چگونه جهان از توقف کمک های ترامپ متزلزل شده است

در سودان قحطی زده، آشپزخانه های سیاری که صدها هزار غیرنظامی گرفتار در منطقه جنگی را تغذیه می کردند، تعطیل شده اند.

در تایلند، پناهندگان جنگی مبتلا به بیماری های تهدید کننده زندگی توسط بیمارستان ها رد شده و با برانکارهای موقت منتقل شده اند.

در اوکراین، ساکنان خط مقدم جنگ با روسیه ممکن است در وسط زمستان بدون هیزم بمانند.

برخی از آسیب پذیرترین جمعیت های جهان در حال حاضر قطع ناگهانی میلیاردها دلار کمک آمریکا توسط رئیس جمهور ترامپ را احساس می کنند که به دفع گرسنگی، درمان بیماری ها و فراهم کردن سرپناه برای آوارگان کمک می کند.

در عرض چند روز، دستور آقای ترامپ برای مسدود کردن تقریبا تمام کمک های خارجی ایالات متحده، بحران های انسانی را تشدید کرده و سوالات عمیقی را در مورد اعتبار و جایگاه جهانی آمریکا مطرح کرده است.

عاطف مختار از اتاق های واکنش اضطراری، یک گروه داوطلب محلی در خارطوم، پایتخت محاصره شده سودان، در مورد توقف کمک ها گفت: "همه وحشت کرده اند".

اندکی پس از اعلام قطع کمک ها، دولت ترامپ به طور ناگهانی تغییر مسیر داد. مارکو روبیو، وزیر امور خارجه، این هفته گفت که «کمک های بشردوستانه نجات دهنده زندگی» می تواند ادامه یابد و مهلتی برای آنچه که او تلاش های «اصلی» برای تامین غذا، دارو، سرپناه و سایر نیازهای اضطراری نامید، ارائه کرد.

اما او تاکید کرد که این مهلت «طبیعتی موقتی» با استثنائات محدود است. فراتر از آن، صدها مقام ارشد و کارگری که به توزیع کمک های آمریکا کمک می کنند، قبلاً اخراج یا مرخص شده اند و بسیاری از تلاش های امدادی در سراسر جهان فلج شده اند.

بیشتر آشپزخانه های سیار در خارطوم، پایتخت جنگ زده سودان، تعطیل شده اند. تا هفته گذشته، ایالات متحده بزرگترین منبع مالی برای آشپزخانه های داوطلبانه بود که 816000 نفر را در آنجا تغذیه می کردند.

هاجوج کوکا، سخنگوی اتاق های واکنش اضطراری، با توصیف خارطوم به عنوان شهری "در آستانه گرسنگی" گفت: "برای اکثر مردم، این تنها وعده غذایی است که دریافت می کنند."

پس از اینکه پول آمریکا هفته گذشته مسدود شد، برخی از گروه های امدادی که این وجوه را به آشپزخانه های غذایی هدایت می کردند، گفتند که مطمئن نیستند که آیا مجاز به ادامه فعالیت هستند یا خیر. برخی دیگر به طور کامل پول را قطع کردند. اکنون، آقای کوکا گفت که 434 آشپزخانه داوطلب از 634 آشپزخانه در پایتخت تعطیل شده اند.

وی افزود: «و هر روز تعداد بیشتری از خدمت خارج می شوند.»

بسیاری از امدادگران، پزشکان و افراد نیازمندی که به کمک های آمریکا متکی هستند، اکنون در حال سنجش رابطه خود با ایالات متحده و پیامی هستند که دولت ترامپ می فرستد: آمریکا بر خود تمرکز می کند.

ساو ناه فا، بیمار مبتلا به سل که گفت به او گفته شده است که یک بیمارستان تحت حمایت ایالات متحده را در اردوگاه پناهندگان مای لا، بزرگترین اردوگاه پناهندگان در مرز تایلند و میانمار، ترک کند، گفت: "احساس می شود که یک تصمیم آسان توسط رئیس جمهور آمریکا به آرامی جان بسیاری را می گیرد".

آقای ناه فا که در سال 2007 برای فرار از جنگ در آنجا از میانمار گریخت، گفت که کارکنان یک هفته دارو به او داده اند و به او گفته اند که این تمام چیزی است که می توانند ارائه دهند. او افزود: "وقتی داروی من تمام شود، جای دیگری برای تهیه آن ندارم."

به گفته کارشناسان بهداشت، پیامدهای بهداشت عمومی ناشی از توقف کمک ها گسترده است. در کامبوج، که با کمک ایالات متحده در آستانه ریشه کنی مالاریا قرار داشت، مقامات اکنون نگران هستند که توقف بودجه آنها را عقب براند. در نپال، یک برنامه 72 میلیون دلاری برای کاهش سوء تغذیه به حالت تعلیق درآمده است. در آفریقای جنوبی و هائیتی، مقامات و امدادگران نگران هستند که اگر دولت ترامپ حمایت خود را از یک برنامه شاخص آمریکایی برای مبارزه با اچ آی وی و ایدز قطع کند، صدها هزار نفر ممکن است جان خود را از دست بدهند.

برخی از برنامه هایی که در دسته کمک های نجات دهنده قرار نمی گیرند، مسدود شده اند، در حالی که برخی دیگر به صراحت ممنوع هستند زیرا خارج از محدوده ایدئولوژیک دولت قرار می گیرند، از جمله هر گونه کمک به سقط جنین، مسائل جنسیتی یا تنوع.

صندوق جمعیت سازمان ملل متحد، آژانس بهداشت جنسی و باروری سازمان ملل متحد، اعلام کرد که به دلیل توقف بودجه، خدمات بهداشت مادران و بهداشت روان به میلیون ها زن در افغانستان، پاکستان، غزه، اوکراین و سایر نقاط مختل یا حذف شده است. در افغانستان، جایی که طالبان زنان را از کار منع کرده است، 1700 زن افغان که برای این آژانس کار می کردند، دیگر شاغل نخواهند بود.

آنچه در خطر است، نه تنها حسن نیتی است که ایالات متحده در سطح بین المللی ایجاد کرده است، بلکه کار آن برای ارتقای منافع امنیتی آمریکا نیز هست. در ساحل عاج، یک برنامه تحت حمایت آمریکا برای جمع آوری اطلاعات حساس در مورد حوادث مربوط به القاعده قطع شده است.

بر اساس گفته یک مقام بشردوستانه آمریکایی در این قاره، در جمهوری دموکراتیک کنگو، برخی از بودجه سازمان‌های ملل متحد که از بیش از 4.5 میلیون آواره ناشی از درگیری فزاینده در شرق این کشور حمایت می‌کنند، مسدود شده است.

حتی با اعلامیه های آقای روبیو مبنی بر اینکه تلاش های نجات دهنده زندگی می تواند از سر گرفته شود، بخش عمده ای از سیستم کمک های آمریکا در آفریقا به دلیل سردرگمی ها و اختلالات، از جمله در مناطق جنگ زده که هر روز اهمیت دارد، فلج شده است.

جرمی کونیوندیک، یکی از مقامات ارشد سابق USAID در دولت بایدن که اکنون رئیس پناهندگان بین المللی است، گفت: "وقتی آنها این دستورات کلی را صادر می کنند، به نظر نمی رسد که درک کنند دقیقاً چه چیزی را خاموش می کنند." "آنها اهرم هایی را می کشند بدون اینکه بدانند چه چیزی در انتهای دیگر وجود دارد."

بخشی از تقریباً 70 میلیارد دلار کمک سالانه خارجی که توسط کنگره تصویب شده است، برای حمایت از جامعه مدنی در کشورهایی با رژیم های استبدادی، به ویژه در مکان هایی که ایالات متحده دستاوردهای دموکراتیک را به عنوان تقویت کننده منافع امنیتی یا دیپلماتیک آمریکا می داند، هدایت شده است.

در ایران، جایی که کار مستندسازی بازداشت ها، اعدام ها و نقض حقوق زنان توسط نهادهای خارجی با بودجه ایالات متحده انجام می شود، فعالان می گویند که عقب نشینی ایالات متحده اکنون به این معنی است که نهادهای کمی دولت ایران را پاسخگو خواهند کرد.

یک رسانه فارسی زبان که توسط دولت ایالات متحده تامین می شود، گفت که کارمندان آنها به صورت داوطلبانه کار می کنند تا فعلا وب سایت را راه اندازی کنند، اما همه فریلنسرهای خود را اخراج کرده اند. آنها گفتند که بدون پول نمی توانند به کار خود ادامه دهند.

امید معماریان، کارشناس مسائل حقوق بشر ایران در DAWN، گروهی مستقر در واشنگتن که بر سیاست خارجی آمریکا متمرکز است، گفت: «در حالی که ترامپ در کارزار انتخاباتی خود وعده فشار حداکثری بر دولت ایران را داده بود، تصمیم او برای قطع بودجه ده‌ها طرح حامی دموکراسی و حقوق بشر تحت حمایت آمریکا، برعکس عمل می‌کند – فشار حداکثری را بر مخالفان رژیم وارد می‌کند».

در کامبوج، پا تونگچن 25 ساله، برای روزنامه نگاری در کشوری که تقریباً تمام رسانه های مستقل آن در هم شکسته شده اند، به بودجه آمریکا متکی بود. قرار بود او در 3 فوریه به عنوان گزارشگر در یک رسانه که توسط یک سازمان غیرانتفاعی که با حمایت ایالات متحده تاسیس شده بود، شروع به کار کند.

آقای پا گفت که امیدوار بود از طریق کار خود به فساد روشنی بیفکند. او گفت: «من می خواهم به افرادی که در جامعه ما آسیب پذیر هستند کمک کنم. اگر هیچ روزنامه نگاری در مورد آنها گزارش ندهد، نادیده گرفته می شوند.»

در مصر، جایی که ایالات متحده هزینه تحصیل بیش از 1000 دانشجوی مقطع کارشناسی را در دانشگاه های خصوصی و دولتی تامین می کند، دانشجویان در بلاتکلیفی قرار گرفتند.

احمد محمود، 18 ساله، دانشجویی که قرار بود ترم آینده در دانشگاه آمریکایی شروع به تحصیل کند، اما به جای آن مجبور شد تمام وسایل خود را در پنج جعبه بیندازد، گفت: «من واقعاً شوکه شده بودم و نمی دانستم چه کار کنم، به خصوص از آنجایی که به ما گفتند فورا خوابگاه را ترک کنیم.»

احتمالاً پیامدهای ناشی از توقف کمک ها از نظر ژئوپلیتیکی طنین انداز خواهد شد و به رقبای آمریکا، مانند چین، فرصتی می دهد تا خود را به عنوان یک شریک قابل اعتماد معرفی کنند.

جینگدونگ یوان، مدیر برنامه امنیت چین و آسیا در موسسه تحقیقات صلح بین‌المللی استکهلم، گفت: «این امر چین را از ایالات متحده متمایز می‌کند تا دل و ذهن بسیاری از کشورهای جنوب جهان را به دست آورد.»

در آفریقا، ماشین آلات کمک رسانی خوب آمریکا یکی از عواملی بود که ایالات متحده را از چین و روسیه متمایز می کرد. در حالی که مسکو مزدوران را مستقر می کند و پکن برای مواد معدنی کمیاب استخراج می کند، واشنگتن با برنامه های کمکی به ارزش میلیاردها دلار که نه تنها جان ها را نجات می دهد، بلکه یک شکل قدرتمند از قدرت نرم دیپلماتیک را ارائه می دهد، به سراسر قاره دست یافته است.

اکنون بیشتر آن در هاله ای از ابهام قرار دارد. در مناطق جنگی آفریقا، برخی از وابستگی خود به کمک های آمریکا پشیمان هستند.

آقای عاطف از اتاق های واکنش اضطراری در سودان گفت: "این تقصیر ما بود که اینقدر به یک اهدا کننده متکی بودیم." "اما این واقعاً ما را شوکه کرده است. شما نمی توانید غذا را از کسانی که گرسنه هستند بگیرید. این فقط دیوانه کننده است.»

در مرز تایلند و میانمار، پیامدهای تصمیم آقای ترامپ وخیم بود. در آنجا، یک جنگ داخلی چهار ساله و دهه‌ها جنگ بین حکومت نظامی میانمار و ارتش‌های قومی هزاران پناهنده را به تایلند سوق داده است.

ساو تا کر، رهبر اردوگاه مای لا، گفت که روز جمعه کمیته بین المللی نجات، گروهی که بودجه آمریکا را دریافت می کند، به او گفت که از حمایت از مراقبت های پزشکی، آب و مدیریت پسماند برای تمام هفت بیمارستان پناهنده ای که توسط اردوگاه او اداره می شود، دست بر می دارد.

آقای تا کر گفت: «اولین فکری که به ذهنم خطور کرد این بود که هر کسی که این تصمیم را گرفته است، هیچ دلسوزی ندارد.»

آقای تا کر گفت که او و کارکنانش مجبور شدند به 60 بیمار در یک بیمارستان بگویند که باید به خانه بروند. ویدیوهایی که در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده است، مردانی را نشان می‌دهد که بیماران را روی برانکارهای موقت از خیابان‌های خاکی حمل می‌کنند.

او افزود: «به آنها توضیح دادیم که خود بیمارستان مانند فردی است که برای تنفس از بینی دیگری تلاش می کند. اکنون که پشتیبانی متوقف شده است، احساس می کنیم که فقط منتظر پایان کار هستیم.»

گزارش توسط مجیب مشعل در دهلی نو، پامودی وارویتا در کلمبو، بهدرا شارما از کاتماندو، الیان پلتیه در داکار، ویویان یی و رانیا خالد در قاهره، دانیل پولیتی در بوئنوس آیرس، دیوید سی آدامز در فلوریدا، لیلی نیکونظر در بروکسل و سان نارین در پنوم پن ارائه شد.