درمان جایگزینی تستوسترون محبوب است. در مردان مبتلا به کمبود، تزریق باید نشاط، میل جنسی قوی‌تر و اضطراب کمتری ایجاد کند. اکنون بسیاری با سطوح نرمال امیدوارند به همان مزایا و همچنین پیری کندتر دست یابند، حتی اگر این تزریق‌ها ثابت نشده و خطر عوارض جانبی از جمله ناباروری را به همراه داشته باشند. از جمله طرفداران آن می‌توان به جو روگان، پادکستر؛ رابرت اف. کندی جونیور، وزیر بهداشت آمریکا؛ و رابی ویلیامز، خواننده‌ای که در یک فیلم زندگینامه‌ای اخیر به عنوان یک میمون به تصویر کشیده شده است، اشاره کرد.
این گروه رنگارنگ از شنیدن کار جدید پیتر ایبیچ از دانشگاه دوفین پاریس، ریکی کانابار از دانشگاه باث و الکساندر پلام از دانشگاه فناوری آکلند هیجان‌زده خواهند شد. این سه نفر در یک مقاله تحقیقاتی، ارتباطی بین سطح تستوسترون و درآمد در مردان بریتانیایی پیشنهاد می‌کنند. یافته‌های آنها نشان می‌دهد که انتقال یک مرد از صدک 25 تستوسترون در گردش به صدک 30 منجر به افزایش 277 پوندی در درآمد ماهانه به قیمت سال 2015، یا 10 درصد از متوسط دستمزدها می‌شود.
برای به دست آوردن این نتایج، آقایان ایبیچ، کانابار و پلام از مطالعه طولی خانوار بریتانیا (UK Household Longitudinal Study) استفاده کردند. این مطالعه نه تنها داده‌های بلندمدت در مورد پیامدهای اجتماعی و اقتصادی ارائه می‌دهد، بلکه اطلاعات بیولوژیکی و ژنتیکی را نیز جمع‌آوری می‌کند. محققان با جستجوی تک نوکلئوتید پلی‌مورفیسم‌ها (SNPs)، نشانگرهای ژنتیکی مرتبط با سطوح تستوسترون، توانستند یک "نمره پلی‌ژنیک" را محاسبه کنند، که نشان دادند واقعاً تعادل هورمونی اندازه‌گیری شده در نمونه‌های خون را منعکس می‌کند.
رابطه بین دستمزد و تستوسترون فقط برای مردان با سطح تستوسترون پایین‌تر اعمال می‌شود. علاوه بر این، این دستاوردها فقط در پردرآمدترین ربع مردان مشاهده شد. این رابطه عمدتاً ناشی از تغییرات درون مشاغل است، نه بین آنها، که نشان می‌دهد مردان با تستوسترون بالا و پایین مشاغل متفاوتی را انتخاب نمی‌کنند. در عوض، به نظر می‌رسد تستوسترون به نوعی بر عملکرد تأثیر می‌گذارد.
با وجود تمام تلاش‌هایشان، محققان نتوانستند چیزی پیدا کنند که بتواند این رابطه را توضیح دهد. به عنوان مثال، به نظر نمی‌رسد که تستوسترون بر تعداد ساعات کار یا پرداخت مبتنی بر عملکرد تأثیر بگذارد. همچنین هیچ تأثیر قابل مشاهده‌ای بر دستاوردهای تحصیلی، عملکرد شناختی یا "پنج ویژگی بزرگ" شخصیتی (سازگاری، وظیفه‌شناسی، برون‌گرایی، روان‌رنجوری و گشودگی به تجربه) وجود ندارد. اگرچه تستوسترون بیشتر منجر به تحمل ریسک بالاتر می‌شود، اما تعدیل این امر تأثیری بر دستمزدها ندارد.
آیا تحقیقات پزشکی می‌تواند سرنخ‌هایی ارائه دهد؟ به نظر می‌رسد سطوح تستوسترون در دوزهای درمانی ارتباط کمی با پرخاشگری داشته باشد یا اصلاً نداشته باشد. با این حال، آنها حساسیت به نشانه‌های مرتبط با موقعیت را افزایش می‌دهند و برای افراد دارای موقعیت پایین، میل به رقابت برای یک پله بالاتر در نردبان را افزایش می‌دهند. اهمیت دادن بیشتر به آنچه دیگران فکر می‌کنند، نوع رفتار مرد آلفایی نیست که مورد علاقه آقای روگان باشد. با این وجود، ممکن است به توضیح معمای دستمزد کمک کند. ¦