ایلآن ماسک می‌گوید: «این یک سازمان جنایتکار است». دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا می‌گوید: «توسط یک مشت دیوانه رادیکال اداره می‌شود». دولت ترامپ به عنوان مقدمه‌ای برای تعطیلی USAID، آژانس اصلی کمک‌رسانی آمریکا، آن را با عباراتی پوچ تحقیر کرده است. این زبان ممکن است باعث شده باشد که لیبرال‌ها تصور کنند که همه استدلال‌ها علیه کمک‌های خارجی نیز پوچ هستند. اما برخی اینطور نیستند. و اگرچه روشی که آمریکا کمک‌ها را کاهش می‌دهد، به طور غیرعادی و بی‌دلیل آشفته است، اما بخشی از یک روند جهانی است.
آقای ترامپ با نادیده گرفتن ایرادات قانونی، بودجه را قطع کرده است. تلاش برای ادامه فعالیت برنامه‌های نجات‌بخش به شکست انجامیده است. بسیاری از افراد فقیر، محروم از درمان HIV (اچ‌آی‌وی)، سل و سایر بیماری‌ها، خواهند مرد - برخی ইতিমধ্যেই مرده‌اند.
سایر اهداکنندگان غربی کمتر بی‌رحم هستند، اما آنها نیز در حال کاهش هستند. سر کی‌یر استارمر بودجه کمک‌های بریتانیا را 40 درصد کاهش می‌دهد تا بودجه دفاعی را تقویت کند. دولت اقلیت فرانسه که با کمبود نقدینگی مواجه است، قصد دارد کمک‌ها را در سال جاری بیش از یک سوم کاهش دهد. آلمان نیز در حال صرفه‌جویی است. دوره جدید و صرفه‌جویانه‌تری از کمک‌ها در حال آغاز است. این دوره با خود انتخاب‌های دردناکی را به همراه دارد. اما همچنین فرصتی برای بازنگری در یک سیستم ناکارآمد فراهم می‌کند که مدت‌هاست نیازمند بازنگری اساسی بوده است.
برای بیش از 60 سال، کشورهای ثروتمند به کشورهای فقیر پول داده‌اند به امید بهبود زندگی و پیشبرد منافع خود. زمانی که جان اف. کندی USAID (یو اس ای آی دی) را در سال 1961 تأسیس کرد، هم از امنیت ملی و هم از تعهد اخلاقی برای کمک به فقرا صحبت کرد. در ابتدای این قرن، با تلاش اهداکنندگان برای تسریع رشد اقتصادی در جنوب جهانی، کمک‌ها افزایش یافت. تا سال 2023، کشورهای ثروتمند سالانه بیش از 250 میلیارد دلار برای آن هزینه می‌کردند (به استثنای مبلغی که برای پناهندگان در داخل کشور هزینه می‌شد).
با این حال، مزایای این همه پول نقد در بهترین حالت، ترکیبی است. بزرگترین موفقیت‌ها از برنامه‌های بهداشت جهانی و کمک‌های بشردوستانه، مانند کمک به قربانیان سیل و قحطی، حاصل می‌شود. واکسن‌ها و کلینیک‌هایی که با بودجه اهداکنندگان تأمین مالی شده‌اند، به کاهش نرخ مرگ و میر کودکان در آفریقا به میزان سه چهارم از دهه 1960 کمک کرده‌اند. داروهای ضد رتروویروسی که با بودجه آمریکا تأمین مالی شده‌اند، به کاهش مرگ و میر ناشی از AIDS (ایدز) به میزان نصف در دو دهه منتهی به 2020 کمک کردند، با زنده نگه داشتن افراد مبتلا به HIV (اچ‌آی‌وی) و کاهش احتمال ابتلای دیگران، که یک کالای عمومی جهانی است.
اما این هزینه‌ها تنها یک چهارم کل جریان‌های کمک را تشکیل می‌دهد و حدود یک سوم از آن به کشورهای جنوب صحرای آفریقا اختصاص دارد. بخش عمده‌ای از بقیه صرف ساخت زیرساخت‌ها و ارائه کمک‌های اقتصادی می‌شود، مثلاً از طریق یارانه دادن به صنایع یا پرداخت حقوق معلمان. اگر هدف تقویت رشد باشد، این کار موثر نیست. درآمدهای واقعی سرانه آفریقایی‌ها تنها کمی بیشتر از سه دهه پیش است. بهره‌وری کل عوامل تولید تفاوت چندانی با سال 1970 ندارد. در سطح جهانی، اقتصاددانان برای یافتن پیوندی بین کمک و رشد سریع‌تر تلاش می‌کنند.
یک مشکل این است که کمک‌های توسعه‌ای معمولاً دولتی هستند. تلاش‌ها برای انتخاب برندگان صنعتی و حمایت از آنها با پول اهداکنندگان به ندرت جواب می‌دهد. مشکل دیگر، رابطه انحرافی بین کمک‌ها و نخبگان محلی است که شرایط رشد را تعیین می‌کنند. در برخی کشورها، کمک‌ها هزینه‌های خدمات ضروری را پرداخت کرده‌اند، که به دولت‌ها اجازه داده است تا پول را صرف پروژه‌های بیهوده کنند. این ایده که کمک‌ها قدرت نرم می‌خرند نیز قانع‌کننده نیست. شرایطی که به آن وابسته شده، منبع تنش برای سیاستمداران و مردم در مصر، کنیا و پاکستان بوده است.
از آنجا که رشد دست نیافتنی بوده است، کمک‌ها ریشه‌دار شده‌اند. در برخی از کشورهای دریافت‌کننده، بخش عظیمی از فعالیت‌های اقتصادی با هدف تحقق دستورات متعدد و همپوشان اهداکنندگان مختلف انجام می‌شود. در 60 سال استقلال، مالاویایی‌ها بیشتر از سوی آژانس‌های کمک‌رسانی هزینه دریافت کرده‌اند تا از سوی دولت خود. این کشور مقامات بسیار بیشتری برای مدیریت قراردادهای کمک‌رسانی دارد تا نظارت بر تجارت خارجی.
در همین حال، هزینه‌های فرصت کمک برای دولت‌های ثروتمند در حال افزایش است. کسری‌های مالی بسیار زیاد است؛ بدهی‌های عمومی بسیار بالا هستند. با پیر شدن جوامع، پول بیشتری برای بازنشستگی و مراقبت‌های بهداشتی مورد نیاز خواهد بود. باید پول بیشتری هم برای امنیت پیدا کرد. برای حمایت از اوکراین و بازدارندگی ولادیمیر پوتین، اعضای اتحادیه اروپا باید بودجه‌های دفاعی خود را دو برابر کنند - افزایشی بیش از 300 میلیارد یورو (320 میلیارد دلار) در سال. دولت‌های ثروتمند ممکن است وظیفه اخلاقی برای کمک به فقرای جهان احساس کنند، اما اولویت آنها حفظ امنیت شهروندان خود خواهد بود.
آنها چه باید بکنند؟ یک پاسخ این است که از هزینه کردن برای برنامه‌هایی که کار نمی‌کنند دست بردارند و بر روی چیزهایی که ممکن است موثر باشند، مانند هزینه‌های بهداشتی، تمرکز کنند. با این حال، حتی در اینجا نیز، دولت‌ها باید هوشیار باشند که پول خود را به بهترین نحو استفاده می‌کنند. سه اصل باید آنها را راهنمایی کند.
اولین مورد این است که در حوزه‌هایی اقدام کنند که دولت‌ها (یا آژانس‌های سازمان ملل متحد که آنها تأمین مالی می‌کنند) قدرت هماهنگی ویژه‌ای دارند، مثلاً به این دلیل که دستگاه امنیتی برای رسیدن به مناطق فاجعه‌زده یا درگیری را دارند. مورد دیگر این است که اگر اطلاعاتی دارند که عموم مردم برای ارزیابی آن با مشکل مواجه می‌شوند، مانند سازگاری با تغییرات آب و هوایی، یا یک بیماری همه‌گیر جدید، وارد عمل شوند. در نهایت، آیا آنها در حال تأمین مالی اهدافی هستند که سرریزهای مثبت ایجاد می‌کنند، مانند جلوگیری از گسترش جهانی بیماری‌های عفونی؟
متاسفانه، این رویکرد آقای ترامپ نیست. کاهش کمک‌های او بخشی از یک برنامه دقیق نیست، بلکه یک واکنش عجولانه ضد woke (ضد بیداری) است. تعطیلی USAID (یو اس ای آی دی) توسط او به همان اندازه که بر برنامه‌های پرهزینه تأثیر گذاشته، بر برنامه‌های خوب نیز تأثیر گذاشته است. برخی از مقامات دولت ترامپ از استفاده از کمک‌ها به عنوان ابزاری برای کسب امتیازات سیاسی از کشورهای دریافت‌کننده صحبت می‌کنند - ایده‌ای که بعید است بیشترین منافع را برای فقرا به همراه داشته باشد. حمله او به تجارت آزاد نیز به نفع آنها نخواهد بود.
نیازمند: رهبرانی که نردبان می‌سازند
همه اینها کشورهای فقیر را در موقعیت ضعیفی قرار می‌دهد. اهداکنندگان غیرغربی مانند چین و امارات متحده عربی بعید است که جای خالی غرب را پر کنند. آنها بیشتر به زیرساخت‌ها و مزایای سیاسی علاقه‌مند هستند تا سرریزهای مثبت. بنابراین، امور مالی عمومی کشورهای دریافت‌کننده آسیب خواهد دید - و این آسیب برای فقیرترین‌ها بدترین خواهد بود.
درد طاقت‌فرسا خواهد بود، اما دوران قدیم باز نمی‌گردد. دولت‌ها و نخبگان در کشورهای فقیر باید از این فرصت استفاده کنند تا بوروکراسی‌های خود را تقویت کنند، حکمرانی را بهبود بخشند و اصلاحات موافق رشد را پیش ببرند. چه خوب چه بد، آنها باید ارباب سرنوشت خود باشند.
ویژه مشترکین: برای دیدن نحوه طراحی جلد هر هفته، در خبرنامه هفتگی Cover Story ما ثبت‌نام کنید.