شرکت Einride، یک استارتاپ سوئدی کامیون‌های بدون راننده که برای ایجاد تحول در کسب‌وکار لجستیک تلاش می‌کند، در حال آماده شدن برای عرضه احتمالی سهام خود در بازار بورس ایالات متحده است. برای جذب سرمایه‌گذاران، این شرکت در آستانه روی آوردن به داغ‌ترین بخش کنونی یعنی دفاع است.
به گفته افراد مطلع از برنامه‌های این شرکت، Einride در حال مذاکره با نیروهای دفاعی نامشخصی است تا فناوری رانندگی خودران خود را برای حمل و نقل تجهیزات ارتش به خط مقدم ارائه دهد.
Einride جدیدترین شرکت اروپایی است که تلاش می‌کند از یکی از بزرگترین روندهای تجاری در این قاره در سال ۲۰۲۵ - یعنی افزایش عظیم هزینه‌های دفاعی - بهره‌برداری کند. این امر حداقل به دو صورت برای شرکت‌هایی که وارد این بخش می‌شوند، نمود پیدا می‌کند: یا مانند Einride کشف می‌کنند که فناوری موجود آن‌ها کاربرد دوگانه نظامی دارد؛ یا مانند برخی از شرکت‌های صنعت خودرو از آلمان و فرانسه گرفته تا ایتالیا، به دنبال تبدیل خطوط تولید خود به بخش دفاعی هستند.
مایکل کارلسون، مدیرعامل گروه MW، یک سرمایه‌گذار دفاعی سوئدی، می‌گوید: «این یک تغییر بزرگ است. ناگهان همه به دفاع و امنیت علاقه‌مند شده‌اند.»
سوال این است که آیا چنین تغییری می‌تواند به اروپا کمک کند، در حالی که این قاره در برابر روسیه جسورتر که در حال تسلیح مجدد است و از قبل یک اقتصاد جنگی را اداره می‌کند که در آن بیشتر صنعتش به سمت دفاع گرایش دارد، خود را مسلح می‌کند؟ آیا شرکت‌های اروپایی فوریت لازم و همچنین صبر لازم برای به ثمر رساندن آن را دارند؟
کارلسون می‌گوید: «بسیاری از مردم فکر می‌کنند که هزینه‌های دفاعی یک کشتی طلایی خواهد بود که تمام مشکلات را برطرف خواهد کرد. اما این باید واقعی باشد. بازیگران غیرجدی بیشتری وارد می‌شوند که فکر می‌کنند می‌توانند در پنج سال آینده پول زیادی به دست آورند.»
تمرکز ناگهانی بر دفاع شاید در بزرگترین کشورهای تولیدکننده خودرو در اروپا، که هم با گذار پرهزینه به برقی‌سازی و هم با تقاضای ضعیف دست و پنجه نرم می‌کنند، بیش از همه قابل توجه باشد.
شرکت دفاعی آلمانی Rheinmetall، به ۱۰۰ کارگر یک کارخانه ترمز زیان‌ده متعلق به تأمین‌کننده Continental، کار در یک کارخانه مهمات‌سازی پیشنهاد داده است.
Hensoldt، یکی دیگر از شرکت‌های دفاعی آلمانی، می‌خواهد کارگرانی از Conti و رقیبش Bosch، تأمین‌کننده قطعات خودرو، را که اخراج شده‌اند، استخدام کند.
Schaeffler و Trumpf، دو تا از بزرگترین شرکت‌های Mittelstand که ستون فقرات صنعتی آلمان را تشکیل می‌دهند، گفته‌اند که در حال بررسی گسترش فعالیت خود به بخش دفاعی هستند. Rheinmetall همچنین در حال بررسی تصاحب یکی از کارخانه‌های به زودی بیکار فولکس‌واگن است و می‌گوید که کارخانه در اوسنابروک «مناسب» خواهد بود و پیچیدگی کمتری نسبت به ساخت یک کارخانه جدید دارد. و خانواده پورشه-پیچ گفته‌اند که در حال بررسی خرید یک شرکت دفاعی به عنوان بخشی از برنامه‌های جدید برای سرمایه‌گذاری تا ۲ میلیارد یورو و تنوع بخشیدن به دارایی‌های خود فراتر از فولکس‌واگن و پورشه، سازنده خودروهای لوکس، هستند.
در ایتالیا، آدولفو اورسو، وزیر صنعت، به فایننشال تایمز گفت که تأمین‌کنندگان قطعات خودرو برای بقا نیاز به تنوع‌بخشی دارند و دفاع یک گزینه آشکار بود زیرا ایالات متحده دارایی‌های نظامی خود را از اروپا خارج می‌کند. او گفت: «ایتالیا یک اکوسیستم صنعتی آماده برای تنوع‌بخشی به سمت هوافضا، زیردریایی، کشتی‌سازی و همچنین صنعت دفاعی است.»
Europlasma، یک گروه صنعتی فرانسوی، نیز می‌خواهد با خرید La Fonderie de Bretagne، تأمین‌کننده سابق خودروساز رنو، وارد این روند شود. ژروم گارناش-کرویو، مدیرعامل، به تلویزیون فرانسه گفت: «صنعت خودرو در حال تغییر کامل است، حجم تولید Fonderie به شدت در حال کاهش است و هیچ فعالیتی وجود ندارد که بتواند به این سرعت جایگزین آن شود، مگر صنعت دفاعی.» او گفت که Fonderie پتانسیل تولید سالانه تا ۳ میلیون گلوله توپخانه را دارد.
مشکل نیست که ببینیم چرا شرکت‌ها به چنین تغییری فکر می‌کنند. قیمت سهام بخش خودروسازی اروپا در سه سال گذشته ثابت بوده است، در حالی که سهام شرکت‌های دفاعی بیش از چهار برابر شده است. اما بخش دفاع نوشدارویی برای مشکلات صنعتی اروپا نیست. ورود به تجهیزات نظامی می‌تواند فرآیندی زمان‌بر و پرهزینه با نیاز به مجوزهای فراوان باشد.
برخی از صنعتگران برجسته نیز منطق این تغییر را زیر سوال می‌برند. جان الکان، رئیس هیئت مدیره خودروساز فرانسوی-ایتالیایی Stellantis، اخیراً به پارلمان ایتالیا گفت که ایالات متحده و چین هر دو بخش‌های خودرو و دفاعی قوی دارند، به این معنی که نیازی به انتخاب بین این دو نیست. او افزود: «ما فکر نمی‌کنیم آینده خودرو، صنعت دفاعی باشد.»
کارلسون می‌گوید که ترجیح می‌دهد در شرکت‌هایی سرمایه‌گذاری کند که کاربردهای غیرنظامی و دفاعی دارند و بسته به تقاضا بین آن‌ها جابجا می‌شوند. یک مثال Arbonaut، یک شرکت فنلاندی است که جنگل‌ها را دیجیتالی می‌کند. او می‌پرسد: «این شبیه به ابزارهای برنامه‌ریزی پیش از میدان نبرد است: چگونه می‌توانید خطوط ارتباطی، خطوط لجستیکی خود را برنامه‌ریزی کنید، با وسایل نقلیه خود کجا می‌توانید بروید، دشمن چگونه می‌تواند در منطقه حرکت کند؟» اینها سوالاتی هستند که احتمالاً شرکت‌های اروپایی بیشتری در هجوم برای بهره‌مندی از هزینه‌های اضافی دفاعی از خود خواهند پرسید.