آنها بیش از دو ساعت تلفنی صحبت کردند، اما ولادیمیر پوتین برای دونالد ترامپ تقریباً چیزی برای ارائه باقی نگذاشت—سیلی‌ای به صورت که تنها فردی برخوردار از وقاحت نامحدود می‌تواند تظاهر کند که یک پیروزی است. یک هفته قبل، مذاکره‌کنندگان آمریکا و اوکراین بر سر یک آتش‌بس 30 روزه در مناقشه‌ای که بیش از سه سال به طول انجامیده بود، توافق کرده بودند. آقای ترامپ گفته بود اگر روسیه این توافق را امضا نکند، ممکن است تحریم‌های جدید و سختی را علیه آن اعمال کند. در این رویداد، او تسلیم شد. حتی بوریس جانسون، نخست وزیر سابق بریتانیا که ترامپ را تحسین می‌کند، اعلام کرد که پوتین «به ما می‌خندد».
آقای پوتین به جای یک آتش‌بس بدون قید و شرط، تنها پیشنهاد کرد که هر دو طرف از حمله به زیرساخت‌های انرژی یکدیگر خودداری کنند، حوزه‌ای که اوکراین ضربات سنگینی به متجاوز وارد کرده است. دولت روسیه می‌گوید برای هر اتفاق دیگری که قرار است بیفتد، اوکراین باید توقف کمک‌های نظامی خارجی و پایان خدمت اجباری و آموزش را بپذیرد، اگرچه روسیه هیچ محدودیتی را برای خود پیشنهاد نمی‌کند. آقای پوتین همچنین خواهان راه حلی برای «ریشه‌های اصلی» درگیری است، که منظور او در واقع پایان دادن به موجودیت اوکراین به عنوان یک کشور مستقل است. اینها سخنان مردی نیست که مشتاق مصالحه باشد.
خوشبین‌ها می‌توانند کمی آسودگی خاطر داشته باشند. توقف حملات به اهداف انرژی، که در تماسی با ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین، توافق شد، پیشرفت کوچکی است. آقای ترامپ همچنین پیشنهاد کرد که نیروگاه‌های هسته‌ای برای حفاظت از آنها تحت مالکیت آمریکا قرار گیرند و گفت که تلاش خواهد کرد تعدادی موشک پاتریوت از اروپا تهیه کند. او در ملاء عام از تأیید خواسته‌های شدیدتر آقای پوتین برای اوکراین خودداری کرده است.
خطر واقعی در پیش است. آقای پوتین می‌خواهد رئیس جمهور آمریکا باور کند که آنها به عنوان دولتمرد، ماهی‌های بزرگ‌تری برای سرخ کردن دارند تا اینکه بر سر مکانی متروکه مانند اوکراین با هم مشاجره کنند. تا زمانی که مانعی ایجاد نشود، روسیه و آمریکا تقریباً می‌توانند هر کاری را با هم انجام دهند. روسیه می‌تواند به حل بحران‌ها در خاورمیانه و فراتر از آن کمک کند، شاید با تکیه بر دوست خود ایران برای چشم پوشی از بمب. سرمایه گذاری آمریکا در مشاغل روسی، مانند اکتشاف گاز در قطب شمال، می‌تواند به سرعت پیش برود. تحریم‌ها لغو می‌شوند و روسیه می‌تواند دوباره به گروه 7 بپیوندد. تصور کنید اگر روسیه از «شراکت بدون محدودیت» خود با چین جدا شود. «جنگ جهانی سوم»، نگرانی همیشگی آقای ترامپ، دفع خواهد شد.
همه اینها یک خیال‌پردازی است که برای وسوسه کردن آقای ترامپ برای دادن آنچه آقای پوتین در اوکراین می‌خواهد در ازای وعده‌های توخالی طراحی شده است. واقعیت این است که روسیه اکنون بیشتر از هر زمان دیگری به چین وابسته است و از آن جدا نخواهد شد. اهرم فشار روسیه بر ایران محدود است. اقتصاد روسیه کوچکتر از اقتصاد ایتالیا است و تابع هوس‌های یک مستبد است، بنابراین فرصت‌های تجاری اندک است.
برعکس، اگر آقای ترامپ در پیگیری این خیال واهی، فشاری را که غرب بر روسیه وارد کرده است کاهش دهد، آمریکا بازنده خواهد شد. در ابتدا، این امر شکاف بیشتری بین آمریکا و اروپا ایجاد می‌کند، که از آقای ترامپ پیروی نخواهند کرد. اوکراین بی‌ثبات خواهد شد و خطراتی را برای کل اروپا ایجاد می‌کند. اتحادها و ارزش‌هایی که آمریکا دهه‌ها از آنها دفاع کرده است، تخریب می‌شوند و در نتیجه خود آمریکا ضعیف‌تر خواهد شد. آقای ترامپ ممکن است اهمیت چندانی به این چیزها ندهد، اما مطمئناً از خطر ضعیف به نظر رسیدن، همانطور که جو بایدن، سلف او، زمانی که طالبان افغانستان را تصرف کرد، نگران خواهد شد.
تماس پوتین-ترامپ در حالی انجام شد که یک آتش‌بس با میانجی‌گری آمریکا در غزه در بحبوحه حملات اسرائیل در حال فروپاشی بود. سبک دیپلماسی شخصی آقای ترامپ می‌تواند بن‌بست‌ها را بشکند، اما به نظر می‌رسد صلح‌سازی برای او بسیار طاقت‌فرسا و پرجزئیات است. بیانیه کاخ سفید از تماس با روسیه از «معاملات اقتصادی عظیم و ثبات ژئوپلیتیکی پس از دستیابی به صلح» سخن گفت. واضح است که آقای پوتین چه می‌خواهد. عجیب است که به نظر می‌رسد آقای ترامپ اینقدر آماده است که آن را به او بدهد.
مشترکین اکونومیست می‌توانند در خبرنامه نظرات ما ثبت نام کنند، که بهترین رهبران، ستون‌ها، مقالات مهمان و مکاتبات خوانندگان را گرد هم می‌آورد.
این مقاله در بخش رهبران نسخه چاپی با عنوان «معامله بزرگ؟» منتشر شد.