فنلاند، کشوری که به‌خاطر زمستان‌های طولانی و مالیات‌های بالا شناخته می‌شود، به‌طرز چشمگیری سرزنده به نظر می‌رسد. در تاریخ ۲۰ مارس، این کشور در صدر «گزارش جهانی شادی»، مطالعه‌ای سالانه با حمایت سازمان ملل (UN)، قرار گرفت و برای هشتمین سال متوالی، بالاتر از ۱۴۶ کشور دیگر ایستاد. دانمارک، ایسلند و سوئد نیز با فاصله کمی پس از آن قرار دارند. چه چیزی مردمان کشورهای نوردیک را این‌قدر شاد می‌کند؟
«گزارش جهانی شادی» بیشتر مطالعه‌ای درباره رضایت از زندگی است تا لبخند و خنده. این گزارش بر اساس نظرسنجی موسسه گالوپ (Gallup)، یک موسسه نظرسنجی، استوار است که در آن از شرکت‌کنندگان خواسته می‌شود به زندگی خود از ۱۰ امتیاز دهند. فنلاندی‌ها به لاف‌زنی (یا حتی زیاد لبخند زدن) شهرت ندارند. اما در آخرین نظرسنجی، آن‌ها به‌طور میانگین به زندگی خود امتیاز قابل قبول ۷.۷ دادند که بسیار بالاتر از میانگین جهانی ۵.۶ است. در انتهای این رتبه‌بندی، مردم افغانستان جنگ‌زده به زندگی خود تنها ۱.۴ از ۱۰ امتیاز داده‌اند.
سازمان‌های مختلف دیگری نیز کشورهای نوردیک را از باثبات‌ترین، پیشروترین و امن‌ترین کشورهای جهان یافته‌اند. آن‌ها جایگاه‌های برتر را در شاخص سقف شیشه‌ای اکونومیست، که نقش و نفوذ زنان در نیروی کار را می‌سنجد، به خود اختصاص داده‌اند. مرگ‌های ناشی از ناامیدی، از جمله خودکشی و مصرف بیش از حد غیرعمدی مواد مخدر، در این منطقه به‌سرعت در حال کاهش است، هرچند از یک سطح پایه تاریخی بالا شروع شده است (نمرات ارزیابی زندگی به‌تنهایی تمام عواملی را که می‌توانند به مرگ‌های ناشی از ناامیدی منجر شوند، در بر نمی‌گیرد).
کشورهای نوردیک همچنین از ثروتمندترین کشورهای جهان از نظر سرانه هستند که معمولاً تأثیر قابل‌توجهی بر رضایت از زندگی دارد.
از این منظر، کشورهای آمریکای لاتین نیز برجسته هستند و زندگی شادتری را نسبت به آنچه درآمدهایشان نشان می‌دهد، گزارش می‌کنند. این کشورها همچنین در مطالعات دیگر درباره شادی، مانند تعداد دفعاتی که افراد می‌خندند یا احساس لذت می‌کنند، از کشورهای نوردیک بهتر عمل کرده‌اند. محققان توضیح احتمالی ارائه می‌دهند. آن‌ها دریافتند که غذا خوردن با دیگران، در مقایسه با تنها غذا خوردن، شاخص شگفت‌آور قوی برای بهزیستی ذهنی است – به لحاظ آماری به اندازه درآمد و وضعیت اشتغال اهمیت دارد. این امر حتی با در نظر گرفتن عوامل دیگری مانند سن و تحصیلات نیز صادق است.
به گفته نویسندگان، آمریکای لاتین در اشتراک‌گذاری وعده‌های غذایی «پیشرو در جهان» است. گزارش شده است که مردم در سراسر این منطقه حدود ۹ وعده غذایی در هفته را با دوستان یا خانواده می‌خورند. (در جنوب آسیا این تعداد کمتر از نصف است.) این ممکن است به این معنی باشد که آن‌ها نسبت به همتایان خود در جاهای دیگر، ارتباطات بهتری دارند و کمتر احساس تنهایی می‌کنند. در واقع، این مطالعه در سراسر جهان نشان داد که معیارهای حمایت اجتماعی ارتباط نزدیک‌تری با نحوه ارزیابی افراد از زندگی‌شان نسبت به تولید ناخالص داخلی (GDP) سرانه دارد.
این موضوع همچنین ممکن است توضیح دهد که چرا شادی در آمریکا و برخی دیگر از کشورهای ثروتمند در حال کاهش است. آمریکایی‌ها به‌طور فزاینده‌ای تنها غذا می‌خورند، تنها زندگی می‌کنند و - در صورت داشتن انتخاب - تنها کار می‌کنند. در یک نظرسنجی، ۱۸ درصد از جوانان در آمریکا گزارش دادند که کسی را ندارند که به او احساس نزدیکی کنند (اگرچه نشانه‌هایی وجود دارد که افزایش بی‌وقفه مشکلات سلامت روان در میان جوانان آمریکایی متوقف شده یا حتی روند معکوس به خود گرفته است).
در بسیاری از کشورهای دیگر نیز، فرسایش ارتباطات معنادار باعث می‌شود مردم احساس تنهایی و دل‌مردگی کنند. اما در فنلاند، زمان تنهایی در واقع گرامی داشته می‌شود. فنلاندی‌ها برای خلوت گزینی هدفمند به «موکی» (mökki) خود (کلبه‌های روستایی) پناه می‌برند - اغلب در یک سونا.