروقت قرار دارد.
اینجا نِدز است، کلاب خصوصی جدید در مرکز شهر واشنگتن که وعده می‌دهد برای ۱۰۰۰ عضو اولی که برای پیوستن انتخاب می‌شوند، یک پاتوق باشد، با صدها نفر در لیست انتظار. این کلاب نام‌ها را فاش نمی‌کند، اما هوارد لوتنیک و جینا ریموندو (وزیر بازرگانی فعلی و سابق)، اسکات بسنت و استیون منوچین (وزیر خزانه‌داری فعلی و سابق)، سناتور کریستن جیلیبرند (دموکرات-نیویورک)، تری مک‌آلیف، معتمد خانواده کلینتون، مارک کوبان میلیاردر، جان راجرز، مدیر ارشد گلدمن ساکس و کیتلن کالینز از سی‌ان‌ان، تنها تعدادی از اعضا و مهمانان اولیه VIP هستند. این کلاب که هفت سال در دست ساخت بوده و تنها دو ماه است که افتتاح شده، درخشان‌ترین جواهر جدید در شهری است که از ترامپ 2.0 فرسوده و متزلزل شده است.
واشنگتن مملو از کلاب‌های عضویتی است که بی‌سروصدا از کسانی که پول کافی (قدیمی یا جدید)، قدرت، اصل و نسب یا سایر نشانه‌های امتیاز و طبقه را دارند، پذیرایی می‌کنند. آنها در طوفان‌ها آرامش، دوری از سیاست و گوشه‌ای آرام برای ایجاد ارتباط، دور از چشم کنجکاو عوام، فراهم می‌کنند.
اما نِدز پر زرق و برق‌تر، شیک‌تر و سرزنده‌تر از کلاب‌های سنتی است. این چهارمین نِدز در جهان است – لندن در سال ۲۰۱۷، و پس از آن نیویورک و دوحه قطر. این کلاب کمتر به نام‌های خانوادگی یا مدارس فانتزی علاقه دارد و بیشتر مجذوب نسل جوان‌تری از متخصصانی است که خوشحالند برای امتیازِ امتیاز، پول پرداخت کنند: ۵۰۰۰ دلار برای پیوستن، سپس ۵۰۰۰ دلار در سال به‌علاوه غذا و نوشیدنی. (کسانی که در دسته نخبگان "مؤسس" قرار دارند، ۱۰۰,۰۰۰ دلار برای پیوستن و ۱۵,۰۰۰ دلار در سال پرداخت کردند.)
این بخشی از تجدید حیات جدید کلاب‌های خصوصی – عمدتاً در شهر نیویورک – مانند سوهو هاوس، کاسا سیپریانی، آمان نیویورک، زیرو باند و سان ویسنته بانگالوز است که هدف آن افراد مرفه ۲۰ و ۳۰ ساله است که به دنبال ارتقای جایگاه اجتماعی خود هستند. نِدز در منهتن در سال ۲۰۲۲ افتتاح شد و به سرعت به پاتوقی برای بچه‌های باحال و سلبریتی‌هایی مانند سلنا گومز تبدیل شد که پس از مراسم VMAs 2023 در اتاق مجیک کلاب، مهمانی‌ای برای بهترین دوستش تیلور سوئیفت برگزار کرد.
گرت بنر، مدیر عامل نِدز می‌گوید: «کلاب‌های خصوصی زیادی وجود دارند که می‌توانند حریم خصوصی را فراهم کنند، اما فکر نمی‌کنم تیلور سوئیفت به آنها برود.» «ما محیطی را فراهم می‌کنیم که در آن حریم خصوصی و دسترسی به گونه‌ای کنترل می‌شود که برای کسی که به اندازه او مشهور است، آسایش خاطر ایجاد می‌کند. اما ما همچنین می‌خواهیم خوش بگذرانیم و نمی‌خواهیم خشک و رسمی باشیم.»
بنر جایزه "هتل‌دار سال" 2024 را در بریتانیا برای تبدیل نِدز به یک برند جهانی به دست آورد و امیدوار است که فرمول خود را در اینجا تکرار کند.
او آن را ساخت. حالا چه کسی خواهد آمد؟
حقیقت این است که کلاب‌های خصوصی لوکس هرگز واقعاً از بین نرفتند. آنچه به عنوان محفل‌های مردانه برای اشراف بریتانیایی در قرن هجدهم آغاز شد، به اکثر پایتخت‌های جهان برای افراد همفکر گسترش یافت تا خارج از خانه‌های خود جمع شوند. جذابیت آن آشنایی و انحصار بود. نازپروردگی و قابلیت پیش‌بینی پاداش آن بود.
معتبرترین کلاب‌های واشنگتن عبارتند از متروپولیتن، که در سال ۱۸۶۳ تأسیس شد و به عنوان مرکز تجاری، مالی و رهبران تشکیلات شهر شناخته می‌شود (یولیسیز اس. گرانت، تئودور و فرانکلین دی. روزولت، رابرت تاد لینکلن، جی.پی. مورگان و اندرو ملون عضو بودند) و سالگریو، همتای آن زمانی که آنها بر اساس جنسیت جدا شده بودند. کازموس کلاب، که در سال ۱۸۷۸ تأسیس شد، به عنوان مکانی برای نویسندگان، محققان و روشنفکران شناخته می‌شود (هربرت هوور، ویلیام هوارد تافت، وودرو ویلسون، سینکلر لوئیس، هنری کیسینجر، کتانجی براون جکسون). کلاب‌های مختلف دانشگاهی و نظامی، به‌علاوه کلاب‌های کانتری، به‌ویژه چوی چیس و کنگره‌ای، وجود دارند که لیست‌های انتظار چندین ساله دارند. انجام کسب و کار مورد پسند نیست. تماس‌های تلفنی به طور کلی در مناطق عمومی ممنوع است.
چند سالی بود که کلاب‌های خصوصی در دی‌سی به لطف دیسکو جذاب بودند. کلاب پیسز جورج تاون، که پذیرای اعضای ثروتمند سفیدپوست بود، و فاکستراپ، یک کلاب انحصاری برای اعضای نخبه سیاه‌پوست، هر دو در سال ۱۹۷۵ افتتاح شدند و میزبان هر سلبریتی‌ای بودند که می‌خواست شب را به رقص بگذراند. هر دو میک جگر و اسلای استون (همانطور که افسانه می‌گوید) به دلیل عدم رعایت قوانین سختگیرانه لباس، که فقط به رمز و راز می‌افزود، از کلاب‌ها بیرون رانده شدند. (یک عکس معروف از لیندا رونستات، کارل برنشتاین و جک نیکلسون وجود دارد که پس از تحلیف جیمی کارتر در سال ۱۹۷۷ در ساعات اولیه صبح از پیسز خارج می‌شوند.) کلاب‌های شبانه خصوصی مانند دزیره، الان و کلاب فیرفکس دنبال شدند اما همگی محو شدند.
برخی از کلاب‌های سنتی کوچکتر – کلاب اف استریت، کلاب واشنگتن، سیتی تاورن – به دلیل پیر شدن اعضا بسته شده‌اند. برخی دیگر در حال تقلا هستند. و هیچ یک از دیگر افتتاح‌های اخیر کلاب‌های خصوصی (چیف، اچ‌کیو دی‌سی هاوس، هاوس در ۱۲۲۹، گدرینگ اسپات) که عمدتاً بر شبکه‌سازی و مربیگری تمرکز دارند، هنوز سر و صدای زیادی ایجاد نکرده‌اند.
اکنون نِدز می‌آید، که آرزو دارد تمام آن تاریخ را بگیرد و آن را به یک کوکتل قرن بیست و یکمی تبدیل کند: نه فقط یک مکان جدی برای شبکه‌سازی یا غذا خوردن، بلکه به همان اندازه مناسب به عنوان یک پاتوق دیروقت. بنر از اکثر کلاب‌های خصوصی واشنگتن بازدید کرد و با احساسات متفاوتی از آنجا رفت.
او می‌گوید: «بین قدیمی بودن و سنتی بودن تفاوت وجود دارد.» «من عاشق لحظات سنتی هستم و زرق و برق دهه بیست پرشور چیزی است که واقعاً می‌خواهم آن را به تصویر بکشم. اما همچنین می‌توانم به شما بگویم مکان‌هایی وجود دارند که احساس می‌شود اصلاً تکامل نیافته‌اند. فقط احساس می‌شود که قدیمی است.»
اولین نِدز شاخه‌ای از فرانچایز موفق سوهو هاوس بود که اکنون ۵۰ شعبه در سراسر جهان دارد. سوهو به عنوان فضایی برای هنرمندان، نویسندگان و فیلمسازان در لندن آغاز به کار کرد. این کلاب توجه ران برکل، میلیاردر کالیفرنیایی را به خود جلب کرد که اکثریت سهام را به دست آورد زیرا فکر می‌کرد این یک برداشت نوآورانه از کلاب‌های خصوصی است – و احساس می‌کرد که شکافی در بازار برای متخصصان جوانی وجود دارد که مایل به پرداخت هزینه برای انحصار هستند.
بنر می‌گوید: «من در واقع استدلال می‌کنم که عضویت، کسب‌وکار اشتراکی اصلی است.» «و مردم برای محتوای عالی پول پرداخت خواهند کرد.» در حقیقت، آنچه آنها واقعاً برای آن پول می‌پردازند – آنچه مردم همیشه برای آن پول می‌پردازند – این است که احساس خاص بودن کنند. منتقدان، کلاب‌های خصوصی را به عنوان محفل‌هایی خشک و پر افاده رد می‌کنند، اما نسل هزاره و نسل Z ثروتمند، کلاب‌های عضویت را به عنوان چیزی شخصی‌تر از جدیدترین رستوران یا بار می‌پذیرند. برخی یک مکان جالب برای وقت‌گذرانی با دوستان می‌خواهند، برخی در حال صعود اجتماعی هستند و برخی امنیت مکانی را دوست دارند که در آن همیشه نازپرورده می‌شوند و هرگز از در رانده نمی‌شوند.
هنگامی که یک ساختمان عظیم بانکی متعلق به دهه 1920 در منطقه مالی لندن در دسترس قرار گرفت، برکل تصمیم گرفت یک کلاب خصوصی اسپین‌آف ایجاد کند که برای بانکداران و سایر متخصصان مالی طراحی شده باشد. او آن را به یک "سوهو با استروئید" تبدیل کرد – 200 میلیون پوند برای 250 اتاق هتل، هشت رستوران، بار، اسپا و فضاهای رویداد با فضایی مجلل و قدیمی هزینه کرد. او آن را به نام سر ادوین لندسر لوتینز – نِد برای خانواده و دوستان – معمار افراد ثروتمند و مشهوری که این ساختمان را طراحی کرد، نامگذاری کرد. (واقعیت جالب: لوتینز تنها یک ساختمان در آمریکا ایجاد کرد: اقامتگاه سفیر بریتانیا در واشنگتن، که در سال 1931 افتتاح شد.)
با گسترش نِدز در خارج از کشور، عضویت برای نخبگان جوان و باهوش در هر حرفه‌ای باز شد. واشنگتن در رادار برکل بود: او به مایک میلکن، میلیاردر اوراق قرضه بی‌ارزش، نزدیک است که مالک چهار ساختمان به هم پیوسته آرت دکو در خیابان پانزدهم است که مؤسسه همنام او، یک اندیشکده غیرحزبی متمرکز بر بهداشت جهانی، امور مالی و بشردوستی را در خود جای داده است. میلکن (که به دلیل تقلب در اوراق بهادار زندانی شد اما بعداً توسط رئیس جمهور ترامپ در سال 2020 مورد عفو قرار گرفت) به یک سرمایه‌گذار شخصی در این کلاب تبدیل شد و سه طبقه بالای ساختمان‌ها (از جمله بانک سابق ریگز) را که مشرف به کاخ سفید است، پیشنهاد کرد.
هزینه بازسازی ۶۰ میلیون دلار بود. این فضای وسیع به یک کتابخانه دو طبقه با صندلی‌های راحت و بار کلاسیک بلند، سه رستوران (آسیایی، ایتالیایی، و استیک و غذاهای دریایی)، یک اتاق پذیرایی بزرگ با موسیقی، یک هنرستان، یک فضای رویداد خصوصی و آنچه ممکن است جواهر باشد، تبدیل شد: یک تراس بزرگ رو به مرکز خرید. نِدز از صبحانه تا کوکتل‌های دیروقت باز خواهد بود – این کلاب مجوزی دریافت کرد تا درهای خود را تا ساعت ۳ بامداد باز نگه دارد. نه هر شب، اما هر زمان که معطل ماندن مناسب به نظر برسد.
بنر ممکن است در مورد شب‌های دیروقت خوش‌بین باشد. دی‌سی به خاطر زود خوابیدن بدنام است. اما مهمانی‌های افتتاحیه امیدوارکننده بودند: نورها کم بود، جمعیت کمی سرخوش و عشوه گر بودند و همه – حداقل برای آن شب – مانند دوستان قدیمی رفتار می‌کردند.
و این ما را به فیل – و الاغ – در اتاق می‌رساند. در زمانی که واشنگتن بیش از هر زمان دیگری دچار تفرقه شده است، زمانی که نزاکت‌های معمولی که زمانی به مخالفان سیاسی تعمیم داده می‌شد با تحقیر جایگزین شده است، افتتاح یک کلاب خصوصی در سال ۲۰۲۵ پرخطر به نظر می‌رسد. (طرفداران فیلم‌های جان ویک اولین قانون هتل کانتیننتال و آدمکشانی را که از آن حمایت می‌کنند، می‌دانند: هیچ کاری در محوطه هتل انجام نمی‌شود.)
نِدز مصمم است که یک واحه دو حزبی باقی بماند. این کلاب اعضایی را در سیاست می‌خواهد – اما همچنین در فناوری، رسانه، ورزش، سرگرمی، هنر و مهمان‌نوازی. عضویت‌های افتخاری به هنرمندانی که نقاشی‌هایی را که دیوارهای کلاب را زینت می‌دهند، خلق کردند، و همچنین به تعداد کمی از رهبران جامعه اعطا شد.
از سوزانا کوئین، کارآفرین و مجری خوش‌نام که در واشنگتن بزرگ شده است، خواسته شد تا به کمیته عضویت بپیوندد و به شناسایی افرادی که با چشم‌انداز نِدز مطابقت دارند، کمک کند. پاییز گذشته، او مهمانی‌ای در خانه‌اش برای چند صد نفر از دوستان زن که ممکن است علاقه‌مند باشند، برگزار کرد.
او گفت: «یکی از اولین افرادی که من برای پیوستن دعوت کردم، یک خبرنگار ارشد کاخ سفید است زیرا آنها مکانی برای ملاقات با منابع خود می‌خواهند.» «من فکر می‌کنم اینجا مکانی خواهد بود که، به‌ویژه اگر در رسانه فعالیت می‌کنید، اگر می‌خواهید بر سیاست تأثیر بگذارید، به آنجا می‌روید و افرادی را که می‌خواهید با آنها صحبت کنید، پیدا خواهید کرد.»
در ورودی، به همه برچسب‌هایی داده می‌شود تا دوربین‌های تلفن‌هایشان را بپوشانند و همه تماس‌ها باید در غرفه‌های خصوصی انجام شود. یکی از اعضا به دلیل انتشار عکسی از منظره (بدون افراد) در شبکه‌های اجتماعی به آرامی مورد سرزنش قرار گرفت. وسواس کلاب‌های خصوصی به حریم خصوصی نه تنها برای کسانی که بیش از حد مست یا بی‌احتیاط می‌شوند، بلکه برای چهره‌های عمومی که با دشمن برادری می‌کنند، پوشش می‌دهد.
خرد متعارف واشنگتن این است که ادب در یک محیط غیررسمی باعث ایجاد تفاهم و راهی برای مصالحه می‌شود. اینکه آیا این امر هنوز هم صادق است یا خیر، باید دید.
جوی‌ویند رونن، مدیر عضویت و برنامه‌ریزی نِدز می‌گوید: «من فکر می‌کنم در دی‌سی ما این تقسیم‌بندی ملی را می‌بینیم، اما ما همسایگان خود را دوست داریم.» «من افرادی را در خیابان خود دارم که از احزاب مختلف هستند. و بنابراین وقتی آنها را به عنوان همسایه می‌بینم، به اختلافاتمان فکر نمی‌کنم. و من دوست دارم که این در فضای ما نیز وجود داشته باشد.»
رونن می‌گوید که او تنوع دیدگاه سیاسی، سن، جنسیت، نژاد، و حتی درآمد را می‌خواهد. پول قدیمی و مدارس آیوی لیگ دیگر عوامل تعیین‌کننده نیستند. یک مهندس کامپیوتر ممکن است خود را در کنار یک کارمند کاخ سفید یا یک هنرمند آبستره ببیند.
کوین چافی، سردبیر ارشد مجله واشنگتن لایف می‌گوید: «نِدز عنصر سنتی اسنوبیسم را از آن حذف کرده است.» «همه برابر هستند.» البته برخی از اعضا برابرتر از دیگران هستند، اما این تصور وجود دارد که همه کسانی که برای پیوستن انتخاب شده‌اند، به دلیل شایستگی شخصی، نه اصل و نسب، وارد شده‌اند.
با این حال، اینجا زمین بازی طبقه متوسط رو به بالا و ثروتمندتر است. با توجه به عضویت‌های خصوصی، هزینه‌های نِدز کمتر از بسیاری از کلاب‌های دیگر در شهر است، اما هنوز هم مبلغی است که برای افراد عادی غیرقابل دسترس است. اعضا برای غذا و نوشیدنی (با قیمت‌های قابل مقایسه با یک رستوران خوب) پول پرداخت می‌کنند، اما رزرو همیشه تضمین شده است. آنها می‌توانند میزبان رویدادها و مهمانان باشند. مانند بسیاری از کلاب‌های خصوصی دیگر در شهر، نِدز به راهی آسان برای سرگرمی در خارج از خانه تبدیل می‌شود. برای بسیاری از اعضای جوان‌تر، این اولین کلاب خصوصی است که به آن پیوسته‌اند – بیش از نیمی از آنها زیر ۴۵ سال هستند و ترکیبی مساوی از مردان و زنان وجود دارد. نِدز همچنین در حال رزرو یک برنامه تهاجمی از ۳۰ تا ۴۰ برنامه در ماه است – سخنرانی‌ها، کلاس‌ها، مزه‌ها، مهمانی‌های تعطیلات و موارد دیگر.
ماه گذشته در یک سه‌شنبه تصادفی، سه قهرمان سابق "جپردی" نکاتی را برای حضور و برنده شدن در این برنامه با مخاطبانی حدود ۴۰ نفر در کتابخانه به اشتراک گذاشتند. هر میز در اتاق پذیرایی بزرگ پر از افرادی بود که مشغول نوشیدن بودند. اتاق‌های غذاخوری مملو از جمعیت بود.
بنر، که سفرهای ماهانه از لندن برای نظارت بر پیشرفت داشت، هفته‌های افتتاحیه را در محاصره افرادی سپری کرد که از این اسباب‌بازی جدید و درخشان خوشحال بودند. آزمایش واقعی چند ماه بعد فرا می‌رسد، زمانی که هیجان فروکش می‌کند و اعضای جدید تصمیم می‌گیرند که آیا واقعاً اهل کلاب خصوصی هستند یا خیر.
او می‌گوید: «من فکر می‌کنم کلمه کلیدی "سرگرمی" است.» «هیچ‌کس هرگز نگفت، 'من خیلی خوش گذراندم.' خب، شاید همه ما یک یا دو بار این کار را کرده باشیم. اما به عنوان یک قاعده کلی، اگر کسی بپرسد 'چرا باید به نِدز برویم؟' من می‌خواهم کسی بگوید، 'جالب است، سرگرم‌کننده است، فضای خوبی دارد.' و آن وقت است که ما به هدف زده‌ایم.»